ตอนที่ 37 หึง

Chapter 37

หึง

“พิมพ์ พิมพ์ พี่กับรินทร์แค่นั่งคุยกันเฉยๆ ไม่มีอะไรจริงๆ” ชายหนุ่มพยายามตะโกนอธิบาย แต่พิมพกานต์ปิดประตูดังปั้ง ก่อนเดินออกจากห้อนนอนไป

“รินทร์ต้องขอโทษด้วยนะคะ สงสัยภรรยาคุณจะเข้าใจผิดและคงกำลังหึงคุณจนทำกิริยาไม่น่ารักเลย” หญิงสาวออดอ้อน

“ไม่ใช่ความผิดของรินทร์หรอก และพิมพ์เขาก็ไม่ได้หึงผม เขาคงแค่ดมดห ที่เจอเราในนี้ คุณลงไปรอผมที่ครัว เดี๋ยวผมอาบน้ำเสร็จจะลงไปกินข้าวด้วย”

วรินทร์เดินออกมาจากห้องนอนของคนรักเก่า ด้วยสีหน้าอย่างผู้ชนะ ผู้หญิงที่เธอคิดว่าเป็นคู่แข่งกับเธอ ช่างไม่มีอะไรน่ากลัวอย่างที่เธอคิดตอนแรกเลย ถ้าลองมีใครมายุ่งกับสามีของเธอแบบนี้ เธอคงตบสั่งสอนไปสักฉาดสองฉาด แต่นี่อะไรทำได้แต่ปิดประตูใส่ ช่างเด็กน้อยเหลือเกิน วรินทร์คิดในใจ

พิมพกานต์เดินมาที่โกดังเก็บของ โดยมีไข่มุกวิ่งตามมาทีหลัง เพราะได้รับคำสั่งจากมารดา ว่าให้คอยดูแลนายหญิง และไข่มุดเองก็ชอบที่จะต้องทำหน้าที่นี้ด้วย

“ไข่มุกตื่นแต่ช้าเลย จะไปไหนเหรอ” พิมพกานต์ทักทายเพื่อนตัวน้อยของเธอ

“ก็มาหานายหญิงนั่นแหละ แม่บอกให้ดูแลนายหญ