Narinig niya ang pagtawag muli ni Ely sa pangalan niya, kaya binalik ni Leigh sa tainga ang cellphone. Tumikhim siya para tanggalin ang anumang bumabara sa lalamunan niya. “I can’t stay in writing. I have switched my plans. At gusto kong gawin iyon habang bata pa ako. Tungkol kay Jhonel, siguro kailangan muna naming maghiwalay. We need space. Isa pa’y ayoko rin na guluhin ang career niya. Ayokong maging pabigat pa sa kanya.” Purong walang katotohanan ang mga iyon. Kailangan niya lang panindigan.Hindi niya ito narinig na nagprotesta pero alam niyang hindi ito sang-ayon sa ibang sinabi niya. Sigurado siya roon. “Alam kong nauunawaan mo ako.”Ely sighed again. “I think hindi na talaga kita ma-co-convince pa. Pero bilang kaibigan at payong pangkaibigan, ayoko sanang iwan mo ang pamangkin ko.” Hindi iyon pakiusap. Hindi rin pagmamakaawa. It’s just a matter of concern. At duda siya kung mapagbibigyan siya ni Leigh this time. Ilang beses na rin naman siyang humingi rito ng pabor at walang t
Napipilan siya sandali pero unti-unti ay bumawi ng lakas ng loob para humingi ng pasensiya sa lalaki. Ito lang naman ang kaya niyang gawin sa ngayon. Alam niyang sarado ang isip ni Jhonel at hindi niya ipipilit na makipag-ayos dito ngayon. “I’m so sorry. Please forgive me.” Words sincerely escaped from her throat. Then she looked away. Kung tatagal siya sa pakikipagtitigan dito ay baka sugurin niya na lang ng yakap si Jhonel o magmakaawa siya rito. Pero mabuti na rin na hindi niya makita pa ang sakit sa mga mata nito, at mabuti pa nang hindi na rin niya nararamdaman ang pag-usig ng budhi sa kanya. Mabigat ang loob, masama ang pakiramdam at lutang na lutang si Leigh nang hindi nilinga si Jhonel at nilakad ang pintuan. “And the dinner is ready kung gusto mong maghapunan. Sana magustuhan mo ang mga niluto ko, Jhon... Jhonel.” Kahit ang totoo’y hindi iyon ang ipinagdarasal niya dahil ang dasal niya ay pagbigyan siya nitong makasalo man lang sa huling pagkakataon. Pero malabo. Ipinagtata
NAGPAKAWALA ng malalim na hininga si Jhonel pagkatapos niyang mailapag ang dalawang pumpon ng preskong Daisy sa magkatabing puntod ng kanyang mga magulang sa Heritage Memorial Park. Hindi naalis sa kanya ang paniniwalang nasa paligid lamang ang kaluluwa ng mga pumanaw na kaya nakagawian niya ring kausapin ang mga ito. “It’s been two years, Mom.” Muli ang pagbuga niya ng hangin at pagngiti ng mapakla. Memories crosses his mind as his heart started recollecting the pain. Bagaman natanggap niyang ulila na silang tatlong magkakapatid, hindi pa rin ganoon kadali sa kanya na makalimutan ang sakit na idinulot ng parehong pagkawala ng kanilang mga magulang. Heaven knows how much that hurt! Nasaksihan ng dalawang mata niya ang paghihirap ng kanyang ina, na sa paglipas ng maraming araw na pakipaglaban nito sa sakit na Lupus, binawian din ito ng buhay. Parang kailan lang, 2018 na, pero hanggang ngayo’y dala niya sa puso ang labis na pangungulila
“WHY are you so excited?”Smiling, Jhonel shook his head. “Mind your necktie and not my business.” Nilinga niya si Junix na tumapat sa kinatatayuan niya sa harap ng long length mirror sa kwarto ng groom. At inayos ang kurbata.“I noticed someone outside.”“Babae?”“Of course!” Tumatawang tumalikod si Junix. “Beautiful and sexy. At tsinita...” pahabol nitong lumabas na ng pintuan.Nag-isip siya. May ibang tsinita ba itong tinutukoy maliban sa girlfriend niya? Bukod sa ibang kasamahan nila noon sa bar na dating pinagtatrabahuan niya sa Japan kasama si Akime ay ngayon niya muling narinig na may humanga sa nobya.Malamang ay nahila ni Junix pabalik ang dila kung alam lang nitong girlfriend niya ang tinukoy nito.Ang kasal ay sa family ancestral home nila sa San Ignacio. Sa bahay rin na ito ikinasal ang mga magulang niya at iba pang kasapi ng pamilya.
