“You’re beautiful. Iyon ang ikinababahala ko. Now, go!” Gustong magalit ni Jhonel sa sarili. Ano nga ba ang dapat niyang ipag-alala kung pagtinginan ng ibang lalaki si Laceyleigh? Bukod sa wala silang relasyon, wala rin siyang karapatan na bakuran ito. Sa kanya nanggaling ang ideya na ito na pansamantalang mananatili ang babae sa poder niya. At dapat lang ay bigyan niya ito ng kalayaan, imbis na ikulong sa sarili niyang mga kagustuhan. Matagal silang nagtitigan. Tinatantiya niya ang nasa isip ng babae pero kaagad itong nagbaba ng tingin. Sumandal siya sa hamba ng pintuan nang tuluyang isara ni Laceyleigh ang dahon ng pinto. Sa tinagal-tagal niya sa relasyon, sa ilang babaeng dumaan sa buhay niya, idagdag doon ang nakarelasyon niya dati sa Japan na may asawa. Ngayon lang tila natalo ang puso niya sa mga titig at ngiti pa lamang ng isang babae. Sumingit sa ulo niya si Divine. Ang babaeng iyon ang hiniwalayan niya bago niya nakilala si Akime. Hindi nito sinabi na may asawa ito. Mula sa
SA harap ng isang bungalow house huminto ang sasakyan ni Jhonel. Sa unahan ay may ilang naka-park din na sasakyan at motorsiklo. “This is Tayler’s house. The majority voted to have lunch in his place, kaya tayo narito,” paliwanag niya kay Laceyleigh nang mapansin ang pagtataka nito pagbaba nila. “Nice place,” komento niya naman na saglit nilibot ang tingin sa paligid. “Swerte ng lalaki na ‘yun. Besides, masarap din magluto si Nanay Elisa kumpara kung sa fancy restaurants pa tayo kumain. Here, we can smell the natural scent of nature, plus makakaiwas pa tayo sa mata ng maraming tao.” May pagmamalaki sa tinig nito. “At sa camera,” natatawang dugtong niya. “You’re right.” Ngumiti na rin siya. His voice is melodious. His smile is engaging. His stare was striking that forced her to look away. Totoo’y nakapanghihina ng kalooban na katabi si Jhonel. Nagpatiuna si Jhonel sa pagpasok sa loob ng bahay. Sumunod naman siya rito. Hindi alam ni Leigh kung tama pa ba itong ginagawa niya, pero
Naramdaman ni Jhonel ang interes ni Laceyleigh. Sa sarili ay alam niyang mapagkatitiwalaan niya ito. “Natakot si Tayler na baka ikaw ang dahilan para maungkat ang naging past relationship ko kay Divine.” Hindi masabi ni Jhonel ang nakita niyang picture nina Laceyleigh at Akime. Kuha iyon noong kasal ng tita niya. Larawan ng friendship at hindi basta nagkakilala lang. Kaya ba ito invited sa kasal? Gusto niyang pigain ang ulo sa mga gumugulo ngayon sa kanya. Ang lahat ba’y planado? Pero paano? Ayaw niyang panghawakan iyon. Ang masakit pa nito’y wala siyang nakikita ni katiting na concern mula kay Laceyleigh, na para bang wala itong pakialam sa sitwasyon niya. Another thing confuses him, Tita Ely never mention Laceyleigh to him. Ito ba ang sinasabi nitong paboritong writer nito? Napaungol siya. Heaven help! “What?” Hindi makapaniwalang napukpok ni Leigh ang hita. Ganoon na ba kasama ang tingin ni Tayler sa kanya? Pero hindi nga ba’t bukod sa magkaroon ng inspirasyon, may iba pa siyang
MULA sa nagkalat na mga bubog sa sahig dahil sa nabasag na mug ay umangat ang mga mata ni Leigh sa taong nakatayo sa tapat ng lababo. Nagkasalubong ang mga mata nila. At mahahalata sa mga mata ng kaharap ang galit.“A-akime?” Ang naramdaman niya ay magkahalong usig ng budhi at awa sa halip na magulat siya sa presensiya nito. “Bakit ka nandito?” Mabilis din na naipilig ni Leigh ang ulo dahil sa klase ng tanong niya. Nahabol niya ang pagsingkit lalo ng mga mata nito. “Ibig kong sabihin, kanina ka pa ba nandito? Si Mickey?”Bahaw siyang tumawa. Alam niyang nagulat si Leigh na siya ang inabutan nito doon imbis na ang kapatid nito. “Akime...” pag-uulit niya, at tumango. “Ngayon mo lang ulit ako tinawag sa buong pangalan ko.”She was right. And she can sense trouble in her tone. Nickname nito ang madalas itawag niya rito. Ngayon lang ulit naging pormal ang pagtrato niya sa kaibigan. Feeling niya nanganganib maging ang friendship nila sa engkwentro na ito. At malakas ang kutob niya na hindi n
