Nanginginig ang aking mga kamay. Hindi ako mapakali habang tinatahak ko ang daan patungo sa Gazila highway. Walang sinabi kung saan ang eksaktong hospital kung saan dinala sila Mommy but I searched for hospitals that was around that highway.Hanggang ngayon ay parang hindi pa rin nagsi-sink in sa akin ang lahat. Kanina ko lang din napagtanto na hindi pa pala umuuwi sila Mommy but the thing is that... hindi ko alam na may malaki na naman silang kaso na hinahawakan. Ganoon na ba ako kawalang kwenta na anak?Ito na ang kinatatakutan ko. Matagal ko nang pinapaalalahan sila Daddy na magbawas na ng mga kliyente na sobrang bibigat ang pangalan na kinakabangga dahil sa huli ay sila ang mapapahamak.Muli ako napabuga ng hangin. Tanging ang mga magulang ko lang ngayon ang nasa isipan ko. Hindi ko alam kung may balita na ulit tungkol sa insidente dahil matapos maibalita iyon ay agad na rin akong umalis upang puntahan ang hospital na sinasabi sa balita.Kung saan pinakamalapit na hospital na nasa
Mugto ang aking mga mata na tulala akong nakatingin sa dalawang kabaong na nasa harapan ko.Napakabilis ng mga pangyayari. Para akong tinanggalan ng isang paa nang dahil sa nangyari. Para akong nilisan ng sarili kong kaluluwa at higit sa lahat ay parang inalisan ako ng motibasyon para ipagpatuloy pa ang buhay ko.Muli kong pinunasan ang luha na lumandas sa aking mga pisngi. Ramdam ko ang presensiya ni Bernadette sa aking tabi. I don't know if I should be thankful dahil sinasamahan nila ako lalo na sa mga oras na ito dahil maging ako sa sarili ko ay gusto ko muna mapag-isa.Although, hindi naman nila ako pinipilit na kausapin sila ni Noah ay mas gusto ko na wala muna akong nakasasalamuha. I felt so tired with all the events that I faced.Up until now I cannot still accept the fact that I lost my parents. The parents where I depend myself. How come that being dependent to parents will be this hard. Pakiramdam ko ay pinatay rin ako matapos kuhanin ang buhay ng mga magulang ko.I can't ev
"Hindi ako manggugulo, Noah. I— I just want to know who did this to my parents. They deserve justice," pagkausap ko sa kaniya sa telepono nang tawagan niya ako."Come on, Aurora. You know na mas mabuti kung nasa bahay ka na lang muna. You need to rest, mentally and physically. Huwag mo kalimutan na may bata ka na dinadala sa sinapupunan mo—""I know— just after this one. Hindi ko naman pababayaan ang anak ko. Gusto ko lang makuha ang hustisya sa pagkamatay nila Mommy lalo na at alam nating lahat na hindi naman aksidente ang lahat.""Even so, dapat hayaan mo na lang sila—"Pinatay ko na lang ang tawag at tahimik na pinagmasdan ang highway na tinatahak namin. Paikot-ikot na lang ang usapan naming dalawa at nakakairita na."Hindi pa rin ba sapat ang ebidensiya na nakalap?" pagkausap ko kay Sergeant Torre.Busy ang isa pa namin kasama na pulis. Kasama rin namin ang imbestigador ng attorney na maglalaban sa kaso na ito.I don't know, parang may nagsasabi sa akin... May nag-uudyok sa akin n
"Can you play it?" utos ko.I want the answer because there's a part of me na umaasang walang kinalaman si Lucas kahit na kitang-kita na sa footage.Para akong tinakasan ng lakas ko nang ilang segundo lang nang sunod-sunod na magpaulan ng bala si Lucas at ang sunod ko na lang nakita ay ang pagkabasag lalo ng bintana ng sasakyan nila Daddy.Dinig ko ang pag-uusap nila Geneva ngunit wala akong maintindihan. Para akong hangin na nakatayo na lang doon na maging ang utak ko ay hindi makaproseso nang maayos.Nakatingin pa rin ako sa monitor kung saan hindi tumitigil si Lucas na iputok nang iputok ang hawak na baril. Nakatagilid man siya ay kitang-kita ko ang dilim ng kaniyang mga mata.Para siyang walang nakikita at hindi pa nakuntento nang muli siyang maglabas ng isa pang baril matapos maubusan ng bala ang hawak niya kanina.Para akong kinakapos sa hangin na humawak sa pulis na katabi ko, na agad din akong inalalayan."Ayos ka lang?" tanong niya."Hindi puwede na ihain natin sa court ang a
