[Kataleia's POV] Bahagya kong idinilat ang mga mata ko. Naku, Panginoon ko! Naikot ang paligid! Pumikit akong muli. Sobrang sakit ng ulo ko, parang bibiyak na hindi ko maintindihan. Hindi ko matandaan kung nangyari na ba sa akin ito dati pero nanghihilakbot talaga ako sa nararamdaman kong kakaiba. Sinapo ko ang aking noo, mayroon akong bimpo na nakapatong sa noo ko na medyo maligamgam na. Narinig kong may nagtatalo sa bandang ulunan ko, si Orlie at isa pang lalake pero hindi ka-boses ni Winston. Mayroon silang hindi pinagkakasunduan pero hindi sila nagsisigawan, nagbubulungan lang sila. Kinapa ko ang hinihigaan ko, napakalamig na sofa na makitid lang, hindi nga kasya ang mga binti ko pero pwede ko namang iunat. May humawak sa kamay ko pati na rin sa kamay ko na nakasapo sa bimpo sa aking noo. “Beks? Okay ka lang? Gusto mo dalhin ka namin sa ospital?” Nagdilat ako kaso umiikot pa rin talaga ang paningin ko. Parang naaninag ko ang gwapong mukha ni Chinito pero boses ni Orl
“N-nasa’n tayo?!” bulong ko na medyo nagpa-panic. “Nandito tayo sa hotel. Akala ko talaga hindi na kita makikitang muli,” anas ni Chinito habang tinutupi ang kapipiga palang nyang bimpo para ilagay sa noo ko. Nakangiti sya sa akin. “H-huh? Motel o hotel?” Nawala ang mata nya nang matawa sya sa senseless kong tanong. “Hotel, babe. We’re at a hotel. Iuuwi sana kita sa tinitirhan mo pero your friend over there doesn’t seem to trust me. It’s totally fine, though. Naintindihan ko naman sya,” hinaplos nya ang braso kong nangingilabot sa lamig ng aircon at sa lagnat. Inayos nya ang kumot ko. Nilingon ko si Orlie sa kabilang kama, 'yon siguro ang pinagtatalunan nila no'ng nakahiga palang ako sa backseat ng sasakyan ni Chinito. Nagka-initiative rin si bakla. Alam nya ang sine-set kong boundaries sa mga nagiging boylets ko. “Since ayaw mo rin magpadala sa hospital, I called my sister's friend doctor to checkup on you. Babalik sya mamaya, what you need to do for now is magpahinga
Sobrang sweet naming dalawa habang sinusubuan nya ako ng pagkain. Pinupunas-punasan pa nya ang gilid ng labi ko. Parang matagal na naming mag-jowa. Bukod sa napaka-yummy nya ay napakasarap rin nyang mag-alaga. Dyusku! Kahit masakit-sakit pa rin ang ulo ko kilig na kilig talaga ako. Nakita ko ang ngiti sa akin ni Orlie habang kumakain naman sila sa lamesa ni Winston, nakakaramdam siguro si bakla na masaya akong talaga. Nasa gitna si Chinito ng pagpapakain sa akin nang may kumatok ulit. +++++ “Over-fatigue ka miss, you need to slow down a bit and take your vitamins as I prescribed. Iiwan ko na lang dito ang nurse para sya na'ng bahalang magtanggal ng suero mo kapag naubos, then you are good to go,” ngiti sa akin ng babaeng doktor pagkatapos nya akong checkup-in. “Here’s my calling card, puntahan mo ako kapag okay ka na para ma-check kita ulit, okay?” Inabot nya kay Orlie ang iba’t ibang klaseng gamot, reseta pati na rin ang tarheta nya. “Salamat po, doc," sambit ko sa magan
