Chapter 39จบบริบูรณ์แม่เล็กหวังว่าหลานชายของเขาจะรู้ว่า ควรทำอย่างไร เพราะตัวแม่เล็กเองก็ไม่รู้ใจได้ ว่าอาการที่ว่านน้ำกำลังเป็น มันเกิดจากความรักหรือความเห็นแก่ตัวที่รู้สึกเป็นเจ้าของ คืนนี้เป็นคืนที่เหงาและสับสนไปหมด ว่านน้ำพยายามถามตัวเอง ว่าเขาเป็นอะไร ทำไมเขารู้สึกเหมือนอยู่ไม่ได้ ถ้าต้องไม่มีพิมพกานต์ น้ำตาลูกผู้ชายมันไหลอย่างไม่อายใคร พรุ่งนี้เขาจะไปตามเธอกลับมาให้ได้ ว่านน้ำตัดสินใจอย่างเด็ดขาด ก๊อกๆ “ว่านคะ วรินทร์เป็นห่วงคุณ เปิดประตูให้รินทร์เข้าไปนะคะ” หญิงสาวผู้ผ่านโลกมาอย่างมากมาย เธอรู้ว่าเวลานี้ คนรักเก่าของเธอกำลังเหงา เป็นโอกาสทีดี ที่เธอจะพยายามเอาหัวใจของเขากลับมาให้ได้ “รินทร์คุณกลับห้องไปเถอะ ผมมีเมียแล้ว ไว้มีอะไรพรุ่งนี้ค่อยคุยกัน เวลานี้คงไม่เหมาะ” “แต่รินทร์...” “พรุ่งนี้เช้าผมจะให้คนเรือไปส่งคุณที่ฝั่ง แต่ถ้าคุณไม่กลับ ผมก็จะเป็นคนไปอยู่ที่อื่นเอง” คำพูดที่เด็ดขาดไร้เยื่อใย ทำให้วรินทร์ต้องยอมถอยกลับ เพราะรู้ว่าดึงดันต่อไปก็เสียเวลาเปล่า เธอคงต้องกลับไปหา เป้าหมายอื่นแทน พิ
Chapter 1ครอบครัว “ วิชัย มันรวยขึ้นเยอะเลยนะ จากรายได้ที่มันจับที่ดินซื้อมาขายไป” “ใช่ ฉันยอมรับ แต่คุณคะ เงินที่คุณจะเอาไปลงทุนมันไม่ใช่น้อยๆ ถ้าเกิดอะไรขึ้นมันจะกระทบไปหมด คุณคิดดูดีๆนะคะ ” เพ็ญแขเตือนสติภาณุผู้เป็นสามี ภาณุเป็นนักธุรกิจเปิดเต็นท์ขายรถมือสอง มีด้วยกันหลายสาขา ด้วยความที่เขาเป็นคนชอบเสี่ยงโชค จึงชอบเล่นหุ้นมากกว่าการดูแลเต็นท์รถ เมื่อวานวิชัย เพื่อนสมัยเรียนมัธยม ที่ไม่ได้เจอกันนาน แวะมาเยี่ยมเยียนที่บ้าน เขาดูมีฐานะดีขึ้นมาก เขามาหาภาณุเพราะต้องการชวนร่วมหุ้นซื้อที่ดินแปลงใหญ่เพื่อเอาไว้เกร็งกำไร เขาอ้างว่าเงินทุนไม่พอ เพราะทำธุรกิจหลายตัว “จ้า พี่จะลองคิดทบทวน เพ็ญไม่ต้องกังวลนะ พี่จะคิดให้ดีที่สุดเพื่อครอบครัวของเรา” ภาณุโอบกอดภรรยาด้วยรักสุดหัวใจ ภาณุกับเพ็ญแขแต่งงานกัน หลังจากที่เพ็ญแขพลาดท่าให้คู่รักของตนแล้วเกิดตั้งครรภ์ เมื่ออีกฝ่ายรู้เรื่องจึงพยายามบ่ายเบี่ยงไม่รับผิดชอบ ภาณุแอบชอบเพ็ญแขมานานเมื่อเพ็ญแขนำเรื่องนี้ไปปรับทุกข์ เขาจึงเสนอตัวและยินดี ที่จะรับลูกของเพ็ญแขกับผู้ชายที่ไร้ความรับผิดชอบคนนั
