Mag-log inShare
KABANATA 4
Huling Na-update:
2024-08-03 11:38:30SV'S P.O.V
I JUST CAME FROM A VERY LONG, FRUSTRATING FLIGHT AND THIS WAS WHAT'S IN STORE FOR ME. AN UNKNOWN AND A SURE INSANE WOMAN ATTACKED ME, CALLING ME A "THIEF" IN MY OWN HOME. "You're still the same woman who just attacked me a few minutes ago, right? Bakit parang ang amo mo ngayon? Can't speak now? Cat got your tongue?” I said in annoyance as I stare at that crazy… girl. Alright, forget it when I addressed her as a "woman". Because by looking at her right now, I could firmly say that she was just a f***ing child. A fourteen-year-old maybe. She helplessly looked at Mamay, as if begging for her help. "Vicencio, huwag mo namang takutin si Niya, ano ka ba? Paano siya makakapagpaliwanag niyan, eh, para mo na siyang inihahanda sa bitay,” Mamay said, scolding me apparently. Hindi ko siya pinansin. I turned my gaze back on the little girl. "Who are you?” I asked. The girl finally looked at me with a glint of clear embarrassment written all over her face. "“J-Janiya”. A-Ako si Janiya,” she said, probably in her lowest voice. "As far as I remember, you have your voice almost a hundred times louder than that hiss. Again,” I commanded. "A-Ako si Janiya—” "Siya si Janiya. Hinahanap niya ang… ang mommy mo. Anak siya ng kaisa-isang best friend ng mommy mo, si Crisanto—” "Ah, that coward man who didn't give a damn to visit my mom as she layed on her deathbed,” I said, bitterness was evident on my voice. "What do you need?” The girl's expressions immediately shifted from being embarrassed to being puzzled and clueless. Of what? "A-Anong… A-Anong ibig kong sabihin—” "Saan? When I called your dad a coward? O doon sa deathbed ng nanay ko?” I abruptly cut her off. "P-Parehas,” she replied and vowed her head once again. I laughed. Not because I am happy. I laugh because of the mixed emotions I am feeling right now. Naiinis ako, nagagalit. With this b****'s appearance, it felt like yesterday was unfolded once more. "Go away now, kid. Wala kang mapapala rito. And if your f***ing dad ever send you here again, tell him to back off.” JANIYA'S P.O.V "AH, THAT COWARD MAN WHO DIDN'T GIVE A DAMN TO VISIT MY MOM AS SHE LAYED ON HER DEATHBED. WHAT DO YOU NEED?” "GO AWAY NOW, KID. WALA KANG MAPAPALA RITO. AND IF YOUR. F***ING DAD EVER SEND YOU HERE AGAIN, TELL HIM TO BACK OFF.” Habang naririnig ko kung paano pagsalitaan ng lalaking ito si Papa sa mismong harapan ko ay hindi ko maiwasang masaktan at manliit. Ano bang meron? Ano bang nangyari? Bakit ba parang galit na galit siya kay Papa? At sino ang tinutukoy niyang "mommy"? Si Yvonne ba? Kung ganoon, nasaan siya ngayon? Lalong dumami ang isiping gumugulo sa utak ko. At sa sobrang hindi ko na alam ang gagawin, napaiyak na lang ako. "Tingnan mo nga ang ginawa mo, Vicencio! Ganiyan ka ba pinalaki ng mommy mo, ha? Ganiyan ba ang itinuro ko sa iyo?!” si Mamay iyon, pinapagalitan si Vicencio at sinundan niya pa iyon ng malakas na paghampas sa braso ng lalaki. "Ipakilala mo nga ang sarili mo ng maayos at nang magkaliwanagan kayo.” Pasimple kong pinunasan ang luha na naglandas sa pisngi ko. "What for? Tell that b**** to go away, or else…” Hindi ko na siya pinatapos pang magsalita. Tumayo na ako at dali-daling tumakbo paakyat sa ikalawang palapag ng mansiyon. Hindi na para "magpahinga". Dumiretso ako sa kwartong pinagamit sa akin ni Mamay. Hinanap ko ang bag ko at isa-isa kong inilabas ang mga damit ko mula sa closet at ibinalik doon. Hinubad ko na rin ang damit pantulog na ibinigay ni Mamay at nagbihis ako ng sarili