ตอนที่45

บ้านณดา

บ่ายของวัน

ตั้งแต่กลับมาอคิณก็เอาแต่นั่งเงียบไม่พูดไม่จางานบ้านมีอะไรทำเขาก็ทำไปเรื่อยๆไม่หาเรื่องพูดคุยกับหญิงสาวเหมือนเช่นทุกวันแต่ณดาเองก็ไม่ได้สนใจอะไรเพราะไม่รู้ว่าชายหนุ่มเป็นอะไร

จะว่าโกรธเธอหรือเธอเองก็ไม่ได้ไปทำอะไรให้โกรธเสียหน่อยหญิงสาวจึงต้องปล่อยให้เขาเป็นอย่างนั้นไปโดยที่ไม่ได้มีท่าทีสนใจอะไรเขามากนักคิดแบบเดิมว่าเดี๋ยวเขาก็คงจะหายเอง

RrrrrrrrRrrrrrrr

“ว่าไงวิน โอเค ขอบคุณมากที่บอก”

ระหว่างที่อคิณกำลังงานบ้านอยู่เพลินๆก็มีสายของาวินเข้ามาข่าวที่เขาได้รับเป็นข่าวไม่ค่อยดีสักเท่าไรเกี่ยวกับเคลวินเขาหลุดจากคดีเพราะมีบางคนช่วยเอาไว้แต่ตอนนี้ยังไม่รู้ว่าเป็นใครธาวินเลยเตือนให้เขาระวังตัวเอาไว้

19.00 น.

ปังงงง

“ว้ายย”

หนามเตยขับรถกำลังจะกลับบ้านของเธออยู่ดีๆจู่ๆก็ได้ยินเสียงปืนขึ้นดีที่เธอไม่เสียสติจนทำให้รถเสียหลักลงไปข้างทาง

“จอดๆ..”

เตชินที่กำลังวิ่งหนีหัวซุกหัวซุนเขาจำได้ว่ารถที่กำลังขับมาคือรถของหนามเตยเพราะเขาเป็นคนออกค่าซ่อมทั้งหมดจึงรีบวิ่งมาขวางหน้าและตะโกนบอกให้หญิงสาวจอดรถอย่างรวดเร็ว

“รีบขึ้นมา”

หนามเตยรู้ว่าชายหนุ่มคงจะมีเรื่องมาเธอจะไม่ช่วยก็จะดูใจดำผิดมนุษย์จนเกินไปจึงรีบปลดล็อกประตูให้เขาได้ขึ้นมาบนรถแล้วเธอจึงเหยียบคันเร่งออกไปจากตรงนี้ทันที

“นี่มันเรื่องอะไรกัน”

หนามเตยหันไปถามชายหนุ่มหน้าตาตื่นว่ามันเป็นเรื่องอะไรเขาจึงต้องหนีหัวซุกหัวซุนมาแบบนี้

“ขับไปก่อน...ขับเร็วๆหน่อยได้ไหม”

เตชินไม่ได้เป็นอันฟังที่หญิงสาวถามเขารู้สึกว่าเธอช่างขับรถช้าเสียเหลือเกินจึงรีบเร่งให้เธอขับรถให้มันเร็วกว่านี้

“ฉันก็ขับเร็วสุดแล้วทางก็คดเคี้ยวเห็นไหมคุณ...แล้วไปเหยียบหางใครเข้าถึงได้โดนไล่ตีมาแบบนี้”

หนามเตยไม่เข้าใจว่าเขาโดนสั่งสอนเรื่องมารยามมาอย่างไรเธอเป็นคนช่วยเขาเอาไว้แท้ๆแทนที่จะรีบขอบคุณกลับมาอารมณ์เสียใส่เธอแบบนี้

“ผมเปล่าเลยคนพวกนั้นมาแอบด้อมๆมองๆแถวไร่ผมต่างหากผมก็แค่เข้าไปถาม”

เตชินรีบปฏิเสธว่าเขาไม่ได้ไปเหยียบหางใครแค่ต้องการดูแลพื้นที่ของพี่ชายของเขาเท่านั้นเมื่อมีสิ่งแปลกปลอมที่ดูท่าว่าจะไม่ดีเขาก็ต้องรีบจัดการแต่ดูท่าตอนนี้เขากลับโดนจัดการเสียมากกว่า

“คนอย่างคุณฉันว่าคงไม่เข้าไปถามพวกนั้นดีๆหรอกใช่มะ”

หนามเตยคิดว่าหากชายหนุ่มโดนไล่ยิงมาแบบนี้เธอไม่เชื่อว่าก่อนหน้านี้เขาจะถามฝ่ายตรงข้ามดีๆไม่วายไปทำปากเสียใส่คนพวกนั้นก่อนเป็นแน่

