Prologue

Isla Aurora...

Malalim na ang gabi. Dama ko ang hampas ng malamig na hangin habang nakatayo ako sa balcony ng aking bahay paharap sa dalampasigan. Sa kalayuan, tanaw ko ang hampas ng alon mula sa liwanag ng buwan na siyang nagbibigay ilaw sa madilim na gabi.

Ilang taon na ba ang nakalipas? Lima? Anim? Pito? Hindi ko na matandaan. I lost count...

Its been a while.

Isang buntong hininga ang aking pinakawalan ng maramdaman ko ang paninikip ng aking dibdib. Kaya bago pa ako malunod sa mapait alaala ng nakaraan mabilis  kong sinimsim ang alak na nasa aking  harapan at napapikit ako ng gumuhit ang anghang nito sa aking lalamunan. 

Sinuklay ko ang maiksi kong buhok gamit ang aking mga daliri habang nakatingala at hinayaan ang sariling yakapin ng malamig na hanging panggabi.

Oh I miss this...

I miss the scent of fresh air, I miss the sound of the waves crashing to the shores, I miss the simple life, I miss everything. 

I closed my eyes and smiled bitterly as the cold sea breeze touched my face. 

"You are stronger now, Gwy." I murmured feeling the pain slowly consuming my whole system. "You are no longer the fat, nerd and ugly looking creature that people used to bully before. They are just part of your past. A painful past that made you who you are today." 

Ang tagal na, madami ng nagbago pero minsan hindi ko parin naiiwasang masaktan. 

"Doc..." 

Dumilat ako at lumingon kay Nana Nita na nakatayo sa aking likuran. Bakas ang pag-aalala sa kanyang mukha habang nakatingin sa akin kaya ngumiti ako agad saka yumakap sa kanya. 

"Anong Doc, Nana? Myra na lang po." naglalambing kong sabi sa kanya. "Bakit gising pa kayo, Na? Anong oras na po?"

Si Nana ang kaibigan ni Nanay na tumulong sa akin para matapos itong bahay. Pinaayos ko ang dati naming tirahan dahil ito na lang ang naiwang alaala ng mga magulang ko sa akin. 

"Nakalimutan kong sabihin sa 'yo na bibisita ang arkitektong kinuha ni tatang mo na gumawa nitong bahay. Nasa baba, akala ko bukas pa siya dadating kaso ang sabi galing daw sa project niya malapit lang dito kaya dumiritso na siya."

"May dapat pa po ba akong bayaran, Na?" Mabilis kong tanong. Tapos na kasi ang renovation ng bahay at nagtataka ako kung bakit pupunta ang architect dito.

Hindi ko kilala kung sino ang mga gumawa nitong bahay ko. Pinagkatiwala ko kay Tatang Noning at Nana Nita ang lahat. Nagpapadala lang ako ng pera sa kanila pambayad at para sa lahat ng gastusin.

Wala din namang kasi akong madaming tanong tungkol sa plano ng bahay. Unang pakita palang ni tatang sa akin ng disenyo, namangha na ako. Kaya walang tanong-tanong at pinasimulan ko agad. 

Sina Nana at Tatang lang ang natitirang tinuring kong kapamilya. Sila lang din kasi ang hindi nang-iwan sa akin nung kailangan ko ng karamay. 

Wala akong kamag-anak, kung meron man hindi ko na rin kilala at wala akong balak na kilalanin. Lahat ng kamag anak ni tatay ay kinalimutan ko na. Bakit? Dahil nung buhay pa si tatay hindi rin naman nila kami kinilala ngayon pa ba?

Nawala sa akin ang maga magulang sa pinakamahalagang araw ng buhay ko kaya naiwan akong mag-isa.

They never witnessed how I managed to survive in this cruel world. I lost all the people I love in just a single snap. I lost everything and I almost lost myself.

Well that's life...full of surprises.

