สองขาพาเดินเข้าไปในห้องน้ำ เขากดโทรศัพท์พลางหย่อนตัวแช่ลงในอ่าง
“ซี๊ดดดด!”
ทรงพลแบนโทรศัพท์ส่วนตัวออกห่าง เขาได้ยินเสียงแปลกๆ ซึ่งไม่น่าเกิดขึ้น เมื่อคนที่โทรศัพท์มาหาเขา คือเจ้านายจอมเคร่งครัด
ดีแลนสะดุ้ง เมื่อหย่อนตัวลงน้ำ ความเจ็บแสบพุ่งเข้าใส่ จนต้องกระเด้งตัวลุกขึ้นยืน
กระจกบานใหญ่เหนืออ่างล้างหน้าเฉลยให้ดีแลนรู้ รอยข่วนยาวๆ กลางหลัง นั่นคือสาเหตุที่เขาแสบ แผลสดๆ เหมือนเพิ่งเกิดขึ้นสดๆ ร้อนๆ ดีแลนขมวดคิ้ว เขาไม่ได้เขลาจนไม่รู้ รอยที่เกิดขึ้นบนแผ่นหลังของเขาเกิดขึ้นได้อย่างไร ดีแลนกะพริบเปลือกตาปริบๆ เขาไม่อยากเดา ชายหนุ่มก้มหน้าลงมอง อวัยวะเบื้องล่าง เขาเกือบล้มหัวขมำ เพราะคิดอะไรบางอย่างได้
“เจ้านายครับ เจ้านายครับ!!” เสียงใครบางคนตะโกนเรียก
ดีแลนลดตัวลงนั่ง ส่งเสียงแหบแห้งตอบคนปลายสายไป “มีอะไรรึทรงพล?”
เมื่อเจ้านายถามแบบนั้น ลูกน้องที่ดีจะตอบอะไรได้นอกจาก “เปล่าครับ ผมเห็นเจ้านายเงียบ เลยถามกลับไปแค่นั้นครับ”
“ฉันคงไม่เข้าบริษัทนะ...วันนี้” ดีแลนกรอกเสียงบอก เขาจ้องหน้าขาตัวเอง เหมือนมีอะไรบางอย่างงอกออกมาจากตรงนั้น
คราบสีขาวขุ่นแห้งเกรอะกรัง จะเป็นอะไรไปไม่ได้เลย นอกจากค่ำคืนที่ผ่านมา เขาเล่นรักกับสาวปริศนา ที่จำไม่ได้แม่แต่หน้า ไม่รู้ว่าหล่อนชื่อแซ่อะไรด้วยซ้ำ ความทรงจำของเขาเหมือนมีหมอกบางๆ ขวางเอาไว้ สิ่งที่ดีแลนนึกได้ตอนนี้ คือเขามีความสุข สุขเสียจนแม้แต่อุปกรณ์ป้องกันตัว ดีแลนยังไม่สนใจที่จะหามาใช้ หลักฐานเห็นทนโท่นี่ไง!!
“ครับ” ทรงพลคันปากอยากจะถาม แต่เขาหรือจะกล้า
ดีแลนกดวางสาย เขาวักน้ำล้างคราบสกปรกกึ่งกลางร่างกาย สลับกับการพยายามคิด
เขาสะเพร่าขนาดนอนกับผู้หญิงที่ไม่รู้จักเชียวเหรอ?
เงารางๆ ที่พยายามเพ่งมอง แต่เงานั่นเหมือนจะหวงตัว ยิ่งเขาพยายามมากขึ้นเท่าไหร่ ภาพเงานั้นก็ยิ่งจางลง ดีแลนสะบัดศีรษะ เขายกมือขึ้น ใช้หัวแม่มือคลึงข้างขมับ จนกระทั่งมีเสียงเคาะประตูดังขึ้นจากภายนอก
“ท่านครับๆ ตื่นหรือยังครับ?”
