EP.6 ฝึกร่างกาย

เสียงนกร้องรับแสงแรกของวันดังก้องอยู่ในอากาศ เวสเปอร์ตื่นขึ้นจากการหลับใหลด้วยความเมื่อยล้าจากการฝึกหนักในวันก่อน แต่เมื่อเธอหันไปมองเห็นเอซกำลังนั่งบนโต๊ะเล็กใกล้หน้าต่าง ดวงตาสีเหลืองทองของมันจ้องมองเธอราวกับกำลังบอกว่าการพักผ่อนของเธอสิ้นสุดลงแล้ว

“ตื่นได้แล้ว เวสเปอร์” เอซพูดด้วยน้ำเสียงที่ไม่ได้เร่งเร้า แต่ฟังดูมีความจริงจังพอที่จะทำให้เธอลุกจากเตียง

เธอลุกขึ้นและยืดร่างกายเบาๆก่อนจะเดินไปล้างหน้าในห้องน้ำเล็กๆขณะมองตัวเองในกระจก เธอเห็นดวงตาที่อ่อนล้า แต่กลับมีแววของความมุ่งมั่น

หลังจากจัดการตัวเองเสร็จ เธอก็พบว่าเอซได้ออกมายืนรออยู่ตรงประตูทางออกของห้องเช่า

“วันนี้ฉันคิดว่าเธอจะตื่นสายกว่านี้เสียอีก” เอซพูดพลางหาวเบาๆ “โชคดีที่เธอยังรู้หน้าที่”

“อย่ากวนได้ไหม ฉันก็ลุกขึ้นมาพร้อมแล้วนี่ไง” เวสเปอร์ตอบกลับ

เอซยิ้มเย้ยๆก่อนจะเดินนำเธอไปยังลานฝึก

ลานฝึกยามเช้านั้น แสงแดดอ่อนๆที่สาดส่องลงมายังลานฝึกทำให้พื้นที่รกร้างดูมีชีวิตชีวาขึ้นเล็กน้อย เศษซากอาคารเก่ายังคงอยู่ที่เดิม แต่ต้นไม้เล็กๆรอบข้างดูเหมือนจะเขียวชอุ่มขึ้น

เอซกระโดดขึ้นไปนั่งบนก้อนหินขนาดใหญ่ตรงกลางลานก่อนจะหันมามองเวสเปอร์ที่ยืนรอคำสั่ง

“การฝึกวันที่4 วันนี้เราจะเปลี่ยนแผนฝึกกัน” มันกล่าว “พลังของเธอก้าวหน้าไปแล้วก็จริง แต่ร่างกายของเธอยังไม่พร้อมที่จะรองรับการใช้งานระยะยาว ถ้าเธอยังมีร่างกายอ่อนแอแบบนี้ เธอจะไม่มีวันยืนหยัดได้ในสถานการณ์จริง”

เวสเปอร์ขมวดคิ้ว “ฉันว่าร่างกายของฉันก็โอเคอยู่นะ ฉันฝึกมาเยอะแล้ว”

เอซหัวเราะเยาะ “โอเคเหรอ เมื่อวานเธอยังล้มลงกับพื้นหลังจับก้อนหินได้ไม่กี่ครั้ง นั่นคือสิ่งที่เธอเรียกว่าโอเคงั้นเหรอ?”

เวสเปอร์เม้มปากแน่น เธอรู้ว่าเอซพูดถูก แต่คำพูดของมันก็ยังทำให้เธอรู้สึกหงุดหงิดเล็กน้อย

เอซกระโดดลงมาจากก้อนหินก่อนจะเดินไปรอบๆ ลาน “เริ่มจากพื้นฐานก่อน วันนี้เราจะเน้นที่ความแข็งแรงของกล้ามเนื้อและความอดทนของเธอ”

มันใช้หางของมันชี้ไปที่ก้อนหินขนาดใหญ่ที่วางอยู่ใกล้ๆ

“เธอเห็นก้อนหินนั่นไหม ฉันต้องการให้เธอผลักมันไปจนถึงอีกฝั่งของลาน”

เวสเปอร์มองก้อนหินที่มีขนาดใหญ่พอสมควร ก่อนจะหันไปมองเอซด้วยสายตาที่แสดงถึงความไม่มั่นใจ