“F******K LIVE BROADCAST? You can’t be serious, Jhon!”“Why not?” Tiningan niya si Tayler at tumango. “Mas magandang paraan `yon kaysa magbayad pa ako ng tao para hanapin `yong babae na `yon. I don’t want to waste money for this.”“Hindi pa ba pagsasayang ng oras `tong ginagawa mo? At sinisira mo ang pangalan mo. Hindi ka dapat padalos-dalos.”Somehow, Tayler was right. Pero desidido siyang ituloy ang plano. “Hindi hahantong sa ganito kung mas maaga niyang isinauli ang bagay na hindi naman sa kanya.”“Blame yourself for that carelessness.”“Hindi ka nakakatulong. Mas kinakampihan mo pa ang babaeng hindi mo kaano-ano.”“Don’t be so childish. Concern kami sa career mo. Ayaw naming mga kaibigan mo na mapahamak ka. Nasaktan ka na nga dahil kay— never mind— pagkatapos ay heto ka ngayon at parang tangang naghahabol sa babaeng hindi mo talaga kilala. What if masamang tao pala talaga `yon at binenta na pala ang singsing?”Mukhang kailangan niyang i-apply ang second option niya. Kung tatalab,
She would have ignored him, or ran away from him. But here she is… following the flow! Hindi mawari ni Laceyleigh kung tama ang desisyon niya. One thing is so sure, hapon na’t pahirapan ang pagsakay nang ganitong oras. Baka gabihin siya at baka mag-alala si Mickey sa kanya. Sasabay siya sa sasakyan ni Jhonel hindi dahil gusto niya, kundi dahil ito lang ang choice niya. Hindi rin ang sinasabi nito na ‘date’ ang concern niya, kailangan niya lang talaga na makauwi sa saktong oras. Pero sa kabilang banda, ano naman kung makipag-date siya? She is single, Jhonel is single. Wala siyang nakikitang mali roon. Ops, mayoon pala. Kahihiwalay lang nito at ng fianceé nito. Whatever! Wala rin namang malisya sa kanya kung sasama siya rito ngayon. Maliban kung ito na ang magbibigay malisya sa pagsama niya. At wala na siyang pakialam doon. Nahabol ng paningin niya ang pagngiti ni Jhonel, ngiting tila nagtagumpay sa dwelo. “Napakabilis naman magbago ng isip mo, fianceé.” The way he pronounces fianc
IPINAGTATAKA ni Laceyleigh ang grupo ng mga tao sa labas ng bahay nila. Pinigilan siya ni Jhonel sa akmang pagbaba sa sasakyan. “Sino ang mga iyan at bakit nandiyan sila sa harapan ng bahay ko?” “Look at them carefully. Mga Media sila.” Namilog ang mga mata niya. Ano ang ginagawa ng Media sa bahay nila? Doon lamang niya napagtanto na tama si Jhonel. Hindi niya maiiwas ang ekspresyon ng pagtataka. “Bakit nandito sila?” “Natunton ka na nila.” Gusto sana niyang sumbatan si Jhonel. Dahil in the first place ay kasalanan nito iyon. Kung hindi dahil sa pag-post nito tungkol sa kanya sa social media ay hindi siya makikilala ng Media. In between shock and confusion, Laceyleigh managed to grabb her cellphone from her chest bag. Hinanap niya sa dialled lists ang contact number ni Mickey. “Nasaan ka? May mga press sa labas ng bahay natin. Huwag ka munang umuwi. Or susunduin ka namin diyan!” Inignora niya ang tanong ng kapatid sa tinukoy niyang 'namin' dahil hahaba lang ang diskusyon nila.