kong damit. Balak kong ibalik sa kanya iyon at wala akong dadalhin na kahit ano mula sa bahay na ito. Habang nagliligpit ay panay ang punas ko sa mukha ko dahil panay din ang pagtulo ng luha ko. Medyo naiinis pa ako dahil natatagalan ako sa pagliligpit dahil hinihiwalay ko pa ang mga ibinigay ni Mamay sa akin sa sarili kong mga gamit. Patapos na ako sa pagliligpit nang biglang bumukas ang pinto ng kwarto. Si Mamay iyon. Nagulat pa ako dahil hindi siya kumatok bago siya biglaang pumasok. "Aalis ka?” tanong niya agad pagbungad niya pa lang sa akin at sa mga gamit ko. Tumango ako. "S-Salamat na lang po sa lahat, Mamay. P-Pero mukhang ayaw ni… n-ni V-Vicencio na nandito ako,” sabi ko sa pilit pinatatatag na boses. Bumuntung-hininga siya at naglakad palapit lalo sa akin. Umupo siya sa kama, sa kabilang banda paharap sa akin. "Huwag mo nang ituloy ang pag alis mo. Gabi na. Tsaka… Kinausap ko na siya. Ipinaliwanag ko na ang kalagayan mo at pumayag na siyang dumito ka muna habang hindi pa bumabalik ang papa mo,” turan ni Mamay sa mahinahong tinig. Hindi ako agad nakasagot. Hindi ko alam kung matutuwa ba ako o ano sa sinabi niyang iyon. Basta, isang bagay lang ang alam ko— nahihiya ako. Sobrang nahihiya. "Mamay, hindi niyo na po dapat ginawa iyon. K-Kung ayaw niya na nandito ako, o-okay lang po sa akin. I-Isa pa, parang hindi rin naman po siya okay kay Papa. Parang… P-Parang galit po siya kay Papa. A-At kung sa pagtira ko rito lalo lang lalala ang galit na iyon, mas okay po siguro na umalis na lang ako.” Bago pa makapagprotesta ni Mamay ay tumayo na ako at binitbit ko na ang bag na dala ko nang una akong dumating rito. Nauna na rin ako sa pagbaba. Naabutan ko pa si Vicencio na hindi pa rin pala umaalis sa kinauupuan niya kanina. Nasa gitna pa lang ako ng hagdan pababa ay nararamdaman ko na ang pagsunod niya ng tingin sa akin. "You're really tough, huh? Aalis ka talaga?” sabi niya sa tila nang-uuyam na boses. Napalunok ako. Hindi ko na lang din siya pinansin at nagpatuloy na lang ako sa pagbaba ng hagdan. "It's… twelve o'clock in the evening. You don't know what's waiting for you in the dark outside,” sabi niya ulit. Hindi ko alam kung bakit niya sinasabi ang mga iyon. Pinipigilan niya ba akong umalis? Bakit? Eh, 'di ba, siya nga ang pilit na nagpapalayas sa akin kanina? Muli ay nagpatuloy lang ako sa paglalakad. Hindi naman na siya nagsalita pa kahit nang madaanan ko na siya. Iyon nga lang, akmang bubuksan ko na ang front door nang bigla na naman siyang mag ingay. "You think you have better place to stay aside from here? Mamay already told me your story. Tanga na ang tatay mo sa ginawa niyang pag iwan sa iyo. Mas tanga ka pa ba na tatanggihan mo ang opportunity na makatira ng libre rito? Think again, dumbass.” Kusang pumatak ang luha ko at napatigil ako sa pagkilos nang sabihin niya iyon. Ayoko mang aminin, totoo ang sinabi niya. Saan pa nga ba ako makakahanap ng lugar na pwede kong panatilihan na mas mapapabuti ako kaysa rito? Kung sa sarili ko ngang kamag-anak na una kong pinuntahan, obvious nang mapapariwara lang ako. Paano pa kaya kung pati rito, aalis ako? Saan naman ako pupulutin sa labas na wala namang akong tiyak na patutunguhan? "It's up for you to decide your fate. Hindi ko na kasalanan kung papairalin mo pa ang katangahan mo.” Narinig ko ang pagtayo niya at paglakad palayo pagkatapos noon. Hindi pa rin ako makagalaw at pakiramdam ko ay napako na ako sa kinatatayuan ko. Buti na lang, niyakap ako ni Mamay habang marahan niyang hinahagod ang likuran ko. "Huwag ka nang umalis, Niya. Parang awa mo na. Hindi ako matatahimik sa kaiisip sa kalagayan mo kapag umalis ka rito. Sige na…”Kaugnay na kabanata
