Chapter 1

NAGPAKAWALA ng malalim na hininga si Jhonel pagkatapos niyang mailapag ang dalawang pumpon ng preskong Daisy sa magkatabing puntod ng kanyang mga magulang sa Heritage Memorial Park. 

Hindi naalis sa kanya ang paniniwalang nasa paligid lamang ang kaluluwa ng mga pumanaw na kaya nakagawian niya ring kausapin ang mga ito.

“It’s been two years, Mom.” Muli ang pagbuga niya ng hangin at pagngiti ng mapakla. 

Memories crosses his mind as his heart started recollecting the pain. Bagaman natanggap niyang ulila na silang tatlong magkakapatid, hindi pa rin ganoon kadali sa kanya na makalimutan ang sakit na idinulot ng parehong pagkawala ng kanilang mga magulang. Heaven knows how much that hurt!

Nasaksihan ng dalawang mata niya ang paghihirap ng kanyang ina, na sa paglipas ng maraming araw na pakipaglaban nito sa sakit na Lupus, binawian din ito ng buhay. Parang kailan lang, 2018 na, pero hanggang ngayo’y dala niya sa puso ang labis na pangungulila rito. 

Sa pagbaling niya sa puntod ng kanyang ama, animo’y may tumusok sa lalamunan niya. Sa sandaling iyon, naging mahirap ang paglunok para kay Jhonel.

“Uy, Dad, isang taon ka na rin palang wala na, no? Sayang dahil hindi mo man lang ako hinintay na makauwi at makita ka.”

Kahit na sino’y mahihimigan sa tinig niya ang labis na panghihinayang. Presko pa. Ang inakala niyang masayang pag-uusap nila ng gabing iyon habang nasa Japan siya ay magtuluy-tuloy na. Mali pala siya. Iyon na rin pala ang naging huli, counted as the most painful thing dahil wala siyang nagawang paraan para makauwi noon sa Pilipinas. At makita ang paglibing sa ama.

Walang timbangan ang makakapagtimbang sa bigat ng sakit na mawalan ng dalawang magulang. Naunawaan man niya ang nangyari, may mga alaala naman na ayaw kumawala sa puso at ulo ni Jhonel na madalas ay nahuhulog na lamang sa mga luha.

Nangibang-bansa rin kasi ang dalawa niyang kapatid. Na nagpadagdag sa bigat ng kalooban niya. People can’t live alone, alam niya iyon pero inaral niyang mabuhay na sa sarili lamang umasa, sa sarili lamang kumapit at sa sarili lamang kumuha ng lakas. Ngayon ay inaaral naman niyang mabuhay na may nasusumbungan ng problema, may mga bisig na nasasandalan kapag malungkot siya at may mga nasasabayan sa pagtawa— Habibi Boyz were there— and Akime as well through his ups and downs. 

Tila nabunot ang sarisaring emosyon sa dibdib niya nang makahugot siya ng malalim na hininga. Wala na nga yatang mas sasakit sa pagbabalik sa nakaraan. But past will remain in the past.

Bagaman may mga panahon na iba ang pakiramdam niya kapag siya na lang mag-isa ang umiikot sa loob ng modern bahay kubo niya. That strange feeling na hinahanapan niya ng kulang pero hindi niya matukoy. 

“You have no idea guys how much I missed you. At hindi man lang ninyo napanood ang mga concerts ko sa big screen.” Mapait itong ngumiti.

Mabuti na lamang at nabuo ang Habibi Boyz, ang bandang nag-udyok sa kanya upang makilala ng mundo ang kanyang talento. Ito rin ang dahilan sa pagtigil niyang maging entertainer sa Japan. Bumabalik na lamang siya roon kapag may break sila, o kapag iniimbetahan ng mga dating katrabaho roon para mag-guest.

Pinagsawa muna niya ang sarili. Hindi naman kasi araw-araw na nakakadalaw siya rito dahil na rin sa sabay-sabay na trabaho. Kasunod nang pagtayo niya ay ang pagtingala sa langit.

“I have to say goodbye, Mom, Dad. See you some other time?” He wasn’t sure when will be that ‘some time’. 

Napansin ni Jhonel ang paglamlam ng paligid, sign to head back home. And prepare himself. Susunduin niya sa airport si Akime. Lingid sa kaalaman ng kabanda na uuwi sa bansa ang kanyang girlfriend. Ang totoo’y wala siyang ni isang pinagsabihan sa mga itong may girlfriend siya. It was like cheating on them, pero minsan ay kailangan din ng privacy ang bawat isa sa kanila. Lalo’t nasa kanila ang mga mata ng media. Respeto na rin sa kagustuhan ni Akime na huwag itong ma-expose. 

