Night's Estrus

SAPPHIRE

Ugh. Ang sakit ng katawan ko. Nagising ako na nasa loob na ako ng silid ko, at para bang walang nangyaring aksidente kagabi. Oo, masakit ang katawan ko. Pero wala na ang estrus ko. Wala na ang init sa katawan ko, pati na rin ang tenga at buntot ko. At lalong-lalo nang hindi natuloy ang pagtubo ng mga balahibo ko.

Hindi ako naging taong lobo.

Anong nangyayari sa katawan ko? Anong klaseng estrus ang bigla-bigla na lang dumarating tapos agad din namang nawawala?

Nangangamba ako ng lubos sa maaaring nangyayari. Ngayon ko lang ito naranasan sa tanang buhay ko. Dito pa talaga nangyari sa syudad ng mga tao kung saan malayo ako sa mga magulang ko at sa babaylan ng aming tribo.

Napapaisip tuloy ako kung may kinalaman ang kapaligiran ko sa mga pagbabagong ito.

Kailangan kong makausap si Night tungkol dito. Kailangan naming pag-usapan ang mga kakaibang pangyayari na ito at pagdesisyonan kung sasabihin ba namin agad sa alpha o pag-oobserbahan pa ang mga susunod na mangyayari. Dahil ito naman talaga ang trabaho at gampanin namin dito.

But I am scared. What happened last night was terrifying. Muntik na akong makasakit ng tao, at muntik na rin nila akong makita.

Pagkatapos ng ilang minutong pagmumuni-muni sa higaan ay bumangon na ako. Tumungo ako ng kusina para kumuha ng tubig. Ngunit hindi ako natuloy nang may nasagap na kakaibang tunog ang matalas kong pandinig.

Lumiko ako at naglakad patungo sa silid ni Night.

Tama. Nagmula na naman sa silid ni Night ang kakaibang tunog.

Bakit parang napapadalas ang mga kakaibang gawi ni Night nitong mga nakaraang araw? At ano na naman kaya ang ginagawa niya sa silid niya?

Naaalala ko pa rin naman ang ginawa niyang pagligtas sa akin kagabi, ngunit hindi ibig sabihin nito ay pwede na niyang gawin lahat ng gusto niya.

“Night?” tawag ko habang papalapit sa silid.

Teka. Paano kung puno na naman ng pheromones niya ang silid?

Naku, ayaw kong matulad ulit kahapon.

Aatras na sana ako. Bahala na siyang mag-isa. Matanda naman din si Night.

Kaso muli akong kinatok ng konsensya ko.

Kung araw-araw nawawalan ng kontrol si Night sa pheromones niya, hindi ba’t isa itong malaking problema? Hindi ba’t kailangan namin itong pag-usapan ng maigi? Dahil tiyak na maapektuhan pa rin ako nito anumang gawing pag-iwas ko. Idagdag pa itong problema ko sa estrus ko. Natitiyak akong may kinalaman ito sa pagbabago ng kapaligiran namin.

Huminga muna ako ng malalim bago humakbang, kumuha ng mask saka bumalik sa tapat ng silid ni Night.

“Night!” tawag ko ulit sa kanya sabay tulak ng pinto. Subalit salungat sa inaasahan ko ang nadatnan ko.

Hamak na mas kalmado ngayon ang pheromones niya. Nakakalat pa rin naman ito sa paligid, pero nagmistulang na lang itong hangin sa sobrang nipis.

“What's the matter?” ani ko habang sinusuyod ng tingin ang paligid.

Syempre, hindi ko dapat palampasin na pagsabihan siya. I mean, he did the same to me last night and it wasn't even my fault that I went in heat.

“Hay, naku. Alam kong strategy mo ang paggala sa gabi, pero mukhang oras na para tigilan mo ito, Night. Tingnan mo kung ano ang naidulot nito sa’yo?”

Siguro naging masyadong kampante si Night. Oo, mas malakas kami sa mga tao, pero naaapektuhan pa rin kami ng pheromones nila. Lalo na sa sitwasyon ni Night na may mahinang katawan.

“Nasaan na ba ang suppressant mo? Kukunin ko para sa’yo.”

Sinipat ko ulit ang silid niya para hanapin ang gamot. Pero hindi pa man ako nakakagalaw ay bigla na lang sumigaw si Night.

“Get. Out!”

Saglit akong natigilan bago napairap.

“Night, ha. Baka mangyari ulit ang nangyari kahapon. Ayaw kong magka-estrus ulit sa gitna ng daan…” Lalo na’t alam ko na ikaw ang dahilan nito.

