KABANATA 11

"Mmm, Rowena."

Ito ang unang pagkakataon na nahalikan ni Leo ang isang babae, at ito ay isang mainit na halik. Hindi niya mapigilan ang pag-aalab ng kanyang damdamin at pag-aasam.

Kahit na hindi gaanong mahusay ang dila ni Rowena, ang lasa nito ay talagang matamis, parang umiinom ng pinakamasarap na tubig sa bukal ng bundok. At nagnanais si Leo na uminom ulit.

At ang kamay ni Leo ay nakakaranas ng isang kahanga-hangang sensasyon.

Sa sandaling ito, nais ni Leo na maging isang tunay na lalaki!

Hindi na niya mapigilan ang kanyang sarili. Humiga siya at ipinatong ang kanyang sarili sa ibabaw ni Rowena.

"Leo, dahan-dahan lang."

Alam ni Rowena kung ano ang susunod na gagawin ni Leo.

Naramdaman ni Rowena ang matigas na bagay sa loob ng pantalon ni Leo, at nag-init ang kanyang katawan, halos matunaw. Hindi niya mapigilan na umindayog sa ibabaw nito.

"Sige, Leo, hindi na ako makapaghintay."

Mahigpit na niyakap ni Rowena si Leo at naglabas ng isang nakakaakit na ungol nang hinalikan siya nito sa leeg.

"Uh, ang sarap mo, Rowena."

Hindi na napigilan ni Leo ang kanyang sarili. Naghanda siya, handa nang maglunsad ng isang madugong labanan!

Sa wakas ay matitikman na niya ang isang babae!

"Leo, nasaan ka? Leo?? Leo!!"

Bigla, narinig ni Leo ang boses ni Felicidad na tumatawag sa kanya sa labas. At pareho silang nagulat nang marinig itong sumigaw.

Napabalikwas sila sa kama at dali-daling tumayo. Mag-uumaga na. Agad na nahulaan ni Leo na nagising na si Felicidad sa mga oras na ito.

"Rowena...kailangan kong puntahan si Tiya. Mukhang nasugatan siya." Naantala ang kanyang pagnanasa. Nag-aalala si Leo kay Felicidad kaya mabilis niyang isinuot ang mga damit at umalit ng kwarto.

"Ano ba yan, malapit na sana tayo!"

Labis na nainis si Rowena. Nais niya na lang na ituloy nila at maranasan na makipagtalik.

Pero umaga na, at nagsisimula nang lumabas ang mga tao sa nayon para magtrabaho sa bukid. Alam niya na kung itatago niya si Leo doon, madali silang makita.

Nag-aalanganang sinabi ni Rowena kay Leo, "Sige, Leo, puntahan mo muna ang Tiya mo."

"Alis na ako." Tumakbo palabas si Leo nang hindi lumilingon.

"Leo, bumalik ka mamaya. Hihintayin ulit kita!"

Binaba ni Rowena ang kanyang boses at tinawag ang likod ni Leo.

Gayunpaman, hindi niya narinig ang sagot ni Leo. Nababahala siya kung babalik pa ba ito mamaya.  Akma siyang hahabol kay Leo at sasabihin para pagsabihan siya.

Pero naisip niya ang suot niya at napagtanto na hindi siya pwedeng lumabas sa araw na walang maayos na saplot.

Naalala niya bigla ang magandang pakiramdam nang hawakan siya ni Leo kagabi, mas lumakas ang pagnanasa niya sa lalaki. Sisiguraduhin niyang hindi na mauudlot ang kanilang gagawin sa susunod.

Paglabas ni Leo sa bahay ni Rowena, nakita niya si Felicidad na nakaupo sa lupa, hawak ang kanyang bukung-bukong dahil sa pagkadapa. Mukhang napilipit ang kanyang bukung-bukong.

"Tiya! Ayos ka lang ba?!"

Dali-daling lumapit si Leo at tinulungan si Felicidad na tumayo, nakaramdam ng matinding pag-aalala.