ฉุนแวะมาดูดีแลนตอนที่เขากลับมาทำงานอีกครั้ง วันนี้เขามาก่อนเวลา เพราะหากโชคดี เขาอาจได้ทิปงามๆ จากลูกค้ารายนี้
“ตื่นแล้ว เข้ามาสิ”
ดีแลนตะโกนบอก บางทีพนักงานของที่นี่ อาจจะรู้ว่าเขาหิ้วใครมานอนด้วย
ฉุนยืนก้มหน้า ท่าทางสำรวม ดีแลนมองนิ่งๆ “นายพาฉันมานอนที่นี่รึ?” เขาถาม
“ครับ เมื่อคืนเจ้านายเมามาก คุณอดัมเลยให้ผมพาเจ้านายมานอนพัก ไม่ต้องห่วงนะครับ คุณอดัมเคลียร์ค่าใช้จ่ายให้หมดแล้ว” ฉุนรีบบอก เขาท่องมาจนขึ้นใจ ค่าจ้างที่รับมา เขาใช้จ่ายได้เป็นเดือนๆ
“อืม...แล้วพอรู้ไหม ใครอยู่กับฉันเมื่อคืน?”
ดีแลนผ่อนลมหายใจช้าๆ เขาหลุบเปลือกตาลง รอฟังคำตอบ
คำสั่งของคนจ่ายสตางค์คือไม่ได้รวมถึงการบอกรายละเอียด ดังนั้นหากลูกค้าอยากรู้ ฉุนก็ไม่ได้คิดจะปิด บางทีเขาอาจได้ทิปงามๆ จากอบเชยอีกก็ได้ เพราะหากหล่อนมีรายได้เพิ่ม หล่อนคงพอใจ
“เด็กที่ทำงานที่นี่ครับ”
“งั้นเหรอ...คืนนี้ฉันจะมาใหม่ ยังไงช่วยเป็นธุระ พาหล่อนมาพบฉันด้วยล่ะ”
ดีแลนอยากเจอ ไม่ได้เพราะพิศวาส เขาอยากปิดจบ เพื่อไม่ให้มีเรื่องร้อนใจภายหลัง ชายหนุ่มโล่งใจไปหนึ่งเปราะ หากสาวคนเมื่อคืนมีอาชีพเสริมแบบนี้ หล่อนคงป้องกันตัวอย่างดี ปัญหาที่เขากำลังกังวลคงไม่เกิดขึ้น
ชายหนุ่มโบกมือไล่ เขาเอนตัวดำลงใต้น้ำ ไม่อยากรับรู้อะไรอีก แม้จะมีบางอย่างคาใจ
เขาไม่น่าหละหลวมได้ขนาดนี้ ต่อให้เมาจนครองสติไม่อยู่ ดีแลนก็ไม่เคยพลาดที่จะป้องกันตัวเอง
‘คุณดี’
เสียงแหบสั่นกระซิบเรียกชื่อเขา ดีแลนพยายามเพ่งมอง แต่กลับไม่เห็นอะไรเลย นอกจากหมอกบางๆ ขวางเอาไว้
ชายหนุ่มแช่น้ำจนฉ่ำปอด เขาแต่งตัวด้วยชุดเดิม และเดินออกมาจากคลับแห่งนั้น ตอนที่เกือบถึงเวลาเปิดทำการ ดีแลนมุ่งหน้ากลับบ้าน เขาต้องเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อน ชายหนุ่มหมายมั่นปั้นมือ ดึกๆ เขาจะย้อนกลับไปที่นั่น และมอบของกำนัลปิดปาก เพื่อจบปัญหาคาใจ
ตืดดด....