“Halika nga. Umupo ka nga ng maa…yos.”

Halos mabulunan ako ng sarili kong laway. Pinagsisihan ko na humakbang pa ako ng isang beses sa nakita kong sitwasyon niya.

“K-Kita mo na. Ganyan ang na pala kalala ang sitwasyon mo?” pangangaral ko sa kanya.

Hindi naman ito kakaiba, sa totoo lang pati ako ay ginagawa ko rin ito sa tuwing nasa r***k na ang estrus ko. But what’s making it alarming for Night is that he's not even in his monthly estrus, and he jerks *ff like this already? Nagpapahiwatig lamang ito ng matapang na estrus. At hindi ito normal.

“Okay… wala akong nakita. Nasaan na ba ang suppressant mo?”

Totoo naman talaga na wala akong nakita. Maliban sa kamay niyang hawak-hawak ang ibabang bahagi ng katawan niya. Natatakban ng damit ang munting Night kaya hindi ako nagpapalusot at nagsisinungaling.

Nagsimula na akong manghalungkat sa drawer ni Night para maghanap ng suppressant. Puno ito ng maliliit na gamit. May maliit na pabango, wallet, kwintas, may lipstick pa nga na sigurado akong galing sa isa sa mga babaeng nakasama niya sa isa sa mga gabing nasa labas siya para mangalap ng impormasyon. Pero sa dami ng mga gamit dito ay wala akong nakitang suppressant. 

“Night. Nasaan na kasi? Sige na,” pamimilit ko. “Kukuha muna ako ng tubig. Nauuhaw rin ako. Kukuha na rin ako ng para sa’y—” Natigilan ako sa pagsasalita nang may dumulas sa tsinelas ko.

Inangat ko ang paa ko at nakita ang pakete ng suppressant niya sa sahig. Ubos na ito at wala nang laman.

“Night?” mahina kong sambit.

Kabibigay lang nito sa amin noong nakaraan linggo. Ubos na agad?

“Night. Sabihin mo anong problema?”

Nagsisimula na akong mag-alala. Hindi na ito normal. Sobrang hindi na normal. Naubos niya ang pang-isang buwan na suplay ng suppressant sa loob ng isang linggo?

Lumapit ako sa kanya at pinulsuhan siya. Nilapat ko rin ang likod ng kamay ko sa kanyang noo. Mabilis na tibok ng puso, mainit na katawan, at maikling paghinga… higit sa lahat, hindi niya makontrol ang pagnanasa niya.

Lahat ng ito ay sintomas ng buwanang estrus.

Pero tapos na ang buwanang estrus ni Night.

“Night. Kailangan na natin itong ipagbigay alam sa tatay mo.”

“Sapphire…” sambit ni Night bago bumuga ng hangin at huminga ulit ng malalim.

“O-Oo?”

“Lumayo ka sa akin.” 

“O-Oo. Oo. Alam ko. Pero ayusin muna natin ang sitwasyon mo.”

“How are you going to fix my situation?”

“Uh-Uhm. Kukuha ako ng suppressant ko. Bibigyan ki—”

“Forget about that.”

Hinawi ni Night ang kamay ko na para bang ito ang pinakamaduming bagay na dumampi sa braso niya sa tanang buhay niya.

Hindi masyadong malakas ang pheromones ni Night. Pero nagsisimula na rin akong makaramdam ng kakaiba sa katawan ko.

“They are no longer effective…” sabi ko sa sarili ko nang mapagtanto ito agad.

Ganito na lang makaasta si Night dahil hindi na epektibo ang suppressant sa kanya.

“Bakit hindi mo na lang ako tulungan dito—” rinig kong aya ni Night.

Napaatras ako ng bahagya sa gulat. Tila ba nababaliw na si Night dahil sa ginagawa niyang pagpipigil sa sarili. Pero sa kabila ng ginawa kong pag-iwas ay hindi pa rin ito sapat para agad na mapalayo kay Night. Nagsimula na ring manginig ang buo kong katawan.

“N-Night?” ani ko nang maramdaman ang malakas niyang pisil sa binti ko.

“I know a faster way to fix our problem,” sambit niya.

Hindi na niya kailangan pa na sabihin ng buong ditalye ang ibig niyang ipaabot na solusyon. There's always a single solution to everyone's estrus… at alam kong hindi ito tama— at least para sa aming dalawa.

Umiling-iling ako. Pero sa lakas at bilis ni Night ay hindi na ako nakalayo pa.

“Stop it! Stop it, Night! No. No. No!” Pagpupumiglas ko.

