EP.7 ฝึกวันที่5

แสงแดดอ่อนๆของเช้าวันใหม่ส่องผ่านหน้าต่างเล็กๆ เช่นทุกวัน เสียงนกร้องรับอรุณผสานกับสายลมเย็นที่พัดเบาๆทำให้เธอลืมตาตื่นขึ้นจากการหลับใหล

เธอลุกขึ้นนั่งบนเตียง ดวงตายังปรับตัวกับแสงที่เริ่มเจิดจ้า เธอเห็นเอซนอนขดตัวอยู่บนโต๊ะเล็กข้างหน้าต่าง มันดูเหมือนกำลังหลับสนิท แต่ทันทีที่เธอขยับตัว เสียงหาวเบาๆของมันก็ดังขึ้น

“เช้านี้ตื่นช้าจังนะ” เอซกล่าวด้วยน้ำเสียงกึ่งล้อเลียนกึ่งจริงจัง

เวสเปอร์ยกคิ้วพลางยืดแขนออก “ฉันไม่ได้ขี้เกียจนะ นายเองต่างหากที่ดูเหมือนจะชอบตื่นก่อนฉันทุกวัน”

“แน่นอน หน้าที่ของฉันคือเฝ้าดูว่าเธอจะขี้เกียจหรือเปล่า” เอซตอบด้วยรอยยิ้มกวนๆ

เธอหัวเราะเบาๆก่อนจะเดินไปล้างหน้าล้างตา เมื่อเธอจัดการตัวเองเรียบร้อย เอซก็เดินนำเธอออกจากห้องเพื่อไปยังลานฝึกที่พวกเขาใช้เป็นประจำ

เมื่อมาถึงลานฝึก เวสเปอร์สังเกตว่าบรรยากาศวันนี้ดูแปลกไปเล็กน้อย อาจเป็นเพราะความเงียบสงบที่เหมือนจะซ่อนพลังงานบางอย่างเอาไว้ หรืออาจเป็นเพราะสายตาของเอซที่ดูจริงจังผิดปกติ

“วันนี้นายดูเอาจริงเอาจังเป็นพิเศษนะ” เวสเปอร์กล่าวขณะวางกระเป๋าของเธอลง

“แน่นอน” เอซตอบขณะเดินขึ้นไปนั่งบนก้อนหินขนาดใหญ่ “วันนี้เธอจะได้เจออะไรที่หนักหน่วงกว่าทุกวัน”

คำพูดนั้นทำให้เวสเปอร์ขมวดคิ้ว “หนักกว่าทุกวัน? นายหมายความว่าไง”

เอซยิ้มเล็กน้อยก่อนจะยกหางขึ้นชี้ไปยังสิ่งที่อยู่กลางลานฝึก

ตรงกลางลานฝึกมีแท่นไม้ยกสูงอยู่หลายแท่น วางเรียงต่อกันเป็นทางยาว พร้อมด้วยสิ่งกีดขวางที่วางอยู่ในทิศทางที่คาดเดาไม่ได้

“วันนี้เราจะฝึกความสมดุล ความคล่องตัว และความอดทน” เอซกล่าว “เธอต้องกระโดดจากแท่นหนึ่งไปอีกแท่นหนึ่งโดยไม่ตกลงมา ระหว่างนั้น ฉันจะเพิ่มความยากด้วยพลังของฉัน”

“นายแอบมาเตรียมไว้ตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย แต่นั่นฟังดูไม่ง่ายเลย” เวสเปอร์ตอบพร้อมกับจ้องมองแท่นไม้ที่วางเรียงกัน

“มันจะไม่ง่ายแน่นอน” เอซยืนยัน “แต่ถ้าเธอทำไม่ได้ เธอก็ไม่มีทางผ่านสถานการณ์จริงได้เหมือนกัน”

เวสเปอร์สูดลมหายใจลึกก่อนจะก้าวขึ้นไปยืนบนแท่นไม้แท่นแรก มันโคลงเคลงเล็กน้อยเมื่อเธอขึ้นไปยืน