โทรศัพท์ส่วนตัวดังเตือน เมื่อมีคนต่อสายมาหา ชายหนุ่มสอดมือ ล้วงโทรศัพท์เครื่องบางเฉียบมากดรับ เมื่อมองเห็นเบอร์คุ้นตา
“Good afternoon delan”
ดีแลนยิ้มมุมปาก เขาเอ่ยทักกลับไป “ผมควรตอบคุณว่าไงดีล่ะอดัม Good afternoon หรือ Good night ดี”
เสียงหัวเราะดังลั่น แทรกผ่านสายโทรศัพท์มา “แม่สาวนั่น รีดคุณจนหมดแรงเลยเหรอ?” อดัมสัพยอก เขาส่งดีแลนขึ้นสวรรค์ ไม่คิดว่าแม่สาวคนนั้นจะร้อนแรงเสียจน ดีแลนถึงกับหลับเป็นตาย มาตื่นเอาเกือบค่ำ
“คุณรู้”
“รู้สิ ผมเป็นคนส่งหล่อนให้คุณนี่” อดัมตอบ เขาแกว่งแก้วบรั่นดีในมือ ก่อนจะค่อยๆ จิบทีละน้อย
“ขอบคุณนะ แต่คราวหลังไม่ต้องนะ” ถึงดีแลนจะเป็นหนุ่มเลือดลมพลุ่งพล่าน แต่เขาชอบที่จะเป็นฝ่ายเลือก มากว่าถูกจัดฉากยกให้
“คุณมีความสุข ผมก็ดีใจ ว่าแต่...ธุระของเรา วันไหนดีล่ะ ผมอยากคุยรายละเอียดกับบริษัทของคุณแล้ว”
อดัมวกกลับมาเรื่องงาน ดีแลนเลยไม่ได้ถามต่อ เขานัดแนะอดัม ก่อนจะกดวางสายไป
หนุ่มลูกครึ่งไทย-จีน ทิ้งตัวลงนั่ง ยกมือกดข้างขมับ เมื่ออาการปวดหัวจี๊ดๆ ย้อนกลับมาอีกครั้ง เขาคงต้องหาอะไรรองท้อง ก่อนจะขึ้นไปหลับสักงีบ จากนั้นคงต้องเดินทางไปพบผู้หญิงคนนั้น เพื่อจบปัญหาที่เขาระแวงเล็กๆ ให้จบลงไปสักที
อาหารง่ายๆ ที่เปิดตู้เย็นก็เจอ ปรารถนา มารดาของเขา มักจะแวะมาทำอาหารและเก็บใส่กล่องไว้ให้บุตรชายคนเดียวกินแก้หิว ดีแลนแยกตัวออกมาอยู่คนเดียวตั้งแต่เริ่มเข้าทำงาน เขาอยากมีเวลาส่วนตัว เพราะเบื่อเต็มทนแล้วกับความวุ่นวายของครอบครัวใหญ่ บ้านหลังใหญ่ที่ไม่ได้กลับไปนาน ในรั้วบ้านหลังเดียวกันมีหลายครอบครัว ดีแลนคงชินกับการอยู่คนเดียว เขาเลยรำคาญกับเสียงโหวกเหวกของสมาชิกในบ้าน
เขาเป็นบุตรชายคนเดียวของเดวิดก็จริง แต่อย่างว่าแหละ ครอบครัวคนจีน มักจะอยู่เป็นกลุ่มก้อน ดังนั้นรอบๆ บ้านของเขา คือบ้านของญาติๆ ที่ปลูกอยู่ในที่พื้นเดียวกัน
มันจึงเป็นที่มาที่ทำให้ดีแลน...แยกมาอยู่ที่นี่ลำพัง