Naramdaman ko ang mainit na hininga ni Night sa leeg ko, sumunod ay ang mainit na pagdampi ng dila niya sa balat ko.

“N-Night! Gumising ka!” 

Alam kong dulot lang ito ng estrus. Imposible na sumang-ayon si Night sa sitwasyon na ito kapag nasa tuwid siyang pag-iisip. Gusto kong iwasan ang pagsisisi na ito kaya pilit ko pa rin siyang tinulak maskipa walang laban ang lakas ko.

“H-Huwag… Night— ah!” Tili ko nang maramdaman ang nakakakiliting paghimas niya sa binti ko.

Sh*t. Tang*na. Nagsisimula na ring maging sensitibo ang buo kong katawan.

“Ni… Night, seryoso… tumigil ka n— Ah!”

Napatili na naman ako ng wala sa oras nang maramdaman ko ulit ang kamay ni Night sa baywang ko. Sa pagkakataon na ito ay matalas na ang kanyang kuko at hindi maikakaila na mas mabuhok ang buo niyang katawan.

“Hindi na talaga ito normal, Night.” I whispered.

Hindi ko pa nakikita ang anyong taong-lobo ni Night. Kaya bago ko pa siya pigilan ay gusto ko muna sanang makita ang itsura niya.

Oo na, oo na. Dapat ko muna itong isantabi sa sitwasyon na ito. Pero hindi talaga maiwasan na maging curious ako. Subalit, ika nga ni Joseph, curiosity killed the cat. Hindi ko na ito nagawa nang walang ano-ano ay hinatak ni Night ang buhok ko at walang kahirap-hirap akong binuhat at tinapon sa kama.

Huh? Anong nangyayari?

Bakit nagmistula ata akong laruan ni Night?

Bigla tuloy ako napaisip kung gaano ako kabigat?

Sa pagkakaalala ko ay mabigat akong babae, hindi ba? Ako itong mas malakas at nakakaangat sa kanya.

“Nigh—itigil mo n—”

Hindi ko na mabilang kung ilang ulit na akong natigilan sanhi ng iba’t ibang dahilan. Natigilan na ako dahil sa gulat, kaba, at takot… ngayon naman ay natigilan ako sanhi ng pagkalito.

“’Yung mata mo?” sambit ko nang makita ang iregularidad sa mga mata ni Night, at saka ako napasinghap nang bigla siyang tumingin sa akin.

Nakaramdam ako ng takot dahil sa kakaibang hugis nito.

Nakapaibabaw siya sa akin. Nakadagan sa buong katawan ko ang kalahati ng katawan niya at isa niyang kamay na mahigpit na nakahawak sa mga braso kong nasa likuran. At maski pa na tinanong ko siya tungkol sa pagbabago ng mga mata niya ay hindi ako sinagot ni Night. Para bang wala na siyang naririnig sa paligid niya.

Natigil na rin ang mabilis niyang paghinga.

Naging mas kalmado na ang katawan niya, at bumalik na rin sa anyong tao ang katawan niya. Ngunit nanatili ang lakas ng pagkapit niya sa mga braso ko. At sa pagkakataon na ito ay alam ko nang ito na ang parte na dapat na akong sumuko… lalo na nang makita ko ang itsura ng mga mata ni Night.

Dahil na rin sa mata niyang pahaba ay alam kong hindi ito ang angkop na sitwasyon para lumaban. Oo. Pahaba ang mga mata niya. Hindi bilog o hugis oblong… pahaba. Pahaba kagaya ng isang lalaking tupa. May naririnig akong kwento nuon tungkol sa lobong may pahabang mga mata. Ngunit hindi ako sigurado kung kaparehas ba sila ng sitwasyon ni Night.

“Haaa~” Napapikit ako nang biglang lumapit sa akin si Night.

Inamoy niya ang gilid ng pisngi ko na para bang tinatansya ang amoy ng hinahanda niyang pagkain.

Babalik ba siya sa normal kapag hinayaan ko siyang gawin ang nais ng laman niya? Matatauhan ba siya ulit?

Bahagya na naman akong lumingon kay Night para silipin ang mga mata niya. Pero sa pagkakataon na ito at wala na ang pahaba niyang mga mata. Bumalik ito sa pagiging bilog ngunit nanatiling nanlilisik.

Okay? Anong nangyayari rito?

Baka namalik-mata lang ako dahil sa hilo?

Nagsisimula na rin naman akong mawalan ng malay dahil sa lakas ng pagdiin ni Night sa akin sa kama.