Under His Possession KABANATA 5
JANIYA'S P.O.VDAHIL SA PAGMAMAKAAWA NI MAMAY AT DAHIL NA RIN SA KAWALAN KO NG PAGPIPILIAN, NANATILI PA RIN AKO SA MANSION DE CASTILLEJOS. KAPALIT NG KONDISYON NA IPAPALIWANAG SA AKIN NI MAMAY ANG MGA PINAGSASASABI NI VICENCIO KANINA."Alam mo kasi Niya, hindi lumaki si Yvonne na kasama na ako. Itong mga nalalaman ko, kwento niya lang din sa akin at… base na rin sa mga nasaksihan ko nitong kasama ko na sila ni Vicencio,” pagsisimula ni Mamay.Nandito na ulit kami sa kwartong ipinagamit niya sa akin. Kasalukuyan kaming umiinom ng maligamgam na gatas at kumakain ng tinapay."Sabi ni Yvonne noon, hindi niya na maalala kung kailan sila unang nagtagpo ni Crisanto, ng papa mo. Basta ang alam niya lang daw, lumaki siya at nagkamalay na magkasama na silang dalawa. Sobrang close raw nila sa isa't-isa. Umabot pa sa punto na napagkakamalan na silang magkarelasyon. Pero hindi raw naging totoo iyon kahit kailan.”"Hindi po naging si Yvonne at Papa? Kahit kailan?” paniniguro ko."Iyon ang sabi ni Y
Huling Na-update : 2024-08-03Under His Possession KABANATA 6
"ALAS OTSO NG GABI, NAKAUWI NA IYON PANIGURADO. ALAS SAIS TALAGA ANG UWI NIYA, PINAKA-LATE NA ANG ALAS OTSO.”Pero hanggang ngayon, mag-aala una na ng madaling araw ay wala pa rin siya. Kagaya kaninang umaga, inabot na ng paglamig ang mga pagkain na hinanda ko."Matulog ka na kaya, Niya? Baka nagka-emergency siya sa trabaho kaya hindi nakauwi agad. May pasok ka pa bukas, 'di ba?”Napapitlag ako nang biglang sumulpot si Mamay sa tabi ko. Kasalukuyan akong nasa salas at naghihintay sa pagdating ni Strike.Gusto ko pa sanang maghintay, kahit ilang minuto pa. Pero hindi na ako nagpumilit pa dahil ayokong pag isipan ako ni Mamay ng hindi maganda."Sige po, magpapahinga na po ako,” paalam ko at tumayo na."Sige na. Ako na ang bahalang magtabi ng mga iniluto mo,” saad ni Mamay.Bago ako diretsong umakyat sa hagdan, napasulyap pa ako sa kusina kung saan nakalatag sa malaking mesa ang ilang putahe ng pagkain.Pangalawang beses mo na akong in-Indian, Strike. Bakit ba ganiyan ka? ***MASAKIT AN
Huling Na-update : 2024-08-03Under His Possession KABANATA 7
JANIYA'S P.O.VTAHIMIK LANG AKO HABANG PALIHIM NA PINAGMAMASDAN SI STRIKE.Nakasakay ako ngayon sa back seat ng kotse niya dahil oo, napilitan na rin akong sumabay sa kanya kaysa gawin ang ultimatum na binigay niya— ang maglakad ako papunta sa school na pinapasukan ko. Malayu-layo rin kasi iyon, 'no?!Habang pinagmamasdan ko siya, hindi ko maiwasang hindi mapansin ang pisikal na itsura niya. Matangkad siya— probably, 6 feet and 5 inches. Perpekto ang mukha niya kahit seryoso at walang visible na emosyon. Kapag nakangiti naman, hindi ko alam kung ano nang itsura niya dahil hindi ko pa naman siya nakikitang ngumiti. Perpekto rin ang built niya. Perpekto rin ang style ng pananamit niya. Pati ang pagdadala niya ng sarili niya, perpekto. Ah, basta. Lahat na yata ng kabuuan niya ay perpekto. Maliban sa ugali. "Can you back off? Ayoko sa lahat iyong tinititigan ako.”Ano raw?Napatingin ako sa salamin na nasa harapan ng sasakyan niya at ganoon na lang ang gulat ko nang magtama ang mga mata
Huling Na-update : 2024-08-03Under His Possession KABANATA 8
