EP.11 การตัดสินใจเพื่อพัฒนา

หลังจากกลับมาถึงห้องพัก เวสเปอร์และเอซต่างปล่อยตัวเองลงบนโซฟา ร่างกายของเธอยังคงเหนื่อยล้าจากการฝึกที่หนักหน่วงในวันนั้น ขณะที่เอซนั่งอยู่บนพนักโซฟา เขายังคงใช้ดวงตาสีทองอันแหลมคมจับจ้องเธอเหมือนกำลังครุ่นคิดอะไรบางอย่าง

เวสเปอร์หันไปมองเขาด้วยความสงสัย “นายมีอะไรอยากพูดหรือเปล่า”

“ฉันกำลังคิดว่า…การฝึกในลานฝึกอย่างเดียวมันไม่พอ” เอซตอบ

“นายคิดว่าไม่พอเหรอ แต่ฉันรู้สึกเหมือนจะตายอยู่แล้วนะ” เวสเปอร์พูดพลางหัวเราะเบาๆ

“เธออยากจะเป็นแค่ผู้อเวคแรงค์ F ไปตลอดชีวิตไหมล่ะ” เอซถามเสียงเย็น

คำพูดของเขาทำให้เธอนิ่งไปครู่หนึ่ง ความจริงที่เจ็บปวดทำให้เธอไม่มีคำตอบ

“ถ้าเธออยากพัฒนา เธอต้องก้าวออกจากเขตปลอดภัย และเผชิญหน้ากับความเป็นจริง” เอซพูดต่อ “ดันเจี้ยนคือสถานที่เดียวที่จะทำให้เธอเข้าใจถึงศักยภาพที่แท้จริงของตัวเอง”

เวสเปอร์ถอนหายใจ เธอรู้ว่าเอซพูดถูก แม้ความคิดที่จะกลับไปเผชิญหน้ากับดันเจี้ยนอีกครั้งจะทำให้เธอหวั่นใจ แต่ลึกๆแล้วเธอรู้ว่านี่คือสิ่งที่เธอต้องทำ

“ก็ได้…งั้นเราจะไปดันเจี้ยนกัน” เวสเปอร์ตอบ

ในช่วงบ่ายของวันถัดมา เวสเปอร์และเอซใช้เวลาจัดเตรียมสิ่งที่จำเป็นสำหรับการเดินทาง พวกเขาเดินทางไปยังตลาดในเมืองเพื่อซื้อเสบียงและอุปกรณ์เสริม เวสเปอร์เลือกซื้อโพชั่นฟื้นฟู HP และ MP ในขณะที่เอซแอบมองไก่ย่างที่วางเรียงรายอยู่ในตลาดด้วยสายตาอยากกิน

“เรามาที่นี่เพื่อเตรียมตัวสำหรับดันเจี้ยน ไม่ใช่มาซื้ออาหารให้นาย” เวสเปอร์พูดพลางมองเขาด้วยสายตาเหนื่อยใจ

“แต่การกินก็สำคัญไม่แพ้การฝึกนะ” เอซตอบกลับพร้อมรอยยิ้มเจ้าเล่ห์

หลังจากเตรียมของเสร็จ ทั้งสองกลับไปที่ห้องพักเพื่อจัดกระเป๋า เวสเปอร์ตรวจสอบอุปกรณ์อีกครั้งก่อนจะหันไปหาเอซ

“พร้อมแล้วใช่ไหม” เธอถาม

“แน่นอน” เอซตอบพร้อมกระโดดขึ้นไปบนกระเป๋าของเธอ “ไปกันเถอะ”

ดันเจี้ยนที่พวกเขามุ่งหน้าไปตั้งอยู่ในป่าชานเมือง เป็นดันเจี้ยนระดับต่ำที่มักถูกใช้เป็นสถานที่ฝึกของผู้อเวคแรงค์ต่ำ แม้จะไม่ได้อันตรายเท่าดันเจี้ยนระดับสูง แต่ก็ยังคงเต็มไปด้วยความท้าทาย

เมื่อทั้งสองมาถึงทางเข้าดันเจี้ยน เวสเปอร์สังเกตเห็นเจ้าหน้าที่ของรัฐบาลยืนเฝ้าประตูอยู่ พวกเขาสวมชุดเกราะสีดำที่ดูเรียบง่ายแต่ทรงพลัง พร้อมกับตราสัญลักษณ์ของรัฐบาลบนหน้าอก

