"Mawala man ako, pangako babalikan kita. Hahanapin at hahanapin kita, Ruan. Wala na akong ibang mamahalin kundi ikaw lang. Sa buhay man na 'to o sa walang-hanggan…”
View MoreRUAN'S P.O.V
I am a rich guy. Probably, richer than Bill Gates. I, Ruan Dela Merced, a handsome and rich bachelor, whose appeal cannot be resisted by any of the ladies I desire to own. Living in a world of money, cars, women, and... moan? Shit! Mabilis akong napabalikwas ng bangon. Headache... Nasapo ko ang ulo ko nang maramdaman ko na pumipintig ito sa sakit. Where am I? Agad kong iginala ang paningin ko sa kabuuan ng lugar kung nasaan ako. And yeah, I'm in my entertainment room—wasted. Nakasalampak ako ngayon sa sahig kung saan nagkalat ang mga bote ng alak na wala nang laman. The same dirty floor kung saan ako nakatulog. Damn! I rake my hair in disgust. What the hell did I do again?! Lulugu-lugong tumayo ako at tatalikod na sana kung hindi ko lang narinig ulit 'yung mga ungol na dahilan kung bakit ako naalimpungatan kanina. Argh, that moan! Saan ba kasi nanggagaling 'yon? Wala naman akong matandaan na— Nanlaki ang mga mata ko nang mapansin ko na bukas 'yung big screen na nasa loob lang din ng kwartong 'to at 'yung video na nagpe-play doon. That was exactly a p*rn movie! At doon nanggagaling 'yung mga ungol na kanina ko pa naririnig! Damn it! Don't tell me, ako ang nakaiwan nito? I can't even remember na nanood ako n'yan kagabi. ''Magandang umaga!'' Gulat na napalingon ako sa likuran ko. Only to see a girl wearing a... well, an Egyptian costume? Nagtatakang tiningnan ko s'ya mula ulo hanggang paa. Perfect eyebrows, long and thick eyelashes, deep set of round eyes with hazel nut lenses, good pointed nose, sexy lips... Ang ganda... Pero... Paano s'ya nakapasok dito? I don't even know her! ''E-excuse me?'' nagtataka pa ring tanong ko sa kanya. ''Do I know you?'' ''Ikaw lang ang makakasagot sa sarili mong katanungan.'' simpleng sagot n'ya. Huh? ''I do not have any idea kung sinu-sino 'yung mga taong kilala mo.'' nakangising sabi n'ya. ''That's why, ikaw lang ang makakapagsabi kung kilala mo nga ba ako o hindi.'' Humugot ako ng isang malalim na hininga. Kakagising ko lang, 'tapos makikipagsagutan ako ng gan'to sa babaeng parang napakalalim mag isip at hindi ko naman kilala? ''So, kilala mo ba ako? Oo... or, hindi?'' sabi n'ya ulit. I look at her impatiently. ''Fine.'' sabi ko. ''I don't know you.'' ''Alam ko.'' What the...? Kanina, sabi n'ya ako lang 'yung nakakaalam sa mga taong kilala ko? 'Tapos ngayon, sasabihin n'ya naman na alam n'ya na hindi ko s'ya kilala? May saltik ba 'tong isang 'to? ''Alam ko na hindi mo ako kilala.'' And how did she know? ''Kaya ka nga nagtataka kung bakit at paano ako nakapasok dito, 'di ba?'' Napamaang ako. ''Woah! Are you a mind reader? Bakit—?'' ''Ako nga pala si Ariadne.'' putol n'ya sa sasabihin ko. ''Sa nagdaang kabihasnan, ako si Prinsesa Ariadne.'' Wait... what?! Nagdaang kabihasnan? Prinsesa Ariadne? ''Hay, nako! Sabi ko na nga ba. eh. Hindi ka naniniwala sa akin, 'no?'' sabi n'ya ulit bigla. ''You want me to believe you, huh?'' inis na sabi ko. ''May hangover ako, oo. Pero hindi ako bangag. Umiinom ako pero hindi ako nagda-drugs.'' ''Did I told you that?'' parang napipikon nang tanong n'ya. ''Hindi mo naman na kailangan na magpakabangag o mag-take ng drugs para maniwala ka sa akin, eh. Just believe and that's it.'' Napailing na lang ako. I don't have any time for this kind of joke. My concern is... 