“จำไว้ว่า เธอต้องรักษาสมดุล และอย่าคิดแค่ว่าต้องข้ามให้เร็ว” เอซกล่าวขณะเฝ้าดู

เวสเปอร์เริ่มกระโดดจากแท่นหนึ่งไปอีกแท่นหนึ่งในจังหวะแรก ทุกอย่างดูเหมือนจะง่ายกว่าที่เธอคาดไว้ แต่ทันทีที่เธอเคลื่อนไหวต่อ เอซก็ใช้พลังแรงโน้มถ่วงเพิ่มแรงดึงดูดไปยังทิศทางที่คาดไม่ถึง

แท่นไม้ที่เธอยืนอยู่เริ่มโคลงเคลงรุนแรง เธอพยายามปรับสมดุลของร่างกาย แต่กลับเสียหลักและตกลงมาที่พื้น

“นี่มันไม่ยุติธรรมเลยนะ!” เธอร้องออกมา

“ในสนามรบจริง ไม่มีอะไรยุติธรรมอยู่แล้วเวสเปอร์” เอซตอบกลับ “ขึ้นไปใหม่ แล้วลองอีกครั้ง”

เวสเปอร์พยายามอีกหลายครั้ง แต่ในทุกครั้ง เอซก็เพิ่มระดับความยากจนเธอต้องตกลงมา เธอเริ่มรู้สึกถึงความเหนื่อยล้าที่สะสม แต่ก็ไม่คิดจะยอมแพ้

“ฉันจะไม่ยอมแพ้แน่ไอ้!!..” เธอกล่าวด้วยน้ำเสียงหนักแน่นก่อนจะกลืนคำหยาบลงไปในคอเพราะความเดือดดาล

“อย่ามัวแต่พูดสิเวสเปอร์” เอซตอบพร้อมเพิ่มระดับความยกขึ้นไปอีก

หลังจากพยายามอยู่หลายครั้ง ในที่สุดเธอก็สามารถกระโดดผ่านแท่นไม้ทั้งหมดโดยไม่ตกลงมา แม้จะใช้เวลานานและความพยายามมากกว่าที่คาด

“ดีมาก” เอซกล่าวขณะเดินเข้ามาใกล้ “เธอเริ่มแสดงให้เห็นแล้วว่าเธอมีศักยภาพที่จะก้าวข้ามขีดจำกัดของตัวเอง”

เมื่อการฝึกหนักจบลง เอซให้เวสเปอร์พักใต้ต้นไม้ เวลานี้เธอหอบหายใจหนัก แต่ใบหน้าของเธอกลับเต็มไปด้วยความพึงพอใจ

“เมื่อวานได้ EXP 150 สินะ” เอซกล่าวขณะนั่งข้างๆ

“แล้วไง?” เวสเปอร์ถามพลางมองมันด้วยความสงสัย เธอกระดกขวดน้ำดื่มอย่างหิวกระหาย

“EXP ไม่ได้มีไว้แค่เพิ่มแรงค์” เอซตอบ “เธอยังสามารถใช้มันเพื่ออัพเกรดสถานะ ปลดล็อกสกิล หรือแม้แต่พัฒนาความสามารถเฉพาะตัว”

เวสเปอร์นิ่งไปครู่หนึ่ง “งั้นฉันควรต้องใช้มันยังไงดี รอบก่อนฉันลองใช้มันอัพเกรดสกิล Time Fracture ไปแล้วทีนึง”

เอซจ้องเธอด้วยสายตาจริงจัง “เธอต้องคิดว่าตอนนี้จุดอ่อนของเธอคืออะไร และอะไรคือสิ่งที่เธอต้องการเสริมเพื่อให้เธอแข็งแกร่งขึ้น”

หลังจากครุ่นคิด เธอตัดสินใจเปิดหน้าต่างระบบ

[EXP: 150]

ตัวเลือกการอัพเกรด:

• เพิ่ม MP: 50 EXP (ปัจจุบัน 310)

• เพิ่ม ATK: 50 EXP (ปัจจุบัน 18)

• ปลดล็อกสกิลใหม่: 150 EXP

“นายว่าไง” เธอถามเอซ

“ฉันแนะนำให้เธอเพิ่ม MP” เอซกล่าว “พลังของเธอใช้ MP เป็นหลัก และถ้าเธอมีไม่พอ เธอจะใช้สกิลได้แค่ไม่กี่ครั้ง”

