ตอนที่ 4หาผู้หญิงให้

Chapter 4

หาผู้หญิงให้

ไฟห้องนอนถูกปิดลง สองสามีภรรยาต่างหลับตา แต่มันหลับแค่เพียงร่างกาย หัวใจของทั้งคู่ยังไม่หยุดที่จะหาทางออกให้กับเรื่องนี้

“ตั้งแต่กลับมาจากเมืองนอก พ่อเห็นลูกเอาแต่ออกนอกบ้านทุกวัน ไปหารินทร์ทุกวันเลยใช่ไหม”   นิรุตนั่งรอลูกชายที่ห้องรับแขกกลางบ้าน

“ใช่ครับคุณพ่อ ไม่ได้เจอกันตั้งนาน เป็นแฟนกันก็ต้องหมั่นไปหากันสิครับ” ว่านน้ำลูกชายคนโตของบ้าน ตอบผู้เป็นพ่อตามความจริง

“รักมากเลยเหรอคนนี้”

“พ่อหมายถึงวรินทร์ใช่ไหมครับ รักที่สุดเลยครับพ่อ ผมคบกับเธอตั้งแต่ก่อนที่ผมจะไปเรียนต่อ นานหลายปี เธอก็ยังคงรักผม รอผม แบบนี้คุณพ่อไม่ให้ผมรักเธอมากได้อย่างไรกันครับ” คนตอบยิ้มอย่างภูมิใจในคนรักของตน

“ถ้าพ่ออยากจะให้ลูกแต่งงานกับผู้หญิงคนอื่นล่ะ” นิรุตเข้าเรื่อง

“คุณพ่อหมายความว่าอะไรครับ ผมไม่เข้าใจ” ว่านน้ำเปลี่ยนสีหน้าทันที

“พ่อจะหาผู้หญิงที่เหมาะสม สักคนให้ลูก พ่ออยากให้ลูกลองเปิดใจ”

“แต่!..ผมมีแฟนแล้ว คุณพ่อรังเกียจวรินทร์ที่เธอมีฐานะไม่เท่าเทียมกับครอบครัวเราใช่ไหมครับ”

“พ่อไม่ได้รังเกียจวรินทร์ แต่พ่อคิดว่าเธอยังไม่ใช่ผู้หญิงที่ดีพอสำหรับลูก” ด้วยนิสัยที่เงียบขรึม นิรุตให้เหตุผลลูกชายอย่างใจเย็น

“ผมเป็นแฟนกัน เราสองคนย่อมรู้ดีกว่าใครๆ ว่าเราเหมาะหรือไม่เหมาะกัน” ลูกชายดึงดันในเหตุผลที่เขามี

“พ่อไม่ถียง และยังไม่ได้บังคับ เพียงแต่จะขอให้ลูกเปิดใจศึกษาผู้หญิงที่พ่อจะแนะนำให้รู้จักเร็วๆนี้” นิรุตทิ้งท้ายเพียงเท่านี้ ก่อนลุกเดินขึ้นไปชั้นสองของบ้านอย่างสุขุม ใจเย็นแต่ดูจริงจัง

ตลอดเวลาที่คบกัน ว่านน้ำรู้สึกมาตลอดว่าบิดาและมารดาของเขา ไม่ปลื้มในตัววรินทร์เท่าไหร่ ถึงแม้ต่อหน้าเธอ ทั้งคู่จะพยายามไม่แสดงท่าที ด้วยความเป็นลูกเขารับรู้ได้ แต่ก็หวังไว้ว่าสักวัน ความรักของเขาทั้งคู่จะทำให้ทุกอย่างดีขึ้น แต่ยิ่งนานไป โดยเฉพาะหลังจากที่เขากลับจากเรียนต่อ บิดาจะถามถึงความสัมพันธ์ของของเขากับวรินทร์อยู่เป็นประจำ แต่เป็นคำถามที่เหมือนอยากจะบอกอะไรกับเขาเสียมากกว่า แต่ว่านน้ำก็เลือกที่จะไม่อยากรู้ เพราะเขาเชื่อมั่นในตัวคนรักที่สุด