Ngayong lang ako nakauwi ng Pilipinas pagkatapos ng ilang taong pagtatrabaho at pagpapakahirap sa ibang bansa. After how many years of working abroad I decided na dito na ulit ako magtatrabaho.

I'm a doctor...

Tinawagan ako ng HR ng Castillo Medical clinic, ang dating hospital na pinagtatrabahuan ko at binigyan nila ako ng offer. Good timing, dahil nagsawa na rin akong mamuhay sa ibang bansa ng mag-isa. At least dito sa Pilipinas, hindi ko masyadong maramdaman na mag-isa ako sa buhay.

There's really no place like home...and this is my home. This is the place where I belong.

"Ang laki mo na talaga Myra, parang kailan lang nung naglalako ka pa ng mga tahong at talaba para lang makatulong sa Nanay mo. Pero heto ngayon, doctor ka na."

I just smiled at Nana. She's always like that kaya sanay na ako. Kung siguro buhay si Nanay, ganitong-ganito din.

"Saglit Nana, pakisabi sa arcitect na maghintay na lang muna sa baba, e-reready ko lang ang cheke para sa kulang ko."

"Hay naku batang 'to." natatawang sabi ni Nana sa akin." Wala na tayong kulang, fully paid ka na, tumawag lang si architect sa tatang mo na dadaan siya bukas dito para bumisita , pero hindi namin inaasahan na ngayon pala ang dating."

"Ah okay po. Akala ko kasi may kulang pa."

"Wala na, tsaka andito yan dahil nabili niya rin ang katabing lote nitong bahay, mukhang magsisimula na din siyang e-develop."

So may bago pa lang akong kapitbahay sakali man. Kaya pala ayaw ebenta sa akin nung dating may-ari dahil may nakabili na pala. Sabagay ang ganda naman kasing manirahan dito sa isla. Kung may branch lang ang Castillo Medical dito, dito ako magpapa-assign pero wala e. 

But it's okay may bahay din naman ako sa Manila. Okay na din ako doon, uuwi lang ako dito kapag gusto kong mag-recharge.

"Ayos lang bang patulugin namin si architect sa guest room?" she said. "Pasensya hindi ako nakapag-abiso sayo."

"Okay lang Na, wala pong problema. After all siya naman ang dahilan kung bakit ganito kaganda ang bahay ko. Bukas ko na lang ako bababa para magpasalamat sa kanya."

Ngumiti si Nana sa akin, ngiting parang may ibang kahulugan kaya nagdududa akong tumingin sa kanya. 

"What's with that smile, Na? Bakit po kayo nakangiti?"

"Alam mo Doc My, bagay kayo ni architect." may panunuksong banat ni Nana sa akin. "Ang totoo niyan, nakikita ko na ang batang yan dati pa. Hindi ko lang alam kung nakita mo na rin ba siya. Laking Maynila pero mukhang napamahal dito sa isla, kaya laging bumabalik." 

Island boy ang peg ha? Baka may binabalikan sa isla kaya ganun. Sigaw ng utak ko. 

"Gwapo Doc, single, bagay kayo."

Nagkibit balikat lang ako kay Nana, wala din naman akong masabi. Kung gwapo e di okay, may trauma na ako sa mga gwapo kaya pass na ako dyan. Siguro kong nakita ko na siya before, hindi niya rin ako napansin. Sino lang ba ang makakapansin sa akin dati?

"Anyway Na, anong pangalan ni architect, baka kilala ko?" tanong ko. Iniwan ko saglit si Nana at kinuha ang pasalubong ko para sa kanya. 

"Architect Villegas."

Pakiramdam ko bigla akong nabingi pagkatapos banggitin ni Nana ang pamilyar na apelyedo sa akin.Muntik ko pang mabitawan ang paper bag na hawak ko.

Villegas...

I immediately erased that thought. Madami namang Villegas sa buong mundo. Common naman ang apelyedong yon. 