Tumikhim ito na nagpabalik sa malayong daloy ng isip ni Leigh.. Bago magsalita ay tumikhim din siya. “Huwag mo na akong alalahanin. Tama na ‘yung kokopkopin mo kami ng isang araw. Kung nababahala ka rin na humarap ako sa Media at magsasalita, don’t worry, iiwas ako hanggang kaya ko.”Tahimik lang na nakikinig si Jhonel. Hindi tuloy alam ni Leigh kung ano ang iniisip nito.“Saka hindi ko naman sisirain ang career mo kung iyon ang isa pa sa ikinababahala mo. At mabahiran ng kahihiyan ang pangalan mo’t ng grupo ninyo.” Naiisip pa lamang niya ang sinabi nitong itutuloy nila ang drama nila bilang mag-fiancée ay tila nahihirinan na siya.“You will stay in my house as long as I want, whether you like it or not. Pwede kang mangatwiran pero hindi ka pwedeng tumanggi.” “May sarili akong buhay, Jhonel.”“Pero ako ang masusunod ngayon.”“At may kapatid akong binubuhay,” pangatwiran niya ulit.“I can feed you both.”“That’s not my point!” Tumaas ang boses ni Leigh sa inis niya sa lalaki. Minamalii
Napipilan siya sandali pero unti-unti ay bumawi ng lakas ng loob para humingi ng pasensiya sa lalaki. Ito lang naman ang kaya niyang gawin sa ngayon. Alam niyang sarado ang isip ni Jhonel at hindi niya ipipilit na makipag-ayos dito ngayon. “I’m so sorry. Please forgive me.” Words sincerely escaped from her throat. Then she looked away. Kung tatagal siya sa pakikipagtitigan dito ay baka sugurin niya na lang ng yakap si Jhonel o magmakaawa siya rito. Pero mabuti na rin na hindi niya makita pa ang sakit sa mga mata nito, at mabuti pa nang hindi na rin niya nararamdaman ang pag-usig ng budhi sa kanya. Mabigat ang loob, masama ang pakiramdam at lutang na lutang si Leigh nang hindi nilinga si Jhonel at nilakad ang pintuan. “And the dinner is ready kung gusto mong maghapunan. Sana magustuhan mo ang mga niluto ko, Jhon... Jhonel.” Kahit ang totoo’y hindi iyon ang ipinagdarasal niya dahil ang dasal niya ay pagbigyan siya nitong makasalo man lang sa huling pagkakataon. Pero malabo. Ipinagtata
Narinig niya ang pagtawag muli ni Ely sa pangalan niya, kaya binalik ni Leigh sa tainga ang cellphone. Tumikhim siya para tanggalin ang anumang bumabara sa lalamunan niya. “I can’t stay in writing. I have switched my plans. At gusto kong gawin iyon habang bata pa ako. Tungkol kay Jhonel, siguro kailangan muna naming maghiwalay. We need space. Isa pa’y ayoko rin na guluhin ang career niya. Ayokong maging pabigat pa sa kanya.” Purong walang katotohanan ang mga iyon. Kailangan niya lang panindigan.Hindi niya ito narinig na nagprotesta pero alam niyang hindi ito sang-ayon sa ibang sinabi niya. Sigurado siya roon. “Alam kong nauunawaan mo ako.”Ely sighed again. “I think hindi na talaga kita ma-co-convince pa. Pero bilang kaibigan at payong pangkaibigan, ayoko sanang iwan mo ang pamangkin ko.” Hindi iyon pakiusap. Hindi rin pagmamakaawa. It’s just a matter of concern. At duda siya kung mapagbibigyan siya ni Leigh this time. Ilang beses na rin naman siyang humingi rito ng pabor at walang t
