Chapter 5

"Myra bakit tumaba ka na naman?"

"Syempre pagkain kasi binabantayan ko hindi buhay ng iba?"

Nasa gate palang ako yan na agad ang bumungad sa akin. Hindi naman kami close para tanungin ako ayan supalpal tuloy. Ilang linggo na akong natitimpi sa mga 'to eh.

Pagkatapos ko siyang sagutin diritso na akong naglakad. Tumango lang ako kay Manong Nilo at nag-thimbs up lang ito sa akin.

As usual may duty ako ngayon sa library kaya maaga ako. Kung noon, doon ako dumaan sa Arki department , simula nung nangyari yon umiikot na ako at dito na dumadaan sa tourism. Minsan doon ako sa kabilang gate dumadaan sa may liberal arts building para lang makaiwas sa kanya...sa kanila.

"Majubis!"

Napahigpit ang hawak ko sa dala kong shoulder habang naglalakad sa gitna ng mga studyanteng nanghuhusga na namang nakatingin sa akin.

"Nakakahiya si taba, hindi man lang nahiya at dun pa talaga sa arki building nila ginawa."

"Does she really think that Calyx will like her? With that fat body, no one would even bother."

Oh hanggang ngayon hindi pa rin pala sila naka move on?

I tried my best to pretend that I didn't hear them. Fighting with them won't help me this time. I need to control my anger. I continue walking without minding the disgusted look their throwing at me.

"Yeah, right! I heard that the dean called her in the office, for sure pinagalitan yan baka nga mapaalis pa yan dito sa school."the other student said as if she really knew what happened.

"Hindi yan mapapaalis, s****p kaya yan."

Yes pinatawag ako ni dean dahil may nagsumbong sa kanya, but I already explained what really happened. Good thing that Mr. Villegas came even if I didn't asked him. I didn't even inform him. He just came by himself and defended me.

He explained to the dean that they just misinterpreted everything. And that he was just eating the suman I brought from the island kaya nagkalangis ang paligid ng labi niya. I don't know if may connections but siya or something but it seems that the dean easily believed him. Wala na din masyadong tanong pagkatapos ng paliwanag niya. Pinayuhan lang kaming next time wag na gawin yun.

Of course there will be no next time. That would be the last time.

He apologized to me many times but it doesn't matter anymore. The rumor that we did something inside that room already spreaded like a wildfire. And I am suffering from it now.

"I'm so sorry Gwy, it's not my intention to embarrass you. I swear gusto ko lang naman makipagkaibigan sayo. I never thought that it will end up like this. I'm really sorry."

I just look at him in the eyes keeping my mouth mum. Hindi ko alam kung ano ba ang dapat kung maging reaction. Kasi kahit magalit pa ako sa kanya tapos na. May magagawa pa ba ako? Wala na diba?

"Tell me what to do? Gagawin ko ang lahat ng gusto mo para mapatawad mo lang ako. I can be your slave, your bodyguard, your—"

I raised my hand to stop him.

"Look Mr. Villegas, we both know what really happened inside that room but still we can't change the fact that they already judged me. I came here to study, I don't want trouble. But if you continue going near mas madagdagn lang ang mga studyanteng may galit sa akin. Please spare me, even if I want to be friends with you much better if we don't. Wag na lang ako, hanap ka nalang na ibang kakaibiganin."

He looks sad and apologetic. Wala na yung dating maligalig niyang galaw kanina. Hindi ko na rin nakikita ang pagiging pilyo niya. I don't know if he's showing me his real emotion or it's also part of his trick. Wala na din naman na akong pakialam.

"I'm so sorry Gwy. Please tell me what to do para man lang makabawi sayo."

Does his apology still matter? No! They already judged me without knowing what really had happened inside that room.

"Wala kang ibang gagawin. May isang request lang ako sayo at sana sundin mo."

"What is it?

"Just please don't come near me." Yun lang at tinalikuran ko na siya ng araw na yun.

Kung alam ko lang na yung suman ang maging dahilan para muling dadami ang haters ko sana binigay ko na lang pati yung bag ko sa kanya. Kasalanan ko din naman, hinayaan ko siyang gawin yun sa akin. I could have shouted kung gustuhin ko talaga but I choose to stay quiet and let him do whatever he did.

Now that's the consequence I have to face. It's a lesson for me not to allow anyone to do that to me again next time. Never again.