'Yung screen! Tumingin ako doon bago ko binalik ang tingin ko sa babae. Nakatingin s'ya sa screen... Fuck. ''D-don't tell me, ikaw 'yung nagbukas n'yan?!'' sabi ko. ''Ako nga.'' sabi n'ya naman na dahilan ng pagnganga ko. ''Now, papatayin mo ba 'yan para makapagpakilala na ako? O hahayaan mo na lang 'yan— papanoorin mo habang may kasama kang babae na hindi mo pa nakikilala dito sa bahay mo?'' ''Teka nga,'' sabi ko ulit at hinawakan ang braso n'ya. ''Ikaw 'yung nagbukas n'yan, 'di ba? Bakit hindi ikaw 'yung magpatay ngayon?'' She let out a deep, bored sigh. ''Fine,'' she said as she pinpointed the screen and... that suddenly became blackout! Shit! How did that happen? ''P-paano... P-paano mo... n-nagawa 'yon?'' shocked na tanong ko. ''Magic!'' parang batang sabi n'ya. Humagikhik pa siya kasabay no'n. Yeah, she's cute. And pretty. But I still don't know her. At ano ba kasing kalokohan 'to? Kanina, s'ya daw si Prinsesa Ariadne na nanggaling pa sa... sa ano nga 'yon? Sa nagdaang kabihasnan! 'Tapos ngayon, biglang may magic na? ''Hays. Ruan, Ruan, Ruan. Nagtataka ka na naman.'' biglang sabi n'ya ulit. ''Ayaw mo muna kasi ako hayaang magpakilala, eh.'' Huminga ako ng malalim. Tss. Kung anumang kalokohan 'to, sasakyan ko na lang. Para mapalayas ko na 'tong babaeng 'to pagkatapos. Maganda nga, mukhang may saltik naman. ''Fine. Who are you again?'' Naglakad s'ya paikot sa akin. ''Gaya ng sabi ko kanina, ang pangalan ko ay Ariadne. Mula pa ako sa nagdaang kabihasnan.'' pagpapakilala n'ya. ''Ako ang kaisa-isang anak nina Reyna Riyanon at Haring Radino. Mga tapat silang pinuno ng Ancient Egypt na minsan na ring binulag ng sobrang paghahangad sa kayamanan. Mga mapagmahal na magulang na binulag rin ng sobrang paghahangad ng ikabubuti ng kanilang anak...'' Napansin ko na unti- unting tumulo ang mga butil ng luha mula sa mga mata n'ya. ''W-what do you mean?'' tanong ko sa halos pabulong na boses. She let out again, a deep sigh. ''Ipinagkasundo nila ang kaisa-isa nilang anak sa isang lalaki na hindi nito nakikila. Isang lalaki na mula pa sa Gresya.'' sagot n'ya. ''At ikaw 'yung nag iisa nilang anak, right?'' Tumango s'ya bilang sagot. ''Pilit nila akong pinakasal sa lalaking 'yon. Hindi man lang nila inisip 'yung nararamdaman ko.'' Ngumiti s'ya ng mapait. ''No'ng mga panahon na 'yon, ang anak nila ay may iba nang lalaki na minamahal. Si Rano. Isang tapat na mandirigma ng Sumora. Isang lalaki na kailanman ay hindi naglaan sa kanya ng kaunting atensyon.'' ''So, you mean na one sided love ka?'' natatawang komento ko. ''Cool.'' ''Hanggang sa dumating ang isang trahedya. Napaslang ang lalaking taga-Gresya. At tulad ng naaayon sa tradisyon, ang asawa ng paraon na namaalam ay isasama sa pyramid na magiging himlayan nito... ginusto man o hindi.'' pagpapatuloy n'ya. ''At nalibing ka kasama ng asawa mo?'' Tumango s'ya. Ayokong maniwala sa mga sinasabi n'ya pero... ''P-paano ka nakarating dito?'' kinakabahang tanong ko. ''I-I mean... You're from Ancient Egypt, right? And you're b-buried.'' ARIADNE'S P.O.V ''Paano ka nakarating dito?'' tanong ni Ruan pagkatapos ko magkwento. ''I-I mean... You're from Ancient Egypt, right? And you're b-buried.'' Paano nga ba? Paano ko nakwento sa kanya ang mga komplikadong bagay na tulad nito? Paano ko hinayaan na muling mabuksan ang sugat ng kahapon? Paano ko nagawang saktan muli ang sarili ko? ''Ariadne?'' Napakurap- kurap ako bago tumingin sa kanya. ''A-Ano...'' Nilunok ko muna ang tila harang sa lalamunan ko. ''Nakalabas ako nang sumailalim ang pyramid sa isang pag-aaral. Ito ang naging susi para makalabas ako. Para makalaya ako.'' Makalaya... Kahit panandalian lang... Dahil sa patuloy na