“คุณสุ ผมเกริ่นเรื่องที่อยากจะให้ว่านแต่งงานกับผู้หญิงที่ผมหาให้แล้วนะ” นิรุตบอกเล่าภรรยาหลังจากที่เขาเข้ามาในห้องนอน

“แล้วลูกว่าอย่างไรบ้างคะคุณ” สุชาดาละสายตาจากหนังสือที่เธอกำลังอ่านด้วยความสนใจในเรื่องที่สามีกำลังพูดถึง

“ก็ทำท่าจะไม่ยอม แต่ผมก็บอกไปว่าตอนนี้ผมยังไม่ได้บังคับ อยากให้ลองทำความรู้จักกันก่อน ”

“คุณได้คำตอบจากคุณภาณุแล้วเหรอคะ ถึงได้พูดกับลูก” สุชาดาสงสัยเพราะภาณุเองก็ยังไม่ได้ตอบตกลง

“ยัง แต่ผมเชื่อว่าผมจะได้รับข่าวดี” นิรุตมั่นใจว่าเขาถือไพ่เหนือกว่า

“ทำไมคุณไม่บอกลูกไป ว่ามันเกิดอะไรขึ้นบ้างระหว่างที่ลูกไม่ได้อยู่เมืองไทย ตาว่านจะได้หูตาสว่างขึ้นมาบ้าง อย่างน้อยก็จะได้เลิกบูชาความรักจอมปลอมนี่น้อยลงบ้าง” คนเป็นแม่ไม่อยากเห็นลูกชายโดนหลอก

“ลูกชายเรารักเขามาก และทั้งสองคนก็คบกันมานาน บางครั้งเราอาจจมองวรินทร์ผิดไป แต่เชื่อเถอะถ้าเธอเป็นคนแบบที่คุณกับผมรู้เรื่องมา ไม่นานเธอจะทิ้งลูกเราไปเอง เรื่องความรักของคนสองคน อย่างไรเสียเราก็เป็นคนนอก ผมจะพยายามหาสิ่งที่ดีที่สุดให้ลูกของเรา แต่สุดท้ายลูกต้องเป็นคนตัดสินใจ” นิรุตไม่คิดจะบังคับ แต่คิดจะให้ว่านน้ำยอมด้วยตัวเอง

            “ปกติคุณแม่ไม่เคยมาหาเราสองคนระหว่างอาทิตย์แบบนี้ มาแบบไม่มีคุณพ่อด้วย มีอะไรใช่ไหมคะ” พราวรดาน้องเล็กของบ้านรู้สึกไม่สบายใจกับการมาของมารดา

            “ใช่จ้ารดา ลูกเดาถูก ตอนนี้ที่บ้านของเรากำลังมีปัญหา คุณพ่อทำธุรกิจเรื่องที่ดิน เพื่อนของคุณพ่อเล่นไม่ซื่อ สถานการณ์ทางการเงินของเรากำลังแย่ ถึงขั้นที่เราอาจต้องไปเริ่มนับหนึ่งใหม่” เพ็ญแขเริ่มเล่าแบบรวบรัด

            “พวกเราจะช่วยอะไรคุณพ่อได้บ้างคะ” พิมพกานต์เอพร้อมจะทำทุกอย่างเพื่อช่วยบิดาผู้เป็นที่รักของเธอ

            “ตอนนี้คุณพ่อมีทางเลือกสามทาง”

            “อะไรบ้างคะคุณแม่” รดาเร่งเร้ามารดา

            “ทางแรก คุณพ่อต้องยอมขายที่ดินที่โดนหลอกให้ซื้อ ขายให้เพื่อนที่หลอและพักพวกของมัน ในราคาที่ขาดทุน ซึ่งทางเลือกนี้คุณพ่อไม่อยากเลือกที่สุด แต่มันจะช่วยให้เราพอมีเงินมารักษากิจการของครอบครัวเราไว้”