Nasa tapat siya ng kanyang sasakyan nang kulay pulang 1971 Volkswagen standard bettle ang humarang sa kotse niya sa kinapaparadahan nito. Para namang hindi professional driver ito, naisip niya. Nilinga niya ang bahaging likuran kung saan isang Toyota pick up naman ang naka-park doon, napagitnaan siya ng dalawang sasakyan na mabilis nagpataas ng inis niya. 

Naman, o! 

Sa mangilan-ngilan na taong nasa sementeryo ay hindi niya alam kung kanino ang mga sasakyang humarang sa sasakyan niya. Napailing na sumakay si Jhonel sa kotse niya, trying his best na makalabas doon.

Hindi niya plano ang maghintay sa pagdating ng driver ng Volkswagen pero sa ilang minutong pagpaandar niya ng makina ay nakita niya ang babaeng pumasok sa sasakyan na humarang sa harapan niya. Bumaba siya na siya namang pagharurot ng sasakyan. 

“Langya naman, o!” Naihampas ni Jhonel ang palad sa bubong ng kotse dahil sa pagbangon muli ng kanyang inis. Bumalik uli siya sa loob at umalis na rin sa memorial park. Sa bahay ng Tita Ely niya sa Fort Bonifacio na siya dumiretso pagkagaling sa sementeryo. 

“HOW do I look?” He stretch his arms sidewards nang madaanan niya si Tita Ely sa living room. 

Inalis nito ang tingin sa kandong na laptop at sumulyap sa kanya. He’s wearing a plain white t-shirt na nasa ibabaw ng sleeveless denim jeans na jacket at tenernuhan ng itim na Levis jeans at kulay itim din na boots. At ng leather na Safari hat.

“Looks like a... of course, a rock star!” 

“Iyan lang naman ang original at iisang impression mo sa `kin, Tita, eh!”

Tumatawang tinaasan siya nito ng kilay. “Natural, alangan namang magsinungaling ako, di ba? You asked me about how do you look at iyon naman talaga ang nakita ko sa `yo. You’re indeed a rock star!”

“A compliment or pambobola, thanks, Tita.” 

“Hindi kita binobola,” protesta nito.

Nagkibit-balikat si Jhonel, na ginantihan ng parehong reaksiyon ng kanyang tita. 

Umupo siya sa tabi nito at bahagyang sinilip ang screen. “Anything bothers you?”

Magazine publisher at editor sa isa sa pinakamalaking publishing company sa Pilipinas ang kapatid ng kanyang ina. Kung hindi man niya ito nakikitang may hawak na magazine at aklat ay ang laptop naman ang madalas nitong kinakalikot.

“A bit. I was pitching a manuscript from one of my favorite writer.” Umiling ito na tila dismayado.

“Then, what’s wrong with that?” Ipinilig niya ang ulo bilang pagpapatuloy sa nais niyang sabihin. Sinulyapan siya nito.

“I don’t know, Jhon, it’s something like...” She sighed. “May kulang. She’s the best for me pero parang nawalan ng inspirasyon at spark ang manuscript niyang `to.” 

“Iyon lang iyon, Tita?”

“You don’t get it, Jhon.”

“Baka naman kasi po may pinagdadaanan ang writer mo na `to, baka heartbroken at hindi maka-focus sa sinusulat o may pinagdadaanang mas personal pa. You should talk to him.”

“Her,” pagtatama nito. 

Sinilip niyang muli ang screen pero wala siyang naiintindihan sa nakasulat doon.

“Kung hindi mo gusto then reject it. O ipa-revise mo. O gumawa siya ng bago,” suhestiyon niya.

Tita Ely sighed. “Anyway, don’t mind me. Lumakad ka na at maipit ka na naman sa traffic. Kilala mo si Akime, mabilis iyon mabagot.”

Napaisip siya. Kung paano niya natagalan ang mayroon si Akime na kabaliktaran sa mga bagay na gusto niya sa babae; gaya ng ayaw nitong hinahalikan siya publicly, ni hindi pwedeng maghawak-kamay, and she hates surprises. Naputol ang iniisip niya nang magsalita muli si Ely.

“Tatapusin ko munang basahin `to at mag-iimpake na rin ako.