เวสเปอร์พยักหน้าและเลือกเพิ่ม MP หลังจากอัพเกรด เธอรู้สึกถึงพลังงานบางอย่างที่เพิ่มขึ้นในตัว

หลังจากพักใต้ร่มไม้และใช้เวลาอัพเกรดสถานะ เวสเปอร์รู้สึกถึงพลังงานใหม่ที่เพิ่มขึ้นในตัวเธอ แม้ร่างกายจะยังคงเหนื่อยล้าจากการฝึกหนักก่อนหน้า แต่ความกระตือรือร้นที่เกิดจากการเห็นพัฒนาการของตัวเองกลับเติมเต็มความมุ่งมั่นในใจ

เอซกระโดดขึ้นไปยืนบนก้อนหินขนาดใหญ่ มันจ้องมองเธอด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความคาดหวัง

“ฉันหวังว่าเธอจะพร้อมสำหรับการฝึกครั้งต่อไป” เอซกล่าวด้วยน้ำเสียงจริงจัง

เวสเปอร์สูดลมหายใจลึกก่อนจะลุกขึ้นยืน “ฉันพร้อมแล้ว ว่ามาเลย”

“ดี” เอซตอบพร้อมกับยิ้มเล็กน้อย “คราวนี้เราจะคงามคล่องตัว”

เอซเดินนำเธอไปยังพื้นที่ฝึกอีกส่วน ซึ่งมีแท่นไม้และสิ่งกีดขวางหลายรูปแบบตั้งอยู่ แท่นไม้แต่ละแท่นมีระยะห่างที่แตกต่างกัน บางแท่นมีวัตถุที่ดูเหมือนจะเคลื่อนที่ได้ ในขณะที่บางแท่นมีลักษณะลื่นไหล

“นี่คือการฝึกความคล่องตัว” เอซกล่าว “เป้าหมายคือการเคลื่อนที่ผ่านสิ่งกีดขวางทั้งหมดโดยไม่หยุด และเธอต้องใช้ทั้งพลังร่างกายและสมองในการตัดสินใจ”

เวสเปอร์พยักหน้า “แล้วถ้าฉันล้มกลางทางล่ะ”

“ถ้าเธอล้ม เธอก็ต้องกลับไปเริ่มใหม่” เอซตอบด้วยน้ำเสียงเรียบๆ “แต่จำไว้ให้ขึ้นใจเวสเปอร์ ในโลกแห่งความเป็นจริงนี้ ถ้าเธอพลาดแม้แต่ครั้งเดียวเธอจะไม่มีโอกาสได้แก้ตัวอีกเลย”

คำพูดนั้นทำให้เธอรู้สึกกดดันมากขึ้น แต่เธอก็รู้ว่ามันคือความจริง

เวสเปอร์สูดลมหายใจลึก เธอยืนอยู่หน้าเส้นเริ่มต้น ใจของเธอเต้นรัวด้วยความตื่นเต้นและกังวล

“พร้อมหรือยัง” เอซถาม

“พร้อม” เธอตอบด้วยน้ำเสียงมั่นคง

“งั้นไปเลย”

เธอเริ่มวิ่งผ่านแท่นไม้แรก ความห่างระหว่างแท่นไม่ได้มากนัก แต่แท่นไม้กลับโคลงเคลงเมื่อเธอเหยียบ เธอพยายามรักษาสมดุลและกระโดดไปยังแท่นถัดไป

เมื่อมาถึงแท่นที่สาม เธอสังเกตว่ามันลื่นกว่าที่คิด เธอเกือบเสียหลัก แต่ก็สามารถทรงตัวได้ก่อนจะกระโดดต่อ

“ดี” เอซกล่าวจากระยะไกล “อย่าหยุด! ใช้ความเร็วของเธอในการรักษาจังหวะ”

เธอเร่งความเร็วขึ้น แต่เมื่อมาถึงจุดหนึ่ง เธอกลับพบว่ามีสิ่งกีดขวางที่เคลื่อนไหวได้ บล็อกขนาดเล็กหมุนวนอย่างรวดเร็วตรงหน้าทางเดิน

