HIS eyes landed to Laceyleigh’s lips. Those lustful lips kissed him a month ago. Hindi na nawala kay Jhonel ang pakiramdam na ito magmula nang maglapat noon ang mga labi nila. Why is he craving for an another chance to kiss her willingly with all of his heart? Napalunok siya. Parehong nabaling ang tingin nila sa tumunog na cellphone sa tabi ni Laceyleigh. Nakatulong iyon upang makaiwas din siya sa pagnanasang halikan ito. “I will check the room.” Hindi niya mahagilap ang sasabihin. Itinuro niya ang bahaging likuran ni Laceyleigh kung saan naroon ang extra room na patutuluyan niya rito. Para lang mapansin nitong naghihintay siya ng sagot gayong nakita niya ang marahang pagtango ni Laceyleigh ay hindi siya kaagad umalis. Damn! Does he really needs a verbal conversation? “So, I’ll go ahead...” “S-sige. Susunod na lang ako,” matipid na ani Leigh. “Okay.” At nilagpasan na niya ito. Kung sino man ang tumatawag kanina ay tila nakaramdam siya dito ng inis. Sinundan ni Laceyleigh ng mara
KAYSA hintayin ang tagalinis na sinasabi ni Jhonel, kusang kumilos si Laceyleigh para siya na mismo ang maglinis sa silid. Isa pa’y hapon na para kumuha pa ito ng maglilinis. Sana pala’y kinontra niya na lang ito kanina dahil kaya niya naman ang trabaho. Hindi rin naman gaanong marumi ang kwartong ito. Binuksan niya ang closet at naghanap doon ng pamalit sa bed sheets at kurtina. Swerte at may nakita siyang naka-intack doon maliban sa ilang naka-hang na t-shirt. Set iyon ng punda, kobre kama at kurtina. Kulay berde, kulay panlalaki. Saglit siyang lumabas at naghanap ng mga gamit panlinis sa kusina. Nang makuha ang mga kailangan bumalik siya sa silid at nagsimula nang linisin ang kwarto. Tiyempo na wala si Jhonel habang nagtatrabaho siya. Hindi niya rin ito inabutan sa labas. Mabuti na rin iyon para walang sagabal at istorbo sa galaw niya. Nang matapos si Laceyleigh sa ginagawa ay ibinalik niya ang mga gamit sa pinagkuhanan. Ngayon niya naramdaman ang literal na pagod, pagod ng kataw
PAKIRAMDAM ni Jhonel ay may nagwawala sa sikmura niya. Aminado siyang minahal niya si Akime pero ang pakiramdam na ganito para sa isang babae na hindi niya mawari kung ano ay nag-e-exist din pala. Lalo pa’t sa hindi niya karelasyon. Naramdaman niya ang paggalaw ng labi ni Lacryleigh at ang pagganti nito sa halik niya. Pero nang marahil matauhan ay itinulak siya sa dibdib. “Akime...” Hinatak niya ito pabalik at muli ay naitukod nito ang mga braso sa dibdib niya. Nasa baywang nito ang isang kamay niya at ang isa ay nasa batok ng babae. At huli na rin para mabawi ni Jhonel ang sinabi. Sa kaiisip niya kay Akime ay naisatinig niya pa ang pangalan nito. Nakatitig si Laceyleigh sa kanya nang magmulat siya ng mga mata. Her eyes were questioning. And he could see the confusion behind her eyes. And pain? He wasn’t sure. But what for? Dahil ba sa hindi sinasadyang pagtawag niya rito sa pangalan ng ex-girlfriend niya? Sinagot niya ang sariling tanong. Malamang, dahil kung babaliktarin ang sitw