ชายหนุ่มนอนแผ่กลางที่นอนนุ่ม เขาหลับสนิทหลังจากนั้นไม่นาน ใบหน้ายามหลับอ่อนเยาว์เหมือนหนุ่มโสดรุ่นเดียวกัน แต่ยามใดก็ตามที่ดีแลนตื่น เขาจะเคร่งขรึม และเป็นที่เกรงขามของคนรอบตัว“วันนี้ทำไมตื่นสายจัง...แล้วไม่ไปทำงานเรอะ?”เทียนถามบุตรสาว ที่กำลังก้มหน้าก้มตากินมื้อเย็น โดยที่ยังแต่งกายด้วยเสื้อผ้าชุดเดิม เทียนไม่ได้ถามบุตรสาว หลังจากช่วงเช้าอบเชยไม่ได้ตื่นมาช่วยเหมือนทุกวัน“เชยไม่ไปทำงานที่นั่นแล้วค่ะแม่” อบเชยตอบ รีบพุ้ยข้าวใส่ปาก ดันตัวลุกขึ้นยืน เมื่อข้าวหมดจาน“ทำไมล่ะ...” เทียนซักต่อ อบเชยไม่ใช่คนท้อถอย ต้องมีอะไรทำให้อบเชยไม่ไปทำงาน ทั้งที่เพิ่งไปทำได้แค่วันเดียว“มันเลิกดึกค่ะแม่...” คำตอบของอบเชยเทียนเลยคลายความสงสัยอีกอย่างนางก็ไม่อยากให้บุตรสาวไปทำงานกลางค่ำกลางคืน เมื่อมีแต่อันตรายอยู่รอบตัว“ดีแล้วล่ะ หางานกลางวันทำดีกว่า แม่จะได้ไม่ต้องนอนผวาเพราะห่วงหนูจนนอนหลับไม่สนิท” เทียนบ่น นางเช็ดใบตองระหว่างที่คุยกับอบเชย“เดี๋ยวเชยออกไปข้างนอกนะแม่ เชยจะออกไปหางานใกล้ๆ บ้านทำ”อบเชยเป็นคนขยัน เธอไม่เคยอยู่นิ่งๆ มีแรงเท่าไหร่ก็ทุ่มให้กับงาน และการเรียนก็ไม่เสียด้วย“อืม...อย่ากล
ชายหนุ่มไม่ได้คิดจะกลับบ้าน แต่สมองกับความคุ้นเคยชักนำมา ดีแลนลดกระจก ส่งยิ้มให้คนดูแลประตูหน้า ชายผู้นั้นรีบกุลีกุจอเปิดประตูรั้วให้ เมื่อมองเห็นเจ้าของรถยนต์หรูถนัดตาถนนคอนกรีตทอดยาวตั้งแต่รั้วเหล็ก จนถึงโถงประตูบ้าน ทางเดินสีขาวสะอาดเพราะโรยไว้ด้วยก้อนกรวดสีขาว ขนาบกับถนนคอนกรีตที่กว้างพอให้รถยนต์สองคันวิ่งสวนกันได้ ตัวน้ำพุขนาดใหญ่ตั้งอยู่หน้าโถงประตู กามเทพตัวน้อยยืนแอ่นฉี่ ปล่อยสายน้ำเย็นใสใสลงมาในอ่างใบใหญ่ที่มีปลาคราฟแหวกว่ายอยู่นับสิบตัว ดีแลนก้าวลงมายืนด้านข้าง เขามองไปรอบๆ ตัวด้วยความคิดถึง ดีแลนไม่ได้มาเหยียบบ้านใหญ่หลังนี้นานแล้ว เพราะเขามัวยุ่งๆ กับการทำงาน ประกอบกับ...ต้องการที่จะหลบใครบางคนมีคนรับใช้โผล่หน้าออกมามอง แม้จะเป็นยามวิกาลที่สมาชิกส่วนใหญ่หลับใหลไปบ้างแล้ว“คุณหนู” เสียงร้องทักผสมความตื่นเต้นยินดีเนื่องจากเจ้านายน้อยของบ้าน แทบจะไม่โผล่มาให้เห็นเลย“คุณพ่อ คุณแม่หลับหรือยัง?” ดีแลนถามถึงบิดา มารดา“คุณท่านใหญ่ยังไม่นอนค่ะ อยู่ที่โถงบ้าน ส่วนคุณผู้หญิงคงกำลังเตรียมมื้อเช้าอยู่ในครัว”ถึงจะมีแม่บ้าน แต่สิ่งที่ปรารถนาทำเป็นประจำ คือการตื่นเช้ามาทำอาหารให้สาม