Chapter 2สายใย“แก่แดดจริงๆ ลูกสาวคนนี้ ซักผ้าให้เป็นก่อน ค่อยคิดจะมีแฟน” เพ็ญแขหยอกสาวน้อยของบ้าน “เดี๋ยวพี่พิมพ์ก็ตามไปซักให้รดาเองแหละค่ะ ใช่ไหมคะพี่พิมพ์” น้องสาวจอมฉอเลาะคว้ามือคนนั่งข้างๆไปหอมอย่างเอาใจ “จ้า ยายตัวแสบ” มีเหรอที่คนอย่างพิมพกานต์จะปล่อยให้น้องต้องลำบาก “เพ็ญ พี่ตัดสินใจแล้วนะ ที่จะร่วมหุ้นกับวิชัย ซื้อที่ดิน พี่ลองไปดูที่วิชัยบอก ที่ดินอยู่ติดถนนใหญ่ เหมาะกับการทำโรงงาน แต่...” พูดได้เท่านี้ภาณุก็หยุดพร้อมสีหน้าที่เป็นกังวล “แต่อะไรคะคุณ...” เพ็ญแขสัมผัสได้ ว่าสิ่งที่สามีกำลังจะบอก เขากำลังไม่มั่นใจ “เงินที่พี่จะต้องไปร่วมหุ้น คือเงินทั้งหมดในบัญชีของพี่และเต็นท์รถของเรา จะเหลือก็เพียงแค่พอจ่ายเงินเดือนพนักงานได้สองถึงสามเดือน แต่พี่จะไม่ไปยุ่งกับเงินของเพ็ญและลูกๆนะ” “ถ้าคุณตัดสินใจดีแล้ว ก็ทำให้เต็มที่ค่ะ เงินของเพ็ญกับของลูก ก็คือเงินของคุณ เราทุกคนอยู่ดีมีสุขได้ทุกวันนี้ ก็เพราะมีหัวหน้าครอบครัวที่แสนดีและเป็นคนเก่งอย่างคุณค่ะภาณุ” ถึงแม้เพ็ญแขจะรู้สึกไม่เห็นด้วยแต่เขาก็เชื่อมั่นในการตัดสิน
Chapter 3ปัญหา“ลมอะไรหอบ นายมาหาเราถึงที่บ้าน” นิรุตนักธุรกิจส่งออกอาหารแปรรูปทางทะเลส่งออก ทักทายเพื่อนเก่าที่ไม่ค่อยจะได้เจอกัน แต่วันนี้เขากลับมาหาเขาถึงที่บ้าน “เราพูดตรงๆไม่อ้อมค้อมเลยนะ เราจะเอาที่ดินมาจำนำนาย” “ที่ดินที่นายหุ้นกับวิชัยใช่ไหม” “นายรู้” ภาณุมองหน้าเพื่อนที่นั่งยิ้มให้เขาเหมือนรับรู้ปัญหาทุกอย่าง “อืม รู้ รู้ก่อนนาย รู้มากกว่านาย” นิรุตกอดอกหลังพิงพนักเก้าอี้รับแขกอย่างสบายใจ “หมายความว่าอย่างไรวะ เรางงไปไหม” ภาณุไม่เข้าใจในสิ่งที่เพื่อนพูด เหมือนมีอะไรที่เขายังไม่รู้อีกเกี่ยวกับวิชัย “ภาณุนายมันไว้ใจคนง่ายเกินไป ที่ดินตรงนั้นเราเองก็อยากได้ เราตั้งใจจะซื้อ แต่วิชัยมันชวนนายมาหุ้นแล้วซื้อตัดหน้าเรา โดยที่มันติดต่อลูกค้าที่จะซื้อต่อไว้แล้ว ซึ่งมันขายได้ราคาตั้งแต่วันแรกที่ซื้อเลย แต่มันหลอกนาย จะให้นายยอมขายคืนให้มันในราคาที่ขาดทุน แต่มันก็ผิดแผนเพราะนายไม่ยอมขาย” “ไอ้วิชัย !! ไอ้เพื่อน เลว...!” ภาณุขบกรามแน่นด้วยความแค้น “เราก็ลุ้นอยู่ ว่านายจะแก้ปัญหายังไง ขอบใจนะที่
Chapter 4หาผู้หญิงให้ไฟห้องนอนถูกปิดลง สองสามีภรรยาต่างหลับตา แต่มันหลับแค่เพียงร่างกาย หัวใจของทั้งคู่ยังไม่หยุดที่จะหาทางออกให้กับเรื่องนี้“ตั้งแต่กลับมาจากเมืองนอก พ่อเห็นลูกเอาแต่ออกนอกบ้านทุกวัน ไปหารินทร์ทุกวันเลยใช่ไหม” นิรุตนั่งรอลูกชายที่ห้องรับแขกกลางบ้าน“ใช่ครับคุณพ่อ ไม่ได้เจอกันตั้งนาน เป็นแฟนกันก็ต้องหมั่นไปหากันสิครับ” ว่านน้ำลูกชายคนโตของบ้าน