บทที่5.อรุณสวัสดิความรัก 3

ดีแลนเป็นหนุ่มฮอต ตอนที่เธอยังเด็ก เธอคงเป็นเด็กแก่แดด เลยรู้สึกว่าตนเองรักเขาตั้งแต่ยังไม่ทันเป็นสาวดี

          จวบจนปัจจุบัน ความรู้สึกพิเศษนั่นก็ไม่เคยลดลง

          อบเชยน้ำตาตกเพราะดีแลนนับครั้งไม่ถ้วน เขาไม่เคยมองเห็นหัวเธอ ทำท่ารำคาญแทบทุกครั้งหากมีอบเชยอยู่ใกล้ๆ ความรู้สึกนั้น เกือบทำให้อบเชยถอดใจ แต่เมื่อได้สบตากับดีแลนยามที่เขาเผลอ ความรู้สึกบ้าๆ นั่นก็ย้อนกลับมาเหมือนเดิม...

          “เชยคงมีเวรมีกรรมกับคุณดีมั้งเนอะ”

          หลังเก็บล้างอุปกรณ์ทำขนมจนหมด อบเชยเดินกลับไปที่ห้องนอน เธอควรอาบน้ำแต่งตัวเตรียมพร้อม จะได้ไม่เป็นการเสียเวลา พอเอาขนมไปวางในห้องนอนดีแลน เธอก็จะได้ขึ้นรถไปกับคนบ้านหวัง เด็กที่บ้านเด็กกำพร้าคงดีใจ ที่พี่เชยคนดีจะไปเล่านิทานให้ฟัง มันคงเป็นวันหยุดที่สนุกสำหรับเธอ เป็นการชาร์ทพลังในร่างกายได้เต็มที่ ด้วยการแบ่งปันสิ่งที่ตนเองมีกับผู้ที่ด้อยโอกาสกว่า คุณท่านทั้งสองสอนให้อบเชยรู้จักเผื่อแผ่ เดวิด กับปรารถนาทำดีแบบนี้จนอบเชยซึมซับมาเต็มตัว

          อบเชยไม่เข้าใจเหมือนกัน ผู้ใหญ่ใจดีสองท่านมีแต่ใบหน้าเปื้อนยิ้ม เหตุใดก็ไม่รู้ บุตรชายของท่านที่มีแค่คนเดียว จึงยิ้มยากเสียเหลือเกิน

          ทั้งๆ ที่ดีแลนยิ้มสวย เขายิ้มมีเสน่ห์ ซึ่งอบเชยรู้แก่ใจดี

          เธอเคยเห็นดีแลนยิ้มในระยะประชิดมาแล้ว

          เด็กสาวในชุดเอี๊ยมสีน้ำตาลไหม้ เสื้อยืดสีขาวสะอาดอยู่ด้านใน ผมยาวสีดำสนิทถูกจับมัด และถักเป็นเปียง่ายๆ ทำให้อบเชยแลดูอ่อนวัยลงไปอีก เธอเหมือนเด็กสาวที่ยังไม่เป็นสาวดี แต่ทะมัดทะแมงเหมาะสำหรับการเป็นลูกมือ

          “ชุดสวยกว่านี้ก็มี ทำไมใส่” เทียนอดติงไม่ได้

          เด็กสาวส่วนใหญ่ชอบนุ่งกระโปรงพลิ้วๆ ใส่รองเท้าสวยๆ ผิดกับอบเชย หากไม่ถูกบังคับ อบเชยแทบจะไม่นุ่งกระโปรงเลย สไตส์การแต่งตัวของอบเชยเลยเหมือนเด็ก ไม่เหมือนสาวที่เป็นสาวสะพรั่ง

          “เชยจะไปช่วยแจกขนม ใส่กระโปรงไป เชยทำงานไม่ถนัดนี่คะแม่” และนั่นคือข้อแก้ตัว ซึ่งเทียนก็ไม่ค้าน

          บุตรสาวแต่งตัวเรียบร้อย ไม่เด่นสะดุดตา จนอาจจะเป็นที่ขวางตาของบุตรชายของเจ้านายเก่าก็ดีแล้ว