Laceyleigh played the role of a real loving wife to Jhonel; prepared the dinner nook, organized the bedroom, put the stuffs in the bathroom in their order, cleaned the tiny living room. Hanggang sa paglalaba ng ilang naitambak na damit nila ni Jhonel ay ginawa niya. Only to forget Jhonel and Akime together. The scene she had seen downstairs at the mini store remain swinging in her head. Leigh busied herself. Ngunit hindi naibsan ng pagod na nararamdaman niya mula sa natapos niyang housechores ang sakit ng nakita niya. At the moment she closed her eyes and feel the air from the air-conditioned, Leigh also ignored the rats running in her chest. At ang nakita niya kanina ay kasama sa pilit na binalewala niya. Kung may magpapaliwanag at humingi ng pasensiya, siya dapat at hindi si Jhonel. At nakapagdesisyon na siya. Lahat ng kailangan na malaman ni Jhonel ay sasabihin niya sa lalaki mamaya. “I’ll be home at nine, honey. I love you...” sabi nito kasabay ng pagtanim ng pinong halik
JHONEL smiled with a mixture of happiness and embarrassment. Matagal siya nitong tinitigan. Then he bent his head slowly. Napalunok si Leigh. But her throat didn’t respond. Pati ba naman laway niya ay sasama rin sa pagtakas ng hiya niya? This is damn! And she loved this damn feeling inside her. His hand presses the nape of her neck thoroughly na para bang sinasadya nitong maramdaman niya ang kiliti ng bawat haplos nito. Hindi niya ikakaila ang nararamdaman niya. Na kung hindi sa pagpipigil niyang huwag sumigaw ay baka kanina pa niya ginawa. In a reverse way, a sweet moan came out of her dried throat. Ramdam niya ang init ng palad nito. Ganoon din ang tumataas na ring init sa katawan niya. Then he pulled her close to him. He kissed her gently, then it suddenly became rough and hungry. Dumiin ang pagkakahawak nito sa likod ng ulo niya. Sa loob ng bibig niya, ramdam ni Leigh ang dila nitong animo’y may hinahanap doon.Kasabay niyon ang marahan na pagbaba ng isang kamay nito sa likod ni
HER confessions? Sabi na nga ba. Hindi pala nito nakalimutan ang sinabi niya over the phone earlier. Nais niyang humindi sa bahaging iyon dahil hindi naman iyon ang ikukumpisal niya dapat. But, then, she nodded her head slowly. Breathing could be a relief, so she dropped a sudden deep breath. “Y-yes. Pwede mong basahin iyon bago ko ipasa.” “No. It would be fine. Alam ko naman na maganda ang kalalabasan niyon.” Tumango si Leigh. “It’s easy for you to say it. Iiwan ko sa `yo ang kopya at basahin mo.” She rolled her eyes, seeing Jhonel shaking his head. “No whys and buts...” aniya na nagpatawa rito. “Alright,” pagsukong sagot niya. Pinaikot niya ito na nagpatili ng bahagya kay Laceyleigh. Wala ito sa expectations niya pero hindi naman kaliwa ang dalawang paa nilang dalawa para hindi ma-enjoy ang slow dance na ito. Naisip niya na kung sana ang confidence ni Jhonel ay lumipat sa kanya para umamin na rito, at para makauwi na siya. Pero sadyang humina ang loob niya pagkakita niya rito
“LACE, is there any problem?” Good point kung nahihimigan nito ang pag-aalala niya dahil iyon naman ang totoong nararamdaman niya ngayon. Consolation na ang pag-asam niyang tugma ang feelings nila. Sandali niyang inilayo ang cellphone sa kanya, saka bumuga ng hangin sa bibig. “Wala naman, Jhonel... I’m sorry to interrupt. I just...” Bago ito makapagpatuloy ay sinalo niya ang linya ni Laceyleigh. “I’ll fetch you at your house tonight. Dito na lang tayo sa place ko mag-dinner if that sounds okay to you?” Narinig niya ang paghinga ng malalim ni Leigh. At nais niyang magtanong kung ano ang ikukumpisal nito pero naisip niya rin kaagad na makapaghihintay pa ang gabi. “Sounds great. Pero huwag mo na akong sunduin. May kotse naman ako.” Bigla ay humalili sa tono ang panghihinayang. “You sure?”“Huwag ka nang mag-abala. Alam ko naman ang address mo.”“Sige, ikaw ang masusunod. So, see you later?” “Yep! See you later. And...” Leigh lost her tongue in seconds. She releases another long and