“นี่ฉันต้องผ่านมันไปยังไงวะเนี่ย” เวสเปอร์ถาม ขณะหยุดนิ่งอยู่ตรงจุดนั้น

“เธอต้องสังเกตจังหวะการเคลื่อนไหวของมัน และเลือกเวลาที่เหมาะสมในการเคลื่อนที่” เอซตอบ

เธอหรี่ตามองสิ่งกีดขวางตรงหน้า จังหวะการหมุนวนของมันดูไม่สม่ำเสมอ แต่เธอพยายามตั้งสมาธิ

“จำไว้ เวสเปอร์” เอซพูดขึ้น “ถ้าเธอกังวลเกินไป เธอจะพลาด อย่าคิดมากเกินไป แต่ก็อย่าลืมประเมินสถานการณ์”

เธอสูดลมหายใจลึก และในจังหวะที่บล็อกเคลื่อนออกจากทางเดิน เธอก็กระโดดข้ามไป

เธอทำสำเร็จ!

หลังจากผ่านสิ่งกีดขวางที่เคลื่อนไหวได้ เธอต้องเผชิญกับทางเดินที่ลาดชันซึ่งมีแท่นไม้ลื่นๆวางเรียงราย

“นี่มันเหมือนกับการฝึกที่ไม่มีวันจบสิ้น” เธอพึมพำ

“มันจะจบก็ต่อเมื่อเธอแข็งแกร่งพอที่จะผ่านมันได้” เอซตอบ

เธอก้าวขึ้นไปบนแท่นแรก และรู้สึกถึงความลื่นของมัน เธอต้องค่อยๆเดินโดยใช้แขนช่วยทรงตัว เมื่อถึงแท่นสุดท้าย เธอพบว่ามีระยะห่างมากกว่าที่คาด

“ฉันกระโดดไปถึงไม่ได้แน่ มันไกลเกินไป!” เธอพูด

“ใช้ Time Fracture” เอซแนะนำ

“แต่ฉันไม่เคยใช้มันกับการฝึกแบบนี้”

“ทุกอย่างมีครั้งแรกเสมอ”

เธอหลับตา สูดลมหายใจ และเรียกพลังของเธอออกมา

“Time Fracture”

เวลาเริ่มช้าลง เธอพุ่งตัวไปข้างหน้าและกระโดดด้วยแรงทั้งหมดของเธอ ก่อนที่พลังจะหมดลง เธอก็สามารถมาถึงจุดหมายได้สำเร็จ

เธอล้มตัวลงนั่งบนพื้น หายใจหอบหนัก เหงื่อไหลท่วมใบหน้า แต่ในใจกลับเต็มไปด้วยความภูมิใจ

“เธอทำได้ดี” เอซกล่าวขณะเดินเข้ามาใกล้ “แต่ยังมีหลายอย่างที่เธอต้องพัฒนา”

“ฉันรู้” เธอตอบพร้อมกับหัวเราะเบาๆ “แต่นายต้องยอมรับว่าฉันเริ่มดีขึ้นแล้วใช่ไหม”

“ฉันยอมรับ” เอซตอบพร้อมกับรอยยิ้มเล็กๆ “แต่จำไว้ เวสเปอร์ ทุกความสำเร็จคือก้าวแรกของความล้มเหลวครั้งใหม่ ถ้าเธอหยุดพัฒนานั่นคือจุดจบ”

คำพูดของเอซทำให้เธอเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนที่เธอจะพยักหน้า “ฉันเข้าใจ”

แสงแดดยามบ่ายทอดผ่านลานฝึก เวสเปอร์นั่งพักใต้ร่มไม้ใหญ่ต้นเดิม ใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยเหงื่อ หัวใจเต้นถี่จากการฝึกที่ผ่านมาทั้งวัน เธอรู้สึกได้ว่าร่างกายของเธอเริ่มจะถึงขีดจำกัด

เอซเดินเข้ามาใกล้ ดวงตาสีเหลืองทองของมันยังคงเปี่ยมด้วยความมุ่งมั่น มันนั่งลงตรงหน้าเธอ ก่อนจะใช้หางสะบัดเบาๆใส่แขนของเธอ

“พักพอแล้ว” มันกล่าวด้วยน้ำเสียงเรียบ “ถึงเวลาที่เธอต้องเผชิญกับบททดสอบสุดท้ายของวันนี้”

เวสเปอร์ถอนหายใจยาว ก่อนจะเงยหน้ามองมัน “นี่นายคิดว่าฉันเป็นอะไร หุ่นยนต์เหรอ?”

