บทที่4.แม่บ้านคนใหม่ 1

บทที่4.แม่บ้านคนใหม่

ดีแลนไม่ได้รู้สึกไปเอง บ้านของเขาสะอาดเอี่ยม มีกับข้าวของโปรดของเขาวางอยู่ที่โต๊ะกินข้าวทุกวัน เท่าที่รู้มา มารดาหาแม่บ้านคนใหม่มาให้ แต่เกือบหนึ่งเดือนมานี่ เขาไม่เคยเห็นหน้าเจ้าหล่อน ช่วงเวลางานของหล่อนคงสวนทางกับเขา ในขณะที่เขากลับเข้าบ้าน ก็เป็นเวลาเลิกงานของหล่อนพอดี แต่ดีแลนก็ชอบใจ เขาไม่ใคร่ชอบให้คนนอกมายุ่มย่ามในพื้นที่ส่วนตัว

          มือข้างหนึ่งปลดเนคไทที่คอ มืออีกข้างเอื้อมจับฝาชีที่คลุมจานอาหารไว้

          “อุ้ย...น่าอร่อย...” ดีแลนคราง...วันนี้เขาเหนื่อยหนัก เหนื่อยแบบอยากนอนแช่น้ำอุ่นสักหนึ่งชั่วโมง เพื่อให้ร่างกายคลายความเมื่อย แต่เมื่อกลับถึงบ้าน กว่าหนึ่งเดือนมานี่ สิ่งแรกที่ดีแลนทำ คือเดินตามกลิ่นอาหาร และอดไม่ได้ที่จะแวะชิม รสมือแม่บ้านคนใหม่ที่มารดาจัดหามาให้นั้น มีรสมือถูกปาก ทำกับข้าวอร่อยเสียจนดีแลนน้ำหนักขึ้น เขาเจริญอาหารมากขึ้น จนเอวกางเกงคับทุกตัว “ขออาบน้ำก่อนนะ เดี๋ยวมาจัดการ”

          มันน่าจะเป็นปลาช่อนผัดขึ้นช่าย ทั้งหน้าตาผ่าน กลิ่นผ่าน และรสชาติของมันคงถูกปากเหมือนเดิม

          ดีแลนสัมผัสได้ถึงไอความร้อน แม่บ้านคนใหม่คงเพิ่งจะกลับไป เขาไม่เคยเห็นหล่อน แต่ชอบใจที่คนที่มารดาจัดการให้ ทำงานได้เป็นระเบียบเรียบร้อย เสื้อผ้าที่ดีแลนเคยเอาไปทิ้งไว้ร้านซักรีด นับตั้งแต่คนของมารดาเข้ามาทำงาน หล่อนจัดการให้ จนเขาไม่ต้องปวดหัวตอนเช้า สาเหตุเพราะ ไม่มีชุดใส่ไปทำงาน

          หล่อนทั้งซัก ทั้งรีด จัดเก็บมองแล้วสบายตา

          และที่สำคัญ หล่อนเคร่งครัดมาก อะไรที่เขาห้ามไว้ หล่อนไม่เคยแตะต้อง

          แม่บ้านคนใหม่ทำเอาดีแลนเคยตัว...และหากหล่อนลาออก ชายหนุ่มยังไม่แน่ใจว่าจะหาคนทำงานแทนดีเท่าที่หล่อนทำให้ได้หรือเปล่า?

          ชายหนุ่มถอดกางเกงโยนใส่ตระกร้าหน้าห้องน้ำ ตามด้วยเสื้อเชิ้ตสีขาว และกางเกงชั้นใน

          ดีแลนเดินตัวเปล่าเข้าไปยืนใต้ฝักบัว เขาเปิดน้ำอุ่น เงยหน้าขึ้นรับหยดน้ำ จากที่ตั้งใจไว้ ดีแลนจะนอนแช่น้ำในอ่าง แต่เมื่อเห็นอาหารจานโปรด ชายหนุ่มจึงเปลี่ยนใจดื้อๆ

          อาหารอร่อยต้องกินตอนที่มันร้อนๆ หากมัวแต่นอนแช่น้ำ กว่าจะออกไป อาหารจานนั้นก็เย็นชืดพอดี

          หลังอาบน้ำจนพอใจ ดีแลนสวมเสื้อคลุมอาบน้ำ เดินไปเปิดตู้เย็น ฉวยเบียร์เย็นเฉียบติดมือมาด้วย เขาดึงเก้าอี้ออกมา และหย่อนก้นลงนั่ง จัดการรินเบียร์ใส่แก้ว ใช้ช้อนตักปลาช่อนชิ้นโตๆ ใส่ปาก หลับตาครางงึมงำ เพราะรสชาติที่กระจายในอุ้งปาก อร่อยจนลืมแม้แต่รสมือมารดา

          “กินแบบนี้อีกสักเดือนลงพุงแน่ไอ้ดี”

          ชายหนุ่มบ่น แต่ก็ยังขยันตักกับข้าวในจานส่งใส่ปากตัวเองไม่หยุด

          อบเชยเหลือบมองเวลา ใกล้เวลาเลิกเรียน เธอเก็บหนังสือใส่กระเป๋าสะพาย พอดีกับที่อาจารย์ประจำวิชา บอกเลิกคลาสพอดี

          “หนูอบ จะรีบไปไหน?” เจนจิราเพื่อนสาวคนสนิทส่งเสียงเรียก

          อบเชยหมุนตัวกลับมามอง เธอชูนาฬิกาให้เพื่อนดู “เชยต้องรีบไปทำงาน เดี๋ยวเจ้าของบ้านกลับมาจะบ่นเอาได้”