“ขับไปเหอะน่า”

เตชินไม่ชอบที่หญิงสาวทำเป็นรู้ดีเรื่องนี้เขาไม่จำเป็นต้องตอบเธอด้วยซ้ำแค่ตอนนี้ให้เธอขับรถพาเขาไปส่งที่บ้านพี่ชายของเขาก่อนก็พอ

20 นาทีต่อมา

บ้านธีรธร

“อ้าวเตยทำไมมาพร้อมคุณเตล่ะ”

นิชาที่กำลังทานอาหารเย็นกับธีรธรอยู่เห็นหนามเตยกับเตชินเดินเข้ามาด้วยกันจึงรีบลุกไปต้อนรับ

“ก็อีตานี่ไปมีเรื่องแล้วโดนไล่ยิงมาน่ะสิ..ดีที่ฉันขับรถผ่านเลยช่วยไว้ไม่งั้นก็คงเหลือแต่ชื่อ”

“ไล่ยิง..”

ธีรธรถึงกับหูผึ่งใครที่จะกล้าไล่ยิงน้องเขาในเขตพื้นที่ของเขากัน

“อืม...ผมเห็นมีพวกคนไม่น่าไว้ใจมาทำเป็นดูราดราวก็เลยแค่เข้าไปถามแต่ก็โดนหาเรื่อง”

เตชินหันไปอบพี่ชายของเขาด้วยสีหน้าไม่สบอารมณ์เท่าไร

“ถ้าเป็นคนที่นี่ฉันว่าเค้าไม่หาเรื่องแกแน่”

ธีรธรคิดว่าหากเป็นคนที่นี่คงจะไม่มีใครกล้าหาเรื่องน้องชายของเขาเป็นแน่เพราะทุกคนต่างก็รู้จักและน่าจะเคยเห็นหน้าค่าตากันมาแล้วว่าน้องชายของเขาคนไหนและก็คงไม่มีใครอยากมีปัญหากับเขาด้วยแต่หากเป็นคนที่อื่นก็ไม่แน่

“ฉันก็คิดแบบนั้นเหมือนกันค่ะ...ว่าแต่คุณไม่เคยไปมีเรื่องกับใครที่อื่นแน่นะ”

หนามเตยเองก็คิดเช่นเดียวกับธีรธรเช่นกันในหัวของเธอคิดว่าเตชินเองอาจจะไปมีเรื่องมีราวกับใครที่อื่นมาก่อนก็ได้พวกนั้นถึงตามมาถึงที่นี่

“แน่สิ..ผมจะไปมีปัญหากับใครได้พึ่งจะกลับมาได้ไม่เท่าไรจะมีก็แต่กับคุณนี่แหละ”

เตชินไม่เคยมีเรื่องบาดหมางกับใครที่นี่เขามั่นใจร้อยเปอร์เซ็น

 “แล้วมันจะเป็นพวกไหนล่ะ”

ธีรธรยังคิดไม่ตกว่าใครจะเป็นคนที่จะทำร้ายน้องชายของเขาได้

วันต่อมา

จากเหตุการณ์เมื่อคืนทำให้อคิณรู้ว่าคนที่จะทำร้ายเตชินคือพวกของเคลวินเพราะธีรธรให้คนของเขาตรวจสอบดูทุกอย่างแถมธาวินเองก็ยังบอกข่าวร้ายให้เขาได้รับรู้อีกว่าเคลวินจะส่งคนไปทำร้ายครอบครัวของเขาซึ่งมันก็ตรงกันกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเขาจึงต้องรีบพาลูกๆและหญิงสาวออกไปจากที่นี่ให้เร็วที่สุด

“เราต้องไปจากที่นี่จริงๆเหรอคะ”

ณดาไม่เข้าใจว่าเรื่องบาดหมางของเคลวินกับอคิณมันจะเกี่ยวอะไรกับเธอและลูกเพราะเธอไม่ได้มีปัญหาอะไรกับเคลวินมาก่อนเลย

“ใช่อยู่ที่บ้านผมเราจะปลอดภัยกว่า”

อคิณคิดว่าที่ที่ปลอดภัยที่สุดคือที่บ้านของเขาเพราะที่นั่นมีคนของเขาอยู่เยอะและคิดว่าเคลวินก็คงไม่กล้าทำอะไรมากด้วยหากเขาอยู่ที่บ้าน

“แต่นิดกับลูกไม่ได้มีส่วนเกี่ยวข้องอะไรกับบริษัทคุณพ่อแล้วคุณอาเคลวินคงไม่มายุ่งกับนิดกับลูกหรอกค่ะ”

“เกี่ยวสิเพราะคุณมีชื่อเป็นผู้ถือหุ้นใหญ่”