บทที่6.เรื่องบนเตียง 2

หญิงสาวลดสายตาต่ำลงไป เปลือกตากะพริบปริบๆ ตรงช่วงคอมีรอยช้ำแดงๆ เหมือนรอยมดกัด เป็นรอยช้ำขนาดเท่าหัวแม่มือ และมีหลายรอยด้วยกัน เพราะยิ่งร่นเสื้อยืดตัวในต่ำลงไป รอยนั่นกระจายทั่วเนินอก อบเชยตกใจ เธอเกือบหวีดร้อง ไม่อยากเชื่อสายตาตัวเอง...ที่ปลายยอดอกเธอก็โดนมดบ้าลามกนั่น กัดเช่นกัน...รอยแดงๆ ลามไปทั่วตัว เธอรีบปลดกระดุมเอี๊ยม สำรวจตัวเองซ้ำ มดเจ้าปัญหาต้องซ่อนตัวอยู่ที่ไหนสักที่ บนร่างกายเธอนี่แหละ แต่เมื่อพยายามหาเท่าไหร่ อบเชยกลับไม่พบมดตัวนั้น บางทีมดบ้าลามกนั่น อาจจะหล่นอยู่บนที่นอนของดีแลนแล้วก็ได้

เวลามีไม่มากนัก อบเชยมัวโอ้เอ้หามดเจ้าปัญหา เมื่อหาไม่เจอก็จำต้องตัดใจ

เธอเปิดก๊อก วักน้ำล้างคราบน้ำลายที่มุมปาก ยกมือเสยผมให้เข้าทรงมากกว่าเก่า สภาพของอบเชยเลยดูดีขึ้น

หญิงสาวเดินลากขาออกมานอกห้องนอน เธอพยายามไม่คิดมาก เพราะเป็นไปไม่ได้เลยที่ดีแลน จะรังแกเธอ

เขาไม่อยากอยู่ใกล้เธอด้วยซ้ำ เพราะทันทีที่เธอลืมตา เขายังรีบเดินหนีไป

ดังนั้น...รอยพวกนี้ ต้องเป็นรอยมดกัด...ชัวร์!!

ดีแลนยืนอิงข้างรถยนต์ส่วนตัว เขาหลุบเปลือกตาลงเพราะไม่อยากให้ความสุขที่เพิ่งได้รับมากระจายหายไปในอากาศ หลังอาบน้ำเสร็จ ดีแลนเดินมาชะโงกหน้าดูอบเชย หล่อนหลับสนิท หลับลึกขนาดโดนลวนลามยังไม่รู้สึกตัว ตามประสาคนหนุ่มที่เก็บกดความปรารถนาไว้ในใจ เขาถือโอกาสดื่มด่ำกับอบเชยมานิดหน่อย ดีที่หักห้ามใจทัน ไม่อย่างนั้น พรหมจรรย์ของอบเชยคงอยู่ไม่ถึงตอนที่หล่อนมีอายุครบยี่สิบปีบริบูรณ์

“ใจเย็นๆ น่าไอ้ดี อีกไม่เท่าไหร่เอง” คำพูดปลอบใจตนเอง ตอนที่ตัดใจผละห่างความหวานฉ่ำมา

เขาอดทนมาได้ตั้งหลายปี อีกแค่ไม่กี่วัน ทำไมจะทำไม่ได้ มาตบะแตกตอนนี้ ที่อดทนมาทั้งหมดคงไร้ประโยชน์

เสียงกุกๆ กักๆ ดังขึ้นข้างๆ ตัว ดีแลนเลยลืมตามอง...