Kinakausap ni Chinito sina Orlie at pinakikiusapan din na hintayin sya pero si Winston lang ang nakatingin sa kanya, si bakla sa nasha-shock kong mukha nakatingin. Kagyat akong dinampian ni Chinito ng halik sa labi nang bumalik sya sa akin, ngumiti sya pagkuwa'y nangusap na naman ang kanyang mga mata saka nagmamadaling tinungo ang pinto. Ilang minuto rin ang lumipas na gano’n ang itsura ko. Hindi ako nakahuma du'n ah! Syet talaga! Na-mental block ako. “Anyare, beks? Para kang namatanda d’yan,” usisa nya sa pagkatulala ko nang lumapit sya sa akin. Hindi ko sya sinagot ang tanong nya, ang priority ko ngayon ay makaalis na agad-agad. “Uhm, pwede na bang tanggalin ‘tong suero?” binalingan ko ang nurse na nakaupo malapit sa pinto. “Yes, miss, pwede na. Paubos na rin naman na,” ngiti nya sa akin, prinepare na nya ang mga gagamitin sa pagtatanggal ng nakatusok sa kamay ko. “Anyare? Uuwi na ba tayo, beks?” tanong sa akin ni Orlie. “Oo, beks, may lakad pa ‘ko, remember?” kunwari coo
Napakaganda ng grand entrance ko! Lahat ng tao roon sa akin nakatingin! Hula ko hindi pa sila nakakapag-umpisa at ako na lang ang hinihintay. Napapangiwi ako sa sobrang hiya, nagtungo na lang ako ng tingin. Sinalubong ako ni Mama sa entrance ng garden. Hindi ako nakailag nang pa-simpleng kurutin ako ni Mama sa hita. “Ma, sorry po, masama po kasi ang pakiramdam ko,” anas ko sa matalim nyang tingin sa akin. “This way, miss,” sambit ng babaeng sa hula ko ay wedding coordinator. Iginigiya na nya ako agad sa pupuwestuhan ko sa entourage. “Bakit? Ano ba’ng nangyari sa ‘yo?” Napansin nyang medyo namumutla ako. Dinampian nya ng kamay ang aking noo. “May sinat ka ah!” Lumapit din si Tito Miguel at Ate Olivia sa amin para batiin ang kagandahan kong bahagyang nalalaos sa pagpapawis at pagkahilo. “Okay lang po, ‘Ma. Sinat na lang,” pilit ang ngiti ko sa kanya, medyo nanginginig pa ang kalamnan ko. Nagtatakbo rin kasi ako papasok sa loob ng events place pagbaba ko ng taxi. “Oo nga
“Shobe! I’m so excited to have you sa mansyon!” bulalas ni Ate Olivia nang makarating kami sa restaurant kung saan daw kami magle-late lunch, kinurot nya ako sa pisngi. “Excited din po ako, Ate, hehehe” ngiti ko sa kanya habang pa-simple kong pinahid ng kamay ang kinurot nya. Napakahilig nya talaga sa gan’on. Malamang sa mag-laylay ang pisngi ko nito kung sa tuwing makikita nya ako ay mangungurot sya kapag nasa mansyon na ako. “I’m so happy sa wakas kumpleto na tayo sa bahay! Si Ahya Knives mo sa bahay na rin nakatira eh, nakumbinsi ko rin ang matigas ang ulong kapatid ko na ‘yon. Actually nasa practice sya kanina kaso, ayun, no’ng natagalan mag-start, he just vanished. Nagmamadali, mayroon raw syang naiwan somewhere kung saan man sya nagpunta kagabi,” napabuntung-hininga pa sya, ‘yung kabila ko namang pisngi ang kinurot nya. Kinabahan ako. Malamang galit na naman sya sa ‘kin kasi late na naman ako! Kung bawiin ko na lang kaya kay Mama ang paglipat ko? Ayoko syang makadaupang-palad
[Knives’ POV]Lumung-lumo talaga ako ngayon. Hindi pa ako naniwala nu’ng tumawag sa akin ang receptionist. Sinubukan naman daw nilang pigilan, paliwanag sa akin ng hotel manager. Maski ang nurse ni Dra. Go na iniwan ko para bantayan sya. “Nagmamadali sir eh, sorry po. May lakad daw po kasi sya. Sabi nya ite-text na lang daw po kayo,” naalala kong sabi ng nurse na nangangatal sa takot sa itsura ng mukha ko nang pumasok ako sa room na sya na lang ang nadatnan kong tao.Paano akong mate-text samantalang ni hindi ko nga alam kung may cellphone nga ba ‘yon, wala naman akong nakitang kahit anong dala nya. Napakatanga talaga! Kahit sana ‘yung number ng kaibigan nya hindi ko rin nakuha. Napupuno nya ang utak ko kasi, nawala na sa isip ko ang mga bagay na napaka-importante gaya ng tunay nyang pangalan at ang numero ng cellphone nya. Pabagsak akong naupo sa kama ng hotel room kung saan ko huling nakita ang maamo nyang mukha. “I told you not to leave. Why the hell, K??!” kinausap ko ang una
