The CEO's Unwanted Bride

Habang pinagmamasdan ko ang kabuuhan ng isla at kalmadong asul na dagat,isang malamig na hangin ang yumakap sa’kin kasabay nang mainit na haplos ng isang presensya sa aking likuran. “Kier.” Naramdaman kong ipinalibot niya ang kanyang mahahabang braso sa aking bewang at ipinatong ang baba sa aking balikat, ang mabango at mainit niyang hininga ay tumatama sa aking leeg. “Second-year college na tayo Bree, hindi pa rin tayo legal sa mga magulang natin,” bulong nito. “Maghintay lang tayo nang tamang panahon Kier. Siguro’y pag nakapagtapos na tayo ng pag-aaral ay may mukha na tayong maihaharap sa kanila.” Sagot ko rito. Ngunit hindi ko pa rin inaalis ang aking mga mata sa nakakakalmang tanawin, tila nawawala ang aking mga suliranin kapag napagmamasdan ko ito. Tuwing linggo matapos akong magsimba ay dito ako dumidiretso sa

Unti-unti kong iminulat ang aking mga mata at bumungad sa akin ang hindi pamilyar na kulay ng kisame. Tuluyan nang kumunot ang aking noo nang mapagtantong wala ako sa aking kwarto at ganoon na lamang ang panlalaki ng aking mga mata nang makita ang litrato ng aking asawa sa gilid. Kung gayon ay nasa kwarto ako ni Yuri? Nasagot ang aking mga katanungan nang bumukas ang pinto at pumasok ang lalaking nasa isip ko ilang segundo pa lamang ang nakararaan. “Good that you’re awake now. Fix yourself and get out.” Puno ng otoridad ang boses nito at ang blankong mga mata ay nakapako sa akin. Napatitig ako sa mga asul nitong mga mata, tila nanghihipnotismo ito kahit wala akong emosyong mabasa. “What the hell are you staring at?! Move fast!” Nabalik ako sa aking wisyo sa kanyang pagsigaw at dali-dali akong tumayo ngunit sa ikalawang pagkakataon ay nanlaki ang aking mga mata ng mapansin ko

Nanlalaki ang mata kong tumingin sa kanya. “Y-Yuri.” Hindi ko alam ngunit bigla akong kinabahan sa hindi niya pagkibo, patuloy lang siya sa pagmamaneho at tila walang naririnig. Hanggang sa huminto na ang sasakyan kaya’t mabilis akong napatingin sa paligid, madilim. “U-umuwi na tayo Yuri.” Halos pabulong na lamang iyon dahil nilalamon na ako ng kaba. “Get out.”Mariin nitong tugon. “A-ano? Pero madilim dito.” “I don’t give a damn.”  “P-paano ako makakauwi nito?” “What the hell? Why are you so noisy? Can you please just get out?” Wala na akong nagawa kun’di bumaba sa kotse niya kaya’t mabilis na malamig ang hanging yumakap sa akin. 

Nanuot ang matapang nitong pabango sa aking ilong. At napamaang ako nang mamasdan nang malapitan ang kanyang mukha. Kitang kita ang ebidensya kung bakit hindi mawari sa pagtili ang mga kababaihan. “Stop staring at me, woman.” Nabalik ako sa katinuan nang mapagtantong nasa loob na pala kami ng kanyang sasakyan at siya’y naka puwesto na sa manibela. Masyado atang okupado ang utak ko upang hindi mapansin ang mga nangyari. Mabilis akong nag-iwas ng tingin at ibinaling na lamang ito sa labas kung saan naroon pa rin ang mapanuksong ngiti ng mga estudyante, and ilan naman ay nakakunot ang noo at tila naiiinis sa kanilang nasaksihan. “I won’t ask why you are like that earlier.” “But I want you to know that you’re my wife, and you shouldn’t have behaved that way.” “You’re an Ivanov now, what you&rsquo