บทที่3.มันเป็นแค่ความฝันอย่างนั้นเหรอ? 2

สองขาพาเดินเข้าไปในห้องน้ำ เขากดโทรศัพท์พลางหย่อนตัวแช่ลงในอ่าง

          “ซี๊ดดดด!”

          ทรงพลแบนโทรศัพท์ส่วนตัวออกห่าง เขาได้ยินเสียงแปลกๆ ซึ่งไม่น่าเกิดขึ้น เมื่อคนที่โทรศัพท์มาหาเขา คือเจ้านายจอมเคร่งครัด

          ดีแลนสะดุ้ง เมื่อหย่อนตัวลงน้ำ ความเจ็บแสบพุ่งเข้าใส่ จนต้องกระเด้งตัวลุกขึ้นยืน

          กระจกบานใหญ่เหนืออ่างล้างหน้าเฉลยให้ดีแลนรู้ รอยข่วนยาวๆ กลางหลัง นั่นคือสาเหตุที่เขาแสบ แผลสดๆ เหมือนเพิ่งเกิดขึ้นสดๆ ร้อนๆ ดีแลนขมวดคิ้ว เขาไม่ได้เขลาจนไม่รู้ รอยที่เกิดขึ้นบนแผ่นหลังของเขาเกิดขึ้นได้อย่างไร ดีแลนกะพริบเปลือกตาปริบๆ เขาไม่อยากเดา ชายหนุ่มก้มหน้าลงมอง อวัยวะเบื้องล่าง เขาเกือบล้มหัวขมำ เพราะคิดอะไรบางอย่างได้

          “เจ้านายครับ เจ้านายครับ!!” เสียงใครบางคนตะโกนเรียก

          ดีแลนลดตัวลงนั่ง ส่งเสียงแหบแห้งตอบคนปลายสายไป “มีอะไรรึทรงพล?”

          เมื่อเจ้านายถามแบบนั้น ลูกน้องที่ดีจะตอบอะไรได้นอกจาก “เปล่าครับ ผมเห็นเจ้านายเงียบ เลยถามกลับไปแค่นั้นครับ”

          “ฉันคงไม่เข้าบริษัทนะ...วันนี้” ดีแลนกรอกเสียงบอก เขาจ้องหน้าขาตัวเอง เหมือนมีอะไรบางอย่างงอกออกมาจากตรงนั้น

          คราบสีขาวขุ่นแห้งเกรอะกรัง จะเป็นอะไรไปไม่ได้เลย นอกจากค่ำคืนที่ผ่านมา เขาเล่นรักกับสาวปริศนา ที่จำไม่ได้แม่แต่หน้า ไม่รู้ว่าหล่อนชื่อแซ่อะไรด้วยซ้ำ ความทรงจำของเขาเหมือนมีหมอกบางๆ ขวางเอาไว้ สิ่งที่ดีแลนนึกได้ตอนนี้ คือเขามีความสุข สุขเสียจนแม้แต่อุปกรณ์ป้องกันตัว ดีแลนยังไม่สนใจที่จะหามาใช้ หลักฐานเห็นทนโท่นี่ไง!!

          “ครับ” ทรงพลคันปากอยากจะถาม แต่เขาหรือจะกล้า

          ดีแลนกดวางสาย เขาวักน้ำล้างคราบสกปรกกึ่งกลางร่างกาย สลับกับการพยายามคิด

          เขาสะเพร่าขนาดนอนกับผู้หญิงที่ไม่รู้จักเชียวเหรอ?

          เงารางๆ ที่พยายามเพ่งมอง แต่เงานั่นเหมือนจะหวงตัว ยิ่งเขาพยายามมากขึ้นเท่าไหร่ ภาพเงานั้นก็ยิ่งจางลง ดีแลนสะบัดศีรษะ เขายกมือขึ้น ใช้หัวแม่มือคลึงข้างขมับ จนกระทั่งมีเสียงเคาะประตูดังขึ้นจากภายนอก

          “ท่านครับๆ ตื่นหรือยังครับ?”

          ฉุนแวะมาดูดีแลนตอนที่เขากลับมาทำงานอีกครั้ง วันนี้เขามาก่อนเวลา เพราะหากโชคดี เขาอาจได้ทิปงามๆ จากลูกค้ารายนี้

          “ตื่นแล้ว เข้ามาสิ”

          ดีแลนตะโกนบอก บางทีพนักงานของที่นี่ อาจจะรู้ว่าเขาหิ้วใครมานอนด้วย

          ฉุนยืนก้มหน้า ท่าทางสำรวม ดีแลนมองนิ่งๆ “นายพาฉันมานอนที่นี่รึ?” เขาถาม

          “ครับ เมื่อคืนเจ้านายเมามาก คุณอดัมเลยให้ผมพาเจ้านายมานอนพัก ไม่ต้องห่วงนะครับ คุณอดัมเคลียร์ค่าใช้จ่ายให้หมดแล้ว” ฉุนรีบบอก เขาท่องมาจนขึ้นใจ ค่าจ้างที่รับมา เขาใช้จ่ายได้เป็นเดือนๆ

          “อืม...แล้วพอรู้ไหม ใครอยู่กับฉันเมื่อคืน?”