JANIYA'S P.O.V3:00 P.M., MAIN HALL.Nagmamadali akong tinanggal ang suot kong apron at hair net. Katatapos lang ng part time shift ko sa school cafeteria dahil medyo maraming estudyante ang bumili kanina; dahil na rin siguro walang klase buong araw. May iba pa na sa cafeteria na talaga tumambay para doon mag-"review".Lumingon ako sa paligid para hanapin ang bag ko bago lumabas ng cafeteria at magtungo sa Audio Visual Room. Kung nagmumura lang ako ay malamang na napamura na ako nang wala akong makitang bag sa paligid."Nia! Bilisan mo na, saktong alas tres na, o! Baka ma-late ka na at ma-forfeit sa pagkuha ng exam!” sigaw sa akin ni Adrianne. Kanina pa siya nasa labas at naghihintay sa akin."N-Naiwan ko yata iyong bag ko sa room!” nag-aalalang ganti ko ng sigaw sa kanya.Naiiyak na ako nang mga oras na iyon. Idagdag pa na pasado alas tres na ng hapon. Lagpas na sa call time ng mga magte-take ng exam.Makalipas ang ilang segundo, bigla na lang sumulpot si Adrianne sa harapan ko."Kum
Huling Na-update : 2024-08-03Under His Possession KABANATA 9
JANIYA'S P.O.VBinigyan kami ng panel ng forty minutes para magsagot ng scholarship examination. At honestly speaking, pwera rin ang pagyayabang ay nadalian lang ako sa halos lahat ng item sa exam. Kung ire-rate ko— solid 9.5/10.Pagkatapos kuhanin sa amin ang answer sheets ay pinalabas na rin kami agad."Woah, woah, woah! What's with that smile? I see good news already!” nakangiting salubong sa akin ni Adrianne paglabas ko ng AVR. Mukhang kanina pa siya naghihintay sa akin.Hindi ako sumagot. Nilawakan ko lang ang ngiti ko at nagpatiuna na sa paglalakad."Alam mo, sure ako na kasama ka na sa mga beneficiary ng scholarship na iyon. With your brains and all? Tsk, tsk! Sure win ka na, 'day!” puri niya pa.Napailing-iling na lang ako. Aminado rin naman ako na tama siya. Alam ko sa sarili ko na may malaking advantage ako para sa scholarship. Hindi man ako mag-top, alam kong hindi ako pwedeng mawala sa list."So tell me, kasama ka 'no?” pangungulit pa niya.Nagkibit-balikat lang ako."Buka
Huling Na-update : 2024-08-03Under His Possession KABANATA 10
MAMAY'S P.O.VPAKANTA-KANTA PA AKO HABANG NAG-AALIKABOK SA MGA NAGGAGANDAHANG PIGURIN NG YUMAONG SI YVONNE NANG BIGLA AKONG MAPATALON. BIGLA BA NAMANG NAG-RING ANG CELL PHONE KO NA NAKALAGAY PA MAN DIN SA LOOB NG BRA KO!Jusmio!Natatarantang binitawan ko ang feather duster at nahulog iyon sa sahig. Kinuha ko rin ang cell phone ko at sinagot ang tawag. Bakit ko nga ba ito sinagot, eh, unknown number ang tumatawag?"Hello? Is this Mrs. Gervacia—”"Miss,” diin kong pagtatama sa babaeng tumawag. "Miss lang at wala pa akong asawa. Mang-aaba-abala ka nang may ginagawa ang tao 'tapos mali lang ang itatawag mo.”"Oh, I'm sorry, Miss Gervacia.”"Iyan! Iyan! Madali ka naman palang kausap!” nasisiyahang sabi ko. Nag-okay sign pa nga ako kahit hindi niya naman ako nakikita."This is Miss Selin Tobias, guidance councilor po ako sa school na pinapasukan ni Janiya. Kilala niyo ho ba siya?” sabi ulit ng babae na puros pa Ingles kaya naman palang mag-Tagalog. Pinahirapan niya pa ang buhay niya."Oho,
Huling Na-update : 2024-08-03Under His Possession KABANATA 11
JANIYA'S P. O. VNAPAUNGOT NA LANG AKO AT INIS NA BUMANGON HABANG NAKAPIKIT PA RIN NA KINAKAPA-KAPA ANG CELL PHONE KO.Kanina pa iyon nagri-ring— may tumatawag. Noong una ay hindi ko na pinansin dahil baka si Adrianne lang naman iyon. Wala pa ako sa mood na makipag-usap sa kahit na sino. Pero nang mag-ring ulit iyon sa pangalawa pang beses ay sinagot ko na. Kaysa naman pasakitin ko pa ang tenga ko. Besides, mukhang wala rin namang balak na tumigil sa pagtawag ang nasa kabilang linya.Nang makapa ko na ang cell phone ay sinagot ko na lang iyon nang hindi na tinitingnan ang screen para malaman kung sino ang caller."Hello—”"Hello, good morning! Is this Miss Janiya Fortaleza? I'm sorry if we got you disturbed. And oh, by the way, I am Irina Pelaez from the Campbell-Gerardo University. I just wanna ensure your admission on us. You're… an incoming first year, right? I just wanna ask you about the course or program you are about to take with us? I should've been discussing this on personal