ตอบผู้เป็นพ่อตามความจริง“รักมากเลยเหรอคนนี้”“พ่อหมายถึงวรินทร์ใช่ไหมครับ รักที่สุดเลยครับพ่อ ผมคบกับเธอตั้งแต่ก่อนที่ผมจะไปเรียนต่อ นานหลายปี เธอก็ยังคงรักผม รอผม แบบนี้คุณพ่อไม่ให้ผมรักเธอมากได้อย่างไรกันครับ” คนตอบยิ้มอย่างภูมิใจในคนรักของตน“ถ้าพ่ออยากจะให้ลูกแต่งงานกับผู้หญิงคนอื่นล่ะ” นิรุตเข้าเรื่อง“คุณพ่อหมายความว่าอะไรครับ ผมไม่เข้าใจ” ว่านน้ำเปลี่ยนสีหน้าทันที“พ่อจะหาผู้หญิงที่เหมาะสม สักคนให้ลูก พ่ออยากให้ลูกลองเปิดใจ”“แต่!..ผมมีแฟนแล้ว คุณพ่อรังเกียจวรินทร์ที่เธอมีฐานะไม่เท่าเทียมกับครอบครัวเราใช่ไหมครับ”“พ่อไม่ได้รังเกียจวรินทร์ แต่พ่อคิดว่าเธอยังไม่ใช่ผู้หญิงที่ดีพอสำหรับลูก” ด้วยนิสัยที่เงียบขรึม นิรุตให้
Chapter 5ครั้งแรกของการพบกัน “เท่ากับเราก็แพ้ไอ้เพื่อนขี้โกงของคุณพ่อสิคะ” รดาควันออกหู เธออยากจะจัดการเพื่อนขี้โกงแก้แค้นให้บิดาจัง “ใจเย็นรดา ฟังคุณแม่พูดให้จบก่อน” พิมพกานต์คิดว่าทางเลือกที่สองและสามต้องดีกว่าทางเลือกแรกแน่ๆ “ทางเลือกที่สอง คุณพ่อจะเอาที่ดินไปจำนำเพื่อน แต่เพื่อนคนนั้นให้ข้อเสนอว่า จะรับจำนำที่ดินแบบไม่คิดดอกเบี้ย แต่จะต้องให้ครอบครัวของเขากับเราเป็นดองกัน” “อะไรนะ!” สองพี่น้องถามด้วยความตกใจพร้อมกัน “ลูกได้ยินถูกแล้ว ทางครอบครัวนั้นเสนอต่อว่าถ้าเขามีหลานเมื่อไร จะคืนที่ดินทั้งหมดให้พ่อ เพื่อเป็นการรับขวัญหลาน โดยไม่เอาเงินคืนแหมแต่บาทเดียว” “ทำไมเขาถึงอยาก... เป็นดองกับครอบครัวเราล่ะคะคุณแม่” พิมพกานต์คิดไม่ออกว่าครอบครัวนั้นจะมีเหตุผลอะไร เพราะว่าครอบครัวของเธอไม่ใช่ครอบครัวร่ำรวยอะไรมาก และกำลังอยู่ในช่วงขาลงด้วยซ้ำ “แม่กับคุณพ่อคิดว่ามันมีหลายเหตุผลด้วยกัน แต่เหตุผลที่สำคัญก็คงเป็นเพราะครอบครัวเราเป็นตระกูลเก่า นามสกุลของเราน่าจะเป็นใบเบิกทางในธุรกิจ และเป็นหน้าตาให้กับครอบครัว
Chapter 6ครั้งแรก“สวัสดีค่ะคุณอานิรุต คุณอาสุชาดา” พิมพกานต์กระพุ่มมือไหว้อย่างนอบน้อม“สวัสดีจ๊ะหนูพิมพกานต์ น่ารักกว่าตอนเด็กๆอีกนะ” นิรุตเคยเห็นเธอตั้งแต่ตอนเพิ่งเข้าโรงเรียนใหม่ๆ“ขอบคุณค่ะคุณอา คุณอาเรียกพิมพ์เฉยๆก็ได้ค่ะ” คนชมส่งยิ้มหวานแบบมีมารยาทให้ผู้ใหญ่ทั้งสอง“เอ้า!..