บทที่4.แม่บ้านคนใหม่ดีแลนไม่ได้รู้สึกไปเอง บ้านของเขาสะอาดเอี่ยม มีกับข้าวของโปรดของเขาวางอยู่ที่โต๊ะกินข้าวทุกวัน เท่าที่รู้มา มารดาหาแม่บ้านคนใหม่มาให้ แต่เกือบหนึ่งเดือนมานี่ เขาไม่เคยเห็นหน้าเจ้าหล่อน ช่วงเวลางานของหล่อนคงสวนทางกับเขา ในขณะที่เขากลับเข้าบ้าน ก็เป็นเวลาเลิกงานของหล่อนพอดี แต่ดีแลนก็ชอบใจ เขาไม่ใคร่ชอบให้คนนอกมายุ่มย่ามในพื้นที่ส่วนตัว มือข้างหนึ่งปลดเนคไทที่คอ มืออีกข้างเอื้อมจับฝาชีที่คลุมจานอาหารไว้ “อุ้ย...น่าอร่อย...” ดีแลนคราง...วันนี้เขาเหนื่อยหนัก เหนื่อยแบบอยากนอนแช่น้ำอุ่นสักหนึ่งชั่วโมง เพื่อให้ร่างกายคลายความเมื่อย แต่เมื่อกลับถึงบ้าน กว่าหนึ่งเดือนมานี่ สิ่งแรกที่ดีแลนทำ คือเดินตามกลิ่นอาหาร และอดไม่ได้ที่จะแวะชิม รสมือแม่บ้านคนใหม่ที่มารดาจัดหามาให้นั้น มีรสมือถูกปาก ทำกับข้าวอร่อยเสียจนดีแลนน้ำหนักขึ้น เขาเจริญอาหารมากขึ้น จนเอวกางเกงคับทุกตัว “ขออาบน้ำก่อนนะ เดี๋ยวมาจัดการ” มันน่าจะเป็นปลาช่อนผัดขึ้นช่าย ทั้งหน้าตาผ่าน กลิ่นผ่าน และรสชาติของมันคงถูกปากเหมือนเดิม ดีแลนสัมผัสได้ถึงไอความร้อน แม่บ้านคนใหม่คงเพิ่ง
ในที่สุดเครื่องปรุงก็สามารถควานหาได้จนครบ บัตรเครดิตที่ปรารถนามอบให้ไว้ สำหรับการจับจ่ายซื้อของกินให้ดีแลน อบเชยใช้จ่ายค่าวัตถุดิบทั้งหมด เธอกระโจนขึ้นรถประจำทางทัน ก่อนที่รถคันนั้นจะแล่นออกจากที่จอดพอดี หญิงสาวเลือกนั่งเบาะหลังสุด เธอวางถุงทั้งหมดไว้บนหน้าตัก หันหน้าให้ลมจากด้านนอกพัดใส่หน้า เพื่อช่วยระบายความร้อน อบเชยเผลออมยิ้ม เมื่อเดาสีหน้าดีแลน ตอนที่เขาเห็นอาหารทุกมื้อที่เธอทำ อบเชยอยากเห็นด้วยตาตัวเอง แต่ไม่ดีกว่า...การเผชิญหน้ากับดีแลน เธอควรเลี่ยง หากยังอยากอยู่สบายๆ แบบนี้ ถุงหลายใบที่หิ้วมาจนไหล่ล้า อบเชยวางถุงไว้บนโต๊ะ เธอเปิดหน้าต่างครัว และจัดการทำสตูว์ เธอเสียเวลาไปไม่น้อยเลยสำหรับการปรุงอาหารมื้อนี้ สตูว์เริ่มส่งกลิ่นฟุ้ง เมื่ออบเชยยกหม้อใบใหญ่ตั้งไว้บนเตา...เธอเหลือเวลาไม่มากสำหรับทำความสะอาดบ้าน หญิงสาวปลดผ้ากันเปื้อนวางพาดไว้ที่พนักเก้าอี้ เปิดประตูห้องเก็บของ ลากเครื่องดูดฝุ่นเครื่องใหญ่ออกมา เธอต้องทำงานแข่งกับเวลา เพราะไม่อย่างนั้น เธอจะหลีกเลี่ยงการเผชิญหน้ากับเจ้าของบ้านไม่ได้ เขาตรงเวลาจนอบเชยไม่อยากเชื่อ หนุ่มโสดที่หล่