Now, it's like I am back to that day when I was still a freshman. Mas lalo pa atang dumami ang bullies ko especially now that they think I am associated with Mr. Villegas.

Minsan may mga naglalagay pa ng sulat sa locker ko. Kung ano-anong masasakit na salita ang sinasabi nila sa akin. Minsan din nilalagyan nila ng chewing gum ang buhok ko of kaya ang palda ko pero lahat ng yun pinalagapas ko na lang muna. Feeling ko kasi naubas yung energy ko unang araw pa lang.

Intead of fighting back I'm using my energy to study more.O di kaya sa online business ko. I have more orders now. Hindi na rin ako tumatanggap ng tutorial tsaka yung paggawa ng plates.

I choose to be quiet. Mas mabuti pang tahimik na lang ako kesa sa patulan sila. Pati yung mga kasamahan ko sa library nagtataka kung bakit ako naging tahimik ngumingiti lang ako sa kanila.

Yong kaibigan niyang kulay abo ang mga mata na palaging natutulog sa library sinubukan akong kausapin minsan. Nagtatanong ng kung ano-ano pero tipid lang ang sagot ko at pili lang din.

Since that day he never talked to me but I always see him looking from afar. Minsan feeling ko sinusundan niya ako or minsan feeling ko may nagmamasid sa akin. Pero kapag nililibot ko naman ang tingin sa paligid wala naman akong nakikita. Maybe I'm just being paranoid and assuming.

But sometimes I'm thankful if he's around kasi walang naglalakas loob na mambully sa akin. Hindi na rin ako dumadaan sa Architecture building. My routine was changed, instead of staying more often sa school mas pinili kung umuwi na lang sa boarding house ko pagkatapos ng klase. I'm doing it on purpose para umiwas sa mga bullies ko. I need to cool down the situation. Kapag hindi nila ako palaging makikita makakalimutan din nila ako.

That's what I thought, but I'm wrong. Perfectly wrong dahil pagpasok ko pa lang sa school ito na ang bumungad sa akin.

"Si taba nagpi-feeling maganda. Napansin lang ni Calyx, akala niya may gusto na ito sa kanya."the girl said.

She's a tourism student, kilala ko siya dahil minsan naging kaklase ko siya sa isang minor subject. She couldn't forget me dahil nung nag-surprise quiz ang professor namin na perfect ko samantalang siya zero.

"Anong feeling mo Valderamos? Siguro ngayon feeling mo ang ganda mo kasi napansin ka ng isang Calyx Villegas." Dagdag nung babaeng kulay mais ang buhok. "Siguro nahihimatay ka na sa kilig noh?"

Of course not! Ni minsan hindi pumasok sa utak ko na kiligin dahil lang sa pagpansin sa akin ng lalaking yun. I know where I stand and I don't even know that, that guy is famous in this campus.

I looked at them one by one but I am not planning to say anything . Andito ako sa department nila at maraming studyanteng nakamasid sa amin.

"Siguro pag pumayat ka may pag-asa pa." The other girl with braces like me said and that made them laugh at me. "Pero ngayong mataba ka pa, hanggang panaginip ka nalang muna ah.

There I reached my limit. Hanggang kailan ko ba hahayaan ang mga tong e bully ako?

"Myra tabs!"

"Taba-taba ching ching"

"May apple ako dito Myra, ilagay mo sa bibig mo."

That too much Myra! I stopped walking. Counted one to ten to calm myself...hoping that after I counted gagaan ang pakiramdam ko pero lalo lang uminit ang ulo ko ng marinig ko ang tawanan nila.

Dahan-dahan akong lumingon sa kanila. Isa-isa ko silang tiningnan. Miss tourism is looking at me with her annoying smile. Nakataas pa ang isang kilay at ang dalawang kamay ay naka-cross sa kanyang dibdib.

Ang babaeng kulay mais ang buhok parang asong nakangisi, feeling niya siguro maganda na siya sa buhok niyang di naman bumagay sa mukha niyang para monggo sa liit at ang pinakahuli ay ang babaeng naka-braces na mukhang unggoy na kita ang gilagid.

Bullying is bad Myra Gwy! Huling paalala ko sa aking sarili pero mabilis ding napigtas ng muling magsalita si Miss braces.

"Ano? Matapang ka? Baka nakalimutan mong mahirap ka lang at nakapasok ka lang dito dahil sa scholarship mo. You really feel that you are entitled huh? Magpapayat ka muna baka may pag-asa pa."

