ไม่เจอกันนาน 1

       ตลอดเวลาหลายปีได้ยินแต่เสียงทุ้มอ่อนโยนส่งมาในสาย วันนี้เธอจะได้เจอหน้าของเขาอีกครั้ง จำได้ครั้งแรกที่เจอกันว่าเขาอ่อนโยนมากแค่ไหน ก็หลังจากที่เจอกันครั้งแรกที่โรงเรียนครั้งนั้น นายแพทย์หนุ่มภีร์ กุมารเวชศาสตร์ วัย 39 ปี ในปีนั้นนายแพทย์หนุ่มอายุ 30 ปี ได้เดินทางไปออกหน่วยแพทย์อาสาที่จังหวัดกำแพงเพชร ในวันนั้นเขาก็ได้รู้และได้ฟังเรื่องราวของเธอที่กำพร้าพ่อแม่ตั้งแต่ยังเด็ก อาศัยอยู่กับคุณยายตั้งแต่จำความได้ และในตอนนั้นอ้อมดาวเพิ่งอายุได้เก้าขวบ จนเมื่อสองปีก่อนคุณยายได้จากไป อ้อมดาวหรือดาว สาวน้อยวัย 18 ปี จึงเหลือตัวคนเดียวในโลก แต่หมอภีร์ไม่ได้ปล่อยให้เธอโดดเดี่ยว จากเคว้งคว้างไร้ที่พึ่งพิงก็มีมืออ่อนโยนของคุณหมอแสนดีเข้ามาช่วยเหลือรับอุปการะเธอตั้งแต่เมื่อสองปีก่อน จากที่เคยเป็นแค่เจ้าของเงินทุนส่งเธอเรียน ตอนนี้เขาขยับมาเป็นผู้ปกครองเต็มขั้น

       สาวน้อยไร้เดียงสาได้สอบเข้ามาเรียนในมหาวิทยาลัยรัฐในกรุงเทพฯ เพื่อจะได้มาอยู่ใกล้ผู้มีพระคุณและตอบแทนหมอภีร์ที่เมตตาเด็กกำพร้าไร้ญาติขาดมิตรอย่างตนเอง สาวน้อยยืนส่องกระจกร้านอาหารอยู่หน้าร้านอาหารที่นัดกับผู้มีพระคุณ ใจสาวน้อยทั้งตื่นเต้นทั้งดีใจที่จะได้เจอ จากที่ได้ยินแต่เสียงทุ้มอ่อนโยนมาตลอดสองปี

       ตื๊ด! ตื๊ด! ตื๊ด!

       เสียงสั่นเตือนในกระเป๋าสะพายใบเล็กดังขึ้น เธอจึงรีบล้วงหยิบออกมากดรับสายเมื่อปลายสายเป็นหมอภีร์

       “ค่ะ หมอภีร์”

       “ขอโทษด้วยนะดาว วันนี้ฉันไปตามนัดไม่ได้แล้ว ทั้งๆ ที่เป็นคนนัดเธอแท้ๆ เด็กน้อย” ปลายสายส่งเสียงเครียดกลับมาในสายทำเอาใบหน้ายิ้มแย้มตื่นเต้นของสาวน้อยนั้นบิดบึ้งเสียใจ แต่ก็แสร้งยิ้มตอบกลับคนในสายไป

       “ไม่เป็นไรค่ะหมอภีร์”

       “ขอโทษเธอด้วยนะเด็กน้อย ไว้ครั้งหน้าฉันจะนัดอีกครั้งและไม่ผิดนัดแน่นอน”

       “ไม่เป็นไรค่ะหมอภีร์ ดาวดีใจนะคะที่หมอภีร์โทรมาบอกดาว”

       “ขอโทษอีกครั้งนะ แค่นี้นะเด็กน้อย”

       “ค่ะ หมอภีร์”

แล้วเธอก็กดวางสายจากคุณหมอหนุ่ม ส่องกระจกหน้าร้านอาหารแล้วก็ถอนหายใจดังเดินห่างออกจากร้านด้วยใจที่ห่อเหี่ยว

       ภีร์เพิ่งเสร็จจากงานลงเวรจะอาบน้ำแต่งตัวไปหาสาวน้อยตามนัด แต่ก็ต้องมาสะดุดเมื่อเจอกับผู้หญิงตรงหน้าและข้างๆ ก็มีชายหนุ่มที่อายุน้อยกว่าตนเองหลายปี ปากหนาเม้มแน่นตั้งใจจะเดินผ่านไม่ทักทาย แต่มือเหี่ยวย่นนั้นก็เอื้อมมาคว้าจับข้อมือหนาของเขารั้งไว้