Huling Na-update : 2024-08-03Under His Possession KABANATA 12
JANIYA'S P. O. VBUONG ARAW KONG HININTAY ANG REPLY NI STRIKE PERO NI "LIKE" AY WALA MAN LANG AKONG NATANGGAP.Imbis tuloy na maging masaya ako 100% ay naging 50-50 pa dahil panlulumo ko na wala akong natanggap na sagot mula kay Strike. Ayoko na rin namang hintayin siya dahil mukhang magkakatotoo ang sabi ni Mamay na gagabihin na naman siya ng uwi. Alas diyes na kasi ng gabi, hindi ko pa rin naririnig ang pamilyar na tunog ng paborito niyang sasakyan.Sa mga nangyari sa akin ngayong Sabado ay lalo ko tuloy na-miss si Papa at ang dati naming lugar. Tuwing Sabado kasi noon, marami kaming activities ni Papa. Maglilinis kami, 'tapos maglalakad-lakad sa malapit na fishport na parang sea side na rin. Iyon na ang pinaka-weekly date namin. Nagkukwentuhan kami habang kumakain ng paborito naming snacks— ang combo ng ihaw-ihaw at palamig.Pero ngayon na nandito ako, kahit walang pasok ay hindi ko pa rin nasulit ang araw. 70% ng oras ko ay naubos lang sa kwarto— kakahiga, kaka-scroll sa cell phon
Huling Na-update : 2024-08-03
Pinakabagong kabanata
Under His Possession EPILOGO
1 month later… JANIYA'S P. O. VThe courtroom was a symphony of whispers and hushed conversations. The air crackled with tension, a palpable energy that vibrated through the room. Giulia, the woman who had orchestrated the accident that had nearly taken my life, sat before the judge, her face a mask of defiance. "Your Honor," the prosecutor began, his voice a steady drone. "The evidence is clear. The defendant, Giulia, acted with malice aforethought, deliberately causing a car accident that resulted in serious injuries to the plaintiff, Janiya.”He recounted the events, the meticulous planning, the calculated actions, the chilling indifference to the potential consequences. I sat in the witness stand, my heart a heavy stone in my chest, reliving the terror of that fateful day."The defendant," he continued, "has shown no remorse for her actions. She has exhibited a complete disregard for the law and the well-being of others. She is a danger to society and must be held accountable fo
Under His Possession KABANATA 92
JANIYA'S P. O. VThe air crackled with anticipation, a symphony of laughter and whispered secrets. The sun, a benevolent witness, bathed the garden in a golden glow, illuminating the scene with a warmth that mirrored the love that pulsed through the air. It was my wedding day, a culmination of a journey filled with heartache, healing, and ultimately, a love that had triumphed over every obstacle.My reflection stared back at me, a vision of happiness in a white gown that flowed like a gentle waterfall. My heart, once burdened with pain, now swelled with a joy so profound it threatened to spill over.Earlier that day, as I stood before the mirror, my hand resting on my swollen belly, the doctor had uttered the words that had sent a wave of pure bliss through me. "Congratulations, Janiya," he had said, his smile mirroring the joy that illuminated my face. "You're going to be a mother of four.""Four?" I echoed, my voice filled with disbelief and delight. "Are you sure?""Absolutely," he
Under His Possession KABANATA 91