“นี่มันใหญ่มากเลยนะ ฉันจะทำได้ยังไง”

“ก็ลองทำดูสิ” เอซตอบเรียบๆ “จำไว้ว่ามันไม่ใช่แค่เรื่องของแรง แต่เป็นเรื่องของการใช้เทคนิคด้วย”

เวสเปอร์สูดลมหายใจลึกก่อนจะเดินเข้าไปหาก้อนหิน เธอวางมือลงบนมันและพยายามออกแรงผลัก แต่ก้อนหินแทบไม่ขยับ

“อย่าแค่ผลักด้วยแขน ใช้ขา ใช้ลำตัว และใช้จังหวะ” เอซพูดขณะนั่งดูเธอ

เธอพยายามอีกครั้ง คราวนี้เธอใช้แรงจากทั้งตัวและพยายามดันก้อนหินไปข้างหน้า มันขยับเล็กน้อย แต่เธอก็รู้สึกว่าแรงที่ต้องใช้นั้นมหาศาล

หลังจากพยายามอยู่หลายครั้ง เธอก็สามารถผลักก้อนหินไปได้เพียงไม่กี่เมตร เหงื่อไหลท่วมตัว และลมหายใจของเธอก็เริ่มถี่ขึ้น

“พอแค่นี้ก่อน” เอซกล่าวขณะเดินเข้ามาใกล้ “เธอทำได้ดีสำหรับครั้งแรก แต่ฉันอยากให้เธอพักก่อนที่เธอจะหมดแรง”

เวสเปอร์ทรุดตัวลงนั่ง เธอรู้สึกถึงความเหนื่อยล้าในกล้ามเนื้อทุกส่วน แต่ในใจของเธอกลับมีความภูมิใจเล็กน้อย

“มันยากกว่าที่ฉันคิดไว้” เธอกล่าว

“ใช่” เอซตอบ “แต่นี่แค่เริ่มต้นเท่านั้น ถ้าเธออยากจะก้าวไปให้ไกล เธอต้องยอมรับความยากลำบากเหล่านี้”

หลังจากพักสักครู่ เอซให้เธอลุกขึ้นอีกครั้ง

“ต่อไป เราจะฝึกความอดทน” มันกล่าวพร้อมกับชี้ไปที่เส้นทางรอบลานฝึก

“วิ่งรอบลานฝึกนี้ไปเรื่อยๆจนกว่าฉันจะบอกให้หยุด”

เวสเปอร์มองไปยังเส้นทางที่เอซชี้ มันไม่ได้ยาวมากนัก แต่พื้นเป็นดินที่ไม่เรียบและเต็มไปด้วยหิน

“นี่มันดูง่ายไปหน่อยหรือเปล่า” เธอถาม

เอซหัวเราะเบาๆ “รอดูเถอะว่ามันจะง่ายจริงไหม”

เธอเริ่มออกวิ่ง แม้ว่าในตอนแรกมันจะดูไม่ยาก แต่หลังจากผ่านไปเพียงไม่กี่รอบ กล้ามเนื้อของเธอก็เริ่มประท้วง

“อย่าหยุด!” เอซร้องขึ้น “เธอต้องอดทน อย่าปล่อยให้ความเหนื่อยล้ามาควบคุมเธอ”

เวสเปอร์กัดฟันและพยายามวิ่งต่อไป แม้ลมหายใจจะหนักขึ้นเรื่อยๆและเหงื่อจะไหลจนเสื้อผ้าของเธอเปียกชุ่ม

เมื่อเอซในที่สุดก็สั่งให้หยุด เธอทรุดตัวลงกับพื้น ดวงตาของเธอจ้องมองไปที่ท้องฟ้าสีฟ้าสดใส เธอไม่เคยรู้สึกเหนื่อยขนาดนี้มาก่อน

“นี่คือสิ่งที่เธอต้องเผชิญ” เอซกล่าวขณะเดินเข้ามาใกล้ “การฝึกนี้ไม่ได้เป็นเพียงแค่การเตรียมร่างกาย แต่มันเป็นการเตรียมใจของเธอด้วย”