“You’re beautiful. Iyon ang ikinababahala ko. Now, go!” Gustong magalit ni Jhonel sa sarili. Ano nga ba ang dapat niyang ipag-alala kung pagtinginan ng ibang lalaki si Laceyleigh? Bukod sa wala silang relasyon, wala rin siyang karapatan na bakuran ito. Sa kanya nanggaling ang ideya na ito na pansamantalang mananatili ang babae sa poder niya. At dapat lang ay bigyan niya ito ng kalayaan, imbis na ikulong sa sarili niyang mga kagustuhan. Matagal silang nagtitigan. Tinatantiya niya ang nasa isip ng babae pero kaagad itong nagbaba ng tingin. Sumandal siya sa hamba ng pintuan nang tuluyang isara ni Laceyleigh ang dahon ng pinto. Sa tinagal-tagal niya sa relasyon, sa ilang babaeng dumaan sa buhay niya, idagdag doon ang nakarelasyon niya dati sa Japan na may asawa. Ngayon lang tila natalo ang puso niya sa mga titig at ngiti pa lamang ng isang babae. Sumingit sa ulo niya si Divine. Ang babaeng iyon ang hiniwalayan niya bago niya nakilala si Akime. Hindi nito sinabi na may asawa ito. Mula sa
SA harap ng isang bungalow house huminto ang sasakyan ni Jhonel. Sa unahan ay may ilang naka-park din na sasakyan at motorsiklo. “This is Tayler’s house. The majority voted to have lunch in his place, kaya tayo narito,” paliwanag niya kay Laceyleigh nang mapansin ang pagtataka nito pagbaba nila. “Nice place,” komento niya naman na saglit nilibot ang tingin sa paligid. “Swerte ng lalaki na ‘yun. Besides, masarap din magluto si Nanay Elisa kumpara kung sa fancy restaurants pa tayo kumain. Here, we can smell the natural scent of nature, plus makakaiwas pa tayo sa mata ng maraming tao.” May pagmamalaki sa tinig nito. “At sa camera,” natatawang dugtong niya. “You’re right.” Ngumiti na rin siya. His voice is melodious. His smile is engaging. His stare was striking that forced her to look away. Totoo’y nakapanghihina ng kalooban na katabi si Jhonel. Nagpatiuna si Jhonel sa pagpasok sa loob ng bahay. Sumunod naman siya rito. Hindi alam ni Leigh kung tama pa ba itong ginagawa niya, pero
Naramdaman ni Jhonel ang interes ni Laceyleigh. Sa sarili ay alam niyang mapagkatitiwalaan niya ito. “Natakot si Tayler na baka ikaw ang dahilan para maungkat ang naging past relationship ko kay Divine.” Hindi masabi ni Jhonel ang nakita niyang picture nina Laceyleigh at Akime. Kuha iyon noong kasal ng tita niya. Larawan ng friendship at hindi basta nagkakilala lang. Kaya ba ito invited sa kasal? Gusto niyang pigain ang ulo sa mga gumugulo ngayon sa kanya. Ang lahat ba’y planado? Pero paano? Ayaw niyang panghawakan iyon. Ang masakit pa nito’y wala siyang nakikita ni katiting na concern mula kay Laceyleigh, na para bang wala itong pakialam sa sitwasyon niya. Another thing confuses him, Tita Ely never mention Laceyleigh to him. Ito ba ang sinasabi nitong paboritong writer nito? Napaungol siya. Heaven help! “What?” Hindi makapaniwalang napukpok ni Leigh ang hita. Ganoon na ba kasama ang tingin ni Tayler sa kanya? Pero hindi nga ba’t bukod sa magkaroon ng inspirasyon, may iba pa siyang
MULA sa nagkalat na mga bubog sa sahig dahil sa nabasag na mug ay umangat ang mga mata ni Leigh sa taong nakatayo sa tapat ng lababo. Nagkasalubong ang mga mata nila. At mahahalata sa mga mata ng kaharap ang galit.“A-akime?” Ang naramdaman niya ay magkahalong usig ng budhi at awa sa halip na magulat siya sa presensiya nito. “Bakit ka nandito?” Mabilis din na naipilig ni Leigh ang ulo dahil sa klase ng tanong niya. Nahabol niya ang pagsingkit lalo ng mga mata nito. “Ibig kong sabihin, kanina ka pa ba nandito? Si Mickey?”Bahaw siyang tumawa. Alam niyang nagulat si Leigh na siya ang inabutan nito doon imbis na ang kapatid nito. “Akime...” pag-uulit niya, at tumango. “Ngayon mo lang ulit ako tinawag sa buong pangalan ko.”She was right. And she can sense trouble in her tone. Nickname nito ang madalas itawag niya rito. Ngayon lang ulit naging pormal ang pagtrato niya sa kaibigan. Feeling niya nanganganib maging ang friendship nila sa engkwentro na ito. At malakas ang kutob niya na hindi n