[Kataleia's POV] Saktong alas-kwatro ng umaga dumating ang puting SUV nina Tito Miguel para sunduin ako, at syempre gaya ng inaasahan ko na, kasama rin si Mama. “‘Ma!” hinalikan ko sya sa pisngi pagbaba nya ng SUV sa tapat ng bahay namin. “Sure ka bang kaya mo na’ng pumasok?” tinitigan nya ako mula ulo hanggang paa. “Pumayat ka nga, anak,” alalang sabi nya. “Hindi po, medyo masikip lang ang uniform ko,” pagkakaila ko naman para mabawasan ang pagwo-worry nya. “Nasa’n ang mga gamit mo? Para maikarga na sa sasakyan,” ani Mama habang sumisilip sa loob ng bahay mula sa kinatatayuan sa labas ng terrace. Sumunod sa kanya ang driver para magbuhat ng ilang kahon ko ring mga gamit. “Mother!” nakangiting bati ni Orlie kay Mama, nagbeso sila kahit pairap-irap si Mama sa kanya. Kagagaling lang nya sa trabaho. “Iningatan mo ba ‘tong anak ko?!” tiningnan sya ni Mama ng patagilid. May pagkamasungit si Mama kay Orlie pero okay lang ‘yon kay bakla, sanay na sya na gano’n palagi si Ma
Tumahimik ang paligid ng ilang segundo na tila napakatagal para sa akin, hanggang sa sinagot na rin nya ang tanong ni Kataleia. “Uhm, oo, nauntog. Nauntog ako. Hindi ko kasi nakita… Madilim dito,” napakahinang bulong ni Veronica na halos hindi bumuka ang mga namamaga nang labi. Para akong nabunutan nang malaking tinik sa lalamunan. “See? Nauntog. Nagulat na nga lang ako pag-akyat ko dito umiiyak na sya eh. Hay naku! Ipapalipat ko na nga 'yang pasong ‘yan, laging na lang may nadidisgrasya rito,” natatawa na naiiling ako. Daig ko pang nakapasa sa bar exams nang maibsan ang kaba ko. “Magpahinga ka na Veronica. Ipapasunod ko na lang sa kwarto mo ang first aid kit... ‘Lika na, love.” yakag ko sa kanya. “Gutom na ‘ko, baka hindi pa sila kumakain kakahintay sa ‘tin,” Hinawakan ko syang muli sa braso pero tinapik nya nang malakas ang aking braso. “Hindi pwede! Anong first aid kit?! Kelangan ‘tong matahi,” although may pagpa-panic, marahan nyang sinapo ng panyo ang tumulong dugo sa pisngi ni
“Hindi ba sinabi kong h’wag mong aalisin ang tingin mo sa kanya?!” gumaralgal ang boses ko sa lakas ng aking hiyaw. “Napakawala mong silbi!” “Pa-pasensya na, Boss. A-aalis na po ako nga-ngayon— hahanapin ko si Madame,” nagkakandautal sya sa takot sa nag-aapoy kong titig. Tumalikod sya sa akin at akmang lalayasan ako kaya hinablot ko ang maiksi nyang blonde na buhok, hinatak ko ‘yun at naglakad patungo sa bahay. Hanggang sa napahiga sya sa semento ay hindi ko binitawan ang buhok nya at nagpatuloy sa bilis ng paglalakad. Dumidilim ang utak ko sa nagpupuyos kong galit. Hindi ko na naririnig ang mga matitinis nyang tili sa sakit na dulot ng pagkakakaladkad ko sa kanya paakyat sa hagdan patungo sa ikatlong palapag. “Saan sya nagpunta??!” nanggagalaiting hiyaw ko pagbalibag ko sa maliit nyang katawan sa gilid ng sofa, nauntog pa sya sa matulis na gilid ng kwadradong paso ng halaman kaya dumugo ang malapit sa kanyang kilay . “Nasampal na kita kanina bago kayo umalis, ‘di ba? Hindi ka p