หลังจากวิ่งรอบลานฝึกจนหมดแรง เวสเปอร์พยายามลุกขึ้นยืน แม้ขาของเธอจะสั่นเล็กน้อยจากความเหนื่อยล้า

“เธอทำได้ดี” เอซกล่าวขณะนั่งอยู่บนก้อนหินขนาดเล็ก มันมองเธอด้วยสายตาที่ดูจะมีความพึงพอใจ

“ดีงั้นเหรอ” เวสเปอร์หอบพลางปาดเหงื่อที่ชุ่มใบหน้า “ฉันรู้สึกเหมือนตัวเองจะขาดใจตายอยู่ตรงนี้เลย”

“ความเหนื่อยล้าของเธอคือสิ่งที่บอกว่าเธอพยายามมากแค่ไหน” เอซตอบ “และฉันคิดว่ามันถึงเวลาแล้วที่เธอจะได้เห็นผลของความพยายามนั้น”

เวสเปอร์หันไปมองมันด้วยความสงสัย “นายหมายถึงอะไร”

เอซพยักหน้าเล็กน้อย “เรียกระบบของเธอออกมา เปิดดูสถานะของเธอสิ”

เธอทำตามคำแนะนำของเอซ หลับตา สูดลมหายใจลึกๆและเอ่ยคำที่เธอเริ่มจะคุ้นเคย

“ระบบ… เปิดสถานะ”

หน้าต่างโปร่งแสงปรากฏขึ้นตรงหน้าเธออีกครั้ง ข้อมูลของเธอปรากฏขึ้นชัดเจนทีละบรรทัด

[ข้อมูลผู้อเวค]

ชื่อ: เวสเปอร์ มอนต์ทีร่า

แรงค์: F

พลังหลัก: การควบคุมเวลา (Chronokinesis)

ค่าประสบการณ์ (EXP) : 150/500

พลังชีวิต (HP) : 140/140 (+20)

พลังเวท (MP) : 310/310 (+10)

พลังโจมตี (ATK) : 18 (+3)

พลังป้องกัน (DEF) : 14 (+4)

ความเร็ว (SPD) : 15 (+3)

[สกิลที่มี]

1. Time Fracture: ชะลอเวลารอบตัวเป็นเวลา 5 วินาที ลดความเร็วศัตรูลง 30% (MP 50)

2. Chrono Step: เคลื่อนที่ย้อนกลับไปในตำแหน่งเดิม 2 วินาทีก่อนหน้า (MP 80)

3. Temporal Pause: หยุดการเคลื่อนไหวของเป้าหมายเป็นเวลา 1 วินาที (MP 100)

“มัน...พัฒนาขึ้นเหรอ!” เวสเปอร์กล่าวด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น เธอจ้องมองตัวเลขที่เพิ่มขึ้นอย่างภูมิใจ

“ใช่” เอซตอบ “แต่มันยังเป็นแค่การเริ่มต้น เธอเพิ่งเพิ่มพลังไปเพียงเล็กน้อยเท่านั้น ถ้าเธอคิดว่าแค่นี้พอแล้ว ฉันบอกได้เลยว่าเธอคิดผิด”

คำพูดของมันทำให้เธอถอนหายใจ แต่ในขณะเดียวกันก็ยิ้มบางๆเพราะแม้จะเหนื่อยล้า แต่เธอก็รู้ว่าตัวเองก้าวหน้าไปอีกขั้น

หลังจากพักผ่อนและฟื้นฟูพลังในลานฝึก เอซตัดสินใจพาเวสเปอร์ออกไปซื้อของที่ซูเปอร์มาร์เก็ตใกล้ๆเพื่อเตรียมอาหารสำหรับเย็นนี้

“นายแน่ใจเหรอว่าจะไปซูเปอร์มาร์เก็ตทั้งที่เป็นแมวแบบนี้” เวสเปอร์ถามพลางมองมันอย่างกังวล

เอซหาวเบาๆก่อนจะตอบ “ไม่ต้องห่วง คนพวกนั้นแค่คิดว่าฉันเป็นแมวธรรมดา และถ้ามีปัญหา ฉันก็แค่ทำให้พวกเขาลืม”