JANIYA'S P. O. VOras matapos ang naging pag uusap namin ni Ryuu, si Strike naman ang hinarap ko. The hospital room, once a sterile haven of recovery, was now transformed into a haven of love. The air was thick with the scent of lilies, their white petals mirroring the crisp white sheets that enveloped me. My body still bore the scars of the accident, my spirit felt stronger than ever.Strike sat beside me, his hand gently holding mine. His eyes, filled with a love that could melt glaciers, held mine captive."Janiya," he began, his voice a soft melody that resonated deep within me. "You know, I've been thinking..."I chuckled, a light, tinkling sound that echoed in the quiet room. "You're thinking again? Baka maubos na braincells mo n'yan, ha?” I teased, my voice laced with affection. "Anywats, what's on your mind?"He smiled, a smile that could rival the sun's brilliance. "Well, I've been thinking... about us.""About us?" I echoed, a playful eyebrow raised. "You know, I've been th
Under His Possession KABANATA 90
JANIYA'S P. O. VPag alis ni Strike ay dumating din agad si Ryuu. Hindi ko alam kung tinawag ba s'ya ng una, but whatever happens, I'm glad that he's here. Para maayos na ang lahat once and for all. Ryuu sat beside me, his hand resting on mine, his eyes filled with a warmth that soothed the ache in my heart."Janiya," he began, his voice soft and gentle. "I'm so glad that you're awake now. At masaya 'ko na nakakabawi ka na ulit ng lakas mo kahit papaano.”Ngumiti ako ng tipid.I squeezed his hand, tears welling up in my eyes. It felt like an eternity since I'd last seen him, since I'd last felt his presence."Ryuu," I whispered, my voice hoarse from disuse. "I… I have something to say. M-May gusto 'kong sabihin pero hindi ko alam kung paano ko sisimulan. I'm… I'm aso sorry. I'm so sorry for everything."Agad na kumunot ang noo ni Ryuu. Parang nagtataka s'ya sa mga sinasabi ko."S-Si Strike,” banggit ko. "He's… He proposed.”Suddenly, his smile fade. Kitang-kita ko rin kung paano bigl
Under His Possession KABANATA 89
JANIYA'S P. O. VThe hospital room was a haven of quiet, the only sound the rhythmic beeping of the machines monitoring my vitals. Strike sat beside me, his hand resting on mine, his eyes filled with a tenderness I hadn't seen in years. "Janiya," he began, his voice husky with emotion. "I know you're awake now. I know you can hear me."I squeezed his hand, a wave of warmth spreading through me. It was strange, this feeling of comfort, of safety, in his presence. It had been so long since I had felt this way.He talked about the weeks we'd been apart, the fear, the uncertainty, the overwhelming love he felt for me. He talked about the triplets, their constant chatter, their innocent faces filled with longing for their mother.Sinabi n'ya rin kung ga'no s'ya nagsisisi ds mga maling nagawa n'ya at sa lahat ng sakit naiparanas n'ya sa akin. He apologized for everything, his voice thick with remorse."I know I messed up, Janiya," he said, his eyes pleading. "I know I hurt you. But I never
Under His Possession KABANATA 88
JANIYA'S P. O. VThe sterile white ceiling seemed to mock me, a stark reminder of my predicament. My body felt like a leaden weight, each breath a struggle. I was trapped, a prisoner in my own mind, watching the world go by from a distance. The weeks blurred into one another, a hazy tapestry of whispered conversations, hushed footsteps, and the constant hum of machines. I knew they were there, hovering over me, their faces etched with worry, their voices filled with hope. Strike, Ryuu, Mamay, my father, his new family, even my best friend, they all came to visit, to tell me stories.But I couldn’t respond. I couldn’t even open my eyes. I was a ghost, a silent observer in a world that seemed to be moving on without me.One day, a familiar voice, gentle and laced with concern, broke through the fog. Ryuu. He was sitting beside me, his hand resting on mine.“Janiya,” he said, his voice soft. “I know you can hear me. I know you’re in there.”He spoke of the triplets, their laughter echoi
