Tulala ako na nakatingin sa kisame habang pinakikinggan ang tunog ng makina na nasa tabi ko.I beg to re-schedule the hearing but the court didn't grant it. Yet I don't have choice but to choose between witness the hearing or losing my baby.Hindi ko na alam kung ano ang sumunod na nangyari dahil tuluyan na rin na bumagsak ang katawan ko bago pa kami tuluyan makarating dito sa hospital.Wala ni isang bakas ng tao sa kwarto na ito bukod sa akin. I tried to search for Noah using my eyes pero bigo ako binalik ang mga mata sa kisame.Bahagya ko na hinawakan ang tiyan ko. Wala akong maramdaman na pangamba. I don't know but I felt, complete. Pakiramdam ko ay wala naman nawala sa akin, hindi nawala ang anak ko sa 'kin.Though, if anything happened to my child, I don't know what I can do to Lucas. After all, siya ang ugat ng lahat ng ito.Napatingin ako sa pinto nang bumukas iyon. Ilang sandali pa nang bumungad sa akin si Bernadette.Tipid siya na ngumiti. "Dinalhan kita ng mga prutas para na
"Hindi ka ba makaintindi? Hindi nga sabi ako aalis dito nang hindi nabibigyan ng hustisya ang mga magulang ko!" pakikipagtalo ko kay Noah. It's been two days nang sabihin niya na umalis na ako ng bansa for the sake of my baby's protection. "Ni hindi ko alam kung talaga ba na nag-appeal kayo for another hearing o sinasabi mo lang iyon para gumaan ang loob ko at sundin ang utos mo na lisanin ang bansa na ito!"Sabunot ang kaniyang buhok na tiningnan ako, animo'y hindi na rin alam kung ano ang gagawin. "Wala ka bang tiwala sa akin, Aurora?" tanong niya. "You know I love your parents the way you do dahil noon pa man ay hindi nila ako tinuring na iba bagkus ay ramdam ko inalagaan din nila ako na para bang anak nila ako kaya huwag mong isipin na nagsisinungaling ako at palalagpasin ko na lang ang lahat ng ito!"Masama ang tingin ko sa kaniya sa kawalan ng masabi. Desidido siya na paalisin kahit na gusto ko manatili. Why can't he understand me? Magulang ko iyon, inaasahan ba niya na kapag
"Luna! Liam!" tawag ko sa mga anak ko na abala sa paglalaro sa labas. "Coming, Mommy!" sagot ni Luna. Napapahilot sa sentido na tiningnan silang pawisan na dalawa. Tatawa-tawa silang lumapit sa akin at bahagya pa na yumakap sa binti ko. "Basang-basa na naman kayo ng pawis!" pagalit na sambit ko. Ayaw na ayaw ko pa naman ay ganito na halos maligo na sila sa pawis. "Go to your room, sabay na kayo maligo ni Luna," utos ko na agad din naman nilang sinunod. Napapikit na lang ako na tumingala. Ilang sandali pa nang maramdaman ko ang braso na pumulupot sa aking baywang. "Kaya pala ang bilis magsilabas ng mga wrinkles mo," pang-asar na bulong ni Noah. Napapairap na tinanggal ko ang braso niya sa akin. "Puputulin ko na rin 'yang braso mo. Sumosobra ka na," biro ko. "What?" natatawang aniya. "Come on, it's been six years. Hindi ka pa rin ba sanay?" dagdag niya. "E kung sanayin kita sa suntok ko?" Nakangiwi na iniwan ko siya roon at bumalik na sa loob. I can't help but to think na mata
Tahimik ko na pinagmasdan ang mga anak ko na siyang mahimbing ang tulog. Tanghali na ngunit hindi pa rin sila nagigising. Wala naman akong problema roon dahil na rin sa weekends at wala silang pasok sa paaralan.Bahagya ko na inayos ang buhok ni Luna na tumatabing sa kaniyang mukha. Tipid ako na napangiti nang makita ang napakaamo niyang mukha. She got all my features. From the shape of her face and her over all physical appearance.Kinagat ko ang loob ng pisngi ko nang balingan si Liam. We never expected na kambal ang batang dinadala ko sa akin noon. We are just expecting Luna but Liam came.Hindi ko maiwasan na makaramdam ng guilt. Si Liam ang mas nakaranas ng pananakit mula sa akin noong mga sanggol pa lamang sila. Sariwa pa ang mga nangyari noon at halos hindi ko mapatawad ang sarili ko dahil alam ko sa sarili ko na sa akin nagsimula ang lahat. Sa akin sinisi ni Lucas lahat na naging dahilan upang pati mga magulang ko ay madamay pa sa gulo namin na dalawa.Kung nakuha ni Luna laha
