บทที่6.เรื่องบนเตียง 1

บทที่6.เรื่องบนเตียง

เสียงหวานแว่วที่ได้ยิน เหมือนกับเสียงสาวปริศนาที่ดีแลนกกกอดไว้ในค่ำคืนนั้น คนที่หลับสนิทตั้งใจฟัง เขาขยับเข้าไปใกล้ๆ และกระโจนคว้าหล่อนเอาไว้ได้ ก่อนที่สาวเจ้าจะหนีไปหลบหลังม่านหมอกอีกครั้ง

          “ยัยเชย!” มือแข็งแรงรวบจับข้อแขนของอบเชยไว้ เขากระเด้งตัวลุกขึ้นนั่ง เลยพลอยทำให้อบเชยเซถลา ขึ้นมานั่งบนขอบเตียง หญิงสาวขืนตัวไว้ พยายามถอยหลังหนี สีหน้าที่ดีแลนมองเห็นคือใบหน้าขาวเกลี้ยงเกลา แต่เผือดซีดไม่มีสีเลือด

          “เชยขอโทษค่ะ คุณท่านวานให้เชยปลุกคุณดีด้วยค่ะ”

          อบเชยละล่ำละลักชี้แจง...เธอไม่ได้ยุ่มย่ามเข้ามาในห้องนอนเขาโดยภาระการ เธอเอาขนมมาส่งและได้รับคำสั่งกึ่งขอร้องจากเจ้าของบ้านมาด้วย

          “เธออยู่ที่นี่คนเดียวรึ?”

          คำถามที่อบเชยไม่เข้าใจ ดังผ่านปากของดีแลนมา สีหน้าของเขาก็เช่นกัน เหมือนดีแลนกำลังสับสนกับอะไรบางอย่าง

          “ค่ะ” อบเชยจำใจตอบ เธอหลุบเปลือกตาลงมองมือของดีแลน ที่ยังกำรอบข้อมือตัวเอง

          “ไม่มีคนอื่นอีกแน่นะ” ดีแลนถามย้ำ

          “ค่ะ” เสียงตอบแผ่วเบากว่าครั้งแรก

          “เป็นไปได้ไง?” ดีแลนรำพึงกับตัวเอง เขาแน่ใจว่าตนเองกระโจนคว้าแม่สาวคนนั้นไว้ได้ แต่ทำไมล่ะ เมื่อลืมตาขึ้นมากับเป็นอบเชยเสียแบบนั้นเอง

          “เชยขอตัวนะคะ เชยกลัวตกรถ”

          อบเชยต้องอาศัยรถยนต์คันใดคันหนึ่งเดินทางไปที่บ้านเด็กกำพร้า เธอไม่อยากพลาดกับการพบเจอน้องๆ ที่น่าสงสารนั่น หากยังมัวโอ้เอ้อยู่กับดีแลน บางทีเธออาจจะชวด...

          อบเชยพยายามดึงข้อมือออกจากการเกาะกุมของเจ้าของห้อง

          ดีแลนทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ และไม่ยอมปล่อยมืออบเชยด้วย เขาทิ้งตัวนอนที่เดิม เป็นผลให้อบเชยต้องรีบขยับเข้าใกล้ เมื่อข้อมือของเธอยังถูกพันธนาการอยู่

          “อีกสิบนาที ค่อยปลุก ของีบอีกสักหน่อยนะ” ดีแลนหลับตาลง ทำท่าเหมือนจะหลับไปอีกครั้ง

          อบเชยอยากร้องไห้ เธอต้องทนนั่งมองดีแลนอยู่ตรงนี้อีกสิบนาทีอย่างนั้นเหรอ มันเป็นโอกาสสุดพิเศษก็จริง กับการใกล้ชิดคนที่ตัวเองชอบ แต่มันก็เหมือนการทรมานเธอด้วยเช่นกัน เพราะสิ่งเดียวที่ทำได้...คือการมอง

          คนแกล้งหลับแอบหรี่ตามอง เขาเกือบหัวเราะก๊าก กับสีหน้ากลืนไม่เข้าคายไม่ออกของคนตรงหน้า

          อบเชยมองเขานิ่งๆ แววตาของหล่อนวิบวับ ดีแลนแอบมองเพลินๆ จนกระทั่ง อบเชยนั่งสัปหงก หล่อนเคลิ้มหลับเพราะอากาศเย็นสบายนั่นเอง อบเชยตื่นตั้งแต่ตีสาม พอให้มานั่งเฉยๆ ไม่ได้ขยับตัวเลย ความง่วงเลยย้อนกลับเข้ามาครอบงำ จนทำให้เธอผล็อยหลับไปดื้อๆ

          ดีแลนขยับตัว เขารั้งอบเชยมาใกล้ๆ จัดท่านอนให้หล่อนเสียใหม่

          “อือ...” เสียงครางดังขึ้น เพราะตนเองถูกขัดจังหวะในการนอน

          ดีแลนอมยิ้ม แม่นางอายของเขา ตอนหลับน่ารักเหมือนตุ๊กตา ใบหน้าเล็กๆ นั่นชวนมองจนไม่อยากละสายตาเลยทีเดียว ดีแลนขยับเข้าไปใกล้ ยกแขนขึ้นรองใต้คอ นอนตะแคงมองคนหลับอุตุ จนตัวเองเริ่มอาการไม่ดี เพราะสายตาซุกซนลดต่ำลงไปเรื่อยๆ เขาหยุดมองที่เนินอกอวบ มันเคลื่อนไหวเหมือนมีชีวิต ทรวงงามกระเพื่อมขึ้นลงชวนมอง และนั่นทำให้อากาศเย็นเฉียบ เริ่มร้อนระอุขึ้นมาดื้อๆ

