Nobela ni Rain Sevilla

Napipilan siya sandali pero unti-unti ay bumawi ng lakas ng loob para humingi ng pasensiya sa lalaki. Ito lang naman ang kaya niyang gawin sa ngayon. Alam niyang sarado ang isip ni Jhonel at hindi niya ipipilit na makipag-ayos dito ngayon. “I’m so sorry. Please forgive me.” Words sincerely escaped from her throat. Then she looked away. Kung tatagal siya sa pakikipagtitigan dito ay baka sugurin niya na lang ng yakap si Jhonel o magmakaawa siya rito. Pero mabuti na rin na hindi niya makita pa ang sakit sa mga mata nito, at mabuti pa nang hindi na rin niya nararamdaman ang pag-usig ng budhi sa kanya. Mabigat ang loob, masama ang pakiramdam at lutang na lutang si Leigh nang hindi nilinga si Jhonel at nilakad ang pintuan. “And the dinner is ready kung gusto mong maghapunan. Sana magustuhan mo ang mga niluto ko, Jhon... Jhonel.” Kahit ang totoo’y hindi iyon ang ipinagdarasal niya dahil ang dasal niya ay pagbigyan siya nitong makasalo man lang sa huling pagkakataon. Pero malabo. Ipinagtata

Narinig niya ang pagtawag muli ni Ely sa pangalan niya, kaya binalik ni Leigh sa tainga ang cellphone. Tumikhim siya para tanggalin ang anumang bumabara sa lalamunan niya. “I can’t stay in writing. I have switched my plans. At gusto kong gawin iyon habang bata pa ako. Tungkol kay Jhonel, siguro kailangan muna naming maghiwalay. We need space. Isa pa’y ayoko rin na guluhin ang career niya. Ayokong maging pabigat pa sa kanya.” Purong walang katotohanan ang mga iyon. Kailangan niya lang panindigan.Hindi niya ito narinig na nagprotesta pero alam niyang hindi ito sang-ayon sa ibang sinabi niya. Sigurado siya roon. “Alam kong nauunawaan mo ako.”Ely sighed again. “I think hindi na talaga kita ma-co-convince pa. Pero bilang kaibigan at payong pangkaibigan, ayoko sanang iwan mo ang pamangkin ko.” Hindi iyon pakiusap. Hindi rin pagmamakaawa. It’s just a matter of concern. At duda siya kung mapagbibigyan siya ni Leigh this time. Ilang beses na rin naman siyang humingi rito ng pabor at walang t

Laceyleigh played the role of a real loving wife to Jhonel; prepared the dinner nook, organized the bedroom, put the stuffs in the bathroom in their order, cleaned the tiny living room. Hanggang sa paglalaba ng ilang naitambak na damit nila ni Jhonel ay ginawa niya. Only to forget Jhonel and Akime together. The scene she had seen downstairs at the mini store remain swinging in her head. Leigh busied herself. Ngunit hindi naibsan ng pagod na nararamdaman niya mula sa natapos niyang housechores ang sakit ng nakita niya. At the moment she closed her eyes and feel the air from the air-conditioned, Leigh also ignored the rats running in her chest. At ang nakita niya kanina ay kasama sa pilit na binalewala niya. Kung may magpapaliwanag at humingi ng pasensiya, siya dapat at hindi si Jhonel. At nakapagdesisyon na siya. Lahat ng kailangan na malaman ni Jhonel ay sasabihin niya sa lalaki mamaya. “I’ll be home at nine, honey. I love you...” sabi nito kasabay ng pagtanim ng pinong halik

JHONEL smiled with a mixture of happiness and embarrassment. Matagal siya nitong tinitigan. Then he bent his head slowly. Napalunok si Leigh. But her throat didn’t respond. Pati ba naman laway niya ay sasama rin sa pagtakas ng hiya niya? This is damn! And she loved this damn feeling inside her. His hand presses the nape of her neck thoroughly na para bang sinasadya nitong maramdaman niya ang kiliti ng bawat haplos nito. Hindi niya ikakaila ang nararamdaman niya. Na kung hindi sa pagpipigil niyang huwag sumigaw ay baka kanina pa niya ginawa. In a reverse way, a sweet moan came out of her dried throat. Ramdam niya ang init ng palad nito. Ganoon din ang tumataas na ring init sa katawan niya. Then he pulled her close to him. He kissed her gently, then it suddenly became rough and hungry. Dumiin ang pagkakahawak nito sa likod ng ulo niya. Sa loob ng bibig niya, ramdam ni Leigh ang dila nitong animo’y may hinahanap doon.Kasabay niyon ang marahan na pagbaba ng isang kamay nito sa likod ni

HER confessions? Sabi na nga ba. Hindi pala nito nakalimutan ang sinabi niya over the phone earlier. Nais niyang humindi sa bahaging iyon dahil hindi naman iyon ang ikukumpisal niya dapat. But, then, she nodded her head slowly. Breathing could be a relief, so she dropped a sudden deep breath. “Y-yes. Pwede mong basahin iyon bago ko ipasa.” “No. It would be fine. Alam ko naman na maganda ang kalalabasan niyon.” Tumango si Leigh. “It’s easy for you to say it. Iiwan ko sa `yo ang kopya at basahin mo.” She rolled her eyes, seeing Jhonel shaking his head. “No whys and buts...” aniya na nagpatawa rito. “Alright,” pagsukong sagot niya. Pinaikot niya ito na nagpatili ng bahagya kay Laceyleigh. Wala ito sa expectations niya pero hindi naman kaliwa ang dalawang paa nilang dalawa para hindi ma-enjoy ang slow dance na ito. Naisip niya na kung sana ang confidence ni Jhonel ay lumipat sa kanya para umamin na rito, at para makauwi na siya. Pero sadyang humina ang loob niya pagkakita niya rito

“LACE, is there any problem?” Good point kung nahihimigan nito ang pag-aalala niya dahil iyon naman ang totoong nararamdaman niya ngayon. Consolation na ang pag-asam niyang tugma ang feelings nila. Sandali niyang inilayo ang cellphone sa kanya, saka bumuga ng hangin sa bibig. “Wala naman, Jhonel... I’m sorry to interrupt. I just...” Bago ito makapagpatuloy ay sinalo niya ang linya ni Laceyleigh. “I’ll fetch you at your house tonight. Dito na lang tayo sa place ko mag-dinner if that sounds okay to you?” Narinig niya ang paghinga ng malalim ni Leigh. At nais niyang magtanong kung ano ang ikukumpisal nito pero naisip niya rin kaagad na makapaghihintay pa ang gabi. “Sounds great. Pero huwag mo na akong sunduin. May kotse naman ako.” Bigla ay humalili sa tono ang panghihinayang. “You sure?”“Huwag ka nang mag-abala. Alam ko naman ang address mo.”“Sige, ikaw ang masusunod. So, see you later?” “Yep! See you later. And...” Leigh lost her tongue in seconds. She releases another long and