“To where?” Nagdikit ang mga kilay niya sa kuryusidad.

“Sa San Ignacio. Mauuna kami ni Nico sa wedding venue. Para sa prenup shoots at sa catering na rin.” 

“Tatlong araw na lang at kasal ka na.” Malamig ang boses ni Jhonel. Sa mga panahon na nawala ang mga magulang niya, Ely voluntarily offered her shoulder to lean on. Hindi siya nito iniwan. Ngunit ilang araw na lang ay tuluyan na itong magkakaroon ng sarili nitong pamilya.

“Drama mo! Ikakasal lang ako, hindi ako mamamatay.”

“Tita naman, ikaw ang tumayong magulang ko kaya malungkot na masaya ako sa pag-sesettle down mo.”

Hinagod nito ang likod niya, parang batang pinatatahan sa pagmamaktol. 

“You know what, sometimes, facing the reality is the most difficult journey in everyone’s life, but it is also the best way to find ourself. And who knows, matagpuan din natin ang pag-ibig. Like a bird that return to its nest after a long day of searching food, carefree and alive. Believe me, you’ll overcome your hardships and heartbreaks. But before winning each of our fights, may pinaka-main ingredient dito— rejection— so you’ll know your strengths and weaknesses beyond it.”

“Uhm... Sounds like— hindi ba galing sa binabasa mo iyon?” tumatawa niyang tanong.

Tumawa rin ito. “Sort of.”

Naengganyo siya na silipin sa pangatlong pagkakataon ang screen ng laptop nito. Malabo ang mga letra pero hinahanap ng mga mata niya ang linyang iyon. And there he found it, last two paragraph from the bottom. Perhaps an ending of the story. 

 

“Okay, I should have get going, Tita.” H*****k siya sa pisngi nito.

“Ingat ka.”

“Sila mag-ingat sa `kin,” birong sagot niya. “Bye-bye.”

Napailing siya nang mapahawak sa manibela. Why is he so much affected with those lines? Ewan at may hindi siya maipaliwanag na emosyon sa loob ng dibdib niya, parang excitement na makilala ang writer ng manuscript. Silly thing!

Ang excitement niya ay para kay Akime, sa muli nilang pagkikita makalipas ang isang buwan. Iyon ang dapat niyang pagtuunan ng oras na isipin at hindi ang kung anuman na fictional quoted messages ng isang writer. Mula sa long distance relationship nila, wala siyang ibang dapat isipin kundi si Akime. Si Akime lang!

“I MISS you.” 

“I miss you, too. But you’re late.” Sinundot ni Akime ng hintuturo ang tagiliran niya nang salubungin niya ito ng yakap. “As always. You should have leave earlier dahil masakit na ang binti ko sa kahihintay sa `yo.”

“I’ll assure you na mas sasakit iyang binti mo mamayang gabi,” pabulong na panunukso niya.

“Huh! Bakit mamayang gabi pa kung pwede naman mamaya pagdating natin sa bahay mo, di ba?” ganting biro nito.

“Sure, but of course, will do my best na mawala rin ang sakit pagkatapos.”

“Naughty!” Hinampas nito ang braso niya.

“You too.”

Sabay silang tumawa.

“Next time, baka sunduin na kita ng chopper. Alam mo naman kasi ang isa sa problema ng bansa natin unlike Japan na kung ma-traffic man hindi ganito kabigat sa atin,” sincere niyang sabi na hinahagod ang likod ng nobya. He honestly misses her.

Kumawala ito sa kanya. Nakita niya ang pagsimangot nito ng bahagya. Then Akime rolled her eyes. “I know,” maikling sagot nito. “I like that chopper idea of yours, medyo romantic.”

“At least hindi surprise.”

Napangiwi ito. “I hate surprises you know that.”

 

Muli ay inakbayan niya si Akime at himalang hindi ito kumalas. Sa halip, sinuksok nito ang braso sa baywang niya at kumapit sa tagiliran niya. Gusto niyang magmura dahil tila tinutukso siya ng sarili sa kilig na nararamdaman niya. 

“Let’s go!” As Jhonel took steps, he distracted by his ringing phone. Kung kailan naman magkadikit ang mga katawan nila na hindi nila nagagawa sa pampublikong lugar ay saka mauudlot bigla.

“Who’s calling?”

Si Tayler ang tumatawag nang silipin niya ito. Magkasabay ang sana’y pagsagot niya sa tawag at ang pagkakaputol niyon. Hindi pa man niya napipindot ang number nito’y si Junix naman ang tumatawag.