และลูกชายนายล่ะ” ภาณุมองหาคนสำคัญของงานนี้อีกคน“รออยู่ที่โต๊ะอาหารแล้วค่ะ คงจะอายเลยไม่กล้ามาต้อนรับ” สุชาดาแก้ตัวแทนลูกชายที่ทำตัวดูไม่มีมารยาททั้งห้าคนเดินผ่านประปูไม้สักลายมังกร ที่สั่งทำจากประเทศจีนราคาหลายแสน มายังห้องอาหารของบ้านหรือจะเรียกว่าคฤหาสน์น่าจะถูกกว่า“สวัสดีครับคุณลุงและคุณป้า” ว่านน้ำลุกจากเก้าอี้ทักทายสวัสดีแขกผู้ใหญ่ทั้งสองคน โดยที่ไม่ทันได้สังเกตว่าทุกสายตากำลังจับจ้องเขา ที่เอาแต่มองพิมพกานต์ไม่วางตา“เอิ่ม ๆ ...” นิรุตกระแอมในคอ เพื่อให้ลูกชายละสายตาจากหญิงสาวเสียที“สวัสดีค่ะ” พิมพกานต์ยกมือไหว้ว่านน้ำเพราะเธออายุน้อยกว่าเชิญนั่งกันได้เลยจ๊ะ ไม่รู้ว่าชอบกินอะไรกันบ้าง บ้านเราทำธุรกิจเกี่ยวกับทะเล ก็จะมีอาหารทะเลเยอะหน่อย มีใครแพ้อาหารทะเลไหมจ๊ะ สุชาดาพยายามชวนคุย“ไม่มีใครแพ้ มีแต
Chapter 7ผิดไปจากที่คิดไว้“พ่อขอบใจลูกมานะพิมพ์ พ่อเป็นพ่อที่แย่จริงๆ ทำครอบครัวเราล้มไม่มีท่า จนลูกต้องมาเดือดร้อน” ภาณุวางของในมือก่อนเดินมากอดลูกสาวทั้งสอง “พิมพ์มีความสุขดีค่ะคุณพ่อ ความสุขของพิมพ์คือการเห็นคุณพ่อ คุณแม่และน้องมีความสุข ถ้าคุณพ่ออยากให้พิมพ์สบายใจ ห้ามพูดหรือคิดแบบนี้อีก ทุกอย่างที่พิมพ์ทำ พิมพ์เลือกแล้ว มันอาจจะเป็นทางที่ดีที่สุดสำหรับพิมพ์ ครอบครัวคุณอาก็มีฐานะ ลูกชายเขาก็ดูเป็นคนไม่เลวสักเท่าไหร่ อยู่กันไปเดี๋ยวก็รักกันเองค่ะ ” เพ็ญแขมองภาพสามคนพ่อลูดกอดกันอยู่ตรงหน้า เธออดคิดไม่ได้ว่ามันคือเวรกรรม ตอนที่เธอหิ้วท้องมาขอความช่วยเหลือจากภาณุ ตอนนั้นเธอก็ไม่ได้รักเขาเลยสักนิด ต้องการเพียงกู้หน้าตาให้ผู้ให้กำเนิด แต่ความดีของภาณุทำให้ตอนนี้เธอรักเขาสุดหัวใจ เธอก็คงได้แต่ภาวนาให้ลูกสาว ขอให้ว่านน้ำผู้ชายที่พิมพกานต์ต้องใช้ชีวิตคู่ด้วย เป็นคนดี รักครอบครัวเหมือนอย่างที่ภาณุเป็น แต่ถ้าไม่เป็นอย่างที่เธอหวังไว้ ก็คงขอให้พิมพกานต์เข้มแข็งและต่อสู้กับเรื่องทุกอย่างได้อย่างไม่เกรงกลัวปัญหาใดๆ“คุณว่าหนูพิมพ์เป็นอย่างไรบ้าง” นิรุตถามภรรยาที่กำลัง
Chapter 39จบบริบูรณ์แม่เล็กหวังว่าหลานชายของเขาจะรู้ว่า ควรทำอย่างไร เพราะตัวแม่เล็กเองก็ไม่รู้ใจได้ ว่าอาการที่ว่านน้ำกำลังเป็น มันเกิดจากความรักหรือความเห็นแก่ตัวที่รู้สึกเป็นเจ้าของ คืนนี้เป็นคืนที่เหงาและสับสนไปหมด ว่านน้ำพยายามถามตัวเอง ว่าเขาเป็นอะไร ทำไมเขารู้สึกเหมือนอยู่ไม่ได้ ถ้าต้องไม่มีพิมพกานต์ น้ำตาลูกผู้ชายมันไหลอย่างไม่อายใคร พรุ่งนี้เขาจะไปตามเธอกลับมาให้ได้ ว่านน้ำตัดสินใจอย่างเด็ดขาด ก๊อกๆ “ว่านคะ วรินทร์เป็นห่วงคุณ เปิดประตูให้รินทร์เข้าไปนะคะ” หญิงสาวผู้ผ่านโลกมาอย่างมากมาย เธอรู้ว่าเวลานี้ คนรักเก่าของเธอกำลังเหงา เป็นโอกาสทีดี ที่เธอจะพยายามเอาหัวใจของเขากลับมาให้ได้ “รินทร์คุณกลับห้องไปเถอะ ผมมีเมียแล้ว ไว้มีอะไรพรุ่งนี้ค่อยคุยกัน เวลานี้คงไม่เหมาะ” “แต่รินทร์...” “พรุ่งนี้เช้าผมจะให้คนเรือไปส่งคุณที่ฝั่ง แต่ถ้าคุณไม่กลับ ผมก็จะเป็นคนไปอยู่ที่อื่นเอง” คำพูดที่เด็ดขาดไร้เยื่อใย ทำให้วรินทร์ต้องยอมถอยกลับ เพราะรู้ว่าดึงดันต่อไปก็เสียเวลาเปล่า เธอคงต้องกลับไปหา เป้าหมายอื่นแทน พิ
Chapter 38เมื่อไม่มีเธอ...ถึงรู้ว่ารักหลังจากกินอาหารเย็นเสร็จ ว่านน้ำก็ผละตัวออกจากคนรักเก่า เพราะวันนี้ทั้งวัน เขาอยู่กับวรินทร์จนหมดวัน ป่านนรี้ภรรยาของเขาคงงอนนอนหน้าบึ้งอยู่แน่ๆ “พิมพ์คุณเป็นอะไร” เมื่อว่านน้ำเปิดประตูเข้าไปในห้องนอน ได้ยินเสียงภรรยาของเขากำลังอ้วกอยู่ในห้องน้ำ เขาจึงรีบวิ่งไปเปิดประตูห้องน้ำด้วยความเป็นห่วง “พิมพ์เป็นอะไร ทำไมไม่บอกพี่ว่าไม่สบาย” ชายหนุ่มตะคอกเสียงใส่ภรรยาที่นั่งพิงโถส้วมอยู่ พิมพกานต์ไม่ตอบ แต่หันมามองสามีของเธอด้วยสายตา ที่เกรี้ยวกราด หมดคำพูดที่จะตอบ เขาช่างไม่รู้ตัวจริงๆ ว่าวันนี้เขาทำตัวเหมือนคนไม่มีเมีย “พิมพ์ จะมองพี่แบบนี้ไม่ได้นะ พิมพ์มีอะไรก็ต้องบอกพี่” คนตัวใหญ่ยังคงไม่รู้ตัว “คำก็บอกพี่ สองคำก็บอกพี่ แล้ววันนี้ไปอยู่ไหนเสียล่ะทั้งวัน จะประกาศอยู่แล้วว่าผัวหาย” พิมพกานต์ลุกล้างหน้าล้างปากแล้วกลับมานอนหลับตาบนที่นอน ไม่พูดอะไรอีกเลย คืนนี้เป็นคืนที่สอง ที่สองสามีภรรยาต่างนอนหันหลังให้กัน ตั้งแต่วรินทร์มาที่เกาะ พิมพกานต์รู้สึกชีวิตของเธอไม่มีความสุขเอาเสี
Chapter 37หึง“พิมพ์ พิมพ์ พี่กับรินทร์แค่นั่งคุยกันเฉยๆ ไม่มีอะไรจริงๆ” ชายหนุ่มพยายามตะโกนอธิบาย แต่พิมพกานต์ปิดประตูดังปั้ง ก่อนเดินออกจากห้อนนอนไป “รินทร์ต้องขอโทษด้วยนะคะ สงสัยภรรยาคุณจะเข้าใจผิดและคงกำลังหึงคุณจนทำกิริยาไม่น่ารักเลย” หญิงสาวออดอ้อน “ไม่ใช่ความผิดของรินทร์หรอก และพิมพ์เขาก็ไม่ได้หึงผม เขาคงแค่ดมดห ที่เจอเราในนี้ คุณลงไปรอผมที่ครัว เดี๋ยวผมอาบน้ำเสร็จจะลงไปกินข้าวด้วย” วรินทร์เดินออกมาจากห้องนอนของคนรักเก่า ด้วยสีหน้าอย่างผู้ชนะ ผู้หญิงที่เธอคิดว่าเป็นคู่แข่งกับเธอ ช่างไม่มีอะไรน่ากลัวอย่างที่เธอคิดตอนแรกเลย ถ้าลองมีใครมายุ่งกับสามีของเธอแบบนี้ เธอคงตบสั่งสอนไปสักฉาดสองฉาด แต่นี่อะไรทำได้แต่ปิดประตูใส่ ช่างเด็กน้อยเหลือเกิน วรินทร์คิดในใจ พิมพกานต์เดินมาที่โกดังเก็บของ โดยมีไข่มุกวิ่งตามมาทีหลัง เพราะได้รับคำสั่งจากมารดา ว่าให้คอยดูแลนายหญิง และไข่มุดเองก็ชอบที่จะต้องทำหน้าที่นี้ด้วย “ไข่มุกตื่นแต่ช้าเลย จะไปไหนเหรอ” พิมพกานต์ทักทายเพื่อนตัวน้อยของเธอ “ก็มาหานายหญิงนั่นแหละ แม่บอกให้ดูแลนายหญ