“P-Pwede mo na akong bita—”

Walang imik akong hinubaran ni Night. Sa isang iglap at hila niya lang ay agad naglaho ang pang-itaas at pambaba kong kasuotan.

“Night… Night! Hindi na ‘to nakakatuwa… NIGHT!”

Halos mabilaukan na ako sa lakas ng sigaw ko. Ngunit anumang gawin ko ay hindi pa rin ako naririnig ni Night.

“Ahn!” Napasinghap ako nang maramdaman ang hindi inaasahang sensasyon sa ibabang bahagi ng katawan ko.

Tang*na naman, oh.

“Ahn!” singhap ko ulit nang diniinan pa ni Night ang daliri niya.

Tama. Ang daliri ni Night ang bagay na nararamdaman ko ngayon sa loob ng madulas kong kuweba.

It can’t be helped. Puwersahan akong nagka-estrus dahil sa pheromones ni Night kaya kahit ayaw ng isip ko ay kusa siyang tinatanggap ng katawan ko.

Ito ang dahilan kung bakit ayaw na ayaw kong magka-estrus. Kusa na lang nawawala sa katinuan at tamang rason ang katawan ko dahil lang sa kagustuhan nitong makipagtal*k.

Konti na lang at bibitaw na ang natitirang rason sa isipan ko. Ilang sandali na lang at pangungunahan na ako ng pheromones at ng mismong estrus.

Nais ko pa sanang kumapit, nang biglang…

“Ngh— ah! Ah! B-wst!” Pilit kong tinulak palabas ng kuweba ko ang kamay ni Night. Ngunit sa lakas niya ay para bang mas napapadiin lang nito ang mga kamay niya. 

“Aah! Mngnn-Night! Ah.”

Gusto ko na itong mahinto. Alam kong hindi tama. Alam kong hindi dapat. Pero dahil sa nararamdaman ko ay unti-unti nang nawawala ang natitirang lakas sa katawan ko. Nakaramdam ako ng kiliti sa parte kung saan paulit-ulit na binabalikan ng daliri ni Night. Nanginginig na rin ng kusa ang mga binti ko na para bang sumusunod sa bawat paglabas at pagpasok ng makapal at magaspang na daliri niya.

Ewan ko. Tila ba nagkaka-fireworks sa loob ng ulo ko sa bawat pag-abot niya sa parteng ‘yun. 

“N-No. No. Ni— ah! Ah!” Tili ko ulit nang dumampi sa nahihimbing kong pasas ang mainit at mahabang dila ni Night.

Aah~ Hindi ako makapaniwala kung gaano naging sensitibo ang katawan. At nararamdaman ko ang lahat ng ito, lahat ng sensasyon ng malinaw at buong-buo.

Napakapit ako sa leeg ni Night nang makaramdam ako ng matinding kiliti. ‘Yung tipo ng kiliti na hindi kayang abutin ng daliri niya.

“Aah… Haa…”

Kulang pa.

Gusto ko ng mas makapal at mas mahabang bagay.

Hindi na lang ang daliri niya.

Pero lagot pa rin siya sa’kin kapag bumalik na ang lakas ko. Hindi ako darating sa puntong ito kung nakinig lang siya sa payo ko noong una pa.

Nasa punto na ako na bahala na. It's not like I can get pregnant with this. Hindi naman ako mabubuntis sanhi ng sapilitan na estrus kagaya nito. At alam kong mahihirapan din akong tiisin ito mamaya kung hindi ko hahayaan si Night sa ginagawa niya.

Instinct. Ito ang tawag sa nangyayari sa aming dalawa ngayon. Isa itong natural na reaksyon sanhi ng estrus. Nagkataon lang talaga na ako ang nasa tabi ni Night ngayon kaya nagagawa niya sa akin ‘to.

Hindi tuloy mawala sa isip ko kung bakit pumayag ang pamilya ko na kami ni Night ang magsama sa iisang bubong? Kahit pa sabihin na mas malakas ako sa kanya… 

“Ooh~ Night!” Napaungol ako kagaya ng mga babaeng naaakit kay Night. 

Pero hindi ito dahil sa naaakit ako sa kanya.

Hindi.

Imposible.

Dahil ito sa mainit, matigas, at mamamasa-masang bagay na nilapat niya sa entrada ng perlas ko.

Teka… Teka.

Oo. Hiniling ko ‘to kanina, pero huwag naman sanang biglaan.

“T-Teka, Night. Alam kong marami ka nang karanasan. Pero unang beses ko ito, kaya magdahan-dahan k— AUGH! Ahn…”