"Can you play it?" utos ko.I want the answer because there's a part of me na umaasang walang kinalaman si Lucas kahit na kitang-kita na sa footage.Para akong tinakasan ng lakas ko nang ilang segundo lang nang sunod-sunod na magpaulan ng bala si Lucas at ang sunod ko na lang nakita ay ang pagkabasag lalo ng bintana ng sasakyan nila Daddy.Dinig ko ang pag-uusap nila Geneva ngunit wala akong maintindihan. Para akong hangin na nakatayo na lang doon na maging ang utak ko ay hindi makaproseso nang maayos.Nakatingin pa rin ako sa monitor kung saan hindi tumitigil si Lucas na iputok nang iputok ang hawak na baril. Nakatagilid man siya ay kitang-kita ko ang dilim ng kaniyang mga mata.Para siyang walang nakikita at hindi pa nakuntento nang muli siyang maglabas ng isa pang baril matapos maubusan ng bala ang hawak niya kanina.Para akong kinakapos sa hangin na humawak sa pulis na katabi ko, na agad din akong inalalayan."Ayos ka lang?" tanong niya."Hindi puwede na ihain natin sa court ang a
Nanginginig ako habang paalis sa unit ni Lucas. My hands were covered by his blood. I sensed that the attention of the people was on me but no one dare na lapitan ako dahil sa hawak ko na kutsilyo. I feel nauseous as I call Noah. hindi ko na alam ang gagawin ko. I was so scared after what happened. Hindi nila ako masisisi, I was just fighting for my life, to save myself from him. If there's someone who should blame for, it's Lucas. "Can you pick me up, please," halos pagmamakaawa ko nang sagutin ni Noah ang tawag."What happened? Where are you?""Please, make it fast," sambit ko.Nasusuka na itinapon ko ang kutsilyo at napasabunot na lang sa aking buhok. Napatakip ako sa aking mga tainga habang tinitingnan ang paligid.Hanggang ngayon ay naririnig ko si Lucas kahit na wala siya rito. Ang mas nagpapatakot sa akin ay ang naririnig kong tawa ni Iris na animo'y nakadikit lang sa aking mga tainga ang bibig niya upang tuluyan akong mabaliw sa nangyayari.Nakapikit na umiling ako upang maw
"Upon checking the van, nakita itong cellphone. We call you to ask you if this phone owned by your parents."Inabot ko ang pamilyar na cellphone ni Daddy nang iabot niya iyon sa akin. There were blood stains sa likod ng case."Cellphone... ito ni Daddy," nanghihinang sagot ko.Ramdam ko ang bahagyang paghaplos ni Noah sa aking likod habang sinisipat ko ang cellphone na hawak ko."Alright. Although, we cannot give it to you yet. We are formally asking now your permission to have that for the mean time... habang patuloy pa rin ang imbestigasyon. We just want to make sure if there's possible evidence inside of it that could help to solve this case even faster," aniya.Bahagya ko na tiningala si Noah na nakatayo. Gumuhit ang maliit na ngiti sa kaniyang labi na animo'y hinahayaan na akong magdesisyon.Nagpakawala ako ng maliit na ngiti. "Can I check it by myself, first?" tanong ko na mukhang inaasahan na rin nila."Yeah, sure. I'll leave you here for now," aniya at saka tumayo upang umalis
Naging mabagal ang usad ng mga araw, pakiramdam ko ay isang taon na ang lumipas kahit mag-iisang buwan pa lang.The day went busy and so do I. Halos hindi na ako maayos na makatulog dahil habang tumatagal ang pag-iimbestiga ay pakiramdam ko na hindi ko binibigyan ng hustisya ang pagkamatay ng mga magulang ko."We will win this, we got this, Aurora," sambit ni Noah at bahagyang piniga ang aking kamay.Tipid ko siyang nginitian at nagbuga ng hangin. We are finally here yet I feel nervous about something. Hindi ko alam kung ano ang magiging kalabasan nito pero naniniwala ako na maipapanalo namin ang kaso na ito. Hindi ko hahayaan na mapunta sa wala ang lahat. This is for my parents and I will sacrifice all I have just to get the justice that they deserve.Ilang sandali pa nang makita ko ang pagmumukha ni Lucas. Pakiramdam ko ay biglang tumaas ang pressure ng dugo ko.Nakasuot siya ng three-piece suit at animo'y kumpiyansa siya na hindi siya makukulong. Ngayon na nakikita ko siyang malaya