“LACE, is there any problem?” Good point kung nahihimigan nito ang pag-aalala niya dahil iyon naman ang totoong nararamdaman niya ngayon. Consolation na ang pag-asam niyang tugma ang feelings nila. Sandali niyang inilayo ang cellphone sa kanya, saka bumuga ng hangin sa bibig. “Wala naman, Jhonel... I’m sorry to interrupt. I just...” Bago ito makapagpatuloy ay sinalo niya ang linya ni Laceyleigh. “I’ll fetch you at your house tonight. Dito na lang tayo sa place ko mag-dinner if that sounds okay to you?” Narinig niya ang paghinga ng malalim ni Leigh. At nais niyang magtanong kung ano ang ikukumpisal nito pero naisip niya rin kaagad na makapaghihintay pa ang gabi. “Sounds great. Pero huwag mo na akong sunduin. May kotse naman ako.” Bigla ay humalili sa tono ang panghihinayang. “You sure?”“Huwag ka nang mag-abala. Alam ko naman ang address mo.”“Sige, ikaw ang masusunod. So, see you later?” “Yep! See you later. And...” Leigh lost her tongue in seconds. She releases another long and
Napipilan siya sandali pero unti-unti ay bumawi ng lakas ng loob para humingi ng pasensiya sa lalaki. Ito lang naman ang kaya niyang gawin sa ngayon. Alam niyang sarado ang isip ni Jhonel at hindi niya ipipilit na makipag-ayos dito ngayon. “I’m so sorry. Please forgive me.” Words sincerely escaped from her throat. Then she looked away. Kung tatagal siya sa pakikipagtitigan dito ay baka sugurin niya na lang ng yakap si Jhonel o magmakaawa siya rito. Pero mabuti na rin na hindi niya makita pa ang sakit sa mga mata nito, at mabuti pa nang hindi na rin niya nararamdaman ang pag-usig ng budhi sa kanya. Mabigat ang loob, masama ang pakiramdam at lutang na lutang si Leigh nang hindi nilinga si Jhonel at nilakad ang pintuan. “And the dinner is ready kung gusto mong maghapunan. Sana magustuhan mo ang mga niluto ko, Jhon... Jhonel.” Kahit ang totoo’y hindi iyon ang ipinagdarasal niya dahil ang dasal niya ay pagbigyan siya nitong makasalo man lang sa huling pagkakataon. Pero malabo. Ipinagtata
Narinig niya ang pagtawag muli ni Ely sa pangalan niya, kaya binalik ni Leigh sa tainga ang cellphone. Tumikhim siya para tanggalin ang anumang bumabara sa lalamunan niya. “I can’t stay in writing. I have switched my plans. At gusto kong gawin iyon habang bata pa ako. Tungkol kay Jhonel, siguro kailangan muna naming maghiwalay. We need space. Isa pa’y ayoko rin na guluhin ang career niya. Ayokong maging pabigat pa sa kanya.” Purong walang katotohanan ang mga iyon. Kailangan niya lang panindigan.Hindi niya ito narinig na nagprotesta pero alam niyang hindi ito sang-ayon sa ibang sinabi niya. Sigurado siya roon. “Alam kong nauunawaan mo ako.”Ely sighed again. “I think hindi na talaga kita ma-co-convince pa. Pero bilang kaibigan at payong pangkaibigan, ayoko sanang iwan mo ang pamangkin ko.” Hindi iyon pakiusap. Hindi rin pagmamakaawa. It’s just a matter of concern. At duda siya kung mapagbibigyan siya ni Leigh this time. Ilang beses na rin naman siyang humingi rito ng pabor at walang t
