บทที่6.เรื่องบนเตียง 3

“ห้ามบอกใครนะ สัญญาสิ”

อบเชยพยักหน้ารับ ผิวแก้มแดงก่ำ

“ค่ะ” เมื่อได้รับคำตอบที่พอใจ เด็กน้อยก็หมดความสนใจ เจ้าตัววิ่งไปรวมกลุ่มกับเพื่อน อบเชยหาที่นั่ง เธอมองตามดีแลน แอบอมยิ้มทุกครั้งที่ดีแลนยิ้มให้คนอื่น เสียดายนิดเดียว รอยยิ้มนั่นไม่ได้ส่งให้เธอโดยตรง

พิธีการต่างๆ จบลง ถึงช่วงที่เด็กๆ จะได้สนุกกับของเล่นชิ้นใหม่ที่พวกเขาเพิ่งได้รับมา เด็กหลายคนจับกลุ่มเพื่อเล่นของเล่นด้วยกัน อบเชยเดินเลี่ยงเข้าไปด้านหลัง เธอมัวแต่ยุ่งๆ จนลืมกินอาหารเช้า นี่เวลาเดินเลยมาจนบ่ายคล้อย อบเชยหิวติดหมัด เธอเลยคิดจะหาอาหารง่ายๆ ใส่ท้อง และในครัวน่าจะพอมีข้าวก้นหม้อเหลือ

เธอคุ้นเคยกับบ้านเด็กกำพร้าแห่งนี้ เพราะมาเป็นประจำ

          อบเชยตักข้าวใส่จาน ราดด้วยน้ำแกงที่เหลือติดก้นหม้อแค่นี้ก็พอแล้วสำหรับเธอ อาหารกินประทังความหิว แถมไม่แย่นัก น้ำแกงข้นๆ อร่อยอย่าบอกใคร เธอเดินหามุมสงบเพื่อนั่งรับประทานอาหารเงียบๆ โคนต้นไม้คงเหมาะ มีพื้นหญ้าเป็นพรมปูให้นั่ง อบเชยทรุดตัวลงนั่ง วางขวดน้ำเปล่าไว้ข้างตัว ลงมือตักข้าวในจานกินอย่างเอร็ดอร่อย

          ที่ลานกว้าง เด็กหลายคนวิ่งเล่นไล่จับ ดีแลนกวาดตามองหายัยตัวยุ่ง เขาไม่เห็นหล่อนมาพักใหญ่ๆ ไม่รู้ว่าอบเชยแอบหลบไปตอนไหน ชายหนุ่มจิปากเบาๆ

          “แม่ ผมไปห้องน้ำนะครับ” เขากระซิบบอกมารดา เดินห่างจากกลุ่มของท่านมาเพื่อมองหาอบเชยนั่นเอง

          ดีแลนไม่คิดว่าอบเชยจะมาหลบกินอาหารเหลือๆ อยู่ใต้ต้นไม้ เขามองท่าทางของหล่อนด้วยความเอ็นดู หญิงสาวติดดิน มีกริยาอ่อนโยน รอยยิ้มของอบเชยผสมความจริงใจ หล่อนเป็นคนที่มองโลกในแง่ดี ไม่เคยรังเกียจเด็กๆ ด้อยโอกาส อบเชยคลุกคลีกับเด็กเหล่านั้นแบบไม่ถือตัว

          ที่หล่อนตามมาด้วยเพราะความชอบ ไม่ใช่การประจบสอพลอเหมือนที่สาวๆ คนอื่นพยายามทำ

          ดีแลนเบื่อหน้ากาก ดังนั้นเมื่ออยู่ใกล้ๆ อบเชยเขาเลยสบายใจ

          ปัญหาข้อเดียวของการมีอบเชยอยู่ใกล้ๆ คือเขาอยากปล้ำหล่อนทุกนาที อยากจับหล่อนกดบนเตียงแล้วระเบิดความปรารถนาออกมา เห้อ!!

