KABANATA 3

Si Rowena, isang dalaga na nasa dalawamput pitong taon na gulang, ay may katawan na kasing-lambot at kaakit-akit na isang hinog na mangga. Ang init ng kanyang paghawak ay nagparamdam kay Leo ng pagkatuyo ng kanyang lalamunan.

"Hipag Rowena, huwag kang magbiro. Paano kita matutulungan? Kung malaman ng mga biyenan mo, tiyak na papatayin nila ako!"

Si Leo, na walang karanasan sa ganitong mga bagay, ay umiling-iling na parang bata.

"Huwag kang mag-alala, Leo. Hindi ako kailanman na magsasabi sa kahit na sino. Tulungan mo lang ako sa pagkakataong ito!"

Nang makita ang pagtanggi ni Leo, nag-aalala si Rowena at nagsimulang magbanta sa kanya.

"Kung hindi ka papayag, pupunta ako sa tiyahin mo at sasabihin ko sa kanya ang ginawa mo kanina..."

"Hindi! Pumapayag na ako." Napipilitang sabi ni Leo. Nalilito na ang kanyang isipan pero nagsimula siyang tanggalin ang kanyang pantalon.

Nagalak si Rowena sa nakita.

Gayunpaman, pinigilan pa rin niya ito. "Huwag kang magmadali, Leo. Ang hipag mo ay isang dalaga pa rin. Ang iyong bagay ay nakakatakot, malaki at mahaba, masasaktan ako! Hindi maganda kung maririnig ng tiyahin mo na mayroong ingay dito."

Nag-isip si Rowena saglit, "Hmm, may biyahe ang mga biyenan ko sa susunod na dalawang araw kaya puntahan mo ako pagsapit ng hatinggabi, na walang tao sa ating paligid."

Napakamot si Leo sa ulo sa lito kung gagawin niya ba iyon. "S-sige."

"Nagkakaintind na ba tayo? Hindi ka na pwedeng umatras sa iyong pangako!"

Hinalikan ni Rowena si Leo sa pisngi, pagkatapos ay ginulo ang kanyang buhok, tsaka naglakad papalabas ng pinto.

"Ano bang gagawin ko?" Ang isip ni Leo ay puno ng pagkalito.

Gusto ni Leo na matikman kung ano ang pakiramdam na makasama ang isang babae, ngunit si Rowena ay isang biyuda. Kung matutulog sila sa iisang kama at may makakita, mapapahiya siya, at ang kanyang tiyahin ay magdurusa rin.

Pero nang makita niya si Rowena sa ganoong paraan, alam niyang hindi siya susuko kung hindi siya papayag.

Patuloy siyang manggugulo sa kanya.

Talaga bang pupunta siya ngayong gabi?

Pagkatapos ng pagbisita ni Rowena, lalo pang hindi mapakali si Leo, ang kanyang mga pagnanasa ay umabot sa sukdulan.

"Tsk, ano ba ang mali sa isang biyuda? Halos ibinibigay na niya ang sarili sa akin. Bakit hindi ko sasamantalahin?"

Kinagat ni Leo ang kanyang ngipin at sa wakas ay nagpasya.

Gusto niyang malaman kung ano ang pakiramdam na maging isang tunay na lalaki!

Pagkatapos niyang paalisin si Rowena, umupo si Leo sa kanyang klinika, naghihintay.

Plano niyang magtago at hanapin si Rowena pagsapit ng dilim.

Sa totoo lang, mas gusto ni Leo si Mirabelle. Kumpara kay Rowena, mas bata si Mirabelle, kasing edad ni Leo, at mas malambing.

Sa kasamaang palad, hindi makalapit si Leo kay Mirabelle. Ito ay isang pantasya lamang.

Gayunpaman, hindi pa nakakalipas ng kalahating oras, isang nagmamadaling yapak ang narinig sa labas.

"Tsk, ang init ng panahon, nakakamatay. Sana nakauwi na ng bahay ang batang 'yun."

"Hindi ba si Herald 'yan? Ano ang ginagawa niya dito?" Mahinang sabi ni Leo, masusing nakikinig.

Hindi siya naniniwala kahit isang segundo na narito si Herald para magpatingin sa doktor. Kapag may sakit si Herald, palagi siyang pumupunta sa bayan o sa ibang karatog na nayon, hindi kailanman sa makalumang lugar na ito.

Posible bang sinabi ni Mirabelle sa kanya ang nangyari sa ilog? Narito ba si Herald para maghiganti?

Habang nag-iisip siya, pumasok si Herald sa klinika.

"Herald, magandang araw." Bilang paggalang, binati siya ni Leo.

"Herald, magandang araw." Binati rin siya ni Felicidad.

"Sige, diretso na tayo sa punto. Narito ako para sabihin sa iyo ang isang bagay." Si Herald, na pawisan ng husto, ay iwinagayway ang kanyang kamay nang hindi mapakali.

"Ang iyong klinika ay walang lisensya sa medisina, iligal ang operasyon nito. Maghanda kang magsara sa loob ng tatlong araw."

Pagkatapos noon, nagmadaling lumabas si Herald sa klinika.

"Herald, sandali!" Agad na nag-alala si Leo, pinigilan si Herald.

"Ang klinika ko, kasama ang aking ama, ay bukas na ng mahigit sampung taon. Bakit ayos lang dati, bakit bigla na lang hindi na ako pwedeng mag-operasyon dito?"

Ang klinika ay pamana ng mga magulang ni Leo, ang kanyang tanging pagkakakitaan. Kung hindi niya ito maooperahan, wala na siyang makakain sa pang-araw-araw.