pag-usad ng kabihasnan sa kasalukuyan... Ang pagkakabukas ng pinto nito ang naging dahilan para makalaya ako... At ang napipintong pagsasara din nito ang magiging dahilan para makulong akong muli sa kalbaryo at ala-ala ng pangit na nakaraan... ''Hindi ka ba hahanapin sa inyo?'' tanong n'ya na naging dahilan para matawa ako bigla. Umiling ako. ''Wala na sila.'' Hindi s'ya nagsalita. Ako naman ay nanatili lang na nakatitig sa kanya. ''Maybe... it would be better if you'll change your clothes? Masyado kasing takaw pansin, eh.'' sabi n'ya mayamaya. ''Tsaka... paano ka pala natuto kung paano magsalita ng Tagalog at English kung galing ka sa Ancient Egypt?'' Ngumiti ako ng tipid. ''Una, ikaw lang ang nakakakita sa akin. Secondly, bilang isang multo, kasama na sa mga kaya kong gawin ang pagsasalita ng ibang lengguwahe sa modernong panahon, depende sa bansa at lugar ako mapunta.'' Sa sinabi ko ay dahan-dahang nanlaki ang mga mata n'ya as he blurted the words, ''Multo ka?!''THEA'S P. O. VAmoy na amoy sa kabuuan ng kusina ang nakakatakam na pagkaing ako lang din ang naghanda at nagluto.I did this for Ruan. Pambawi sa lahat ng pag aalaga na ginawa n'ya noong nasa ospital ako.From the coffee I am making, my attention was instantly drew to Ruan when he entered the kitchen, his gaze sweeping across the table, avoiding mine. The coldness in his eyes was a familiar ache, a constant reminder of the chasm that separated us. I tried to bridge the gap, to rekindle the warmth that once existed between us.“Good morning,” I said, my voice betraying a hint of forced cheerfulness. “Breakfast is ready.”He grunted in response, a noncommittal sound that did little to ease the tension in the air. He sat down, his back ramrod straight, his gaze fixed on his plate. The silence stretched, heavy and suffocating.Nagsisimula na akong magtaka kung bakit gan'to s'ya. Ano bang problema? O may naging problema ba?I tried again, attempting to break through the wall of his coldne
ARIADNE'S/THEA'S P. O. VHindi man n'ya ako sinamahan nang ma-discharge ako—o si Thea—sa ospital, sumunod na araw ay dinalaw naman ako ni Ruan.But his coldness was a constant, icy presence. Kitang-kita ko ang laki ng pagbabago sa kanya. Kitang-kita ko 'yung sakit sa mga mata n'ya, para s'yang laging may hinahanap. Ramdam na ramdam ko 'yon—mula sa pag iwas n'ya ng tingin, sa paraan n'ya ng pagsagot sa akin. He mourned Thea, the real Thea, the girl he loved—a girl whose life I now occupied.One night, I found him in the garden, huddled beneath the weeping willow, his shoulders shaking silently. Tahimik lang s'yang umiiyak pero kitang-kita ko sa pag alog ng mga balikat n'ya ang sobrang pagdadalamhati. That sight tore at something within me, a raw, aching empathy that transcended the boundaries of my spectral existence.I understood his pain. More than he could ever know. Minsan ko na ring naramdaman ang sakit na 'yon nang sapilitan akong napaalis at naiwan ko s'ya nang hindi man lang ak
ARIADNE'S/THEA'S P. O VThe hospital doors swung open, releasing me into the blinding sunlight. Or rather, it released me. It felt strange, even now, to think of myself as inhabiting Thea’s body. Technically, ako pa rin si Ariadne—ang multo ng kawawang Egyptian princess. But the world saw Thea. Dahil katawan n'ya ang gamit ko at nasa loob ako nito.Oo, nakalabas na rin ako ss modernong mundo. Kaya bga nakilala ko si Ruan, eh. Pero ibang-iba pa rin pala talaga ang pakiramdam kapag buhay at may pakiramdam ka. The world, right now, was a confusing blur of unfamiliar sensations and sights.The car ride home was a silent film of contrasts. The smooth, cool leather of the car seat felt alien against my skin—or rather, Thea's skin. The way the sunlight warmed my face, the way the wind ruffled my hair… it was all so intensely alive, a stark contrast to my previous existence as a disembodied spirit. Yet, it was also a constant reminder of what I had taken, what I had become.The house loomed