          “แม่ไปด้วยไหมคะ?” คนของบ้านหวังส่งรถมารับขนม พอดีที่เทียนขูดมะพร้าวเสร็จ

          สาวใหญ่ส่ายหน้า... “ไม่ล่ะ แม่จะไปเตรียมของมาทำขนมต่อ ลูกค้ารอแย่เลยหากไม่เปิดร้าน ไม่ได้บอกใครไว้ด้วย”

          ตลาดอยู่ใกล้ๆ เสียเวลาเพิ่มอีกนิดหน่อย เพราะไม่ได้แจ้งลูกค้าไว้ หากหยุดดื้อๆ จะทำให้คนตั้งใจมาชิมผิดหวัง

          “เชยนึกว่าแม่จะหยุดพัก”

          อบเชยบ่น สองมือหยิบจับช่วยขนขนมขึ้นรถไม่หยุด

          “ให้แม่นอนเฉยๆ แม่หงุดหงิดตาย” เทียนตอบ เธอทำงานตั้งแต่เด็กจนแก่ จะให้หยุดอยู่เฉยๆ มันไม่ชิน อีกอย่างการได้ขายขนม คือการพักผ่อนของตนเอง ดีกว่าการอยู่ในบ้านเหงาๆ นั่งดูทีวี หรือไม่ก็อ่านหนังสือ นั่นคงทำให้คนเคยทำงานฟุ้งซ่าน

          “เชยไปพร้อมพวกพี่ๆ เขาเลยนะคะแม่”

          อบเชยโบกมือให้มารดา กระโจนขึ้นรถขนขนม เธอมีภารกิจที่ต้องทำก่อนจะติดสอยห้อยตามคนบ้านหวังไปที่บ้านเด็กกำพร้าแห่งนั้น

          “ส่งเชยที่บ้านหวังก่อนนะลุง เชยต้องเอาขนมไปให้คุณดี”

          ถาดขนมที่อบเชยทะนุถนอมอย่างดี คือขนมตามสั่งของดีแลน

          สารถีคนขับอมยิ้ม เขาไม่เห็นเด็กสาวผู้นี้หลายปีแล้วที่บ้านหวัง ไม่คิดว่าบรรยากาศเดิมๆ จะย้อนกลับคืนมาอีกครั้ง

          “คุณหนู ไม่น่าออกไปอยู่คนเดียวเลยนะหนูอบ”

          เป็นการชวนคุยเชิงบ่น เมื่อบ้านหวังมีแต่คนแก่ หนุ่มๆ สาวๆ ไม่มีเหลือสักคน มีเด็กเล็กบ้าง แต่ก็นานๆ ครั้ง

          “คุณดีเธออยากโฟกัสกับงานน่ะค่ะ เลยไม่อยากให้คุณท่านไม่สบายใจ เวลาที่เธอนอนดึก”

          ก่อนออกไปอยู่คนเดียว อบเชยเคยเฝ้าดีแลนจนหลับคาที่นอน พอตื่นขึ้นมาอีกครั้งตอนฟ้าสาง ดีแลนก็ยังไม่ยอมนอน นั่นคงเป็นสาเหตุหลักที่ดีแลนแยกออกไปอยู่คนเดียว เขาทำงานเหมือนกลัวงานจะหมด ทำงานแบบคนบ้าคลั่ง ก็รู้ว่ายังหนุ่ม ยังแน่น แต่การทำเช่นนั้น คนที่เป็นห่วงคือคนที่รักเขา

          “ลุงว่า คุณหนูถึงเวลาที่ควรมีครอบครัวแล้วนะ”

          “ใครบังคับคุณดีได้ล่ะลุง...ดื้อจะตาย” อบเชยบ่น ปรารถนาต้องการให้บุตรชายมีคู่ครอง ทั้งสองท่านยังต้อนดีแลนไม่ได้ แล้วใครที่ไหนล่ะ จะทำให้ดีแลนตกลงปลงใจ