Nanginginig ako habang paalis sa unit ni Lucas. My hands were covered by his blood. I sensed that the attention of the people was on me but no one dare na lapitan ako dahil sa hawak ko na kutsilyo. I feel nauseous as I call Noah. hindi ko na alam ang gagawin ko. I was so scared after what happened. Hindi nila ako masisisi, I was just fighting for my life, to save myself from him. If there's someone who should blame for, it's Lucas. "Can you pick me up, please," halos pagmamakaawa ko nang sagutin ni Noah ang tawag."What happened? Where are you?""Please, make it fast," sambit ko.Nasusuka na itinapon ko ang kutsilyo at napasabunot na lang sa aking buhok. Napatakip ako sa aking mga tainga habang tinitingnan ang paligid.Hanggang ngayon ay naririnig ko si Lucas kahit na wala siya rito. Ang mas nagpapatakot sa akin ay ang naririnig kong tawa ni Iris na animo'y nakadikit lang sa aking mga tainga ang bibig niya upang tuluyan akong mabaliw sa nangyayari.Nakapikit na umiling ako upang maw
"Upon checking the van, nakita itong cellphone. We call you to ask you if this phone owned by your parents."Inabot ko ang pamilyar na cellphone ni Daddy nang iabot niya iyon sa akin. There were blood stains sa likod ng case."Cellphone... ito ni Daddy," nanghihinang sagot ko.Ramdam ko ang bahagyang paghaplos ni Noah sa aking likod habang sinisipat ko ang cellphone na hawak ko."Alright. Although, we cannot give it to you yet. We are formally asking now your permission to have that for the mean time... habang patuloy pa rin ang imbestigasyon. We just want to make sure if there's possible evidence inside of it that could help to solve this case even faster," aniya.Bahagya ko na tiningala si Noah na nakatayo. Gumuhit ang maliit na ngiti sa kaniyang labi na animo'y hinahayaan na akong magdesisyon.Nagpakawala ako ng maliit na ngiti. "Can I check it by myself, first?" tanong ko na mukhang inaasahan na rin nila."Yeah, sure. I'll leave you here for now," aniya at saka tumayo upang umalis
Naging mabagal ang usad ng mga araw, pakiramdam ko ay isang taon na ang lumipas kahit mag-iisang buwan pa lang.The day went busy and so do I. Halos hindi na ako maayos na makatulog dahil habang tumatagal ang pag-iimbestiga ay pakiramdam ko na hindi ko binibigyan ng hustisya ang pagkamatay ng mga magulang ko."We will win this, we got this, Aurora," sambit ni Noah at bahagyang piniga ang aking kamay.Tipid ko siyang nginitian at nagbuga ng hangin. We are finally here yet I feel nervous about something. Hindi ko alam kung ano ang magiging kalabasan nito pero naniniwala ako na maipapanalo namin ang kaso na ito. Hindi ko hahayaan na mapunta sa wala ang lahat. This is for my parents and I will sacrifice all I have just to get the justice that they deserve.Ilang sandali pa nang makita ko ang pagmumukha ni Lucas. Pakiramdam ko ay biglang tumaas ang pressure ng dugo ko.Nakasuot siya ng three-piece suit at animo'y kumpiyansa siya na hindi siya makukulong. Ngayon na nakikita ko siyang malaya
Tulala ako na nakatingin sa kisame habang pinakikinggan ang tunog ng makina na nasa tabi ko.I beg to re-schedule the hearing but the court didn't grant it. Yet I don't have choice but to choose between witness the hearing or losing my baby.Hindi ko na alam kung ano ang sumunod na nangyari dahil tuluyan na rin na bumagsak ang katawan ko bago pa kami tuluyan makarating dito sa hospital.Wala ni isang bakas ng tao sa kwarto na ito bukod sa akin. I tried to search for Noah using my eyes pero bigo ako binalik ang mga mata sa kisame.Bahagya ko na hinawakan ang tiyan ko. Wala akong maramdaman na pangamba. I don't know but I felt, complete. Pakiramdam ko ay wala naman nawala sa akin, hindi nawala ang anak ko sa 'kin.Though, if anything happened to my child, I don't know what I can do to Lucas. After all, siya ang ugat ng lahat ng ito.Napatingin ako sa pinto nang bumukas iyon. Ilang sandali pa nang bumungad sa akin si Bernadette.Tipid siya na ngumiti. "Dinalhan kita ng mga prutas para na