“Take it! Mukhang importante at dalawa na sa mga bandmates mo ang tumatawag sa `yo.” 

“Okay lang?”

Itinulak ni Akime ang braso niya, senyales na dumistansya siya rito. Hanggang sa binigyan siya nito ng nakauunawang ngiti ay nag-alangan pa rin siyang iwan ito.

“Go! Huwag mo nang hintayin na lahat sila ay tumawag pa sa`yo. I’ll wait here.”

“Saglit lang `to.” Ilang dipa lang ang inilayo niya. Ayaw man niyang iwan ito pero laging ganito si Akime, privacy is a prior. At iginagalang niya iyon.

Sermon ang ibinungad ni Junix nang tawagan niya ito pabalik. “Where are you? Nakakulong kami sa bahay mo sa kahihintay sa `yo. Hapon na’y wala ka pa rin.”

“Bilisan mo, Jhon!” Narinig niyang sigaw ng iba pa niyang kaibigan.

“I’m on my way, dude. May problema ba?” Senenyasan ni Jhonel si Akime na maghintay pa pagkatapos ay mariing pinakinggan si Junix na nasa linya.

“Sure, there is. Malaking problema, bro. Hindi mo raw na-i-set pa ang schedule ng ilang musicians para sa kasal ng tita mo, kulang ang violinist. Tita Ely called Tayler while ago at ipinaaayos ang grupo ng musicians including ‘you’ dahil ikaw ang aawit ng theme song nila na gagamitin din mismo sa wedding.”

His nose flared as his hands playfully rubbing his forehead. There’s something wrong with it.

“Yeah, alam ko. I’m working on it, dude,” pagsisinungaling niya. Dahil totoong hindi pa niya naaayos iyon. May isa pang kulang sa listahan ng mga violionists at wala pa siyang nahahanap na kukumpleto sa mga ito. At ngayon pa talaga sumabay ang pagrereklamo ng mga kaibigan niya, seriously?

“Nasaan ka ba? Ang ingay ng mga tao. Dude—Jhonel?! Hello?”

“H-hello? Hindi kita marinig. Hello! Junix!” Umiling na ibinaba niya ang cellphone na sinadya niyang i-switch off para ma-disconnect ang tawag ni Junix. Na-guilty man sa ginawa ay mas okay na iyon kaysa makipagtalo pa rito.

Lumakad siya pabalik kay Akime na bahagyang sumisilip sa hawak niyang cellphone. Hindi niya lang alam kung saan nagmula ang babaeng bumunggo sa kanya, dahilan para matapunan ng kape ang damit niya. 

“Naku, sorry, sir.” Mabilis ang pagpunas nito ng panyo sa nabasang parte ng damit niya.

“Nagmamadali kasi ako. Pero hindi ko mapapatawad ang sarili ko kung nasunog ang balat mo. Pasensiya na talaga, sir.” Yumuko ito at tila hiyang-hiya na tingnan siya.

Nakangiting sinulyapan niya ang bitbit nitong kape. Imbis na sagutin ang babae, sabi niya, “Latte.”

Napasinghap ito at sunud-sunod ang pagtango. “Coffee addict ako, eh,” nahihiyang pag-amin nito.

“Favorite ko rin iyan.”

“We have things in common pala kung ganoon.” She smiled sweetly. 

“I guess so.” Jhonel had never been in a short talk to strangers, ngayon lang. Nang maalala na kasama si Akime ay napalingon siya sa kinaroroonan nito.

Eksaktong lumapit sa kanila si Akime. “What took you so long?”

Tinuro niya ang babae saka sumagot. “Uh. She accidentally bumped onto me. Tara na?” yaya niya kay Akime.

“Late na naman tayo,” sagot ni Akime. But unlike her usual attitude, hindi pagrereklamo ang nahihimigan niya sa boses nito. Humawak ito ng mahigpit sa braso niya. Gusto ba siyang ilayo nito sa ibang babae? Nagseselos ba ito?

Sumingit ang babae sa kanila. “Again, sorry, sir.”

“Ayos lang iyon huwag mo lang ako tawaging sir. Kasalanan ko rin naman dahil nakatutok ako sa phone ko.” Pinigil niya ang kamay nito sa akmang pag-abot nito ng wet wipes. “Okay lang ako. I think you’re in a hurry.” He gave her a comfortable smile. 