Chapter 36หวั่นไหว“เรื่องอาหาร หิวเมื่อไหร่ก็หากินในครัวเอา ที่นี่ต่างคนค่างกินเหมือนเมื่อครั้งที่หนูเคยมานั่นแหละ”“วรินทร์ทราบค่ะ”“ถ้าอย่างนั้นก็พักผ่อนเถอะ แม่เล็กก็เหนื่อยสอนบัญชีนายหญิงมาทั้งวัน อีกหน่อยเธอก็ต้องเป็นเจ้าของเกาะนี้ โชคดีจังที่หลานชายแม่เล็กเลือกเมียทั้งเก่งและน่ารัก”ก่อนจะหันหลังเดินกลับไปที่ตัวบ้าน แม่เล็กก็ไม่วายทิ้งระเบิดก้อนโตไว้ในใจ ของหญิงสาวผู้ที่ตั้งใจจะมาทวงคนรักคืนวรินทร์เธอหอบความเจ็บช้ำและอายมาที่นี่ เพื่อมาทวงคนรักของเธอคืน หลังจากที่เธอเป็นคนยินยอมให้ว่านน้ำแต่งงานกับผู้หญิงคนอื่น ทั้งที่เขาขอเอแต่งงาน เพราะเธอคิดว่า ชายหนุ่มลูกเศรษฐีที่เธอแอบคบอยู่ สามารถให้ความสุข เงินทองและหน้าตาทางสังคมได้มากกว่าคนรักอย่างว่านน้ำ ที่อาจจะเหลือแค่ตัวถ้าไม่ทำตามที่บิดาต้องการแต่สิ่งที่เธอคิดมันผิดไปไหมด หลังจากที่ลูกชายเศรษฐีเชยชมเธอ จนหายอยาก เขาก็ค่อยถอยห่างจากเธอไปเรื่อยๆ ครอบครัวของเขาไม่ยอมรับเธอเป็นสะใภ้ ด้วยฐานะหน้าตาในสังคมที่ต่างกันมาวรินทร์เธอเป็นแค่เพียงลูกสาวของชาวบ้านทั่วไป ฐานะปานกลาง แต่ด้วยความขยันทะเยอทะยานของเธอ เธอจึงสอบได้เรียนต่อในมหาวิท
Chapter 35การมาของถ่านไฟเก่า“คุณโส นายหัว นายหญิง กลับมาแล้ว ” เสียงชาวบ้านที่กำลังทำงานกันอยู่ที่ท่าเรือตะโกนบอกกัน หลายคนก็กำลังรอฟังข่าวญาติของตัวเอง ที่บาดเจ็บจากการปะทะกันบนเกาะ “ทุกคนไม่ต้องเป็นห่วง คนเจ็บทุกคนปลอดภัย อีกสัปดาห์เราจะไปรับทุกคนกลับบ้าน แต่ตอนนี้ยังต้องให้นอนดูอาการไปก่อน เพราะกลับมาที่เกาะถาเกิดติดเชื้อขึ้นมาจะลำบาก” ป้าโสแจ้งข่าวกับทุกคน “ไข่มุกของฝากจ้า และนี่ของพ่อกับของแม่ ไข่มุกเอาไปให้พ่อกับแม่เร็ว” นอกจากจะซื้อของเล่นให้กับไข่มุกแล้ว นายหญิงยังซื้อเสื้อผ้าและของใช้มาฝากยี่หวาและสามี เด็กๆทุกคนในเกาะ ก็ได้เครื่องเขียนน่ารักกันถ้วนหน้า “สงสัยนายหัวที่นี่จะตกกระป๋อง ใครๆก็พากันรักนายหยิงกันหมด อีกหน่อยป้าโสกับแม่เล็กก็คงจะยิ่งรักนายหญิงมากกว่าหลานคนนี้แน่ๆ” ว่านน้ำกอดอกทำท่าน้อยใจ “อุ๊ยคนแก่ขี้งอน” ไข่มุกตะโกนล้อเลียนนายหัวอย่างไร้เดียงสา จนยี่หวาต้องดุให้สาวน้อยเลิกล้อเจ้านาย มาถึงเกาะยังไม่ทันเท่าไหร่ ท้องฟ้าก็มืดครึ้มอีกแล้ว ชาวบ้านแยกย้ายกันกลับไปดูแลบ้าน ป้าโสเองก็เพลียเต็มที่อยากจะกลับบ้านไปพัก