Laceyleigh played the role of a real loving wife to Jhonel; prepared the dinner nook, organized the bedroom, put the stuffs in the bathroom in their order, cleaned the tiny living room. Hanggang sa paglalaba ng ilang naitambak na damit nila ni Jhonel ay ginawa niya. Only to forget Jhonel and Akime together. The scene she had seen downstairs at the mini store remain swinging in her head. Leigh busied herself. Ngunit hindi naibsan ng pagod na nararamdaman niya mula sa natapos niyang housechores ang sakit ng nakita niya. At the moment she closed her eyes and feel the air from the air-conditioned, Leigh also ignored the rats running in her chest. At ang nakita niya kanina ay kasama sa pilit na binalewala niya. Kung may magpapaliwanag at humingi ng pasensiya, siya dapat at hindi si Jhonel. At nakapagdesisyon na siya. Lahat ng kailangan na malaman ni Jhonel ay sasabihin niya sa lalaki mamaya. “I’ll be home at nine, honey. I love you...” sabi nito kasabay ng pagtanim ng pinong halik
JHONEL smiled with a mixture of happiness and embarrassment. Matagal siya nitong tinitigan. Then he bent his head slowly. Napalunok si Leigh. But her throat didn’t respond. Pati ba naman laway niya ay sasama rin sa pagtakas ng hiya niya? This is damn! And she loved this damn feeling inside her. His hand presses the nape of her neck thoroughly na para bang sinasadya nitong maramdaman niya ang kiliti ng bawat haplos nito. Hindi niya ikakaila ang nararamdaman niya. Na kung hindi sa pagpipigil niyang huwag sumigaw ay baka kanina pa niya ginawa. In a reverse way, a sweet moan came out of her dried throat. Ramdam niya ang init ng palad nito. Ganoon din ang tumataas na ring init sa katawan niya. Then he pulled her close to him. He kissed her gently, then it suddenly became rough and hungry. Dumiin ang pagkakahawak nito sa likod ng ulo niya. Sa loob ng bibig niya, ramdam ni Leigh ang dila nitong animo’y may hinahanap doon.Kasabay niyon ang marahan na pagbaba ng isang kamay nito sa likod ni
HER confessions? Sabi na nga ba. Hindi pala nito nakalimutan ang sinabi niya over the phone earlier. Nais niyang humindi sa bahaging iyon dahil hindi naman iyon ang ikukumpisal niya dapat. But, then, she nodded her head slowly. Breathing could be a relief, so she dropped a sudden deep breath. “Y-yes. Pwede mong basahin iyon bago ko ipasa.” “No. It would be fine. Alam ko naman na maganda ang kalalabasan niyon.” Tumango si Leigh. “It’s easy for you to say it. Iiwan ko sa `yo ang kopya at basahin mo.” She rolled her eyes, seeing Jhonel shaking his head. “No whys and buts...” aniya na nagpatawa rito. “Alright,” pagsukong sagot niya. Pinaikot niya ito na nagpatili ng bahagya kay Laceyleigh. Wala ito sa expectations niya pero hindi naman kaliwa ang dalawang paa nilang dalawa para hindi ma-enjoy ang slow dance na ito. Naisip niya na kung sana ang confidence ni Jhonel ay lumipat sa kanya para umamin na rito, at para makauwi na siya. Pero sadyang humina ang loob niya pagkakita niya rito
“LACE, is there any problem?” Good point kung nahihimigan nito ang pag-aalala niya dahil iyon naman ang totoong nararamdaman niya ngayon. Consolation na ang pag-asam niyang tugma ang feelings nila. Sandali niyang inilayo ang cellphone sa kanya, saka bumuga ng hangin sa bibig. “Wala naman, Jhonel... I’m sorry to interrupt. I just...” Bago ito makapagpatuloy ay sinalo niya ang linya ni Laceyleigh. “I’ll fetch you at your house tonight. Dito na lang tayo sa place ko mag-dinner if that sounds okay to you?” Narinig niya ang paghinga ng malalim ni Leigh. At nais niyang magtanong kung ano ang ikukumpisal nito pero naisip niya rin kaagad na makapaghihintay pa ang gabi. “Sounds great. Pero huwag mo na akong sunduin. May kotse naman ako.” Bigla ay humalili sa tono ang panghihinayang. “You sure?”“Huwag ka nang mag-abala. Alam ko naman ang address mo.”“Sige, ikaw ang masusunod. So, see you later?” “Yep! See you later. And...” Leigh lost her tongue in seconds. She releases another long and