RUAN'S P. O. V“Thea… she didn’t simply die,” Thea—or Ariadne, rather, began. Her gaze distant, lost in the swirling embers. “Her death… it was… a shedding. A leaving.”I shifted uneasily. This wasn’t the straightforward explanation I’d expected. Thea’s death had been declared a tragic accident. At oo, masakit. Pero parang mas pipiliin ko pang maramdaman ang sakit ng pagkawala n'ya—sa kaluluwa at katawan—kaysa patuloy kong makasama ang katawan n'ya pero hindi na s'ya ang nandoon.“Her soul… it departed,” Ariadne continued, her voice barely a whisper. “It slipped away, leaving behind… an empty vessel. A shell. A-At naalala mo 'yung sinabi sa'yo sa rooftop noon? No'ng tinanong mo ako kung may chance ba na magsama tayo ng maayos at normal?” She paused, her eyes locking with mine, a flicker of something unreadable in their depths. “'Eto na 'yon, Ruan. Nakita ko na 'yung perfect vessel. Kaya finally, magkakasama na tayo ulit.”A chill snaked down my spine. The image of Thea, vibrant and ful
RUAN'S P. O. VDays have passed and the constant words from others about how Thea won't be able to wake up still lingers on my mind. And sometimes, I almost listened. Sometimes, the weight of despair became too heavy to bear, the whispers of doubt too loud to ignore. The thought of waiting, of hoping for a miracle that might never come, felt like an impossible dream.But then I would look at her, at her peaceful face, at the faint rise and fall of her chest, and the doubt would recede. I would remember the warmth of her smile, the melody of her laughter, the depth of her love. And I would know that I couldn't give up.I was rotten from deep within, a man burdened by the sins of his past, haunted by the ghosts of his mistakes. But my love for Thea, a love that had blossomed in the darkest of times, was the only thing that kept me afloat, the only thing that gave me the strength to keep going.I was a broken man, clinging to a hope that felt like a fragile thread, a thread that could sn
RUAN'S P. O. VThe hospital room was a sterile, white tomb, the air thick with the scent of antiseptic and unspoken sorrow. It had been three months since the accident, three months since Hope had slipped into that deep, silent sleep. Three months of agonizing hope and crushing despair.Matagal nang tumigil 'yung mga doktor na magbigay ng assurance sa akin na gagaling pa si Hope. Na magigising pa s'ya ulit. But no matter how kind their smiles are and no matter how gentle their words are, hindi ko pa rin magawang makumbinsi na isuko s'ya. They spoke of brain injuries, of the delicate balance of life and death, of miracles that were rare and unpredictable. They spoke of letting go, of accepting the inevitable.But I refused to listen. I refused to accept their pronouncements of defeat. I clung to the faintest flicker of hope, the whisper of a possibility that she might wake up, that she might smile at me again, that she might say my name. Babalik s'ya.Every day, I sat by her bedside, h