Nang hindi ito kaagad sumunod ay marahan niyang kinuha ang hawak nitong wet wipes at siya na mismo ang nagpunas sa puting t-shirt niya na nagmistulang mapa sa gitna ng dibdib niya.

“Mabuti at hindi masyadong mainit itong kape.” Mabagal ang pagkakatanggal ng kunot ng noo nito nang marahil ay makilala siya. 

“Jhonel Hosoda.” Halos pabulong na wika nito, at saka sumilay ang ngiti sa labi. “Pwede bang magpapicture kasama ka? I love your songs.” 

“Which one’s your favorite?”

“Pusong Bato Ka Ba?”

“Hindi bato ang puso ko.”

Tila natigagal ang babae. Lumingon ng mabilis kay Akime, at tumingin muli sa kanya.

“Hindi ka na mabiro,” tumatawang wika ni Akime, na dumapo ang palad sa siko ni Jhonel, nagpapahiwatig ng seguridad. 

She clears her throat, then smiled back. “So, selfie?”

Tumalima nga si Jhonel pero sa pagsang-ayon muna ni Akime. And for the first time, kasama si Akime sa pagpapa-picture niya kasama ang isang fan. And what Akime did overwhelmed him.

Humarap siya sa front camera nito at halos magkasabay silang ngumiti. 

“Thanks. Matutuwa ang kapatid ko `pag nalaman niyang na-meet ko ang vocalist ng Habibi Boyz.”

“Regards mo ako sa kapatid mo.” 

“Oo ba!” 

Sinundan niya ito ng tingin habang papalapit sa isang lalaki. The girl looks familiar. Hindi niya maalala saan niya ito nakita pero malakas ang kutob niyang nagkita sila somewhere. Naramdaman niya ang paghila ni Akime sa kanya. Nagpaalam na rin ang babae sa kanila.

“Hindi ko gusto iyong tingin mo sa babaeng iyon.”

“Ha?” 

Ang dalawang salitang ito ay hindi niya alam paano susundan. Na-blangko si Jhonel sa naging reaksyon ng girlfriend niya. 

Hindi niya na muling nilinga ang nakabungguan niya but he was sure na nagkita na sila. 

Sa kotse niya, nauna siyang umimik. Tila walang balak si Akime na kausapin siya. 

“So, susunduin na lang kita sa kasal ni Tita Ely. Nasa bahay ko ang mga lalaki kaya hindi kita pwedeng dalhin doon ngayon,” ani Jhonel nang nasa sasakyan na sila. Mananatili muna pansamantala si Akime sa bahay ng kanyang tita hanggang sa matapos ang kasal. Ito ang ipinunta nito sa bansa. Pero lingid dito ang isang mahalagang bagay na binabalak niya.

“Sure. Walang problema sa `kin as long as ma-e-enjoy ko ang ilang araw na stay ko rito nang walang ibang babae na aali-aligid sa `yo.”

“Nagseselos ka nga.” Napangiti siya.

“At gusto mo pa yatang matuwa ako?”

Hindi na nagsalita si Jhonel, ginagap niya ang isang kamay ni Akime, hindi rin ito nagprotesta.

Maikling katahimikan ang pumagitna sa kanila, pagkatapos ay binasag iyon ni Jhonel. 

“M-may sasabihin sana ako...” Words slowly choked him. Paano niya ba uumpisahan gayong umaakyat ang kaba niya mula sa tuhod patungong dibdib niya? Bahala na!

Hindi niya nilinga si Akime pero alam niyang nakatingin ito sa kanya. Nasa kahabaan na sila ng EDSA at nasa ilalim ng traffic. 

“Ano iyon?” 

“Uh...”

“Nenenerbiyos mo ako.”

“Okay, kapag ba tayo na ang ikinasal, saan mo gustong ikasal?”

“Wala pa naman siguro sa plano mo iyan, di ba?” Tinaasan siya nito ng kilay.

“Hindi na tayo bumabata. Syempre, we have to make plans. Mabubuhay naman na kita,” biro pa nito.

Biglay tumahimik si Akime, na ikinabahala ni Jhonel.

Pinisil niya ang palad nito, saka dinala sa labi at dinampian ng pinong halik.

 

“Na-pressure ba kita?”

“Hindi naman. Nabigla lang ako. At tama ka, kailangan na nga siguro nating magplano para sa atin, sa future natin.”

Ang kaba kanina ni Jhonel sa kaiisip sa proposal niya kay Akime ay nahalinhan ng pag-asa, at saya. Huwag lang sanang mabulilyaso ang mga plano niya.