          “สงสัยคุณหนู ยังหาเนื้อคู่ไม่เจอมั้ง” สารถีคนขับพูดพร้อมกับยิ้ม

          “ไม่ใช่หรอกค่ะลุง...สาวๆ รุมคุณดีเหมือนฝูงไฮยีน่า...คุณดีคงเล่นตัว ตามประสาคนหน้าตาดี”

          อบเชยอดไม่ได้ที่จะแขวะ รู้สึกหมั้นไส้ดีแลนนิดๆ เมื่อเขาเป็นหนุ่มฮอตที่สาวๆ ส่วนใหญ่ตามรุมทึ้ง

          “ทั้งหล่อทั้งรวยนี่หนูอบ สาวที่ไหนไม่อยากได้ไปเป็นผัวบ้างล่ะ”

          คุณสมบัติตรงตามต้องการ ผู้ชายแบบดีแลน ไปควานหาจากตลาดสดไม่มีทางเจอ เขาเป็นผู้ชายเกรทดี เป็นเบอร์หนึ่งเลยหากสาวๆ ต้องการสามี เป็นพ่อที่ดีของลูก ลักษณะอย่างดีแลนกำลังขาดตลาด เพราะผู้ชายสมัยนี้ รักสนุก และมองผู้หญิงเป็นเครื่องผ่อนคลาย การที่ผู้หญิงสักคนจะได้สามีถูกใจ มันยิ่งกว่าการเสี่ยงซื้อล็อตลี่ โชคดีก็ถูกรางวัล โชคร้ายหน่อยก็แค่สูญเงินลงทุน แต่สำหรับคู่ครองแล้ว การลงทุนยิ่งเสี่ยงหนัก โชคดีได้ตกล่องปล่องชิ้น แต่ใครจะรู้ล่ะผู้ชายที่คว้ามาทำสามีเป็นคนดีเหมือนภาพลักษณ์ที่เขาแสดงออกหรือไม่ จะรู้ได้ก็ต่อเมื่อ...ร่วมชีวิตกันแล้ว

          คนไหนโชคร้าย คว้าผู้ชายนิสัยเลวมาครองคู่ ชีวิตหลังแต่งงานคงไม่ต่างอะไรกับการตกลงไปในขุมนรก

          ผู้ชายแบบดีแลน คือยอดชายของสาวๆ เขามีทั้งรูปทรัพย์ มีทั้งหน้าที่การงานที่ดี แถมยังสุภาพอ่อนโยน เป็นผู้ชายจิตใจดี แต่นั่น...สำหรับทุกคนนะ

          แต่สำหรับอบเชย...ดีแลนเหมือนปีศาจ สายตาของเขาทำให้อบเชยเจ็บปวด เมื่อมันแฝงไว้ด้วยความรังเกียจ

          อบเชยเองก็งง เธอทำตัวไม่ดีให้ดีแลนชิงชังตอนไหน เธอจำได้ว่า ตนเองพยายามที่สุดที่จะให้ดีแลนเมตตา

          ยอมเป็นลูกไล่ ไม่ขัดคำสั่ง หากสิ่งนั้นเป็นความต้องการของดีแลน

          ที่ไหนได้...มันกลับกลายเป็นว่า เขาเกลียดเธอเสียอย่างนั้นเอง

          “ขอบคุณนะคะลุง” อบเชยกระโจนลงจากรถบรรทุกขนม มีสาวใช้อีก2-3คนเดินมาหา สองมือของพวกเขาเต็มไปด้วยถุง คงเป็นอุปกรณ์การเรียนที่จะนำไปแจกเด็กๆ นั่นเอง

          “ให้ลุงรอไหมหนูอบ?” ชายสูงวัยมีหน้าที่เป็นคนขับรถยนต์ร้องถาม

          “เชยไปกับคุณท่านก็ได้ค่ะ” จากที่ประเมินคร่าวๆ เฉพาะของใช้ก็แทบจะไม่พอวาง อบเชยเลยถอนตัว ยังมีรถยนต์อีกหลายคันที่จะต้องไปที่แห่งนั้น