เอซยิ้มเยาะเล็กน้อย “ฉันคิดว่าเธอเป็นผู้อเวคที่มีศักยภาพ และศักยภาพนั้นจะไม่มีวันเติบโตถ้าเธอไม่ผลักตัวเองไปให้ถึงขีดจำกัด”

แม้จะยังเหนื่อยล้า แต่คำพูดของเอซก็เหมือนจุดประกายไฟในตัวเธอ เธอลุกขึ้นยืน สูดลมหายใจลึก ก่อนจะพูดว่า “ก็ได้”

เอซพาเธอไปยังพื้นที่ฝึกที่กว้างที่สุดของลาน ตรงกลางลานเป็นทะเลทรายจำลองที่เต็มไปด้วยทรายละเอียด มีเนินทรายที่ดูเหมือนไม่มีจุดสิ้นสุด และที่ปลายลาน เธอเห็นธงเล็กๆสีแดงปักอยู่

“นั่นคือเป้าหมายของเธอ” เอซกล่าวพลางชี้ไปที่ธง “เธอต้องวิ่งไปแตะธงนั้น แล้วกลับมาที่จุดเริ่มต้นให้ได้ แต่เธอจะไม่ได้วิ่งไปแบบง่ายๆแน่นอน”

“แน่นอน” เวสเปอร์พูดพลางกลอกตา “อะไรที่นายทำให้มันง่ายได้บ้าง”

“ไม่มี” เอซตอบทันทีพร้อมรอยยิ้มกวนๆ

ทันทีที่เวสเปอร์เริ่มออกวิ่ง เท้าของเธอจมลึกลงในทรายทุกครั้งที่ก้าวไปข้างหน้า การเคลื่อนไหวช้ากว่าปกติอย่างเห็นได้ชัด ทรายที่ละเอียดทำให้เธอต้องออกแรงมากขึ้นเพื่อดันตัวเองให้ก้าวต่อไป

“อย่าหยุด!” เอซตะโกนจากด้านหลัง “ถ้าเธอหยุด เธอจะจมลึกลงไปในทรายยิ่งกว่าเดิม”

เธอกัดฟันและพยายามเร่งจังหวะ แต่ทุกครั้งที่ก้าวไปข้างหน้า ความเหนื่อยล้าก็เพิ่มขึ้นเรื่อยๆหัวใจของเธอเต้นรัว และลมหายใจเริ่มถี่ขึ้น

“นี่แค่เริ่มต้น!” เอซพูดด้วยน้ำเสียงเยาะเย้ย “เธอต้องทนไปได้มากกว่านี้อีก”

เมื่อเธอเข้าใกล้เนินทรายแรก เอซเริ่มใช้พลังแรงโน้มถ่วงเพื่อเพิ่มแรงกดดันในพื้นที่รอบตัวเธอ ทันใดนั้นเท้าของเธอที่เคยจมลึกในทรายก็ยิ่งจมลึกลงไปกว่าเดิม

“นี่นายบ้าหรือเปล่า!” เธอตะโกน

“ในสนามรบจริง มอนสเตอร์ไม่เคยทำให้ชีวิตเธอง่ายขึ้น!” เอซตอบกลับ “นี่คือการจำลองสถานการณ์จริง เธอต้องเรียนรู้ที่จะก้าวต่อไป แม้ในสภาพแวดล้อมที่ไม่เป็นใจ”

เวสเปอร์กัดฟันและพยายามดันตัวเองไปข้างหน้า เธอใช้ทั้งแรงขาและแรงแขนในการดึงตัวเองขึ้นจากเนินทราย