Under His Possession KABANATA 87
The hospital room was a sanctuary, a haven of quiet calm amidst the storm that had ravaged their lives. Janiya sat by the window, the afternoon sun casting long shadows across the sterile white walls. She watched the city unfold below, a bustling tapestry of life that seemed to mock the stillness of her own world. Two weeks had passed since the accident, two weeks since the world had almost ended for her. She had been given a second chance, a miracle that had left her reeling, her heart a fragile vessel, her mind a swirling vortex of emotions. She had woken up to a world of love and support, a tapestry of faces that had become her lifeline, her anchor in the storm. Her mother, Mamay, her unwavering rock, her source of strength and unconditional love. Her triplets, her reason for being, her tiny miracles, their innocent eyes reflecting a love that transcended words. And then there was Ryuu, his presence a constant in the chaos, his love a quiet, unwavering force that had held her
Under His Possession KABANATA 86
Parang nag-aapoy ang hangin, puno ng tensyon, isang nakakakuryenteng pakiramdam na mabigat sa paligid. Ang ambulance bay, na karaniwang magulo pero kontrolado, ay naging parang digmaan, isang kumukulong kaldero ng galit at lungkot. Si Ryuu, galit na galit, ay nakatayo lang ilang dangkal ang layo kay SV, nakakuyom ang mga kamao, at nag-aapoy ang mga mata. “Tanga ka!” sigaw niya, parang ungol ang boses niya. “Ikaw dapat ang nagbabantay sa kanya! Ikaw dapat ang nagpoprotekta sa kanya!”Si SV, maputla at payat, puno ng guilt at takot ang mga mata, ay hindi umatras. “Hindi ko alam,” nauutal niyang sabi, halos pabulong lang. “Hindi ko nakita ang trak. Napakabilis ng pangyayari.”“Hindi 'yan dahilan!” Singhal ni Ryuu, lumapit pa siya, amoy na amoy ang dugo at pawis sa hangin. “Ikaw dapat ang nasa tabi niya! Ikaw dapat ang nag-iingat sa kanya!”“Alam ko, alam ko,” pagmamakaawa ni SV, nakataas ang mga kamay na parang sumusuko. “Pasensya na. Pasensya na talaga.”Pero parang bato ang tainga ni
Under His Possession KABANATA 85
Ang hangin parang nag-aapoy, puno ng hilaw na emosyon—kalungkutan, galit, at desperasyon. Ang ambulance bay, na karaniwang magulo pero kontrolado, ay naging parang digmaan, isang kumukulong kaldero ng galit at lungkot. Si Ryuu, galit na galit, ay nakatayo lang ilang dangkal ang layo kay SV, nakakuyom ang mga kamao, at nag-aapoy ang mga mata. “Tanga ka!” sigaw niya, parang ungol ang boses niya. “Ikaw dapat ang nagbabantay sa kanya! Ikaw dapat ang nagpoprotekta sa kanya!”Si SV, maputla at payat, puno ng guilt at takot ang mga mata, ay hindi umatras. “Hindi ko alam,” sabi niya, halos pabulong lang. “Hindi ko nakita ang trak. Napakabilis ng pangyayari.”“Hindi 'yan dahilan!” Singhal ni Ryuu, lumapit pa siya, amoy na amoy ang dugo at pawis sa hangin. “Ikaw dapat ang nasa tabi niya! Ikaw dapat ang nag-iingat sa kanya!”“Alam ko, alam ko,” pagmamakaawa ni SV, nakataas ang mga kamay na parang sumusuko. “Pasensya na. Pasensya na talaga.”Pero parang bato ang tainga ni Ryuu. Dahil sa galit,