“มีคนเฝ้าดันเจี้ยนด้วยแฮะ” เวสเปอร์พูดเสียงเบา

“แน่นอน” เอซตอบ “รัฐบาลมีหน้าที่ควบคุมดันเจี้ยนและป้องกันไม่ให้มอนสเตอร์หลุดออกมา นอกจากนี้ยังเป็นการป้องกันไม่ให้ผู้อเวคที่ไม่มีความพร้อมเข้าไปเสี่ยงชีวิตโดยไม่จำเป็น”

เวสเปอร์พยักหน้า เธอรู้สึกประหม่าเล็กน้อยเมื่อเดินเข้าไปใกล้เจ้าหน้าที่

“เธอเป็นผู้อเวคใช่ไหม?” เจ้าหน้าที่คนหนึ่งถามด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง

“ใช่ค่ะ ฉันอยากจะเข้าไปสำรวจดันเจี้ยนนี้” เวสเปอร์ตอบ

“แรงค์อะไร?”

“F ค่ะ”

เจ้าหน้าที่ขมวดคิ้วเล็กน้อย “ดันเจี้ยนนี้ไม่เหมาะกับผู้อเวคแรงค์ F ที่มาคนเดียวนะ เธอแน่ใจเหรอว่าอยากเข้าไป”

“ฉันแน่ใจค่ะ” เวสเปอร์ตอบด้วยน้ำเสียงมั่นคง

สายตาของเจ้าหน้าที่เปลี่ยนไปเล็กน้อยเมื่อเขาหันมามองเอซที่นั่งอยู่บนไหล่ของเวสเปอร์

“แล้ว…แมวตัวนี้ล่ะ” เขาถามด้วยความสงสัย “มันมาด้วยทำไม”

“แค่…คู่หูของฉันน่ะค่ะ” เวสเปอร์ตอบพร้อมกับพยายามกลั้นหัวเราะ

“งั้นเหรอ...” เจ้าหน้าที่หรี่ตา “มันดูไม่ธรรมดาเลย”

เอซที่นั่งอยู่บนไหล่ของเวสเปอร์ทำเพียงหาวเบาๆ ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบ “ฉันเป็นแค่แมวที่ฉลาดกว่าตัวอื่นๆก็เท่านั้นเอง ไม่มีอะไรต้องกังวล”

เจ้าหน้าที่มองเขาด้วยสายตาที่ไม่ไว้ใจนัก “แมว...พูดได้เหรอ!?”

“แน่นอนสิ ฉันเป็นแมวฉลาดนี่นา” เอซตอบพร้อมยักหางอย่างไม่ใส่ใจ

แม้เจ้าหน้าที่จะยังคงสงสัยและตกใจ แต่เขาก็ไม่ได้ถามอะไรต่อ

“เธอรู้ใช่ไหมว่าการเข้าไปในดันเจี้ยนมีความเสี่ยง” เจ้าหน้าที่พูดก่อนจะเปิดสมุดบันทึก “ฉันต้องจดชื่อและแรงค์ของเธอไว้ในระบบ ถ้าเธอหายไป เราจะรู้ว่าเธออยู่ที่ไหน” 

“เข้าใจค่ะ” เวสเปอร์ตอบ

เธอให้ข้อมูลของตัวเองและรอให้เจ้าหน้าที่ตรวจสอบ หลังจากนั้นพวกเขาก็ได้รับอนุญาตให้เข้าไป

ก่อนที่จะเดินเข้าไปในดันเจี้ยน เวสเปอร์หันมามองเอซ “นายคิดว่านี่เป็นความคิดที่ดีใช่ไหม”

“แน่นอน” เอซตอบพร้อมรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ “ทุกก้าวที่เธอเดินเข้าไปคืออีกก้าวที่ทำให้เธอแข็งแกร่งขึ้น”

เมื่อประตูดันเจี้ยนเปิดออก กลิ่นอับชื้นและกลิ่นโลหะอ่อนๆลอยออกมาต้อนรับพวกเขา เสียงหินกระทบกันเบาๆดังมาจากส่วนลึกของทางเดิน เหมือนจะเป็นเสียงสะท้อนของบางสิ่งที่ไม่อาจระบุได้