THEA'S P. O. VThe air hung heavy with the scent of garlic and rosemary, a comforting aroma that usually signaled a pleasant evening. Parang atojo pa tuloy umalis. Lalo na nang pagtayo ko, parang bigla akong nakaramdam ng hindi maganda. Tonight, the smell seemed to cling to me like a shroud, a harbinger of the horror that was about to unfold.Kumaway pa ulit ako kay Ruan paglabas ko ng restaurant. Nakaupo pa rin s'ya sa loob pero kitang-kita ko naman s'ya sa salaming dingding. Alam ko na nakikita n'ya rin ako. As I walked to the sidewalk and before I cross the road, I took a quick glance at my watch confirmed my suspicions—it was getting late, and I needed to get home. Kaya tama lang din talaga na hindi na ako um-oo sa suggestion ni Ruan na isama pa ako. I excused myself from the table, a wave of relief washing over me as I escaped the awkward silence that had settled over the dinner.I breathe a sigh of relief—mostly like enjoying the cool night air. I took a deep breath, the crispne
1 year later… THEA'S P. O. VThe soft glow of the setting sun painted the city in hues of orange and pink as I walked towards the restaurant, my heart pounding a frantic rhythm against my ribs.It was our anniversary, one year since the day Ruan had promised to never let go of me again. One year since we had decided to face our demons together, to heal the wounds of the past.Isang taon na rin silang ayos ng mga magulang n'ya. It happened since they all decided to call everything quits. Nagkaliwanagan sila, nagkapatawaran. And I was indeed right. Sobrang daming bagay at side ng istorya ang hindi alam ni Ruan. Pero naliwanagan na s'ya nang magkausap sila ng mga magulang n'ya. Turns out, Ruan is really not who he seems to be. Mukha lang s'yang matapang at manhid; pero sa loob n'ya, nando'n pa rin ang batang s'ya na naghahangad ng kalinga mula sa mga magulang n'ya. And I saw that child when he cried while hugging his parents again after a very long time.Isang taon na rin, pero ni isa sa
RUAN'S P. O. V"Ready na ba kayo?” I smiled with Hope's energy. Sobrang taas ng energy n'ya at ramdam na ramdam 'yon pagpasok pa lang n'ya sa sasakyan."Good morning, Ruan. Hi, Shariya! Did you miss me?” sabi n'ya ulit."'Morning, my Hope,” I said.Shariya giggled and exclaimed, "Yes!"And just as that, the day unfolded like a dream, a series of joyful moments strung together like pearls on a silken thread. Hope's energy was infectious, her laughter echoing through the bustling streets, her enthusiasm contagious. Shariya, ever the lively child, bounced between us, her infectious energy a constant source of amusement. We were a family, a makeshift unit bound by affection and shared experiences.We started with a leisurely stroll through the park, the sunshine warming our faces, the fresh air filling our lungs. Shariya chased pigeons, her giggles echoing through the trees, her joy a balm to my soul. Hope watched her with a tenderness that tugged at my heartstrings, her eyes filled with
Maligayang pagdating sa aming mundo ng katha - Goodnovel. Kung gusto mo ang nobelang ito o ikaw ay isang idealista,nais tuklasin ang isang perpektong mundo, at gusto mo ring maging isang manunulat ng nobela online upang kumita, maaari kang sumali sa aming pamilya upang magbasa o lumikha ng iba't ibang uri ng mga libro, tulad ng romance novel, epic reading, werewolf novel, fantasy novel, history novel at iba pa. Kung ikaw ay isang mambabasa, ang mga magandang nobela ay maaaring mapili dito. Kung ikaw ay isang may-akda, maaari kang makakuha ng higit na inspirasyon mula sa iba para makalikha ng mas makikinang na mga gawa, at higit pa, ang iyong mga gawa sa aming platform ay mas maraming pansin at makakakuha ng higit na paghanga mula sa mga mambabasa.
Comments