       “ภีร์” น้ำเสียงอ่อนโยนแหบแห้งตามวัยเอ่ยเรียกชื่อบุตรชายที่ไม่เจอกันนานหลายปี แต่ก็ถูกลูกชายสะบัดมือทิ้งออกอย่างรังเกียจ

       “อย่ามาแตะต้องผม และโปรดเรียกผมคุณภีร์ด้วยครับคุณผู้หญิง เราไม่ได้สนิทกันถึงขั้นจะเรียกชื่อเฉยๆ แบบนี้” น้ำเสียงห้วนแข็งดังลอดออกจากริมฝีปากหนาสีชมพูสุขภาพดี

       “เฮ้! พี่พูดแบบนี้กับแม่ได้ยังไง” คนที่ยืนข้างหญิงแก่เอ่ยขึ้นพร้อมเดินมาผลักอกของเขาด้วยอารมณ์ และเขาก็ทำเพียงแค่ปัดหน้าอกตัวเองตรงที่อีกฝ่ายแตะสัมผัสออกด้วยท่าทางรังเกียจ

       “ใครพี่นาย ฉันมีน้องคนเดียวคือธีร์ อีกอย่างฉันไม่มีแม่ แม่ที่ทิ้งลูกตัวเองไปเลี้ยงลูกติดผัวใหม่ ฉันไม่เอามาเป็นแม่หรอกนะ และอย่ามาวุ่นวายกับชีวิตฉันอีก พาแม่ของนายกลับไปได้แล้ว” พูดจบหมอภีร์ก็เดินจากไป ไม่สนใจคนเป็นแม่ ส่วนญาดาพอได้ฟังคำพูดของลูกชายแล้วก็จุกเจ็บในอกจนน้ำตาไหลรื้นออกมาจนลูกเลี้ยงอย่างไรอันเข้ามาโอบประคองกลัวว่าแม่จะล้มทรุดไปกับพื้น

       “กลับกันเถอะครับแม่” ไรอันหนุ่มลูกครึ่งไทย-อังกฤษเอ่ย

       “แม่อยากคุยกับพี่เขาอีกหน่อยไรอัน”

       “แต่เขาไม่อยากคุยกับเรา เขาไม่นับเราเป็นครอบครัวด้วยซ้ำ” ไรอันเอ่ย

       “พี่เขาเกลียดแม่ และธีร์ก็เกลียดแม่ด้วย อึก! ฮือ...” นางเอ่ยเสียงสั่นเครือ

       “วันนี้กลับบ้านก่อนเถอะครับ”

ไรอันรู้ว่าแม่เลี้ยงของตัวเองรักและคิดถึงลูกชายทั้งสองมาตลอด ตอนนี้เขาและแม่เลี้ยงก็ได้เดินทางมาอยู่ไทยเพื่อดูแลอดีตสามีของแม่เลี้ยงที่กำลังป่วยโรคไต ท่านได้รับการฟอกไตและต้องมีคนคอยดูแล และแม่เลี้ยงก็เป็นญาติเพียงคนเดียวของท่านที่เหลือ เขาและพ่อก็เข้าใจจึงให้ท่านกลับมาดูแลอดีตสามีโดยมีเขาตามมาช่วยดูแลด้วยและก็นึกสงสารท่าน เพราะลูกชายทั้งสองคนไม่มาดูดำดูดีแม้ว่าท่านจะป่วยก็ยังปล่อยให้ท่านอยู่บ้านคนเดียว ส่วนพ่อของเขาไม่ได้มาอยู่ด้วยจะเทียวไปเทียวมาเพราะธุรกิจอยู่ทางนั้นขาดพ่อไม่ได้

       “อือ...พาแม่กลับเถอะไรอัน”

ที่มาวันนี้เพราะรอเจอลูกที่บ้านไม่ไหว ตั้งแต่กลับมาอยู่เมืองไทยได้สองเดือน ลูกชายก็ไม่เคยกลับไปบ้านสักครั้งจนต้องมาเจอที่โรงพยาบาล ส่วนลูกชายคนเล็กก็ไม่ต่างกันกับพี่ชาย นางรู้ว่าตอนจากไปนางทำให้ภีร์และธีร์เสียใจ นางกับอดีตสามีเป็นแม่และพ่อที่แย่สำหรับทั้งสองจึงทำให้ทั้งสองโตมาเป็นคนแข็งกร้าวแบบทุกวันนี้

       “ครับ” แล้วไรอันก็โอบประคองพาแม่เลี้ยงของตนเดินออกจากตรงนี้เพื่อจะกลับบ้าน