"Gwapo yang si architect Villegas, Doc My, madaming dalagang nagpapapansin dyan pero medyo masungit lang. Kuuu kung siguro bata-bata pa ako ngayon isa na din ako dun."

Kiniling ko ang aking ulo at baka sakaling namali lang ako ng dinig pero inulit ni Nana ang pagsabi ng pangalan ng architect. 

"Anong buong pangalan niya, Na?" pigil hininga kong tanong. 

Please not him...

"Ah si architect ano, ano nga ba buong pangalan nun? Saglit." 

I was holding my breath while waiting for Nana's answer. I'm really hoping that it's not him.

For sure it's not him. Impossible siya dahil anong karapatan niyang magpakita sa akin pagkatapos ng lahat ng ginawa niya?

" Alam ko na, Architect Zachary Calyx  o Calyx Zachary Villegas. Hindi lang ako kung saan ang nauna sa dalawa. Single and ready to mingle, Doc. Ang sabi nung kasama niyang architect din may hinihintay. Actually dalawa yan silang bumibisita dito, si Architect Valderama, hindi lang ako sure kung single ba o may asawa na yong isa."

Madami pang sinabi si Nana pero hindi ko na narinig ang ibang sinabi niya. Pakiramdam ko biglang namanhid ang utak ko at lahat ng dugo ko ay nagsiakyatan sa aking ulo. 

How dare him?

"Ayos ka lang, Doc, namumutla ka?" nag-aalalang tanong ni Nana pero agad akong tumango. Inabot ko sa kanya ang paper bag at mabilis na tumalikod. 

"Ayos lang ako, Na. Napagod lang ako sa byahe kaya ganito." Pagsisinungaling ko. "Magpapahinga na lang po muna ako, Na. Kayo na ang bahala sa bisita niyo."

"Sigurado ka ba? Kuha muna ako ng tubig para makainom ka." binaba niya pa ang paper bag na binigay ko sa kanya kaya mabilis akong umiling. 

"Wag na, Nana. I'm fine, matutulog na din po ako."  Sumampa na ako sa kama at nagbalot ng kumot. 

"Sure ka?" tumango lang ako kay Nana.

"Pakisara na lang ng pinto pagkalabas niyo, Na. Matutulog na po ako."

Tumalikod na ako kay Nana. Tinalukbong ko ang kumot sa buong katawan ko. Of course! I'm not fine. Who will be? Kung ang taong ayaw kong makita ay nasa loob ng pamamahay ko ngayon?

Siya pa ang pala ang gumawa ng bahay ko ha? Ang kapal naman nang pagmumukha niya. Imposibleng hindi niya alam na ako ang may-ari nitong bahay.

"Labas na ako Doc, wag kang mahiyang gisingin ako kung sasama ang pakiramdam mo."

Hindi na ako sumagot. Narinig ko ang pabukas at pagsara ng pinto pero nanatili akong nasa ilalim ng kumot.

Ito ba ang paraan ng tadhana para salubungin ang pagbabalik ko? 

Gusto kong magmura. Gusto kong sumigaw. Gusto kong magwala. Pero para saan pa? 

Kung gagawin ko yun parang pinakita ko lang din sa kanya na hindi ko pa ako naka move-on. Na hanggang ngayon hindi ko pa rin nakalimutan ang ginawa niya sa akin noon. 

No! I will not give him the satisfaction to see me in pain again. Never!

Hindi ako nagpakahirap para maging doktor para lang payagan siyang makitang nasasaktan pa rin ako. I regret knowing him. He was s the biggest mistake of my life. He's not worthy of my tears.

Hindi na ako ang mataba, gusgusin, nerd at pangit na babaeng ginamit niya lang noon. I am more than that. I know my worth now. I know who's true and not. 

I already had enough pain and that would be the last...

No one can hurt me without my consent.

No one!

Even him!

_______________________________________

How was it, Avangers? 

I'm excited to hear your thoughts. Feel free to comment.

Ingat po kayong lahat. God bless po!