MULA sa nagkalat na mga bubog sa sahig dahil sa nabasag na mug ay umangat ang mga mata ni Leigh sa taong nakatayo sa tapat ng lababo. Nagkasalubong ang mga mata nila. At mahahalata sa mga mata ng kaharap ang galit.“A-akime?” Ang naramdaman niya ay magkahalong usig ng budhi at awa sa halip na magulat siya sa presensiya nito. “Bakit ka nandito?” Mabilis din na naipilig ni Leigh ang ulo dahil sa klase ng tanong niya. Nahabol niya ang pagsingkit lalo ng mga mata nito. “Ibig kong sabihin, kanina ka pa ba nandito? Si Mickey?”Bahaw siyang tumawa. Alam niyang nagulat si Leigh na siya ang inabutan nito doon imbis na ang kapatid nito. “Akime...” pag-uulit niya, at tumango. “Ngayon mo lang ulit ako tinawag sa buong pangalan ko.”She was right. And she can sense trouble in her tone. Nickname nito ang madalas itawag niya rito. Ngayon lang ulit naging pormal ang pagtrato niya sa kaibigan. Feeling niya nanganganib maging ang friendship nila sa engkwentro na ito. At malakas ang kutob niya na hindi n
Naramdaman ni Jhonel ang interes ni Laceyleigh. Sa sarili ay alam niyang mapagkatitiwalaan niya ito. “Natakot si Tayler na baka ikaw ang dahilan para maungkat ang naging past relationship ko kay Divine.” Hindi masabi ni Jhonel ang nakita niyang picture nina Laceyleigh at Akime. Kuha iyon noong kasal ng tita niya. Larawan ng friendship at hindi basta nagkakilala lang. Kaya ba ito invited sa kasal? Gusto niyang pigain ang ulo sa mga gumugulo ngayon sa kanya. Ang lahat ba’y planado? Pero paano? Ayaw niyang panghawakan iyon. Ang masakit pa nito’y wala siyang nakikita ni katiting na concern mula kay Laceyleigh, na para bang wala itong pakialam sa sitwasyon niya. Another thing confuses him, Tita Ely never mention Laceyleigh to him. Ito ba ang sinasabi nitong paboritong writer nito? Napaungol siya. Heaven help! “What?” Hindi makapaniwalang napukpok ni Leigh ang hita. Ganoon na ba kasama ang tingin ni Tayler sa kanya? Pero hindi nga ba’t bukod sa magkaroon ng inspirasyon, may iba pa siyang
SA harap ng isang bungalow house huminto ang sasakyan ni Jhonel. Sa unahan ay may ilang naka-park din na sasakyan at motorsiklo. “This is Tayler’s house. The majority voted to have lunch in his place, kaya tayo narito,” paliwanag niya kay Laceyleigh nang mapansin ang pagtataka nito pagbaba nila. “Nice place,” komento niya naman na saglit nilibot ang tingin sa paligid. “Swerte ng lalaki na ‘yun. Besides, masarap din magluto si Nanay Elisa kumpara kung sa fancy restaurants pa tayo kumain. Here, we can smell the natural scent of nature, plus makakaiwas pa tayo sa mata ng maraming tao.” May pagmamalaki sa tinig nito. “At sa camera,” natatawang dugtong niya. “You’re right.” Ngumiti na rin siya. His voice is melodious. His smile is engaging. His stare was striking that forced her to look away. Totoo’y nakapanghihina ng kalooban na katabi si Jhonel. Nagpatiuna si Jhonel sa pagpasok sa loob ng bahay. Sumunod naman siya rito. Hindi alam ni Leigh kung tama pa ba itong ginagawa niya, pero