MULA sa nagkalat na mga bubog sa sahig dahil sa nabasag na mug ay umangat ang mga mata ni Leigh sa taong nakatayo sa tapat ng lababo. Nagkasalubong ang mga mata nila. At mahahalata sa mga mata ng kaharap ang galit.“A-akime?” Ang naramdaman niya ay magkahalong usig ng budhi at awa sa halip na magulat siya sa presensiya nito. “Bakit ka nandito?” Mabilis din na naipilig ni Leigh ang ulo dahil sa klase ng tanong niya. Nahabol niya ang pagsingkit lalo ng mga mata nito. “Ibig kong sabihin, kanina ka pa ba nandito? Si Mickey?”Bahaw siyang tumawa. Alam niyang nagulat si Leigh na siya ang inabutan nito doon imbis na ang kapatid nito. “Akime...” pag-uulit niya, at tumango. “Ngayon mo lang ulit ako tinawag sa buong pangalan ko.”She was right. And she can sense trouble in her tone. Nickname nito ang madalas itawag niya rito. Ngayon lang ulit naging pormal ang pagtrato niya sa kaibigan. Feeling niya nanganganib maging ang friendship nila sa engkwentro na ito. At malakas ang kutob niya na hindi n
Naramdaman ni Jhonel ang interes ni Laceyleigh. Sa sarili ay alam niyang mapagkatitiwalaan niya ito. “Natakot si Tayler na baka ikaw ang dahilan para maungkat ang naging past relationship ko kay Divine.” Hindi masabi ni Jhonel ang nakita niyang picture nina Laceyleigh at Akime. Kuha iyon noong kasal ng tita niya. Larawan ng friendship at hindi basta nagkakilala lang. Kaya ba ito invited sa kasal? Gusto niyang pigain ang ulo sa mga gumugulo ngayon sa kanya. Ang lahat ba’y planado? Pero paano? Ayaw niyang panghawakan iyon. Ang masakit pa nito’y wala siyang nakikita ni katiting na concern mula kay Laceyleigh, na para bang wala itong pakialam sa sitwasyon niya. Another thing confuses him, Tita Ely never mention Laceyleigh to him. Ito ba ang sinasabi nitong paboritong writer nito? Napaungol siya. Heaven help! “What?” Hindi makapaniwalang napukpok ni Leigh ang hita. Ganoon na ba kasama ang tingin ni Tayler sa kanya? Pero hindi nga ba’t bukod sa magkaroon ng inspirasyon, may iba pa siyang
SA harap ng isang bungalow house huminto ang sasakyan ni Jhonel. Sa unahan ay may ilang naka-park din na sasakyan at motorsiklo. “This is Tayler’s house. The majority voted to have lunch in his place, kaya tayo narito,” paliwanag niya kay Laceyleigh nang mapansin ang pagtataka nito pagbaba nila. “Nice place,” komento niya naman na saglit nilibot ang tingin sa paligid. “Swerte ng lalaki na ‘yun. Besides, masarap din magluto si Nanay Elisa kumpara kung sa fancy restaurants pa tayo kumain. Here, we can smell the natural scent of nature, plus makakaiwas pa tayo sa mata ng maraming tao.” May pagmamalaki sa tinig nito. “At sa camera,” natatawang dugtong niya. “You’re right.” Ngumiti na rin siya. His voice is melodious. His smile is engaging. His stare was striking that forced her to look away. Totoo’y nakapanghihina ng kalooban na katabi si Jhonel. Nagpatiuna si Jhonel sa pagpasok sa loob ng bahay. Sumunod naman siya rito. Hindi alam ni Leigh kung tama pa ba itong ginagawa niya, pero