          “น่าอร่อยนะ” ดีแลนเปรย เขาเดินมาทิ้งตัวนั่งข้างๆ

          อบเชยกระถดตัวหนี เป็นปฏกิริยาตอบโต้แบบอัตโนมัติ “คุณดี!”

          “ตอนที่เขากินกัน ทำไมไม่กินล่ะ” อาหารเที่ยงเพิ่งจบลงไปหมาดๆ อบเชยคงยุ่งเลยไม่ได้กินพร้อมคนอื่น

          หญิงสาวยิ้มแหยๆ ให้ เธอมัวดูแลเด็กเล็ก เลยไม่ได้ร่วมรับประทานอาหารมื้อนั้น พอเสร็จจากการดูแลเด็ก ก็วุ่นวายกับการเก็บล้างจานชาม...มันจึงเป็นที่มาให้เธอมานั่งกินข้าวอยู่ตรงนี้

          “มาชิมหน่อยสิ...ฉันว่า นี่น่าจะอร่อยกว่า” ดีแลนชี้นิ้วไปที่ข้าวในจานอบเชย

          หญิงสาวส่ายหน้า “อย่าเลยค่ะ ไม่อร่อยหรอก” เธอรีบปฏิเสธ

          “อย่าตัดสินใจแทนฉันสิ ฉันจะพิสูจน์เอง” ดีแลนเอื้อมมือจับจานข้าวอบเชยไว้ เขาออกแรงดึงเบาๆ หญิงสาวก็จำใจปล่อยจานนั้นมาอยู่ในมือของเขาแทน อบเชยอ้าปากพะงาบๆ เมื่อดีแลนใช้ช้อนของเธอตักข้าวราดแกงเละๆ ใส่ปาก เขาเคี้ยวหงับๆ ท่าทางเหมือนกำลังดื่มด่ำกับอาหารทิพย์ “อร่อยดีนี่ น้ำแกงก้นหม้อรสดีจะตาย” เขาชมไม่ขาดปากสลับกับตักข้าวใส่ปากตัวเอง

          “อ้าปาก” เสียงสั่งของดีแลน อบเชยเลยเผลอทำตาม มันเป็นกลไกอัตโนมัติของระบบในร่างกายตัวเอง

          ข้าวพูนช้อน ดีแลนป้อนใส่ปากอบเชย เขาใช้ฝ่ามือรองใต้คางเธอ และเมื่ออบเชยทำท่าจะหนี ฝ่ามือนั่นก็กดฉับ ปากเธอเลยหุบลง อบเชยเลยได้กินข้าว ร่วมช้อนกับดีแลนไปโดยปริยาย

          “เชยทานเองได้ค่ะ” อบเชยแย้งเสียงอู้อี้ ข้าวยังอยู่เต็มปาก เธอก็โดนสะกิดอีกแล้ว

          “เคี้ยวให้เร็วๆ สิ กินเหมือนเคี้ยวเอื้อง” ดีแลนบ่น อบเชยกินข้าวช้า เขากินไปสองคำ หล่อนยังเคี้ยวข้าวคำแรกไม่หมดเลย

          “ก็มันเยอะ ไม่เคี้ยวให้ละเอียดเดี๋ยวท้องผูก” หญิงสาวเถียงเสียงอู้อี้ ก้มหน้าหลบสายตาคมดุเป็นพัลวัน

          “เชอะ! เด็กอนามัย” ดีแลนพูดประชด

          “เชยไม่เด็กแล้วค่ะ เชยโตแล้ว” เสียงเล็กๆ เถียงกลับมาทันควัน

          ดีแลนยิ้มตาพราว เขาโน้มตัวมาใกล้ๆ สายตามองอยู่แถวๆ เนินอกอบเชย “ใช่โตแล้ว โตมากด้วย”

          มือเรียวเล็กยกขึ้นปิดเหนือเนินอก เธอไม่ได้อุปทาน ดีแลนมองเธอด้วยสายตาเปลี่ยนไป แววตาของเขาไม่มีแววขึ้งโกรธ มันมีแววหวาน จนจังหวะหัวใจของเธอทำงานเพี้ยน