เมื่อถึงยอดเนิน เธอมองเห็นทางข้างหน้าที่ดูเหมือนจะไม่มีวันสิ้นสุด ธงสีแดงที่เธอต้องไปแตะดูเล็กลงเรื่อยๆ

“นี่มันไกลเกินไป!” เธอร้อง

“ถ้ามันง่ายกว่านี้ เธอก็จะไม่ได้เรียนรู้อะไรเลย” เอซตอบ

เมื่อเธอผ่านเนินทรายแรกได้ เวสเปอร์เริ่มรู้สึกถึงความล้าที่สะสม หัวใจเต้นแรงจนเหมือนจะหลุดออกมา เธอหอบหนักและรู้สึกว่าร่างกายของเธอกำลังจะทรุดลง

“อย่าปล่อยให้ความเหนื่อยล้าควบคุมเธอ” เอซพูด “ความอดทนไม่ใช่แค่เรื่องของร่างกาย แต่มันคือการต่อสู้กับเสียงในหัวของเธอที่บอกให้เธอหยุด”

คำพูดนั้นทำให้เธอต้องกัดฟัน เธอพยายามดึงความสนใจจากความเจ็บปวดในกล้ามเนื้อ มุ่งสมาธิไปที่ธงที่ปลายลาน

“อีกนิดเดียว” เธอพึมพำกับตัวเอง “อีกแค่ไม่กี่ก้าว”

เมื่อเธอแตะธงสีแดง เธอรู้สึกถึงความโล่งใจ แต่ขณะเดียวกันเธอก็รู้ว่าการเดินทางกลับจะยากกว่าเดิม

เอซไม่ปล่อยให้เธอกลับมาอย่างง่ายๆมันเพิ่มแรงโน้มถ่วงมากขึ้น และเริ่มโยนก้อนหินเล็กๆเข้ามาในเส้นทางของเธอ

“เธอต้องหลบหลีกทุกอย่างที่ฉันโยนมา” มันกล่าว “ถ้าเธอหลบไม่ได้ แสดงว่าเธอไม่พร้อมสำหรับสนามรบจริง”

“ไอ้แมวบ้าเอ๊ย!”

เธอพยายามเร่งความเร็ว แม้ว่าร่างกายจะล้าเต็มที แต่เธอก็ยังหลบก้อนหินได้อย่างหวุดหวิด

“เร็วเข้า!” เอซตะโกน “อย่าปล่อยให้ตัวเองช้าลง”

เธอรวบรวมพลังเฮือกสุดท้าย วิ่งฝ่าทรายและสิ่งกีดขวางทั้งหมด จนในที่สุดก็กลับมาถึงจุดเริ่มต้น

เวสเปอร์ล้มตัวลงกับพื้น หายใจหอบหนัก เหงื่อชุ่มตัวตั้งแต่หัวจรดเท้าหนักกว่ารอบก่อนๆทำให้เธอคิดว่าตัวเองใกล้จะตายเต็มที

“เธอทำได้” เอซกล่าวขณะเดินเข้ามาใกล้ “แม้เธอจะดูเหมือนคนที่พร้อมจะสลบ แต่ฉันเห็นความมุ่งมั่นในตัวเธอ”

เวสเปอร์หอบหนักก่อนจะหัวเราะเบาๆ “นี่นายชมฉันจริงๆหรือเปล่า”

“ใช่” เอซตอบพร้อมรอยยิ้มบางๆ “แต่จำไว้ว่า นี่แค่การเริ่มต้นของการฝึกที่แท้จริง”

“ฉันรู้” เวสเปอร์ตอบเบาๆพร้อมยิ้มเล็กๆแม้ร่างกายจะเหนื่อยล้าเต็มที แต่จิตใจของเธอกลับรู้สึกแข็งแกร่งขึ้นอย่างไม่น่าเชื่อ เธอเอนหลังพิงต้นไม้ หายใจเข้าลึก พลางมองท้องฟ้าที่เริ่มเปลี่ยนสีเป็นส้มอ่อน

“งั้นวันนี้ก็พักซะ” เอซพูดพลางนั่งลงข้างเธอ “พรุ่งนี้ยังมีสิ่งที่หนักหนากว่านี้รออยู่”