"Money really can't buy class. Mayaman nga wala namang manners." I said and took a step forward para mas malapit ako sa kanila.

"You know what, ako may pag-asa pang pumayat pero ikaw wala ng pag-asang gumanda." Sagot ko sa kanya. Napaawang ang labi niya sa gulat, siguro hindi inaasahang sasagot ako.

"... Kung ako sayo, simulan ko ng maligo na may kasamang dasal baka sakali... baka sakaling magbago pa ang itsura mo. At least ako, mataba man di hamak na mas maganda kesa sa 'yo. Pagsama samahin man ang mga mukha ninyong tatlo hindi kayo makakalahati sa akin."

Humakbang si Miss tourism palapit sa akin pero mabilis kong tinaas ang kilay ko sabay naghahamong tumingin sa kanya.

"Don't you dare, sa payat mong yan don't you think na kapag tinamaan ka nitong kamao ko yupi yang ilong mo? Balita ko bagong gawa pa yan." Tumigil ito at mukhang natakot. "Next time kapag mam-bully kayo siguraduhin niyo munang kaya niyo ha. Kung ako sayo mag-aral muna akong mabuti, nakalimutan mo bang zero ka noong nag-quiz tayo samantalang ako kahit nakapikit pa perfect ang score?

That earned cheer from the other students. So hindi naman pala lahat kampi sa mga 'to. Madami na pala ang nakapalibot at nakamasid sa amin. Hindi ako ang uri ng studyanteng nagyayabang pero minsan kapag napupuno ako hindi ko na napipigilang kung anong lumabas sa bunganga ko.

Sa muli kong pagtingin sa kanila nakita kong naiiyak na silang dalawa pero meron pang isa, ang babaeng kulay mais ang buhok na sing liit ng monggo ang mukha.

"Ikaw." Humakbang ako palapit sa kanya pero hindi ito nagpatinag, nakipagsukatan pa ng tingin sa akin. "You were asking kung kinilig ba ako? Well, my answer is not. Tinatanong mo kung feeling maganda na ba ako? Of course course not, hindi lang feeling dahil maganda naman na talaga ako. I am confidently beautiful with a heart " Taas noo kung sabi.

"Oh wait...Diba ikaw yung nakasabayan ko sa cr nung nakaraan yung jumebs pero walang dalang tissue tsaka walang tubig doon? Anong ginawa mo? Do you want me to tell them what you did there?" Namutla ito at nagsimula ng manubig ang mga mata. Gusto ko sanang maawa sa kanila pero sinagad nila ang pasensya ko e so dapat lang yan sa kanila.

"... Pasalamat ka pa nga binigyan kita ng wipes. Kadiri ka!" Humakbang ako paatras at tiningnan silang tatlo. "Next time na gagawin niyo sa akin 'to siguraduhin niyo munang wala akong maipipintas sa inyo. Tandaan niyo mahirap lang ako, pero hindi ako pumapayag na nadedehado lalo't alam kung wala akong ginawang masama sa inyo."

Ang layo na ng nilakad ko pero mukhang lahat ata ng mga kababaihan may galit sa akin. Ang dami kong naririnig na bulung-bulungan. Actually hindi siya bulung-bulungan because they are doing it in purpose. Sinasadya nilang iparinig sa akin ang panglalait nila.

It so sad to think na babae lang din yung mga naninira sa kapwa nila babae. I didn't even know them.

"So it's true, the fat, nerd ugly looking creature from that island is studying her."

Oh, may pahabol pa? Is this the last?

I stopped on my track when I heared that familiar voice. But what caught my attention are the words she just said about me.

It's the girl I met in the island. Si Miss hindi pantay ang foundation. Kaya pala pamilyar siya sa akin,nakita ko na pala siya noon pa hindi ko lang maalala.

She's not wearing a uniform, mukhang galing silang practice ng cheerleading. I remember now, siya pala si Miss cheer leader kaya ang feeling kung umasta.

"Why are you here Miss oink-oink?" Nang-uuyam niyang tanong sa akin na may nakabuntot pang tawa. Yung mga kasama niya tuloy nagtawanan din.

I didn't say anything I just throw her a cold look. Tinaasan niya ako ng kilay na akala mo naman pantay ang pagkaguhit. Haay hindi pa rin pala siya nakinig sa akin. Practice ka munang magkilay girl bago magtaray para mas bagay.