เวสเปอร์มองมันด้วยสายตาที่ไม่มั่นใจนัก แต่เธอก็ไม่มีทางเลือกอื่น

ทั้งคู่เดินมาถึงซูเปอร์มาร์เก็ตขนาดกลางที่ตั้งอยู่ริมถนนดูคึกคักด้วยผู้คนที่กำลังเลือกซื้อของ เธอเดินผ่านชั้นวางสินค้าไปพร้อมกับเอซที่เดินตามหลัง และตามคาดว่ามีสายตามากมายมองตามพวกเธอด้วยความสงสัย

“เราเอาอะไรกินดี” เวสเปอร์ถามขณะมองไปที่ชั้นวางผักสด

“อะไรก็ได้ที่ไม่ทำให้เธอขี้เกียจ” เอซตอบอย่างกวนๆ “ฉันไม่อยากเห็นเธอเป็นมนุษย์ที่กินแล้วนอน”

เวสเปอร์หัวเราะเล็กน้อยก่อนจะหยิบผักและเนื้อสัตว์บางอย่างใส่ตะกร้า

เมื่อพวกเขาเดินผ่านชั้นวางขนม เอซหยุดนิ่งก่อนจะจ้องไปที่กล่องขนมที่มีรูปปลาพิมพ์อยู่

“ฉันอยากได้อันนั้น” มันกล่าวพลางใช้หางชี้

“นายจะกินขนมแมว?” เวสเปอร์ถามด้วยความสงสัย

“ก็ฉันเป็นแมว หยิบมันมาใส่ตะกร้าซะเวสเปอร์” เอซตอบกลับด้วยน้ำเสียงที่ทำให้เธออดหัวเราะไม่ได้

เมื่อกลับมาถึงห้อง เวสเปอร์เริ่มเตรียมอาหารในครัวเล็กๆของเธอ เอซนั่งอยู่บนโต๊ะ มันจ้องมองการทำงานของเธอด้วยความสนใจ

“ไม่อยากจะรู้ว่าเธอทำอาหารเป็นด้วย” เอซพูด

“ฉันก็ไม่ได้เก่งขนาดนั้นหรอก” เธอตอบขณะหั่นผัก “แต่ฉันทำได้พอให้ตัวเองอยู่รอด”

ไม่นานนัก มื้ออาหารง่ายๆก็พร้อมเสิร์ฟ เธอวางจานอาหารสองจานลงบนโต๊ะเล็กๆก่อนจะนั่งลงตรงข้ามกับเอซ

“นี่สำหรับนาย” เธอวางจานที่มีขนมรูปปลาไว้ตรงหน้าเอซ

มันจ้องมองขนมในจานก่อนจะพึมพำ “เธอใส่ใจฉันมากกว่าที่ฉันคิดไว้”

“แน่นอนสิ” เวสเปอร์ตอบพร้อมรอยยิ้ม “นายเป็นผู้ช่วยของฉันนี่นา”

หลังจากมื้ออาหารจบลง จานที่เคยเต็มไปด้วยอาหารกลับเหลือเพียงเศษเล็กเศษน้อย เวสเปอร์ลุกขึ้นเก็บจานไปวางในอ่างล้างจาน ก่อนจะกลับมานั่งที่โต๊ะ เธอถอนหายใจเบาๆ รู้สึกถึงความอิ่มและความผ่อนคลายที่แตกต่างจากบรรยากาศการฝึกอันหนักหน่วงในช่วงกลางวัน

เอซนั่งอยู่บนโต๊ะ หางของมันแกว่งไปมาอย่างเบื่อหน่าย มันจ้องมองเธอเหมือนมีบางอย่างอยู่ในใจ

“นี่ เวสเปอร์” เอซเอ่ยขึ้น ดวงตาสีเหลืองทองจับจ้องเธอด้วยความจริงจัง

“ว่าไง?” เธอตอบขณะเช็ดมือด้วยผ้าขนหนู

“เธอเคยคิดไหมว่าทำไมถึงต้องทำทั้งหมดนี้ ฝึกหนัก ทำให้ตัวเองเหนื่อยแทบตาย เพียงเพื่อจะได้เก่งขึ้น?”