เวสเปอร์เดินเข้าไปข้างในอย่างช้าๆแสงจากด้านนอกค่อยๆจางหายไป ทิ้งให้ทางเดินเต็มไปด้วยเงามืด เธอหยิบไฟฉายขนาดเล็กจากกระเป๋าและเปิดมัน แสงไฟสีขาวส่องผ่านอากาศที่เต็มไปด้วยฝุ่น

“นี่มัน…น่ากลัวกว่าที่ฉันคิด” เวสเปอร์พูดเบาๆ

“ดันเจี้ยนทุกแห่งมีเอกลักษณ์ของมันเอง” เอซตอบขณะที่ยังคงนั่งบนไหล่ของเธอ “แต่อย่าลืมว่าเธอไม่ได้มาที่นี่เพื่อชมวิว”

ภายในดันเจี้ยนเป็นอุโมงค์หินที่มีลักษณะคล้ายถ้ำ พื้นผิวผนังมีรอยขีดข่วนเหมือนถูกกรงเล็บขนาดใหญ่ขูด เศษหินและซากไม้กระจัดกระจายอยู่ทั่วพื้น บางส่วนยังมีรอยเลือดเก่าที่แห้งกรัง

“ดูเหมือนที่นี่จะเคยมีการต่อสู้มาก่อน” เวสเปอร์พูดพลางสังเกตสิ่งรอบตัว

เอซกระโดดลงจากไหล่ของเธอและเดินไปยังรอยขีดข่วนที่ผนัง ดวงตาสีทองของเขาจับจ้องไปที่มันอย่างพินิจพิเคราะห์

“จากขนาดของรอยกรงเล็บ มันน่าจะเป็นมอนสเตอร์ประเภทสัตว์ป่า อาจจะพวกเฟนริสหรือวูล์ฟลอร์ด” เอซพูดพลางหันมามองเวสเปอร์

“เฟนริส วูล์ฟลอร์ด พวกนั้นแรงค์อะไร?”

“ปกติจะอยู่ที่แรงค์ D ถึง C” เอซตอบ “แต่ถ้าเป็นตัวที่วิวัฒนาการ อาจสูงถึงแรงค์ B หรือมากกว่านั้น”

เวสเปอร์กลืนน้ำลายเสียงดัง เธอรู้สึกเหมือนความกดดันเพิ่มขึ้นเป็นเท่าตัว

“ฉันว่าฉันควรจะถามเจ้าหน้าที่ก่อนเข้ามา” เวสเปอร์พูดพร้อมถอนหายใจ

“ใช่ เราควรถามพวกเขา” เอซหันมามองด้วยสายตาเยาะๆ “นี่คือบทเรียนที่ดีนะเวสเปอร์ ความไม่พร้อมคือสิ่งที่อันตรายที่สุดในดันเจี้ยน”

“เวรละไง”

“งั้นเธอควรจะจดไว้ในสมุดว่าคราวหน้าต้องเตรียมตัวให้ดีกว่านี้” เอซพูดพลางเดินไปข้างหน้า

ทั้งคู่เดินลึกเข้าไปในดันเจี้ยน ขณะที่พื้นเริ่มเปลี่ยนเป็นโคลนเหนียว เวสเปอร์สังเกตเห็นรอยเท้าขนาดใหญ่ที่มีกรงเล็บยาวจมลงไปในพื้นโคลน

“นี่มัน…” เวสเปอร์ชี้ไปที่รอยเท้า

“จากขนาดรอยนี้…เป็นไปได้ว่าน่าจะเป็นวูล์ฟลอร์ด” เอซพูดขณะสำรวจรอยเท้า “ดูเหมือนมันจะเคลื่อนไหวอยู่ในดันเจี้ยนนี้ไม่นานมานี้”

“แล้วมันอยู่ใกล้เราแค่ไหน”

“ไม่ไกลเกินไป” เอซตอบ “แต่ไม่ต้องกังวล ถ้าเราเจอจริงๆเธอก็แค่ต้องสู้”

คำพูดนั้นทำให้เวสเปอร์รู้สึกกังวลมากขึ้น เธอไม่แน่ใจว่าตัวเองพร้อมจะเผชิญหน้ากับมอนสเตอร์ในระดับนี้หรือไม่

“นั่นแหละคือสิ่งที่ฉันกังวลที่สุด”

อากาศในดันเจี้ยนเริ่มเปลี่ยนไป มันเย็นลงอย่างรวดเร็ว และมีเสียงลมแผ่วเบาที่ดูเหมือนจะไม่เป็นธรรมชาติ