Tulala ako na nakatingin sa kisame habang pinakikinggan ang tunog ng makina na nasa tabi ko.I beg to re-schedule the hearing but the court didn't grant it. Yet I don't have choice but to choose between witness the hearing or losing my baby.Hindi ko na alam kung ano ang sumunod na nangyari dahil tuluyan na rin na bumagsak ang katawan ko bago pa kami tuluyan makarating dito sa hospital.Wala ni isang bakas ng tao sa kwarto na ito bukod sa akin. I tried to search for Noah using my eyes pero bigo ako binalik ang mga mata sa kisame.Bahagya ko na hinawakan ang tiyan ko. Wala akong maramdaman na pangamba. I don't know but I felt, complete. Pakiramdam ko ay wala naman nawala sa akin, hindi nawala ang anak ko sa 'kin.Though, if anything happened to my child, I don't know what I can do to Lucas. After all, siya ang ugat ng lahat ng ito.Napatingin ako sa pinto nang bumukas iyon. Ilang sandali pa nang bumungad sa akin si Bernadette.Tipid siya na ngumiti. "Dinalhan kita ng mga prutas para na
"Hindi ka ba makaintindi? Hindi nga sabi ako aalis dito nang hindi nabibigyan ng hustisya ang mga magulang ko!" pakikipagtalo ko kay Noah. It's been two days nang sabihin niya na umalis na ako ng bansa for the sake of my baby's protection. "Ni hindi ko alam kung talaga ba na nag-appeal kayo for another hearing o sinasabi mo lang iyon para gumaan ang loob ko at sundin ang utos mo na lisanin ang bansa na ito!"Sabunot ang kaniyang buhok na tiningnan ako, animo'y hindi na rin alam kung ano ang gagawin. "Wala ka bang tiwala sa akin, Aurora?" tanong niya. "You know I love your parents the way you do dahil noon pa man ay hindi nila ako tinuring na iba bagkus ay ramdam ko inalagaan din nila ako na para bang anak nila ako kaya huwag mong isipin na nagsisinungaling ako at palalagpasin ko na lang ang lahat ng ito!"Masama ang tingin ko sa kaniya sa kawalan ng masabi. Desidido siya na paalisin kahit na gusto ko manatili. Why can't he understand me? Magulang ko iyon, inaasahan ba niya na kapag
"Luna! Liam!" tawag ko sa mga anak ko na abala sa paglalaro sa labas. "Coming, Mommy!" sagot ni Luna. Napapahilot sa sentido na tiningnan silang pawisan na dalawa. Tatawa-tawa silang lumapit sa akin at bahagya pa na yumakap sa binti ko. "Basang-basa na naman kayo ng pawis!" pagalit na sambit ko. Ayaw na ayaw ko pa naman ay ganito na halos maligo na sila sa pawis. "Go to your room, sabay na kayo maligo ni Luna," utos ko na agad din naman nilang sinunod. Napapikit na lang ako na tumingala. Ilang sandali pa nang maramdaman ko ang braso na pumulupot sa aking baywang. "Kaya pala ang bilis magsilabas ng mga wrinkles mo," pang-asar na bulong ni Noah. Napapairap na tinanggal ko ang braso niya sa akin. "Puputulin ko na rin 'yang braso mo. Sumosobra ka na," biro ko. "What?" natatawang aniya. "Come on, it's been six years. Hindi ka pa rin ba sanay?" dagdag niya. "E kung sanayin kita sa suntok ko?" Nakangiwi na iniwan ko siya roon at bumalik na sa loob. I can't help but to think na mata
Tahimik ko na pinagmasdan ang mga anak ko na siyang mahimbing ang tulog. Tanghali na ngunit hindi pa rin sila nagigising. Wala naman akong problema roon dahil na rin sa weekends at wala silang pasok sa paaralan.Bahagya ko na inayos ang buhok ni Luna na tumatabing sa kaniyang mukha. Tipid ako na napangiti nang makita ang napakaamo niyang mukha. She got all my features. From the shape of her face and her over all physical appearance.Kinagat ko ang loob ng pisngi ko nang balingan si Liam. We never expected na kambal ang batang dinadala ko sa akin noon. We are just expecting Luna but Liam came.Hindi ko maiwasan na makaramdam ng guilt. Si Liam ang mas nakaranas ng pananakit mula sa akin noong mga sanggol pa lamang sila. Sariwa pa ang mga nangyari noon at halos hindi ko mapatawad ang sarili ko dahil alam ko sa sarili ko na sa akin nagsimula ang lahat. Sa akin sinisi ni Lucas lahat na naging dahilan upang pati mga magulang ko ay madamay pa sa gulo namin na dalawa.Kung nakuha ni Luna laha