“คุณกลับไปเถอะปารตี” ดีแลนหมดอารมณ์ดื้อๆ เขาหยิบเช็คที่เขียนไว้ ยื่นส่งให้ปารตี เป็นค่าตอบแทนสมน้ำสมเนื้อ หากค่ำคืนนี้เขาใช้เวลากับหล่อน แต่นั้นคือก่อนที่เขาจะกลับถึงบ้าน อารมณ์ที่พลุ่งพล่านจู่ๆ ก็เหือดหายไปดื้อๆ “อะไรกันคะ ตียังไม่ได้ทานมื้อเย็นที่บ้านคุณเลย” สาวโสภาไม่ได้พิศวาสอาหารมื้อเย็นที่แอบเห็นบนเตานั่นหรอก ที่เธอต้องการคือเจ้าของบ้านสุดหล่อตรงหน้านี่ต่างหาก แต่เมื่อเขาออกปากเสือกไส เธอก็ต้องหาทางยื้อไว้ก่อน บางทีดีแลนอาจจะเปลี่ยนใจ “ผมเหนื่อย!” ดีแลนวางเช็คไว้บนโต๊ะ เขาเดินเลี่ยงปารตี “คงไม่น่าเกลียดนะ หากผมจะขอให้คุณกลับเองด้วย” เสียงทุ้มๆ ดังมาจากด้านใน ตัดความหวังของปารตีดังฉับ สาวสวยสะบัดหน้าให้ประตูคอแทบเคล็ด เธอหยิบกระดาษชิ้นน้อยๆ ขึ้นมามอง ก่อนจะพอยิ้มออก ค่าเสียเวลาของเธอมากโขเชียวล่ะ “ตีกลับก่อนนะคะ หากคุณเหงา คุณโทร. หาตีได้ตลอดนะคะดีแลน” เธอส่งเสียงบอกเจ้าของบ้าน เดินเชิดหน้าออกไปด้านนอก มองหารถรับจ้างที่จะอาศัยนั่งกลับที่พำนัก พออาบน้ำจนใจหายหงุดหงิดขึ้นมาบ้าง...ดีแลนก็เริ่มหิว เขาเดินออกจากห้อง
“แม่ไปตลาดค่ะ คุณท่านมีอะไรจะใช้ให้แม่ทำเหรอคะ?” อบเชยถามกลับ “ฉันจะมาจองขนมหน่ะ พรุ่งนี้จะไปบ้านเด็กกำพร้า...เอาทุกอย่างเลยนะ เด็กๆ ชอบ” ปรารถนามาอุดหนุนขนมที่ร้านมารดาอบเชยเป็นประจำ เทียนจะไม่รับเงิน ท่านก็ไม่ยอม “ขอเชยไปด้วยได้ไหมคะ” อบเชยยิ้มแป้น เธอจำได้สมัยเด็กๆ ชอบตามปรารถนาไปบ้านเด็กกำพร้าที่ครอบครัวหวังอุปถัมภ์ไว้ “พรุ่งนี้ไม่มีเรียนสินะ ได้สิ...อ้อ...เป็นไง งานหนักไหม ลูกชายฉันบ่นอะไรหรือเปล่า?” สาวใหญ่ถามถึงบุตรชาย เขาเป็นคนเคร่งครัด ระเบียบจัด นางเกรงว่าจะทำให้อบเชยแบกภาระมากเกินไป “งานสบายๆ ค่ะ ไม่หนักเลย เชยยังไม่เจอคุณดีเลยค่ะ เธอเลยยังไม่บ่น” หญิงสาวตอบเสียงอ่อยๆ เธอเลี่ยงการเผชิญกับหน้าดีแลน เขาเลยยังไม่ไล่ตะเพิดให้เธอลาออกจากตำแหน่งงานที่อบเชยทำอยู่นั่นเอง “คงถูกใจอยู่หรอก ขานั้นถ้าไม่พอใจคงโวยมาแล้วล่ะ” ปรารถนายิ้มรับ มองสำรวจอบเชย เด็กสาวตรงหน้า เป็นสาวมากขึ้นกว่าทุกปี ท่าทางก็เรียบร้อย คนเป็นแม่อย่างเทียนคงภูมิใจ “อบเชยเรียนปีไหนแล้วล่ะ” นางชวนคุยตามประสาคนรู้จัก