Chapter 34มรสุมจากไปท้องฟ้าสดใส“เดี๋ยวพรุ่งนี้ พี่พาไปฝั่ง เราไปเดินเที่ยว หาซื้อของ ไปเยี่ยมคนเจ็บ และนอนบนฝั่งกันสักคืน” ว่านน้ำอยากพิมพกานต์ไปเปลี่ยนบรรยากาศจะได้ลืมเรื่องร้ายเมื่อคืน “ซื้อของเล่นมาฝากไข่มุกด้วยนะ” เด็กน้อยข้างทวงของรางวัลที่นายหญิงเคยสัญญา “ได้เลยจ้า เดี๋ยวซื้อสมุด ดินสอ รักๆ มาฝากด้วย” นายหญิงส่งนิ้วก้อยเกี่ยวแทนคำสัญญา ยิ่งชายหนุ่มเห็นพิมพกานต์กับไข่มุก เขายิ่งยากมีลูกไวๆ แต่เรื่องแบบนี้คงต้องปล่อยให้เป็นไปตามธรรมชาติ แต่เขาก็ตั้งใจ ว่าจะพยายามทุกคืน ตัวเขาเองก็ยังอยุน้อย พิมพกานต์เองก็แค่เกือบยี่สิบ ร่างกายยังหนุ่มยังสาว ไม่นานเขาต้องสมหวังแน่ๆ “เมื่อไหร่จะหายเมาเรือก็ไม่รู้” หญิงสาวบ่นตัวเอง เมื่อเธอกินยาเพื่อให้หลับจนเรือมาถึงฝั่ง “เมาแล้วไม่มีทางเลิกเมาแน่ๆ” ว่านน้ำยิ้มให้คนหน้ามุ่ยเพราะอยากจะอ้วก ทั้งสองคนมาถึงฝั่งช่วงสายของวัน พิมพกานต์มีข้าวของที่อยากซื้อมากมาย เพราะเธอตั้งใจกลับไปคราวนี้ เธอจะไปเป็นครูสอนหนังสือให้กับเด็กบนเกาะ เธอจึงให้ว่านน้ำพาไปที่ร้านหนังสือเป็นที่แรก
Chapter 33คดีคืนนี้พายุยังคงโหมกระหน่ำเข้าสู่เกาะอย่างไม่ปราณี เสียงคำรามของฟ้าที่ร้องดังก้องมาจากในทะเล มันช่างบีบหัวใจคนต่างถิ่นอย่างพิมพกานต์ โชคยังดีที่บนบ้านมีไฟสำรองจากแบต พอให้เธอไม่รู้สึกกลัวมากขึ้นกว่าเดิม“ฟังนะ ถ้ามีการปะทะเกิดขึ้น อยู่แต่ในห้อง ปิดไฟทุกดวง ล็อกประตูหน้าต่างทุกบาน” นายหัวของเกาะกระซิบบอกภรรยาก่อนแต่งตัวเดินถือปืนเดินออกจากห้องไปพิมพกานต์ลุกขึ้นนั่ง พร้อมเรียกสติตัวเองให้กลับมา เมื่อกี้เขายังนอนกอดเธออยู่เลย พอนาฬิกาบอกเวลาเที่ยงคืน เขากลับเปลี่ยนเสื้อผ้าถือปืนเดินออกไป หัวใจของเธอมันล่วงไปอยู่ที่พื้น ทั้งกลัว ทั้งห่วงเขา พอตั้งสติได้ หญิงสาวลุกขึ้นไปทำตามที่เขาบอกไว้ทุกอย่าง ก่อนจะกลับมานั่งห่มผ้าอยู่บนเตียงปั้ง ปั้งเสียงปืนดังอยู่ไกล พิมพกานต์แน่ใจว่าเสียงที่เธอได้ยินคือเสียงปืน หญิงสาวปิดไฟทุกดวงในห้อง แต่ก่อนที่เธอจะปิดไป เธอลุกไปหยิบปืนพกที่บิดา ให้เธอมาก่อนจะมาที่นี่ เธอซ่อนไว้เป็นอย่างดี แม้แต่ว่านน้ำเองก็ไม่รู้เสียงปืนจากที่ดังอยู่ไกลๆ ตอนนี้เธอรู้สึกว่ามันใกล้เข้ามาทุกที เธอได้ยินเสียงคนวิ่งขึ้นมาบนบ้าน พิมพ์กานต์แอบดูจากช่องประตู มีบรรดาเด็กๆ