"Hindi ba sinabi ko? Walang lisensya sa medisina, iligal ang operasyon! Hindi ko kasalanan. Ang mga lider ng bayan ay naglabas ng direktiba, lahat ng mga klinika na walang lisensya sa mga nayon ay hindi pinapayagang mag-operate!"

"Walang silbi ang makipag-usap sa akin! Kung may reklamo ka, pumunta ka sa mga lider!"

Masama ang tingin ni Herald sa kanya nang hindi mapakali, pagkatapos ay tumalikod.

"Malalaman ko kung epektibo ito kapag sinubukan ko. Kung magtagumpay, hindi marereset ni Robert ang anumang nangyari ngayong gabi, basta't hindi siya makaranas ng malaking pampasigla."

"Rowena, huwag mo akong sundan, maghintay ka sa bahay. Babalik ako agad."

Sinubukan ito ni Leo at sa kanyang pagkamangha, madali niyang nailipat si Robert. Mabilis siyang lumabas ng pinto.

"Ingat ka!" nag-aalalang utos ni Rowena habang binabantayan ang unti-unting nawawalang pigura ni Leo.

Pagkatapos, sinimulan niyang linisin ang dugo sa silid upang maiwasang malaman ng kanyang mga biyenan ang anumang kakaiba pagbalik nila.

Maya-maya, dinala ni Leo si Robert sa maliit na kagubatan sa paanan ng burol sa gilid ng nayon at inilapag ito.

Nagtago si Leo sa likod ng isang bato, kumuha ng isang pebbles, at hinagis ito nang buong lakas, upang gisingin si Robert!

"Aray! Parang pinapahirapan mo ako!"

Si Robert ay umupo sa sakit, at nang tingnan niya ang kanyang paligid, agad siyang sumigaw sa takot!

"Putang ina, hindi ba’t bago lang ako lumabas mula sa klinika ng maliit na bastardo na si Leo?"

"Bakit parang madilim sa isang kisap-mata, at nandito ako sa paanan ng burol?"

"Talagang nakakabahala ito! Nakakabansot ba rito?”

"Sige, makikinig ako sa iyo, Tiya," kinagat ni Leo ang kanyang ngipin at pumayag. "Tiya, maghintay ka rito. Nakalimutan kong kunin ang mga halamang gamot na pinulot ko. Kukunin ko lang."

Gayunpaman, hindi napigilan ni Leo ang kanyang galit. Sinabi niya ito kay Felicidad at nagmadaling lumabas. Hindi siya pupunta para kumuha ng mga halamang gamot, pupunta siya para harapin si Mirabelle.

"Ikaw bata, mag-ingat ka diyan," nag-aalalang nagbabala si Felicidad.

"Alam ko, Tiya. Huwag kang mag-alala, babalik ako agad!" sigaw ni Leo nang hindi lumilingon.

***

Nagtago si Leo sa likod ng matandang puno ng narra sa pasukan ng palengke ng nayon. Alam niyang mayaman ang pamilya ni Mirabelle at madalas siyang pumunta rito para bumili ng meryenda kapag bumabalik siya mula sa lungsod.

Tiyak na makikita niya siya rito. Kahit na siya ay padalus-dalos, hindi siya magiging hangal para pumunta sa bahay ni Mirabelle para harapin siya.

Tunay nga, wala pang sampung minuto, nakita ni Leo si Mirabelle na naglalakad patungo sa pelengke. Sa pagkakataong ito, hindi siya nakasuot ng parehong damit tulad ng dati. Nakasuot siya ng puting T-shirt at itim na pleated skirt.

Ang kanyang mahabang braso at puting, payat na mga binti ay kumikinang sa sobrang puti. Ang kanyang itim na buhok ay naka-pusod, at ang kanyang malalaking na dibdib at puwitan ay nagtatanghal ng kaakit-akit na kurba. Habang naglalakad siya, ang kanyang katawan ay umiindayog.

Kahit na si Mirabelle ay mula sa isang rural na lugar, siya ay isang sikat na studyante sa paaralan sa lungsod. Hindi maikakaila na siya ay nakamamangha dahil sa kanyang kagandahan.

Gayunpaman, sa opinyon ni Leo, gaano man kagalit si Mirabelle, hindi niya ito magagawang tiisin.

Gusto niya sanang kumagat ng mahigpit sa makapal niyang laman para maibsan ang galit niya.

"Sobrang init kaya bibili ako ng sampung popsicle this time. Balik tayo at magsaya!"

Si Mirabelle ay halos naglalakad patungo sa maliit na supermarket, napakasaya at tumatalon-talon habang naglalakad.

"Leo, mabahong bata, ano ang gusto mong gawin?"

Napasigaw si Mirabelle sa takot nang biglang hilahin ni Leo ang kanyang braso.

"Huwag ka ngang sumigaw, o tatanggalin ko yang palda mo!" Ngumisi si Leo at nagbanta.

"Ah! Bastos ka talaga! Lumayo ka sa akin!" Nang marinig ito, agad na nagbago ang ekspresyon ni Mirabelle.

Sa desperasyon, ibinuka niya ang kanyang bibig at kinagat ang braso ni Leo.

"Ah...aso ka ba? Bakit ka nangangagat!"

Nasasaktan si Leo, ngunit sa halip na pakawalan siya, nagkaroon siya ng lakas, niyakap ang kanyang mga binti para buhatin patungo sa taniman.

"Leo, walanghiya ka, bakit mo ba ito ginagawa sa akin?!"

Sa sandaling makarating siya sa isang tagong lugar, agad na naisip ni Mirabelle ang ganoong bagay.

Gayunpaman, nabawasan ang pag-aalala niya. "Hindi kita pinagtatawanan. Kahit hubarin ko ang palda ko, paano kung makipagtalik ka sa akin?"

Nang matapos siyang magsalita ay nagbago ang ekspresyon niya.