I don't know what's with these girls? Why are they so mean? Kasalanan na pala ngayon ang pagiging mataba? Why is it really a big deal for them, me being fat? Are they the ones feeding me? Hindi nga nagrereklamo ang mga magulang ko na sila yong nagbibigay ng pera sa akin sila pa.

"You know what girls? This chabelita oink-oink here, make suntok my baby Calyx sa ilong." maarte niyang sabi sabay turo sa akin. Conyo pa ang gaga di naman bagay. Maybe she thinks she sounded so good in that pero nagmumukha lang siyang kambing na natatae.

I want to laugh at her but I maintained my blank face.

"Saan na yung tapang mo? You're so brave in the island right? Come on show your true color here." She said provoking me, but I will not fall into it. I mean not now.

Ten...nine...eight...I stared at her and counted mentally. I want to calm down but at the same time I want to punch her face. I have to options now.

"And what is this news I hear about you and my baby? Do you think she will make patol to a piggy oink-oink like you? If I know he's just making fun of you, and your piggy body." She threw me a disgusted look from head to toe.

Seven...six...five...I fisted my fingers, I can feel my heart is raging inside. My temperature is rising, even my face is heating up.

"Look at your body, so huge, para kang cabinet na naglalakad. Your not only fat, your also ugly. Look at your face kulang na lang may apple yang bibig mo, because you look like a walking lechon."

Four...three...two...

"You're an ugly bitc—"

"Let's go,Mahal."

I was about to punch her when someone held my hand after saying those words. She and her friends looked shocked. Pagtingin ko sa taong humawak ng kamay ko nakita kong seryoso ang mga mata nitong nakatingin sa akin.

"Baby! What is this?" Maarteng tanong ni Miss hindi pantay ang foundation pero hindi man lang siya binalingan ng lalaki.

I was about to pull my hands from him but he held it tightly and intertwined our fingers.

"I was looking for you all over the campus, Mahal." Malambing niyang sabi. Hinawi niya pa ang buhok na kumalata sa aking mukha at marahang pinunasan ang pawis sa noo ko gamit ang palad niya.

"Ang sabi mo sabay na tayong papasok pero iniwan mo na naman ako. Are you hungry? Nagbreakfast ka na?" He asked sweetly. Bahagya pa itong yumuko at pinatakan ng halik ang ulo ko.

I look at him with confusion in my eyes.Why is he doing this to me?. Anong palabas na naman ba ito?

"I'm hungry na mahal, kain muna tayo please..."parang bata nitong sabi. "Kagabi pa ako hungry po tsaka ikaw din diba? I don't want my Mahal to be hungry kaya tara na."

"Huh? Anong—" hindi ko na natapos ang sasabihin ko dahil hinila niya na ako palapit sa kanya saka pasimpleng bumulong.

"Just go with the flow,please." He said.

"Calyx baby, what is this? Why are you calling that bitch, Mahal?" Nagpapaawang tanonv ni Miss hindi pantay ang foundation. "How about me? How about us? You can't replace me with that fat gerbil—"

"There's no us, Kriza." He said in a low but cold voice. Natigilan ang babae at akmang yayakap pa sa kanya pero mabilis niyang tinaas ang bakanteng kamay niya.

"This lady is important to me." He said and held my hand even tighter. "All of you listen, this would the last time I hear anyone of you saying bad words against this lady, the next time you do it...ako ang makakalaban niyo. You all know me very well..."

Isa-isang nagyuko at nag-iwas ng tingin ang mga studyante sa amin. So this how powerful this brute in this campus huh?

Tinapunan niya ng tingin ang naiiyak na babae. "And you Kriza, don't you dare embarass her again or else you'll regret it."

"Are you okay now?" He asked gently pero hindi ako nakasagot. Iniwas ko ang tingin sa kanya at binalingbsa mga studyante. Nakayuko ang mga ito at iwas din ang tingin sa amin.

Sino ba siya at mukhang takot ang mga studyante sa kanya? Kukunin ko na sana ang kamay ko sa kanya pero mabilis niya itong nahila ulit. I glared at him but he just smiled at me. And for the first time feeling ko biglang kumislot ang puso ko.

Hala ano yun? Bakit ganun?

"Let's go, Mahal. You eat muna, ayokong pumayat ang baby langga na yan."

———————————————-

Ingat po kayong lahat. God bless po!