Ilegal ang mga laban sa aking flight club. Mga puganteng kriminal ang aking mga manlalaro—mga itinakwil ng batas at itinulak sa aking teritoryo. Walang anunsyo sa TV o radyo, walang media, walang permit. Isa lang ang batas dito: lumaban hanggang sa huling hininga. Ang gantimpala? Kalayaan para sa nag-iisang mabubuhay na higit pang mahalaga kesa sa pera. At tanging mga high-definition na kamerang nakakonekta sa bahay ni Yasou at ng ilan pang kasapi ng pamilya ang tahimik na nagmamasid sa bawat laban. Sa aming pamilya, death boxing is a sport— a tradition. A challenge of courage. The definition of honor. Isang tournament kung saan ang bawat igkas ay hindi lang pagsubok ng lakas, kundi pati na rin ng tapang at paninindigan. Dito, ang bawat manlalarong nasa loob ng ring ay hindi lumalaban para lang manalo, kundi para patunayan ang kanilang sarili at para sa kanilang kasarinlan. Sa ring na ito, hindi sapat ang bilis ng kamao o tigas ng katawan. Kailangan ng tibay ng loob, dahil ang bawa
[Seiji’s POV] “Aniki! Faito Kurabu o katte ni shimeru nante arienai! Koko de sore ga wakattara, watashitachi no pātonā ga dore dake okoru ka wakatteru no ka!? (Older brother! You can’t just close the fight club like that! Do you know how frustrated our family will get?!) “Kore wa watashi no bijinesu da. Shimeru ka dou ka wa watashi no jiyuu da. (This is my business. Whether I close it or not is my choice.)” mahinanong tugon ko sa kausap ko sa malaking monitor. Bumuntung-hininga ako at hinila ang aking buong bigat sa nakalaglag na lubid. I can feel my muscles flexing with each pull. “No, we cannot do that. The cards have already been laid out, and it is not possible to return their money so easily. That is not how things are done!” Gumusot pang lalo kulubot nyang mukha sa galit nya nang ibalita ko sa kanya na isasarado ko na ang club na matagal kong pinagyaman. Kanina pa nya ako sinisermunan. Paulit-ulit na ang pagpapaliwanag ko, mapa-English, Tagalog, o Nihongo, wala syang mai
Nang makahuma ako sa pagkagitla ay lumabas ako ng kotse. Lumakad pa ako ng may ilang metro para habulin ng tingin ang kumakaripas na motor. Napakabilis nyang nakalayo, gatuldok na lang sya sa aking paningin na nagpapasingit-singit sa trapik. Syet! Sya ba ‘yun??! Napakapit ako banda sa aking dibdib para pigilan ang pagwawala ng puso ko. Natutulala sa kawalang nakatayo lang ako sa gitna ng kalsada sa ilalim ng malakas na ulan. Maya-maya narinig kong sumigaw ang pasahero ko pagbaba nya ng bintana. “Hoy praning! Hindi mo ba nararamdamang umuulan?!” “Ang tanga mo naman! Ginitgit ka na nga, hinabol mo pa. Isusumbong talaga kita kay Boss. Kung nagasgasan lang 'tong kotse pati ako yari kay Boss! Hindi ka nag-iisip...” naiinis na turan nya pagbalik ko sa kotse na tila basang sisiw sa pagkakaligo ko sa ulan. Halos bumula ang kanyang bibig sa kung anu-anong pinagsasabi nyang hindi ko na inintindi. Tahimik at nangangaligkig sa lamig na ipinagpatuloy ko ang pagtahak ko sa daan habang na
“Kung dudang-duda ka, edi tawagan mo. Tawagan mo si Boss, tanungin mo. Ngayon na, hangga’t nandito pa tayo kasi baka nga naman mali ako.” Nagngingitngit ang loob kong dinampot ko ang aking cellphone. Tatanungin ko talaga si Seiji. Sasabihin ko na ring ihahatid ko na ang bruhang ito kung saan pa ito pwedeng tumira bukod sa bahay namin kesa maibusal ko sa matabil nyang bibig ang cellphone at kamao ko. “Ni isang beses hindi pa ako nagkamali sa utos sa ‘kin. Sinu-sure ko lahat ‘yun. Bawal akong magkamali. Kung nagkamali na ako noon edi sana matagal na sana akong patay! Bente-dos lang ako, wala akong pinag-aralan pero hindi naman ako gano’n katanga.” “May galit ka ba sa ‘kin?!” hindi ko na talaga natiis at kinompronta ko na sya. “Kung makapagsalita ka parang kilalang-kilala mo na ‘ko eh. Wala akong ginawang masama sa ‘yo para sagut-sagutin mo ‘ko ng ganyan!” “Wala ka ngang ginagawang masama, pero lalo lang bumigat ang buhay ko mula noong dumating ka!” malakas na singhal nya sabay du