บทที่5.อรุณสวัสดิความรัก“ทำไมยังไม่ไปอาบน้ำอีก” เทียนวางถุงในมือลงบนโต๊ะ เอ่ยถามบุตรสาวที่ยังนั่งอยู่กลางบ้าน อบเชยหยุดความคิดวกวนของตนเอง ตอบมารดาเสียงใส “รอแม่ค่ะ” เทียนรื้อของในถุงออกมากองด้านนอก “รอแม่ทำไม มีอะไรหรือเปล่า?” “คุณดีอยากทานขนมต้ม” อบเชยตอบมารดา เธอไม่ได้บอกรายละเอียด “คุณหนูมารึ? ได้ๆ เดี๋ยวแม่ทำให้” เทียนรับคำ “คุณท่านสั่งขนมด้วยคะแม่ พรุ่งนี้คุณท่านจะไปบ้านเด็กกำพร้า” อบเชยกล่าวต่อ เธอผุดลุกขึ้นยืน เมื่อส่งสารที่รับฝากมาทั้งหมดให้มารดาเรียบร้อย “ตายล่ะ พรุ่งนี้คงไม่ได้เปิดร้านขายขนมแน่ๆ แม่ซื้อของมาแค่พอใช้” เทียนบ่น ของที่เตรียมไว้มีแค่พอดี เทียนไม่ชอบซื้อมาเผื่อเพราะวัตถุดิบส่วนใหญ่ต้องใช้ของสด หากเหลือไว้ มันจะทำให้รสขนมไม่ดีเท่าที่ควร “เชยจะตื่นมาช่วยแม่ทำ พรุ่งนี้แม่ก็พักเถอะค่ะ นานๆ จะได้หยุดอยู่บ้านบ้าง” “ไม่มีเรียนหรือไงล่ะ” “วันหยุดค่ะ เชยจะไปกับคุณท่านด้วย เชยขอคุณท่านแล้ว” เทียนเตรียมจะท้วง แต่อบเชยรู้ทัน รีบพูดดักคอมารดาไว้เสียก่อน “คุณหนูไม่ไปด้วยเหรอ?”
ใบหน้ากลมแป้นนั่น แนบติดบานหน้าต่าง และหากไม่มีกระจกกั้น ตัวอบเชยคงทะลุออกมาด้านนอกแล้ว สายตาสองคู่สบกันกลางอากาศ ชายหนุ่มหัวเราะดังพรืด มือที่เกาะเกี่ยวเอวกางเกงตกลง อบเชยสะดุ้ง! รีบหดหน้ากลับ ตลบชายผ้าม่านปิดไว้เหมือนเดิม พร้อมกับบ่นอุบ “คุณดี แกล้งเชย!” หญิงสาวทิ้งตัวลงนอน รีบตลบผ้าห่มขึ้นปิดใบหน้า อยากจะกรีดร้องดังๆ ที่ตนเองไม่เคยทันเล่ห์เหลี่ยมของคนเจ้าเล่ห์ เขาจงใจยั่วเธอ แต่ว่า...ดีแลนมองเห็นเธอหรือเปล่านะ เขารู้ได้ยังไงว่าเธอแอบมอง “ยัยเชย ยัยบ้า ทีนี้จะมองหน้าคุณดียังไงล่ะ?!!” หญิงสาวบ่นเสียงออดแอด...ใบหน้าร้อนวาบๆ ดีแลนทิ้งตัวลงนั่ง เขาหัวเราะจนท้องแข็ง ปรารถนากับเดวิดเลยชะโงกหน้าออกมามอง “ดีแลนเป็นอะไรไปลูก?” ทายาทเพียงคนเดียวของหวังหันไปยิ้มให้ เขายืดตัวลุกขึ้นยืน ปั้นหน้าขรึมเหมือนเดิม “เปล่าครับ แค่ขำอะไรบางอย่างเฉยๆ” สองผู้เฒ่าหันมองหน้ากัน ไม่เข้าใจบุตรชายสักนิด แต่คงง้างปากบุตรชายไม่ได้ง่ายๆ “รีบนอนเถอะ พรุ่งนี้ต้องออกแต่เช้า” เดวิดบอกบุตรชาย พรุ่งนี้เป็นภารกิ