อบเชยยืนก้มหน้าอยู่ไกลๆ “ขึ้นรถสิ มันสายแล้วไม่รู้หรือไง” เขาแสร้งดุ

อาการสะดุ้ง! เป็นอาการปกติ เมื่ออบเชยอยู่ต่อหน้าเขา

ดีแลนเปิดประตูรถยนต์ เขานั่งหลังพวงมาลัย ตำแหน่งคนขับ แต่...อบเชยเปิดประตูหลัง หล่อนมุดขึ้นมานั่งด้านหลังเขา “ฉันไม่ใช่คนขับรถให้เธอนั่งนะ มานั่งนี่” อบเชยเงยหน้ายิ้มแหยๆ ให้ เธอสบตากับดีแลนผ่านกระจกมองหลัง สายตาของเขาดุดัน และจริงจัง จนเธอตัวสั่นเทา

“ขอโทษค่ะ”

หญิงสาวพึมพำขอโทษ ก่อนจะถอยหลังเดินลงจากรถยนต์ แต่ก็ยังไม่มีความกล้าพอที่จะเปิดประตูด้านข้างคนขับ ขึ้นไปนั่งตรงจุดนั้น

จนกระทั่ง...ประตูด้านข้างเปิดผ่างออกมา ดีแลนช้อนสายตามอง พร้อมกับพูดเสียงเคร่ง

“ลีลาจัง จะขึ้นก็ขึ้นมา เดี๋ยวก็ไปไม่ทันมอบของรางวัลให้เด็กๆ หรอก”

จากอาการเฉื่อยชา เปลี่ยนเป็นรีบเร่ง อบเชยถลาขึ้นมานั่งตัวเกร็ง พยายามไม่ส่งเสียงเพราะอาจจะทำให้คนขับรถยนต์อารมณ์เสีย เขายิ่งอารมณ์ขึ้นๆ ลงๆ อยู่แล้วด้วย

          อบเชยนั่งตัวแข็งทื่อ แต่แล้วก็ต้องเกร็งตัวหนักขึ้นกว่าเดิม เมื่อคนข้างกายโน้มตัวมาใกล้ๆ เขาจ้องหน้าเธอในระยะเผาขน ลมหายใจผสมกลิ่นน้ำยาโกนหนวดพ่นรดเนินหน้าผากจนอบเชยใจหายวาบ เธอเบิกตาโพลง กลืนน้ำลายลงคอเอือกๆ

          “คาดเบลท์ด้วยสิ เดี๋ยวตำรวจทางหลวงก็เรียกหรอก”

มือของดีแลนยุ่มย่ามอยู่ที่ข้างเอวเธอ อบเชยพยายามไม่กระดุกกระดิกตัว จนเสียงดัง คลิ๊ก เบาๆ ดังขึ้น และคนตัวใหญ่ที่คร่อมตัวเธอไว้ ก็ถอยหลังกลับไป เขาทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น แต่อบเชยหัวใจจะวาย มือสั่นๆ ยกขึ้นกุมอกซ้าย หัวใจเธอทำงานหนักมันเต้นแรงเสียจนเธอกลัวว่าก้อนเนื้อที่เรียกว่าหัวใจ จะทะลุออกมานอกอก

มุมปากได้รูปมีรอยยิ้ม เขาพยายามที่จะไม่ชำเรืองมองคนข้างตัว เพราะกลัวตนเองจะหลุดหัวเราะออกมา

ดีแลนมองอบเชยผ่านกระจกมองด้านข้าง สีหน้าของหล่อนเกือบทำให้เขาสติหลุด

‘ปล้ำเสียดีมั้ยเนี้ย’

ระยะทางจากบ้านหวังถึงบ้านเด็กกำพร้าใช้เวลาไม่น้อยเลยสำหรับการเดินทาง อบเชยนั่งนิ่งๆ มาตลอดทาง มีบางครั้งที่เธอเผลอสัปหงกเกือบหลับ เพราะอากาศเย็น แถมยังมีเพลงเพราะๆ กล่อมด้วย เธอพยายามฝืนตัวเอง นั่งถ่างตา กลัวว่าจะเผลอหลับแล้วจะกรนจนดีแลนรำคาญ อบเชยแปลกใจนิดๆ การร่วมเดินทางครั้งนี้ดีแลนไม่ค่อยดุเท่าไหร่ ไม่มีเสียงแดกดัน ขนาดเรื่องใหญ่ที่เธอนอนหลับบนที่นอนของเขา นอนน้ำลายย้อยด้วย ดีแลนก็ยังไม่บ่น

