You are my destiny️พรหมลิขิตรัก<26>ความรู้สึกที่ไม่มีเสียง

“เข้าโรงพยาบาลทำไมไม่บอกแม่ล่ะคะลูกสาว”

เอมมี่ถามเจ้าขาด้วยน้ำเสียงที่แสดงถึงความห่วงใยอย่างชัดเจน แต่ถึงอย่างนั้นใบหน้าก็ยังคงติดจะงอนอยู่สักเล็กน้อยที่น้องสาวคนสนิทเข้าโรงพยาบาลแล้วไม่บอกเธอ เมื่อวานตอนที่แยกกันเธอก็เข้าใจว่าเจ้าขากลับมาพักผ่อนที่ห้องเรียบร้อยแล้ว จนกระทั่งวันนี้ที่เธอแวะมาหาเพื่อคุยรายละเอียดเรื่องงานที่เธอไปคุยมาเมื่อวานถึงได้รู้

ลูกสาวของเธอไม่ได้อยู่ห้อง สภาพที่นอนผ้าห่มถูกพับเก็บอย่างเรียบร้อยราวกับว่าเจ้าขาไม่ได้กลับมานอน ทำให้เธอรู้สึกร้อนใจและเป็นกังวล พยายามกดโทรออกหาเจ้าขาก็ไม่ยอมรับสาย ที่ไหนได้ลูกสาวเธอเพิ่งกลับเข้าห้องมาวันนี้ นี่ถ้าเธอไม่แอบเห็นถุงยาในกระเป๋า ยัยตัวดื้อคนนี้ก็คงไม่ยอมสารภาพอย่างแน่นอนว่าแอบไปแอดมิดที่โรงพยาบาลมา

“เจ้าขาขอโทษนะคะพี่เอมมี่ เจ้าขาไม่อยากให้พี่เอมมี่เป็นห่วง อีกอย่างแค่เป็นไข้และก็อ่อนเพลียเพราะพักผ่อนไม่เพียงพอแค่นั้นเอง อย่าโกรธเจ้าขาเลยนะคะ นะ ๆ พี่เอมมี่คนสวยของเจ้าขา”

เจ้าขาขยับเข้ามากอดเอมมี่ไว้พร้อมกับใบหน้าสวยที่ถูไถแขนเล็กของเอมมี่อย่างอ้อน ๆ แต่พี่สาวสุดที่รักกลับสะบัดหน้าไปอีกทางด้วยความรู้สึกที่ทั้งเป็นห่วงและโ