คำถามของเอซทำให้เวสเปอร์นิ่งไปครู่หนึ่ง เธอหลับตาและพิงหลังกับเก้าอี้

“ถ้าฉันพูดตรงๆฉันเองก็เคยถามตัวเองเหมือนกัน” เธอกล่าว “แต่ตอนนี้ ฉันคิดว่าฉันไม่ได้อยากเก่งขึ้นเพื่อใคร หรือแม้แต่เพื่อพิสูจน์อะไรกับตัวเอง”

“แล้วเพื่ออะไรล่ะ” เอซถามเสียงเรียบ แต่ในแววตามันดูเหมือนจะสนใจคำตอบมากกว่าที่แสดงออก

“เพื่อที่จะอยู่รอด” เวสเปอร์ตอบด้วยน้ำเสียงหนักแน่น “ในโลกที่เต็มไปด้วยมอนสเตอร์และความไม่แน่นอนแบบนี้ ถ้าฉันไม่พยายาม ฉันก็คงไม่รอด ฉันเห็นมามากพอแล้วว่าการพึ่งพาคนอื่นไม่ได้ช่วยอะไร”

เอซพยักหน้าเบาๆมันไม่ได้ตอบกลับในทันที แต่ดวงตาของมันกลับสะท้อนถึงความเข้าใจบางอย่าง

หลังจากเงียบไปครู่หนึ่ง เอซก็พูดขึ้นอีกครั้ง

“ฉันเข้าใจแล้วว่าทำไมระบบถึงเลือกฉันมาเป็นผู้ช่วยของเธอ” มันกล่าวพร้อมกับเหยียดตัวนอนลงบนโต๊ะ

“ทำไม?” เวสเปอร์ถามพลางเลิกคิ้ว

“เพราะฉันไม่ใช่แค่ผู้ช่วย แต่ฉันคือคนที่จะทำให้เธอรู้ว่าความอ่อนแอไม่ใช่จุดจบ” เอซตอบด้วยน้ำเสียงที่แฝงความภูมิใจเล็กน้อย

เวสเปอร์หัวเราะเบาๆ “นายชอบทำตัวเหมือนรู้ไปทุกอย่างเลยนะ”

“แน่นอน เพราะฉันรู้จริง” เอซตอบกลับทันที

ทั้งคู่หัวเราะออกมาพร้อมกัน บรรยากาศที่เครียดกลับกลายเป็นความผ่อนคลายอย่างน่าประหลาด

หลังจากพูดคุยกันอยู่พักใหญ่ เวสเปอร์ลุกขึ้นและหยิบผ้าเช็ดตัวจากตู้ใกล้ๆ

“ฉันจะไปอาบน้ำ นายจะนั่งรออยู่ตรงนี้หรือจะไปเดินเล่นที่ไหนก็เชิญ” เธอกล่าวขณะเดินไปที่ห้องน้ำ

“ฉันจะนอนรออยู่ตรงนี้” เอซตอบ พร้อมกับพลิกตัวนอนขดบนโต๊ะ

เวสเปอร์หัวเราะเบาๆก่อนจะเดินเข้าห้องน้ำ เสียงน้ำไหลดังขึ้นเบาๆขณะที่เธอล้างความเหนื่อยล้าทั้งหมดออกจากร่างกาย

เมื่อเธอออกมาจากห้องน้ำ เอซยังคงนอนอยู่ในท่าเดิม มันดูสงบนิ่งเหมือนแมวธรรมดา แต่เวสเปอร์รู้ดีว่าภายใต้รูปลักษณ์นั้น มันคือผู้ช่วยที่พิเศษที่สุดในชีวิตของเธอ

เธอปิดไฟในห้อง ก่อนจะทิ้งตัวลงบนเตียง

“คืนนี้ฝันดีนะเอซ” เธอกล่าวเบาๆ

“เธอก็เหมือนกัน” มันตอบกลับด้วยน้ำเสียงที่เริ่มอ่อนลงราวกับจะหลับ

บรรยากาศในห้องเงียบสงบ มีเพียงเสียงลมพัดผ่านหน้าต่างและเสียงหายใจเบาๆของทั้งสองคน แม้จะมีการฝึกหนักและการพูดคุยที่จริงจังในช่วงกลางวัน แต่ในที่สุด เวสเปอร์ก็พบความสงบที่ทำให้เธอพร้อมจะเริ่มต้นวันใหม่ในวันถัดไป