“Ikaw ha, inano mo?” kagyat kong hinampas si Seiji sa braso bago sumakay sa bagong bili nyang kulay pulang sedan. Natatawang ikinibit nya ang kanyang balikat sa pagmamaang-maangan nya. “Wala akong ginawa, ano?” Bumunghalit sya ng tawa sa pagpapalatak ko na nagpapailing-iling. “Abnormal ka ba? Tawa ka nang tawa?!” dagli akong nainis sa OA nyang tawa. Nagi-guilty na nga ako sa pag-atungal ni Veronica, tinatawanan pa ako. “Hindi ako abnormal, love. Ang abnormal eh ‘yung paalis na lang, nagagalit pa… Hay nako! Teka nga pala,” dumukot sya sa kanyang bulsa ng kanyang shorts at iniabot sa akin ang kumpol ng pera na naka-rubber band. “Tapos bumili ka na rin ng gamit mo, love. Kumain na rin muna kayo ng gusto n'yo bago kayo umuwi.” “Oh, may pang-grocery na ako, ‘di ba? Baka wala ka nang pera d’yan?” “Meron akong tinabi dito panggasolina ko. Kung may matitira ka pa, ilagay mo sa ipon mo para sa baby natin... Lumakad na kayo, love. Maaabutan n’yo na ang trapik sa daan kapag hindi pa kayo u
“Sumama ka na. Wala ring magda-drive sa ‘yo papunta sa bangko dahil isasama ko si Ibiza, may pupuntahan kami,” ani Seiji. “Kaya ko namang pumunta ng bangko nang mag-isa eh, mamamasahe na lang ako. Bakit kaylangang sumama pa d’yan?! Marunong ba talagang mag-drive ‘yan?” naiinis na turan nya. Paalog-alog ang suso nyang walang panapo sa papadyak-padyak nya. Tumutulis ang nguso ko habang tinitingnan ko sya sa pagmamarakulyo nya, ‘kung matadyakan ko lang ‘tong maliit na babae na ‘to talaga…’ gigil na nasabi ko na lang sa aking sarili. “Hindi ka pwedeng mamasahe, Veronica. Please, gumayak ka na lang. Pagkatapos naming kumain magbibihis na si Kataleia… Pasensya ka na, love, nagkaro’n ng emergency sa bar eh,” nagi-guilting hinawakan nya ang aking pisngi. “Magkita na lang tayo rito mamaya para makapunta tayo sa mansyon. Nag-promise ako kay Mama na du’n tayo magdi-dinner at matutulog,” “Okay lang, love. Kaso parang ayaw nya kasi,” tinapunan ko ng tingin ang pabulung-bulong na mestizang pins
Lumabas ako sa kwarto at binuksan ang katapat naming kwarto at binuksan ang ilaw nito na nasa gilid ng pinto. Ito ang drawing room ni Seiji. Puno ang bawat dingding ng kanyang mga obra. Gustung-gusto kong tumatambay rito kasi ang tahimik tsaka natutuwa ako sa pagtingin-tingin sa mga larawang iginuhit nya halos puro pagmumukha ko—iba’t ibang anggulo at facial expressions. Napaka-passionate nya sa pagpipinta. Kung gagawa nga lang si Seiji ng art gallery mapupuno nya iyon ng mga display kaso naisip ko baka walang pumunta kasi puro ako rin lang naman ang maidi-display nya. Napasimangot ako nang makita ang canvas na huli nyang iginuhit na nakalagay na naman sa painting stand. “Sabi ko itago eh, nakakahiya! Pa’no kung may makakita. Dyusko!” nagigiba ang aking mukha habang ibinabalik ko ang larawan ng aking hubad na katawan sa likuran ng aparador kung saan ito nakalagay. “Did Veronica bother you again? Ay! I told you I’ll dust it off myself,” ani Mamancona pagsilip nya at nadatnan nya ako