เมื่อรถยนต์แล่นผ่านประตูทางเข้าบ้านเด็กกำพร้า อบเชยเป่าปาก เธอยังมีชีวิตรอด ยังไม่ตายเพราะคนข้างตัว

พอรถยนต์จอดสนิท เธอก็รีบเปิดประตูด้านข้างเพื่อรีบลง

“ตั้งใจเรียนล่ะ อย่าให้ฉันรอนาน”

คำพูดแปลกๆ ของดีแลนดังตามหลังมา อบเชยไม่เข้าใจ ดีแลนใส่ใจเรื่องการเรียนของเธอด้วยเหรอ? แล้วเขารออะไรอยู่ล่ะ?

ดีแลนเดินไปรวมกลุ่มกับมารดา เขามาทันก่อนที่จะมีการมอบทุนการศึกษาให้เด็กเหล่านั้นพอดี

“แม่นึกว่าลูกจะมาไม่ทัน แล้วทำอะไรอบเชยหรือเปล่าหึ?”

ปรารถนาถามถึงอบเชย ท่านกลัวว่าบุตรชายจะมาไม่ถึงเพราะทะเลาะกับอบเชยระหว่างทาง

เดวิดชำเรืองมองบุตรชาย มุมปากของท่านมีรอยยิ้มแปลกๆ เหมือนรู้ทันความคิดของดีแลน

“ผมไม่ได้ใจร้ายขนาดนั้นสักหน่อยนะครับแม่” ดีแลนแก้ตัว เขาทิ้งตัวนั่งบนเก้าอี้ ฉวยแก้วน้ำเย็นมาจิบแก้เก้อ

“ใช่คุณ...ไอ้ตี๋มันไม่จับอบเชยกินหรอก มันไม่ชอบเด็ก”

ท่านกล่าวสัพยอก จนดีแลนสำลักน้ำ เขาตบอกดังปึกๆ เมื่อน้ำเย็นๆ ไหลเข้าไปในช่องลม แทนหลอดอาหาร

“เป็นไงบ้างลูก คุณก็!!”

ปรารถนาลูบหลังให้บุตรชาย ท่านมองใบหน้าแดงๆ ของดีแลนแล้วจึงสะบัดค้อนให้สามี

หลังอาการแสบจมูกหาย ดีแลนก็กระซิบตอบบิดา “ใช่ครับพ่อ ผมไม่สนเด็ก แต่ถ้าเป็นสาวแล้ว...ก็ไม่แน่”

ประมุขหวังเงยหน้าหัวเราะลั่น จนผู้มาร่วมงานหันมามองเป็นตาเดียว ปรารถนากดเล็บจิกที่หน้าขาสามี นางกระซิบดุ ทั้งลูกและผัว “สองคนนี่ คุยเรื่องลามกกันอีกแล้ว ผู้ชายนี่ไม่ไหวเลย”

อบเชยยืนอยู่ท่ามกลางเด็กๆ เธอมองดีแลนตาปรอย รอยยิ้มของเขาเป็นสิ่งสูงค่า ซึ่งไม่มีทางเห็นได้ง่ายๆ วันนี้ชายหนุ่มอารมณ์ดี เขายิ้มมากกว่าทุกครั้ง รอยยิ้มนั่นเผื่อแผ่มาที่เธอด้วย

“พี่หนูอบ ชอบคุณดีแลนเหรอคะ?”

เด็กสาวตัวน้อยกระซิบถาม เธอชี้มือไปที่ดีแลน เพราะแอบมองอบเชยอยู่นานแล้ว จนเห็นว่าพี่สาวใจดีแอบมองผู้ชายคนนั้น คนที่ใครๆ ก็พูดถึง