          ใช่เลย...แม่บ้านคนใหม่ที่ทำงานเป็นที่ถูกใจดีแลนคืออบเชยนั่นเอง

          วันหนึ่งหลังจากไม่ได้ไปทำงานที่คลับ อบเชยตื่นมาช่วยเทียนขายขนมตอนเช้า ปรารถนาเดินมาซื้อขนมใส่บาตรพอดี นางเลยยื่นข้อเสนอให้ งานง่ายๆ รายได้ดี และอบเชยปฏิเสธไม่ลง แถมยังได้มีโอกาสอยู่ใกล้ๆ ดีแลน แบบที่เขาไม่รู้ตัวด้วย อบเชยเลยรับไว้ เพราะเธอแน่ใจ...ดีแลนไม่รู้ว่า ระหว่างเขากับเธอ มีอะไรเกิดขึ้น

          “ดูๆ ชีวิตแม่คนนี้ ทำงานจนเงินจะทับตัวตาย” เจนจิราบ่นตามหลัง

          นับตั้งแต่รู้จักอบเชยมา เพื่อนของเธอมีเวลาจำกัด เวลาส่วนใหญ่ของอบเชยคือการทำงานพาร์ทไทม์ เจนจิราไม่แน่ใจ วันหนึ่งๆ อบเชยได้นอนวันละกี่ชั่วโม เพราะเท่าที่ฟังคร่าวๆ ตารางงานของอบเชยแน่นเสียจนแทบกระดิกตัวไม่ได้ จบจากที่นี่ อบเชยก็กระโดดไปทำอีกที่ ช่วงเวลานอนนั่นแหละ ถึงจะมีเวลาหยิบหนังสือเรียนขึ้นมาอ่าน แต่เจนจิราก็ไม่เห็นว่าผลการเรียนของอบเชยจะตกลงไปสักที

          “ยัยหนูอบน่ะ เขามีแต่แม่...เขาไม่อยากให้แม่ทำงานหนัก เลยอาสาทำเสียเอง”

          อบเชยเป็นคนขยัน เพราะเธอมีแค่เทียนเท่านั้น มารดาแก่ตัวลงไปทุกวัน อบเชยเลยอยากช่วยแบ่งเบาภาระ เธอต้องการให้มารดาสบายบ้าง เพราะนับตั้งแต่จำความได้ อบเชยเห็นมารดาทำงานหนักมาตลอด และโชคดีที่เทียนมีเจ้านายใจดี ทั้งเดวิด และปรารถนา เกื้อกูลสองแม่-ลูก แม้ไม่ได้ทำงานเป็นคนงานในบ้านหลังนั้นแล้ว ขนาดที่ซุกหัวนอน เทียนยังได้รับความเมตตาจากปรารถนา ท่านมอบเงินให้ก้อนหนึ่ง แบ่งที่ให้ปลูกบ้าน โดยใช้คนงานในบ้านนั่นแหละช่วยคนละไม้ละมือ บุญคุณที่ครอบครัวของปรารถนามอบให้ อบเชยจึงไม่เคยลืม เธอหวังว่าวันหนึ่งจะได้มีโอกาสชดใช้กลับคืนบ้าง

          ดังนั้นเมื่อท่านบากหน้ามาไหว้วาน อบเชยเลยปฏิเสธไม่ได้

          ทั้งๆ ที่ความตั้งใจของอบเชย คือการอยู่ห่างๆ ดีแลน

          ที่แรกที่อบเชยแวะคือซูเปอร์มาร์เก็ต เธอเดินหาวัตถุดิบสำหรับปรุงอาหารมื้อค่ำของวันนี้

          อบเชยไม่ชอบซื้อของสดทิ้งค้างไว้ในตู้เย็น ระหว่างบ้านดีแลนกับมหาวิทยาลัย’ ของเธอ มีซูเปอร์มาร์เก็ตขนาดใหญ่อยู่กึ่งกลาง ดังนั้น ดีแลนเลยไม่เคยบ่นเรื่องกลิ่นรบกวน เพราะอบเชยซื้อของสดมาทำวันต่อวัน ปัญหาเรื่องกลิ่นจึงไม่เคยเกิดขึ้น

          “ทำอะไรให้คุณดีทานดีน๊า!”

          ความสุขของอบเชยคือการได้ปรุงอาหารไว้ให้ดีแลนรับประทานนั่นเอง

          หญิงสาวลืมเรื่องที่เกิดขึ้นหมดแล้ว เธอสบายใจขึ้น เมื่อดีแลนยังเหมือนเดิม ดูเหมือนว่าเขาไม่ใส่ใจกับสิ่งที่เกิดขึ้นระหว่างเธอกับเขาสักนิด

          เขาอาจจะเมาจนจำไม่ได้ หรือไม่อีกทาง...ดีแลนจงใจลืม

          “เอ...ทำอะไรดีนะ?” หลังเดินวนหน้าชั้นของสด อบเชยตัดสินใจไม่ได้สักทีว่าวันนี้เธอจะทำอะไรให้ดีแลนกิน

          เวลาก็กระชั้น หากมัวโอ้เอ้ เธอคงทำความสะอาดบ้านไม่เสร็จ และอาจจะได้พบดีแลนตอนที่เขากลับมาถึงบ้าน

          “สตูว์แล้วกัน ง่ายสุดล่ะ ระหว่างทำความสะอาดบ้านก็เคี่ยวได้ที่พอดี”

เป็นเพราะอบเชยคุ้นกับการทำอาหาร เธอช่วยมารดาทำตั้งแต่เด็กๆ เพราะฉะนั้นมันไม่ใช่เรื่องยากเลยที่เธอจะทำอาหารเป็นหลายอย่าง เมื่อเธอมีพื้นฐานเรื่องทำกับข้าว ที่เหลือก็ค้นหาสูตรใน G****e เอาก็ได้