KABANATA 6

"Huh? Wala naman akong tinitingnan." Umiwas kaagad ng tingin si Leonardo at napakamot ulit sa ulo.

"Tsk. Akala mo talaga hindi ko nababasa ang iniisip mo?" Pang-aasar ni Mira. Pansin niyang namumula na rin ang mukha nito na parang kamatis.

"Ayan ka naman, pinag-iisipan ako ng masama eh." Reklamo ni Leo. Wala talaga siyang takas dito.

Napabuntong-hininga si Leo, simula nang kainin niya ang puting ahas sa ilog, nakaramdam siya ng kakaiba lalo na sa tuwing malapit siya sa isang babae, parang nag-iinit bigla ang katawan niya. Ramdam niyang para siyang nilalagnat.

"Si Mirabelle ba 'yan? Bakit narinig ko ang boses ni Mirabelle?" Narinig niyang tanong ni Felicidad sa kabilang kwarto.

"Ah, tiya, oo, pumunta siya para turuan akong magbasa, tiya." Sagot ni Leo.

Lumabas si Felicidad para pasalamatan ang dalaga. "Talaga? Napakaganda niyan, Mirabelle. Gusto kong pasalamatan ka sa kabaitan mo para kay Leo. "

Sumulyap si Mirabelle kay Leo tsaka bumaling kay Felicidad. "Okay lang, Tiya Felicidad, gusto ko ring tulungan ka."

"Ang bait naman ng batang ito at ubod ng ganda pa!" Masayang sabi ni Felicidad, ramdam niyang napakabait ng puso nito.

"Leo, tandaan mo ito. Kung talagang magtatagumpay ka sa hinaharap, huwag mong kakalimutan ang kabaitan ni Mirabelle sayo. Minsan lang na may nagturo sayo na magbasa at ngayon si Mira pa talaga."

"Huwag kang mag-alala, hindi ko siya kakalimutan na pasalamatan." Ngumisi si Leo at kumindat kay Mira.

"Tsaka Mira, pagpasensyahan mo na itong si Leo dahil medyo matigas ang ulo nito at hindi masyadong makaintindi, baka mapagod ka kakaturo pero sanay maunawaan mo." Muling binabalaan ni Felicidad si Mirabelle.

Biglang natawa si Mira at nalukot ang mukha ni Leo nang makita siyang tumawa. "Ganoon po ba? Sige ako na po ang bahala sa kanya, tiyak na matututo ito ng marami dahil magaling akong magturo."

"Kaya makinig ka ng mabuti, Leo. Magsusumikap si Mira na turuan ka. Kung hindi sumusunod si Leo sa disiplina sa anumang paraan, ikaw na ang bahala sa kanya."

"Sige, Tiya Felicidad!" Tugon ni Mira.

Pag-alis ni Felicidad ay naiwan silang dalawa sa silid na nagtinginginan. "Magsisimula na akong turuan ang isang tanga na magbasa!" Pang-aasar ni Mira.

"Tsk. Huwag mo akong minamaliit. Baka marami akong matutunan kahit sa loob lang ng tatlong araw." Pagmamayabang naman ni Leo.

 Tumaas ang kilay ni Mirabelle, "Hambog! Kailangan mong magbasa ng ganito kakapal na libro. At tingnan natin kong magagawa mong matutuo sa loob lang ng tatlong araw." Itinaas ni Mirabelle ang kanyang ulo at ngumiti nang may pagmamalaki.

"Sige, susubukan ko pero kapag natuto ako, magiging nobya kita!" Panghahamon ni Leo.

Nanlaki ang mata ni Mira. "Ha? Bilang nobya mo? Nasisiraan ka na ba ng ulo?"

"Ano? Hindi ka ba susugal?" Sinadya ni Leo na pukawin siya.

Ngumisi si Mira, isip niya na, imposible para kay Leo na matutunan ang napakaraming bagay tungkol sa medisina, kaya siya pumayag. "Sige, malalaman natin kung mangyayari iyon. Pero kung hindi ka magtatagumpay, ikaw naman ang susunod sa gusto ko at gusto kong tawagin mo akong Ate Mira, nang may paggalang."