          อบเชยเดินเลยไปยังด้านหลังบ้าน เธอเงยหน้ามองหน้าต่างห้องนอนของดีแลน มันยังปิดสนิท และแอร์คอนนิชั่นยังทำงานอยู่ มันเพิ่งหกโมงกว่าๆ ดีแลนคงยังไม่ตื่น

          ขนมในกล่องถูกถ่ายใส่จาน อบเชยจัดเครื่องเคียงวางไว้ข้างจาน ตามด้วยการชงกาแฟดำที่ดีแลนดื่มทุกเช้า ก่อนจะยกถาดเดินเลยขึ้นไปชั้นบน และสวนกับปรารถนาพอดี

          “อบเชย ฝากปลุกดีแลนด้วยนะ เดี๋ยวจะสาย”

          นางเอ่ยฝากฝังอบเชย หญิงสาวยอบตัวเดินผ่าน พร้อมกับขมวดคิ้ว เริ่มคิดหนัก เธอเคยแค่แอบเข้าไปในห้องของดีแลน แต่ไม่เคยใจกล้าขนาดปลุกเขาตื่นจากนิทราสักที

          “เอาไงดีล่ะไอ้เชยเอ๋ย!!” คำขอร้องของปรารถนาทำให้อบเชยหนักใจนิดๆ

          เธอเดินวนอยู่หน้าห้องนอนดีแลนเกือบสิบนาที แอบภาวนาให้เขาตื่นเอง จะได้ไม่เดือดร้อนเธอที่จะต้องไปปลุกเขา

          ในที่สุดอบเชยก็ตัดสินใจ เธอกลั้นใจเอื้อมมือแตะลูกบิดประตู เพราะหากมัวชักช้า ทั้งดีแลนและตนเองอาจไปสาย

          แอร์เย็นเฉียบตกกระทบผิวจนอบเชยขนลุกซู่ ขนาดเสื้อผ้าที่สวมค่อนไปทางหนา เธอยังสะท้านกับอุณหภูมิเย็นจัดภายในห้องนอนของดีแลน หญิงสาวจรดปลายเท้าย่องแบบไร้เสียง พรมหนานุ่มยุบวาบตามน้ำหนักตัว และพรมนุ่มใต้ฝ่าเท้าช่วยอบเชยได้อย่างมากมาย มันทำให้การเดินเข้าไปในห้องนอนของดีแลน แทบจะไม่มีเสียงการเคลื่อนไหวเลย

          จานขนมถูกวางไว้ที่โต๊ะมุมห้อง หญิงสาวเริ่มหนักใจ อากาศเย็นฉ่ำขนาดนี้ คงมีผลกับขนมแน่ๆ แป้งอาจจะกระด้าง และคงสร้างความไม่พอใจให้กับตัวเจ้าของห้อง เมื่อขนมสุดโปรดของเขาไม่ดีดั่งความต้องการ กาแฟก็เช่นกัน มันจะเย็นชืด และนั่นคงทำให้ดีแลนหงุดหงิด

          อบเชยตัดสินใจ...ปลุก

          เธอเดินเข้าไปชิดริมเตียง ไม่กล้ามองตรงๆ เพราะกลัวดีแลนนอนแบบติดเรท

          หญิงสาวถอนใจดังพรืด ช่วงอกที่โผล่พ้นชายผ้า มีเสื้อสีขาว แสดงว่าดีแลนยังมีเสื้อผ้าสวมติดกาย เขาไม่ได้นอนโป้เหมือนที่สาวใช้ซุบซิบกัน

          “คุณดีคะ...เช้าแล้ว” อบเชยส่งเสียงเรียก แต่ดีแลนก็ยังนอนนิ่งไม่ไหวติงเหมือนเดิม

          “คุณดีคะ...ตื่นได้แล้วค่ะ” อบเชยเรียกอีกครั้ง เธอขยับไปใกล้เตียง ชะโงกหน้ามองดีแลน กำลังจะเอื้อมมือจับ เปลือกตาที่ปิดสนิท ก็เปิดขึ้นมาดื้อๆ