“ทำไมอากาศถึงเย็นแบบนี้” เวสเปอร์ถามพลางลูบแขนตัวเองด้วยความหนาว

“มันเป็นลักษณะเฉพาะของดันเจี้ยน” เอซตอบ “บางดันเจี้ยนมีพลังงานที่ส่งผลต่อสภาพแวดล้อม ถ้าเธอรู้สึกถึงความเปลี่ยนแปลง นั่นหมายความว่าเธอกำลังเข้าใกล้ศูนย์กลางของมัน”

ทันใดนั้น เสียงคำรามต่ำดังขึ้นจากส่วนลึกของดันเจี้ยน เวสเปอร์หยุดเดินทันที เธอหันไปมองเอซที่ดูนิ่งสงบผิดปกติ

“มันเริ่มแล้ว” เอซพูดพลางหันไปมองทางต้นเสียง

“เริ่มอะไร?” เวสเปอร์ถามด้วยน้ำเสียงสั่น

“การเผชิญหน้าที่แท้จริง” เอซตอบพร้อมรอยยิ้มบางๆ

แสงไฟจากไฟฉายของเวสเปอร์ส่องไปยังเงามืดเบื้องหน้า และในที่สุด เธอก็เห็นดวงตาคู่หนึ่งที่ส่องประกายสีแดงอยู่ในความมืด

“นั่นคือ…”

“เฟนริส” เอซตอบเสียงเบา

เสียงคำรามต่ำลึกสะท้อนในอากาศ มันไม่ได้ดังจนแสบแก้วหู แต่กลับทำให้บรรยากาศรอบตัวรู้สึกหนักอึ้ง เงาดำขนาดใหญ่เคลื่อนไหวอยู่ในความมืด ก่อนจะค่อยๆ ปรากฏตัวให้เห็นเต็มตา

เฟนริส เป็นมอนสเตอร์แรงค์ D ที่มีลักษณะคล้ายหมาป่ายักษ์ ร่างกายของมันสูงเกือบสองเมตรเมื่อยืนเต็มที่ ขนสีดำสนิทของมันดูเหมือนจะกลืนแสงไฟที่ส่องถึง กรงเล็บและเขี้ยวแหลมคมสะท้อนแสงรางๆในอากาศเย็น

ดวงตาสีแดงเพลิงของมันดูเหมือนจะมองทะลุถึงจิตวิญญาณ ทุกการเคลื่อนไหวของมันเงียบสงัดผิดธรรมชาติ ทำให้มันเป็นนักล่าที่อันตราย แม้เพียงเสียงลมหายใจของมันก็ดูจะข่มขวัญเป้าหมายได้แล้ว

“เฟนริสเป็นสัตว์ล่าเหยื่อที่ชาญฉลาด” เอซเอ่ยพลางกระโดดลงมายืนข้างเวสเปอร์ “มันไม่ใช่มอนสเตอร์ที่พุ่งเข้าโจมตีแบบไร้จุดหมาย มันชอบวางแผนล้อมเหยื่อก่อนจะโจมตี”

เฟนริสคำรามอีกครั้ง เสียงนั้นทำให้พื้นดินสั่นเล็กน้อย มันก้มตัวลงต่ำก่อนจะพุ่งเข้าหาเวสเปอร์ด้วยความเร็วที่น่าตกใจ

“ระวัง!” เอซตะโกน

เวสเปอร์เบี่ยงตัวหลบด้วยความตื่นตัว แต่กรงเล็บของมันยังเฉียดแขนเธอไปจนรู้สึกถึงแรงลมที่ตามมา

เธอถอยหลังไปสองก้าว ยกมือขึ้นรวบรวมพลังเวทย์พื้นฐาน พลังงานสีฟ้าอ่อนเริ่มก่อตัวที่ฝ่ามือของเธอ ก่อนจะปล่อยออกไปในแนวตรง

พลังงานนั้นกระแทกเข้าที่สีข้างของเฟนริส มันหยุดชะงักเล็กน้อย แต่กลับคำรามดังขึ้นและพุ่งเข้าใส่เธออีกครั้ง

“เวรละ...”