“LACE, is there any problem?” Good point kung nahihimigan nito ang pag-aalala niya dahil iyon naman ang totoong nararamdaman niya ngayon. Consolation na ang pag-asam niyang tugma ang feelings nila. Sandali niyang inilayo ang cellphone sa kanya, saka bumuga ng hangin sa bibig. “Wala naman, Jhonel... I’m sorry to interrupt. I just...” Bago ito makapagpatuloy ay sinalo niya ang linya ni Laceyleigh. “I’ll fetch you at your house tonight. Dito na lang tayo sa place ko mag-dinner if that sounds okay to you?” Narinig niya ang paghinga ng malalim ni Leigh. At nais niyang magtanong kung ano ang ikukumpisal nito pero naisip niya rin kaagad na makapaghihintay pa ang gabi. “Sounds great. Pero huwag mo na akong sunduin. May kotse naman ako.” Bigla ay humalili sa tono ang panghihinayang. “You sure?”“Huwag ka nang mag-abala. Alam ko naman ang address mo.”“Sige, ikaw ang masusunod. So, see you later?” “Yep! See you later. And...” Leigh lost her tongue in seconds. She releases another long and
HER confessions? Sabi na nga ba. Hindi pala nito nakalimutan ang sinabi niya over the phone earlier. Nais niyang humindi sa bahaging iyon dahil hindi naman iyon ang ikukumpisal niya dapat. But, then, she nodded her head slowly. Breathing could be a relief, so she dropped a sudden deep breath. “Y-yes. Pwede mong basahin iyon bago ko ipasa.” “No. It would be fine. Alam ko naman na maganda ang kalalabasan niyon.” Tumango si Leigh. “It’s easy for you to say it. Iiwan ko sa `yo ang kopya at basahin mo.” She rolled her eyes, seeing Jhonel shaking his head. “No whys and buts...” aniya na nagpatawa rito. “Alright,” pagsukong sagot niya. Pinaikot niya ito na nagpatili ng bahagya kay Laceyleigh. Wala ito sa expectations niya pero hindi naman kaliwa ang dalawang paa nilang dalawa para hindi ma-enjoy ang slow dance na ito. Naisip niya na kung sana ang confidence ni Jhonel ay lumipat sa kanya para umamin na rito, at para makauwi na siya. Pero sadyang humina ang loob niya pagkakita niya rito
JHONEL smiled with a mixture of happiness and embarrassment. Matagal siya nitong tinitigan. Then he bent his head slowly. Napalunok si Leigh. But her throat didn’t respond. Pati ba naman laway niya ay sasama rin sa pagtakas ng hiya niya? This is damn! And she loved this damn feeling inside her. His hand presses the nape of her neck thoroughly na para bang sinasadya nitong maramdaman niya ang kiliti ng bawat haplos nito. Hindi niya ikakaila ang nararamdaman niya. Na kung hindi sa pagpipigil niyang huwag sumigaw ay baka kanina pa niya ginawa. In a reverse way, a sweet moan came out of her dried throat. Ramdam niya ang init ng palad nito. Ganoon din ang tumataas na ring init sa katawan niya. Then he pulled her close to him. He kissed her gently, then it suddenly became rough and hungry. Dumiin ang pagkakahawak nito sa likod ng ulo niya. Sa loob ng bibig niya, ramdam ni Leigh ang dila nitong animo’y may hinahanap doon.Kasabay niyon ang marahan na pagbaba ng isang kamay nito sa likod ni
NAGPAKAWALA ng malalim na hininga si Jhonel pagkatapos niyang mailapag ang dalawang pumpon ng preskong Daisy sa magkatabing puntod ng kanyang mga magulang sa Heritage Memorial Park. Hindi naalis sa kanya ang paniniwalang nasa paligid lamang ang kaluluwa ng mga pumanaw na kaya nakagawian niya ring kausapin ang mga ito. “It’s been two years, Mom.” Muli ang pagbuga niya ng hangin at pagngiti ng mapakla. Memories crosses his mind as his heart started recollecting the pain. Bagaman natanggap niyang ulila na silang tatlong magkakapatid, hindi pa rin ganoon kadali sa kanya na makalimutan ang sakit na idinulot ng parehong pagkawala ng kanilang mga magulang. Heaven knows how much that hurt! Nasaksihan ng dalawang mata niya ang paghihirap ng kanyang ina, na sa paglipas ng maraming araw na pakipaglaban nito sa sakit na Lupus, binawian din ito ng buhay. Parang kailan lang, 2018 na, pero hanggang ngayo’y dala niya sa puso ang labis na pangungulila