"Leo?!"  Nang marinig ang boses ni Leo, nagliwanag ang mukha ni Felicidad dahil sa tuwa.

Pagkatapos ay umiling siya, may bahid ng pagsaway, "Ayos lang ako. At sabihin mo sa akin, bakit hindi ka umuwi nang maaga?  Nasa ibang lugar ka. Tinawag kita ng matagal at hindi ka sumasagot."

"Ahh...may inayos lang akong tubo dito kay Ate Rowena, kaya ako nagpunta rito." Palusot niya. "Hindi na ako nakapag-paalam sayo kasi mahimbing na ang iyong pagtulog."

Habang nagsasalita, hindi niya maiwasang maalala ang nangyari kagabi nang itaas ni Rowena ang kanyang palda at ipakita sa kanya ang magandang hubog ng kanyang katawan.

"Ganun ba? Kawawa naman pala si Rowena. Hindi madali para sa kanya ang mabuhay mag-isa. Mabuti na lang at tinulungan mo siya."

Mabuti na lang at walang hinala si Tiya Felicidad. Tumango siya at nagtanong, "So, naayos na ba ang tubo ng tubig ni Rowena?"

"Opo."

Namula ang mukha ni Leo dahil sa kahihiyan. Mabuti na lang at hindi mausisa ang tiya, dahil tiyak na magdududa siya.

"Mabuti naman. Napagkasunduan natin na pupunta tayo sa bahay ni Mirabelle ngayon para magpasalamat sa kanya. Bilisan mo nang bumili ng mga bagay-bagay, at pupunta na tayo doon."

Akma nang hilingin ni Felicidad kay Leo na dalhin siya sa tindahan.

Pero nang humakbang siya, napa-aray siya sa sakit at hindi na makatayo nang tuwid.  Sumandal siya sa malambot niyang katawan kay Leo.

"Hindi, Tiya, nasugatan ang paa mo.  Ihahatid muna kita sa klinika at papahiran ng langis ng atsuete.  Pupunta na tayo doon kapag gumaling na ang paa mo."

Nakita ni Leo na namumula at namamaga ang bukung-bukong ni Felicidad kaya nakaramdam siya ng sakit sa puso.

"Tiya, halika, bubuhatin kita pabalik sa klinika."

Lumuhod si Leo at sinenyasan si Felicidad na sumakay sa kanyang likod.

"Leo, tulungan mo na lang akong maglakad.  Hindi mo na kailangang buhatin ako.  Masyado akong mabigat."

Mabilis na umiling si Felicidad at tumanggi.

"Tiya, huwag kang mag-isip ng ganyan. Kaya kitang buhatin at hindi ka naman masyadong mabigat." Nakangising sabi ni Leo.

Kasabay nito, naamoy ni Leo ang isang mahinang pabango mula kay Felicidad, parang isang presko at nakakaakit na orkidyas.

"Ibaba mo na lang ako kung mapagod ka."

Masakit ang paa ni Felicidad, kaya hindi na siya nagpumilit.  Naghanap siya ng daan at sumakay sa likod ni Leo.

"Leo, nakatayo na ako. Hawakan mo ako nang mahigpit para hindi ako mahulog."

Tumayo nang matatag si Leo, nakapulupot ang kanyang mga kamay sa likod ni Felicidad, at mahigpit na hinawakan.

"Teka, may butas. Tiya, kapit ka nang mahigpit!"

Sabi ni Leo, binilisan ang lakad at hinigpitan ang hawak.

"Leo, bagalan mo.  Huwag kang magmadali."

Bumibilis ang tibok ng puso ni Leo.  Mabuti na lang at walang masama ang sinabi ni TiyabFelicidad.  Sa halip, idiniin niya ang kanyang mukha sa likod ni Leo at niyakap siya nang mahigpit.

Malinaw na naramdaman ni Leo ang dalawang malambot na bukol sa kanyang likod na tumatama sa kanya.

"Leo, bagalan mo.  Hindi ko maalala na ganito kalubak ang daan sa ating nayon."

Kumunot ang noo ni Felicidad, naisip niyang may kakaiba.