"I can't wait to see, Lola!" maligayang sambit ni Luna habang naglulumikot sa backseat kasama si Liam.Dinig ko ang bahagyang pagtawa ni Noah. "You don't know how much they want to see you both too, Luna," sagot niya sa anak ko.Papunta na kami ngayon sa bahay nila Noah and yes... tinuloy ko pa rin ang plano ko na umuwi ng bansa. Hindi rin naging madali ang pagdedesiyon ko na umuwi. Maraming bumabagabag at katanungan sa aking isipan ngunit gusto ko rin malaman ang mga kasagutan sa mga tanong ko.Nakatutuwa lang din na hindi na rin ako kinontra pa ni Noah matapos niyang humingi ng paumanhin sa pagtatalo namin na dalawa.Aaminin ko na sobra akong nakaramdam ng pikon nang dahil doon lalo na at ipinagpipilitan niya na may natitira pa akong pagmamahal kay Lucas.Napaka-imposible noon na mangyari! Sino ba naman ang tao na nasa huwisyo na mamahalin ang isang tao na sumira sa buong buhay mo?Bahagya ako na napabuntonghininga at ibinaling na lang ang atensiyon sa mga kasabayan namin na mga sa
Tumigil ako sa paglalakad at tiningnan ang tao na naroroon at nakaupo sa tapat ng lapida ng mga magulang ko.Ramdam ko ang pagkabuhay ng dugo ko nang dahil sa galit. Kahit ilang taon pa ang lumipas ay hindi ko pa rin maitatanggi na kilala ko ang bawat pangangatawan at kilos ni Lucas. Kaya kong sabihin at patunayan na siya ang nakaupo ngayon doon.Sa ilang taon namin na magkasama ay memorya ko na ang tindig niya. Sadyang hindi ko lang inaasahan na magkikita kami ngayon at dito pa mismo.Gaano kakapal ang mukha niya upang umupo mismo sa tapat ng lapida ng mga magulang ko kung siya mismo ang siyang may kagagawan kung bakit nakahimlay ang mga magulang ko sa ilalim ng lupa?As much as I could, I calm myself while walking towards. Gusto ko siyang pagsalitaan ng masasama, gusto ko siyang saktan pero bilang paggalang na rin sa pahingaan ng mga magulang ko ay hindi ko iyon ginawa.I was alone, Noah was with Bernadette while my children was with Noah's parents. Gustong isama nila Bernadette ang
"Sabi ko sasama ako sa'yo kaso hindi mo na ako tinawagan," reklamo ni Noah nang makarating ako sa bahay nila.Tulog ang mga anak ko sa itaas. Dapat nga ay isasama ko sila pero mabuti na rin na hindi ko ginawa. Grabe ang kaginhawaan nang makita ko sila na masasaya ang mukha matapos akong makauwi galing sa sementeryo. Hindi ko rin naman aakalain na makikita ko si Lucas.Napabuntonghininga ako at saka minadali na ang paghuhugas ng pinagkainan ko. May takot at pangamba pa rin akong nararamdam sa naging tagpo naming dalawa kanina. Marahas ako na umiling upang alisin iyon sa isipan ko. Hindi ko maitatanggi na kasabay nang pagkakita ko sa kaniya ay ang pagbuhos ng mga alaala ng nakaraan. Hanggang ngayon ay parang sariwa pa rin sa akin ang lahat. Parang binabalik sa akin ang panahon na nakatayo ako sa harap ng sala at pinanonood ang nangyaring insidente sa aking mga magulang.Bumabalik sa akin ang ala-ala na nasa cctv room ako at pinanonood ang ginawang pagpapaulan ng bala ng baril ni Lucas
"Are you okay?" tanong ni Noah.He was looking at me intently. Kanina ko pa nararamdaman ang mga mata niya at kanina ko pa rin pinipilit na maging okay sa harapan niya kahit na binabagabag pa rin ako sa dahilan na naririto lang din sa resort na ito si Lucas.What a fucking damn small world."Kanina ka pa hindi mapakali. You kept wandering your eyes, what is it?" pangugulit niya.Umiling ako. "Medyo nasu-suffocate lang ako," pagdadahilan ko.Nanliit ang kaniyang mga mata na para bang binabasa kung ano ang nasa isip ko. Nagbuntonghininga na lang ako at binalingan sila Liam na abala naman sa pagkain ng mga seafoods sa harapan nila."Auntie, kain na po kayo. Ako na po bahala sa kanila," ani ko dahil siya ang panay na asikaso sa mga anak ko."No, it's okay. Tapos na rin naman ako."I was about to speak nang maramdaman ang paghawak ni Noah sa kamay ko na nakapatong sa aking hita."You're making me worried," halos pabulong na sambit niya. "Tell me what's bothering you, please.""Noah, ayos l