Chapter 1: P.1

Si Thessa Santiago-Davilla ay naniniwala pa rin na sa kabila ng nangyari kahit wala na ang matamis na pagmamahalan nilang mag asawa ay mananatili pa rin ang respeto nila sa isa’t-isa para na rin sa anak na kambal nilang dalawa.

Sa limang taong pagsasama at patago nilang kasal ni Carlo ay masasabi niyang nagampanan niya ng maayos ang pagiging isang ina at mabuting asawa para sa nabuo nilang pamilya.

“Congratulations, Mrs! Kayo po ay nag dadalang-tao.” Masayang bati sa kanya ng doktor.

Nakangiting naglalakad palabas si Thessa ng hospital at hindi na nga ito mapakali pa na sabihin agad sa kanyang asawa ang isang magandang balita. At maya-maya ay pwede na rin nga itong masundo at ng ma-iuwi na sa kanilang bahay kasama ang kanilang kambal na anak. Ngunit naka ilang tawag na nga si Thessa ay hindi pa rin mahagip si Carlo. Ni hindi niya malaman kung lowbat lang ba ito o busy pa nga sa trabaho. Tinawagan niya rin ang sekretarya nito ngunit ganoon din naman, pareho silang hindi sumasagot ng telepono. Inisip na lamang ni Thessa na baka hindi na nga makakasundo pa itong si Carlo.

Umuwi na nga lang si Thessa at napag-isipang doon na lamang siya maghintay sa kanilang bahay, hiniling pa niya sa mga kasambahay na dagdagan ang mga pagkain sa mesa. Lalo ang paborito ng kanilang kambal. 

Subalit makalipas ang ilang mga oras at bawat segundong paghihintay ni Thessa ay wala pa rin sina Carlo at ang kanyang mga anak. Kaya nakaramdam ng pag-aalala si Thessa.

“Nakapatay pa rin ang telepono niya!” Nag-aalala niyang usal. 

Kaya naman kinuha na ni Thessa ang kanyang jacket at lalabas na sana para hanapin na ang mga ito. Ngunit nang Buksan niya ang telepono at muli sanang susubukang tumawag nang isang mensahe ang natanggap niya, nang buksan niya ito ay doon lang niya nalamang bidyo pala iyon. Kuha iyon sa loob ng isang restawran. Doon ay nakita niya si Carlo na naka itim na ang suot ay tila napaka elegante, kasamang nakaupo sa tabi niya ang kanilang kambal, ngunit may isang babae na nakaupo sa tapat ni Carlo ang hindi familiar kay Thessa.

Trixie Domingo. Kung hindi siya nagkakamali ay siya ito. Ito lang naman ang babaeng nagbibigay liwanag sa madilim na mundo ni Carlo. 

Isang romantikong hapunan para sa apat na tao, masayang salo-salo at mayroon pang mga maliliit na pailaw sa mesa ang mga ito ang siyang mas nagpatingkad sa ganda ng lugar, abot tenga naman ang ngiti ni Carlo ng tawagin si Trixie ni kenzo na ‘Tita Trixie’ kung titignan mo ay para silang isang masaya at kumpletong pamilya. 

At sa bidyong iyon narinig niya ang kuryosong pagtatanong ng isa sa kambal niyang anak “Si Mommy po ba o Auntie Trixie?” 

“Auntie Trixie, son.” Walang pasubiling sagot ng kanyang asawa na siyang ikinaguho ng mundo ni Thessa at pwg-akyat ng lamig sa kanyang sikmura. Napatakbo na lamang siya sa kusina papuntang banyo at ‘di napigilang mapasuka. 

Pagkatapos ng limang taong kasal ay apat na taong gulang na rin ang mga anak nilang lalaki. At sa limang taong iyon ay kailanman hindi niya maramdaman ang pagiging kahinahunan at lambing sa kanya. Ngunit sa gabing ito ay nakita niyang ang lahat ng kanyang hinagangad ay nakita lamang niya sa ibang babae.

Nang gabing iyon, bumalik si Carlo kasama ang kanyang inaantok na anak. madilim ang villa kaya’t pagbukas ng mga ilaw ay napansin nitong may hindi nagalaw na pagkain sa hapag-kainan .

Kumunot ang ulo ni Carlo at dali-daling tinawagan si Thessa, habang konektado pa ang pagtawag nila biglang na lang itong nagalit at napatanong “Thessa, nasa puso mo paba ang pamilyang ito?” 

Sa kabilang linya ay nakahiga si Thessa sa isang maliit at pang-isahang katre. Nanginginig ang katawan nito at namumutla ang mga labi. Halos hindi na siya makapagsalita sa kausap ngunit kailangan niya itong sagutin. 

Kaya naman, humugot siya ng malalim na buntong-hininga at nagsalita. “Maghiwalay na tayo, Carlo.” 

Pagkalipas ng dalawang taon si Thessa at ang kanyang anak ay naninirahan sa isang maliit na nayon na tinatawag nilang Barangay Payapa. Walang gaanong matataas na gusali o maiingay na sasakyan. Sa madaling salita, tahimik at payapa lamang ito at ang mga taong naninirahan dito. 

Ngunit sa hindi inaasahan ay sinira ng biglaang napakalakas na ulan dulot ng bagyo ang kapayapaan nito. 

Tinabihan na lamang ni Thessa ang anak sa pagtulog. Kakatulog pa lamang ng anak niya nang may narinig siyang isang tunog ng paradahan ng sasakyan sa labas ng bakuran, napakunot na lamang sa noo ng tumunog ang timbre. Napatingin siya sa bintana at nakita ang isang kotseng kulay itim na pahaba ang naka parada. 

Ayaw ni Thessa ng gulo kaya pinatay niya ang maliit na ilaw sa lampara sa gilid ng kama at tahimik na tumugon sa mga tao sa ibaba. 

Sa labas ng bakuran, nakita ng isang lalaki na nakapatay na lahat ng ilaw sa itaas, at kaya naman napatingin ulit sa sasakyan at pilit na pinipindot ang timbre sa bahay ng paulit-ulit. 

Muling humiga si Thessa ngunit pilit nilang gustong magpumasok dahil sa ingay ng timbre, kaya naman kinuha ni Thessa ang telepono at e kinonekta sa tawag na may bigyong nakalagay sa kanilang bakuran 

“Sige! Subukan mo kung hindi tatawag ako ng pulis!” 

Narinig ng Sekretarya si thessa kaya humingi ito ng paumanhin dahil sa abala “Madam, hindi po kami masamang tao, ang boss ko po ay si Carlo Danville, kahit itanong niyo po sa kanya kahat pa magkanong pera wala pong problema!” 

Carlo Danville?

Ang dati niyang asawa ang nasa labas?!

Dali-daling niyang ibinaba ang telepono upang puntahan ang anak dahil umiiyak na ito, at narinig ng tekretarya ang pag iyak at humingi ng pabor “Madam, may anak ka rin! Bibili lang kami ng gamot at hinding-hindi kana ulit namin iistorbuhin alam mo kung gaano ka delikado ang lagnat, tulungan mo naman kami.”

Naisip niya ang sariling anak. Ang sanggol na pinanganak niya. Ang batang dinala niya ng sampung buwan… 

Kahit hindi siya mahal ng dalawang anak niya.

Naisip niyang ang lugar na iyon ay malayo para dalhin pa sa Hospital ang

bata, nasa labas pa ng bundok at dalawang oras na byahe.