Chapter 32การปะทะหน้าต่างห้องนอนถูกเปิดกว้าง รับลมทะเลที่พัดเข้ามา หญิงสาวรู้สึกทั้งคิดถึงบ้าน ทั้งคิดถึงการไปเรียน แต่เธอก็ยอมรับในสิ่งที่เลือกแล้ว และยิ่งตอนนี้เธอเป็นเมียเขาอย่างเต็มตัว เธอคงมีหน้าที่คือการเป็นเมียที่ดี ถึงแม้ว่าเธอจะไม่ได้เป็นเมียที่เขารักก็ตาม“สักวันคุณจะรักฉันไหม” พิมพกานต์พูดกับตัวเอง ก่อนจะเผลอหลับไป ด้วยความเพลียที่ต้องเดินไกลไปถึงโรงเรียนที่อยู่ห่างจากบ้านมากชาวบ้านเกือบห้าสิบคนมาประชุมกันที่สวนหลังบ้าน มีเพียงไม่กี่คน ที่ยังต้องคอยดูแลอยู่รอบเกาะ และหญิงสาวบางคนที่ต้องดูแลเด็กๆ“เมื่อคืนมีคนบุกรุกที่นี่ เราเจอมันทางด้านซ้ายของเกาะ ซึ่งเป็นแหล่งผลิตไฟฟ้าของที่นี่ แต่นี่ซองขนมปัง” ป้าโสชูขึ้นเพื่อให้ทุกคนได้เห็น“นายหญิงไปพบมันที่โรงเรียน ซึ่งเป็นส่วนขวาของเกาะ แปลว่ามันแทบจะสำรวจเกาะเราทุกด้านแล้ว เราคงต้องมีการปรับเปลี่ยนเวรยาม วางแผนกันใหม่ ต่อไปนี้ทุกคนต้องตั้งใจฟังแผนใหม่จากนายหัว”หญิงสูงอายุท่าทางดุดันนั่งลง และว่านน้ำ นายหัวของเกาะก็ยืนขึ้นพูดถึงแผนใหม่ ที่เขาร่วมวางแผนกับป้าๆและหัวหน้าบ้านของที่นี่ชาวบ้านทุกคนตั้งใจฟังแผนที่นายหัวของเขากำลังสั่ง
Chapter 31ผู้บุรุกหญิงสาวมองร่างใหญ่ ที่เปลือยเปล่า เผยให้เห็นถึงความใหญ่ไปหมดทุกส่วนของเขา เธออยากจะละสายตา แต่ทำไมดวงตาคู่น้อยยังมองจ้องร่างนั้นอย่างไม่ยอมหันไปทางอื่น จนเขาปิดประตูห้องน้ำอย่างเร่งรีบ“มีอะไรเกิดขึ้นครับป้า” ว่านน้ำส่งเสียงถามก่อนตัวจะถึงเก้าอี้“เมื่อคืนเวรยามของเรา เจอคนต้องสงสัย กำลังจะจับตัวมันได้ แต่มันดันหนีไปได้แต่ทิ้งไอ้เจ้านี่ไว้” ป้าโสส่งกล้องในมือให้หลานชาย“นี่มันกล้องอย่างดีเลย ใช้ถ่ายเวลากลางคืนได้ โดยไม่มีแสงแฟลต” ชายหนุ่มเคยเห็นเพื่อนเขาที่เมืองนอกใช้เมื่อเขาลองเปิดกล้องดู ก็เจอแต่ภาพบนเกาะ เป็นภาพที่ถ่ายเวลากลางคืน แต่ความสว่างของภาพ เหมือนกับการถ่ายตอนกลางวัน“นี่มันต้องการรู้จักเกาะเราทุกซอกทุกมุม เวลากลางคืนมันก็ไม่เว้น พวกมันต้องการอะไรกันแน่” ว่านน้ำถามผู้เป็นป้าอย่างเอาจริงเอาจัง“เมื่อสมัยคุณตา มันต้องการซื้อเกาะนี้ เพื่อทำแหล่งท่องเที่ยวแห่งใหม่ แต่ตอนนี้เท่าที่พอจะสืบได้ มันต้องการใช้ที่นี่เป็นจุดพักยาเสพติด เพราะเกาะของเรา อยุ่ระหว่างไทยกับประเทศเพื่อนบ้าน มันต้องการสร้างสถานการณ์ให้คนบนเกาะอยู่ไม่ได้ เพราะพวกมันคงคิดว่าตอนนี้มีแต่ป้าๆท