"Sige!" Pumayag si Leo.

Nakaalis na si Leo sa kanyang amerikana at inilagay ito sa isang haligi ng kahoy. Tumango siya kay Mirabelle at sinenyasan itong maupo.

Pagkatapos, nagsalin siya ng isang mangkok ng kumukulong tubig para kay Mirabelle.

"Ang galing mo naman mag-obserba, bata!"

Naramdaman ni Mirabelle ang kaunting pagmamalaki at pagkatapos ay umupo. Ang kanyang maliliit na puwet ay malambot at nababanat na parang lobo na puno ng tubig. Halos matakpan niya ang buong haligi ng kahoy nang umupo siya.

"Bakit nakatayo ka pa rin diyan? Halika na rito at tuturuan kita magbasa!"

May hawak na libro ng medisina si Mirabelle at tinuro kay Leo na umupo sa tabi niya.

"Sige!" Naglakad ito papalapit sa kanya at naupo sa kanyang kaliwang banda.

Sa sobrang lapit nila, patuloy na umalingasaw ang bango ng katawan ni Mirabelle, na nagparamdam kay Leo na parang siya ay nasasaniban at hindi niya mapigilan ang pag-amoy ng ilang beses.

Nang tumingin siya pababa, sa ilalim ng kanyang magandang kwelyo, ang dalawang matataas na bundok nito ay naglabas ng isang kaakit-akit na bangin.

Mabilis na humihinga si Leo. Nang mapansin ang reaksyon ni Leo, namula ang mukha ni Mirabelle at agad niyang hinampas ang ulo ni Leo ng libro ng medisina at tumitig.

"Babala ko sa 'yo, makinig ka."

Tinitigan ni Mirabelle si Leo, pagkatapos ay itinuro ang mga salita sa libro ng medisina at sinimulan siyang turuan.

"Matuto ka sa akin. Ang salitang ito ay binibigkas na ginseng, na nangangahulugang ginseng ng Salvia miltiorrhiza..."

"Ha? Hindi ba ito isang sanggunian?"

Naguguluhan si Leo. Kahit na binasa ni Mirabelle sa kanya ang bawat salita, wala pa rin siyang ideya kung ano ang ibig sabihin nito.

"Bakit ka ba sobrang bobo? Makinig ka nga sa mga sinasabu ko. Huwag kang sumalungat sa akin!"

Kumunot ang noo ni Mirabelle at nag sermon.

"A-alam ko..." nagmukhang nasaktan si Leo.

Mas lalong natuwa si Mirabelle. Parang ang pag-aasar kay Leo ay isang bagay na nagpapasaya sa kanya ng sobra!

Nang nag-aalala na si Leo, biglang umikot ang pilak na kuwintas sa kanyang tiyan, at isang bugso ng malamig na hangin ang lumabas at dumadaloy sa kanyang utak.

Nanginginig si Leo sa ginhawa at biglang nakaramdam ng kalinawan at kasiglahan.

Nang magsalita ulit si Mirabelle sa kanya, agad na naalala ni Leo ito ng malinaw sa kanyang isipan.

Isang oras ang lumipas, nakayanan ni Leo na kabisaduhin ang mahigit 500 salita ng buo.

At, hindi naman iyon masama.

"Hoy, bakit ka biglang natuto ng ganoon mabilis?" Nagtataka si Estrella, kung bakit mabilis itong kumabisado, may halo ring pag-aalinlangan sa kanyang mukha.

"Ano ang ibig sabihin nito?" Turo niya naman sa isang salita sa libro, susubukan kong magaling na nga ba ito.

"Alam ko ang salitang ito, ito ang araw ng pangmatagalang pag-ibig!"

Tumingin si Leo at sumagot.

"Oo, kaya mo ring magsabi ng mga idyoma, paano naman ito?"

Nagulat si Mirabelle at itinuro ang isa pang salita at nagtanong.

Ngumisi si Leo ng may pagmamalaki: "Naalala ko rin ito, ibig sabihin nito ay isang malaking away!”