          ดีแลนผ่อนลมหายใจช้าๆ เขาหลุบเปลือกตาลง รอฟังคำตอบ

          คำสั่งของคนจ่ายสตางค์คือไม่ได้รวมถึงการบอกรายละเอียด ดังนั้นหากลูกค้าอยากรู้ ฉุนก็ไม่ได้คิดจะปิด บางทีเขาอาจได้ทิปงามๆ จากอบเชยอีกก็ได้ เพราะหากหล่อนมีรายได้เพิ่ม หล่อนคงพอใจ

          “เด็กที่ทำงานที่นี่ครับ”

          “งั้นเหรอ...คืนนี้ฉันจะมาใหม่ ยังไงช่วยเป็นธุระ พาหล่อนมาพบฉันด้วยล่ะ”

          ดีแลนอยากเจอ ไม่ได้เพราะพิศวาส เขาอยากปิดจบ เพื่อไม่ให้มีเรื่องร้อนใจภายหลัง ชายหนุ่มโล่งใจไปหนึ่งเปราะ หากสาวคนเมื่อคืนมีอาชีพเสริมแบบนี้ หล่อนคงป้องกันตัวอย่างดี ปัญหาที่เขากำลังกังวลคงไม่เกิดขึ้น

          ชายหนุ่มโบกมือไล่ เขาเอนตัวดำลงใต้น้ำ ไม่อยากรับรู้อะไรอีก แม้จะมีบางอย่างคาใจ

          เขาไม่น่าหละหลวมได้ขนาดนี้ ต่อให้เมาจนครองสติไม่อยู่ ดีแลนก็ไม่เคยพลาดที่จะป้องกันตัวเอง

          ‘คุณดี’

          เสียงแหบสั่นกระซิบเรียกชื่อเขา ดีแลนพยายามเพ่งมอง แต่กลับไม่เห็นอะไรเลย นอกจากหมอกบางๆ ขวางเอาไว้

          ชายหนุ่มแช่น้ำจนฉ่ำปอด เขาแต่งตัวด้วยชุดเดิม และเดินออกมาจากคลับแห่งนั้น ตอนที่เกือบถึงเวลาเปิดทำการ ดีแลนมุ่งหน้ากลับบ้าน เขาต้องเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อน ชายหนุ่มหมายมั่นปั้นมือ ดึกๆ เขาจะย้อนกลับไปที่นั่น และมอบของกำนัลปิดปาก เพื่อจบปัญหาคาใจ

          ตืดดด....

          โทรศัพท์ส่วนตัวดังเตือน เมื่อมีคนต่อสายมาหา ชายหนุ่มสอดมือ ล้วงโทรศัพท์เครื่องบางเฉียบมากดรับ เมื่อมองเห็นเบอร์คุ้นตา

          “Good afternoon delan”

          ดีแลนยิ้มมุมปาก เขาเอ่ยทักกลับไป “ผมควรตอบคุณว่าไงดีล่ะอดัม Good afternoon หรือ Good night ดี”

          เสียงหัวเราะดังลั่น แทรกผ่านสายโทรศัพท์มา “แม่สาวนั่น รีดคุณจนหมดแรงเลยเหรอ?” อดัมสัพยอก เขาส่งดีแลนขึ้นสวรรค์ ไม่คิดว่าแม่สาวคนนั้นจะร้อนแรงเสียจน ดีแลนถึงกับหลับเป็นตาย มาตื่นเอาเกือบค่ำ

          “คุณรู้”

          “รู้สิ ผมเป็นคนส่งหล่อนให้คุณนี่” อดัมตอบ เขาแกว่งแก้วบรั่นดีในมือ ก่อนจะค่อยๆ จิบทีละน้อย

          “ขอบคุณนะ แต่คราวหลังไม่ต้องนะ” ถึงดีแลนจะเป็นหนุ่มเลือดลมพลุ่งพล่าน แต่เขาชอบที่จะเป็นฝ่ายเลือก มากว่าถูกจัดฉากยกให้

          “คุณมีความสุข ผมก็ดีใจ ว่าแต่...ธุระของเรา วันไหนดีล่ะ ผมอยากคุยรายละเอียดกับบริษัทของคุณแล้ว”

          อดัมวกกลับมาเรื่องงาน ดีแลนเลยไม่ได้ถามต่อ เขานัดแนะอดัม ก่อนจะกดวางสายไป

หนุ่มลูกครึ่งไทย-จีน ทิ้งตัวลงนั่ง ยกมือกดข้างขมับ เมื่ออาการปวดหัวจี๊ดๆ ย้อนกลับมาอีกครั้ง เขาคงต้องหาอะไรรองท้อง ก่อนจะขึ้นไปหลับสักงีบ จากนั้นคงต้องเดินทางไปพบผู้หญิงคนนั้น เพื่อจบปัญหาที่เขาระแวงเล็กๆ ให้จบลงไปสักที

อาหารง่ายๆ ที่เปิดตู้เย็นก็เจอ ปรารถนา มารดาของเขา มักจะแวะมาทำอาหารและเก็บใส่กล่องไว้ให้บุตรชายคนเดียวกินแก้หิว ดีแลนแยกตัวออกมาอยู่คนเดียวตั้งแต่เริ่มเข้าทำงาน เขาอยากมีเวลาส่วนตัว เพราะเบื่อเต็มทนแล้วกับความวุ่นวายของครอบครัวใหญ่ บ้านหลังใหญ่ที่ไม่ได้กลับไปนาน ในรั้วบ้านหลังเดียวกันมีหลายครอบครัว ดีแลนคงชินกับการอยู่คนเดียว เขาเลยรำคาญกับเสียงโหวกเหวกของสมาชิกในบ้าน

เขาเป็นบุตรชายคนเดียวของเดวิดก็จริง แต่อย่างว่าแหละ ครอบครัวคนจีน มักจะอยู่เป็นกลุ่มก้อน ดังนั้นรอบๆ บ้านของเขา คือบ้านของญาติๆ ที่ปลูกอยู่ในที่พื้นเดียวกัน

มันจึงเป็นที่มาที่ทำให้ดีแลน...แยกมาอยู่ที่นี่ลำพัง