การโจมตีด้วยพลังเวทย์พื้นฐานของเวสเปอร์ยังคงไม่รุนแรงมากนักเพราะเธอพึ่งเริ่มฝึก แทนที่จะสร้างบาดแผลให้มันแต่กลับดูเหมือนว่ากำลังทำให้มันโกรธยิ่งกว่าเดิม

“อย่าใช้พลังเวทย์แบบไม่มีแผน” เอซเตือน “พลังของเธออาจจะพอจัดการมันได้ แต่ต้องคิดให้รอบคอบ!”

เวสเปอร์พยายามตั้งสมาธิ เธอหลบการโจมตีของเฟนริสในจังหวะที่มันกระโจนเข้ามาอีกครั้ง พร้อมกับปล่อยพลังเวทย์อีกลูกโจมตีใส่ขาของมัน

พลังเวทย์กระแทกเข้าที่ขาหลังของเฟนริส มันเสียหลักไปเล็กน้อย แต่กลับฟื้นตัวได้อย่างรวดเร็ว

เฟนริสเริ่มเปลี่ยนรูปแบบการโจมตี มันเดินวนรอบตัวเวสเปอร์ ดวงตาสีแดงของมันจ้องมองอย่างจับจ้องราวกับกำลังวิเคราะห์การเคลื่อนไหวของเธอ

“มีสติเข้าไว้ อย่าชะล่าใจแม้แต่วิเดียวเวสเปอร์” เอซกล่าว

“ฉันรู้!” เวสเปอร์ตอบกลับ พลางเตรียมตัวให้พร้อม

ทันใดนั้น เฟนริสกระโจนเข้ามาจากด้านข้าง เวสเปอร์ปล่อยพลังเวทย์พื้นฐานโจมตีสวนกลับ แต่มันกลับหลบหลีกได้อย่างคล่องตัว ก่อนจะหมุนตัวกลับมาโจมตีอีกครั้ง

กรงเล็บของมันเฉียดไปใกล้ใบหน้าของเธอ เวสเปอร์เบี่ยงตัวหลบไปทางขวา แต่กลับเสียหลักและล้มลง

เฟนริสไม่ปล่อยโอกาส มันกระโจนเข้าหาเธอด้วยความเร็วที่เหนือกว่า

“Chrono Step!” เวสเปอร์ตะโกนพร้อมเรียกใช้สกิล

เวลารอบตัวเธอหยุดชั่วครู่ ก่อนที่เธอจะย้อนกลับไปยังจุดที่ปลอดภัยกว่า เฟนริสพุ่งตัวผ่านจุดเดิมและกระแทกเข้ากับหินขนาดใหญ่

“ดีมาก” เอซพูดพร้อมยิ้มบางๆ “ตอนนี้โจมตีมันซะ!”

เวสเปอร์ยกมือขึ้นรวบรวมพลังอีกครั้ง ขนาดของพลังเวทย์ที่ใหญ่กว่าเดิมพุ่งตรงเข้าหาเฟนริส กระแทกเข้าที่กลางลำตัวของมันอย่างจัง

เฟนริสคำรามเสียงดังลั่น มันพยายามลุกขึ้น แต่ดูเหมือนการโจมตีครั้งล่าสุดจะทำให้มันอ่อนแรงลงอย่างเห็นได้ชัด

“มันใกล้จะจบแล้ว” เอซกล่าว “แต่เธอต้องระวัง มอนสเตอร์แบบนี้มักจะโจมตีครั้งสุดท้ายที่รุนแรงที่สุด”

เฟนริสพุ่งตัวเข้าหาเวสเปอร์อีกครั้ง แต่คราวนี้เธอหลบได้อย่างแม่นยำและปล่อยพลังเวทย์พื้นฐานโจมตีใส่หัวของมันด้วยความรุนแรง

เฟนริสล้มลงกับพื้น ดวงตาสีแดงของมันค่อยๆหม่นลงก่อนจะนิ่งสนิท

เวสเปอร์ทรุดตัวลงนั่งกับพื้น หายใจหอบหนัก เธอมองดูร่างของเฟนริสที่นอนแน่นิ่งอยู่ตรงหน้า

“ฉันทำได้…” เธอพูดเบาๆ

“ใช่ เธอทำได้” เอซตอบพลางเดินเข้ามาหาเธอ “แต่ยังไม่ดีพอ”

“นายไม่เคยพูดอะไรที่ฟังดูปลอบใจเลยใช่ไหม”

เอซหัวเราะเบาๆ “ฉันพูดสิ่งที่เธอจำเป็นต้องได้ยิน ไม่ใช่สิ่งที่เธออยากได้ยิน”