          ชายหนุ่มเอื้อมมือคีบที่ปลายจมูกของอบเชย พร้อมกับบิดแรงๆ เป็นการลงโทษที่อบเชยมายั่วเขาบนเตียงแต่เช้า หากไม่กลัวว่าไก่ตื่น เรื่องบนเตียงวันนี้คงไม่จบแค่การนั่งมองหรอก ดีแลนตัดใจผละห่างมา เขาเดินตัวปลิวเข้าไปในห้องน้ำ ก่อนที่ตัวเองจะตบะแตก

          อบเชยสะดุ้งตื่น เธอหลับไปนานแค่ไหนไม่รู้ แต่ทันทีที่ลืมตา เจ้าของห้องกำลังนั่งมองเธออยู่ที่เก้าอี้ริมหน้าต่าง จานขนมว่างเปล่า รวมทั้งกาแฟด้วย

          “แหะๆ เชยหลับได้ไงไม่รู้ค่ะ”

          หญิงสาวแก้ตัวเสียงอ่อยๆ รีบกระถดตัวลงจากที่นอนนุ่ม ยืนก้มหน้าอยู่ข้างเตียงนั่นเอง

          “เธอแต่งตัวไม่เรียบร้อย” ดีแลนติงเสียงขรึม เขาหยัดกายลุกขึ้นยืน แต่กลับหันหลังให้เธอ

          อบเชยก้มมองตัวเอง เธอยกมือปิดปาก ก่อนที่เสียงกรีดร้องจะทำให้คนทั้งบ้านตกใจ ชุดเอี๊ยมของเธอหลุดลุ่ย ดีทว่าเอวเท่าขนาดตัว เอี๊ยมตัวที่อบเชยใส่อยู่จึงไม่รูดลงไปกองที่พื้น แต่...มันหลุดได้ยังไง หากเธอนอนดิ้น มันก็ไม่น่าจะหลุดได้ทั้งสองข้าง มือเรียวเล็กรีบจับสายเอี๊ยมกลับเข้าที่เดิม เธอเกี่ยวตะขอกับกระดุมเม็ดโตจนแน่น ดึงแรงๆ ยังไม่หลุด แต่ทำไมแค่เผลอหลับ เอี๊ยมของเธอจึงหลุดได้นะ?

          “เชยขอตัวนะคะ”

          เธอควรหนีไปตั้งหลักก่อน หากมีดีแลนยืนอยู่ตรงหน้า เธอคิดอะไรไม่ออกจริงๆ

“จะรีบไปไหนล่ะ?” เจ้าของห้องกล่าวรั้งไว้

อบเชยเงยหน้ามองเขางงๆ

“เธอต้องไปกับฉัน...ดูเหมือนว่าคนทั้งบ้าน ออกไปกันหมดแล้ว”

ดีแลนรับปากมารดาไว้ เมื่ออบเชยนอนหลับสบาย เขาไม่อยากกวนให้หล่อนตื่นด้วย ดังนั้นขบวนรถยนต์จึงแล่นออกจากบ้านหวัง จึงไม่มีอบเชยติดไปด้วย

“คะ?”

สีหน้าอบเชยตลกจนดีแลนเกือบหลุดหัวเราะ เขารีบปั้นหน้าขรึมเหมือนเดิม ตอนที่กล่าวลอยๆ

“วันนี้ฉันจะเป็นคนขับรถพาเธอไปที่นั่นเอง”

“คือ...” คงเพราะเพิ่งตื่น สมองสั่งการของอบเชยเลยยังประมวลผลคำพูดของดีแลนไม่ได้ เธอไม่เข้าใจ เหตุใดดีแลนจะต้องเป็นคนขับรถพาเธอไป ในเมื่อที่บ้านหวัง มีรถยนต์หลายคัน ต้องมีรถยนต์สักคันหนึ่งว่างพอให้เธออาศัยไปด้วยได้สิ เธอไม่อยากทนนั่งอึดอัดไปกับดีแลนนี่นา

“สิบนาทีนะยัยเชย ฉันจะลงไปรอที่รถ”

มุมปากอบเชยมีคราบน้ำลาย หล่อนคงนอนฝันหวานจนน้ำลายไหลย้อย ดีแลนสั่งแล้วจึงเดินนำออกไปก่อน

หญิงสาวหันรีหันขวาง ชะโงกหน้ามองตนเองที่กระจกหน้าต่างเงาสะท้อนที่มองเห็น อบเชยอยากกัดลิ้นตาย สภาพของเธอมอมแมมเหมือนคนยังไม่ได้อาบน้ำ แค่หลับไปแปบเดียว สภาพของเธอแย่ขนาดนี้เชียวเหรอ? ไหนเจ้าของห้องก็ไม่อยู่บริเวณนี้แล้ว อบเชยเลยถือวิสาสะ เธอวิ่งแผล่วเข้าไปส่องเงาตัวเองผ่านกระจกเงาอีกที

อบเชยไม่เข้าใจ มุมปากของเธอมีคราบน้ำลาย แต่ทำไมปากของเธอจึงช้ำแดง