EP.3 เส้นทางที่ยังมองไม่เห็น

เวสเปอร์ยังคงนั่งอยู่ที่เคาน์เตอร์ร้านสะดวกซื้อ แม้เวลาจะล่วงเลยไปถึงช่วงกลางดึกแล้ว แต่เธอยังรู้สึกเหมือนทุกอย่างเพิ่งเกิดขึ้นเมื่อครู่ กลิ่นไหม้จากมอนสเตอร์และเศษกระจกที่กระจัดกระจายบนพื้นยังคงเป็นเครื่องเตือนใจว่า สิ่งที่เกิดขึ้นนั้นไม่ใช่เพียงแค่ความฝัน

เธอเอื้อมมือไปหยิบแก้วน้ำจากเคาน์เตอร์ มือของเธอสั่นเล็กน้อย เธอไม่แน่ใจว่ามันเกิดจากความเหนื่อยล้าหรือความหวาดกลัว

เสียงฝีเท้าเบาๆทำให้เธอหันไปมอง เพื่อนร่วมงานของเธอกลับมาจากด้านหลังร้านพร้อมกับผ้าขี้ริ้วในมือ เขาเหลือบมองเศษซากความเสียหายก่อนจะถอนหายใจหนักๆ

“นี่มันเละเทะไปหมดเลย…” เขาพูดเบาๆพร้อมกับเริ่มเช็ดเศษเลือดและเถ้าถ่านที่หลงเหลืออยู่บนเคาน์เตอร์ “ฉันไม่รู้ว่าเราจะต้องจ่ายค่าซ่อมแซมเองหรือเปล่า แต่หวังว่าเจ้าของร้านจะเข้าใจว่ามันไม่ใช่ความผิดของเรา”

เวสเปอร์พยักหน้าช้าๆโดยไม่ได้ตอบอะไร เธอจ้องมองมือของตัวเองที่ยังมีรอยแดงจากการจับถังดับเพลิงเมื่อก่อนหน้านี้ ภาพมอนสเตอร์ที่พุ่งเข้าหาเธอยังคงติดตา

“เธอ… โอเคไหม?” เพื่อนร่วมงานถาม เขาดูเหมือนจะลังเลก่อนจะพูดต่อ “ฉันหมายถึง… ที่เธอใช้พลังเมื่อกี้ มันน่าทึ่งมากเลยนะ ฉันไม่เคยรู้เลยว่าเธอมีพลังแบบนี้”

เวสเปอร์เงยหน้าขึ้นมองเขา ดวงตาสีเขียวของเธอแฝงไปด้วยความสับสน เธอไม่เคยบอกใครเกี่ยวกับพลังของเธอ ไม่ใช่เพราะเธอกลัวพวกเขาจะกลัว แต่เพราะเธอไม่อยากให้ใครมองเธอว่ามีพลังที่ไร้ประโยชน์

“ฉัน… ไม่อยากพูดถึงมัน” เธอตอบเบา ก่อนจะลุกขึ้นยืน “เดี๋ยวฉันช่วยเก็บของ”

เพื่อนร่วมงานไม่ได้พูดอะไรอีก เพียงแค่พยักหน้าและหันกลับไปจัดการกับชั้นวางสินค้าที่ล้มระเนระนาด

หลังจากทั้งสองคนช่วยกันเก็บกวาดจนร้านกลับมาอยู่ในสภาพที่พอใช้งานได้ เวสเปอร์เดินออกไปด้านหลังร้าน เธอเอนตัวพิงกำแพงเย็นๆและหลับตาลง เธอต้องการเวลาสักครู่เพื่อเรียกสติกลับมา

เสียงลมพัดเบาๆในความมืดทำให้เธอรู้สึกสงบขึ้นเล็กน้อย แต่ในขณะเดียวกัน เธอก็รู้สึกเหมือนกำลังถูกจับจ้องอยู่

“คุณทำได้ดีมากนะ” เสียงหนึ่งดังขึ้นจากมุมมืด

เวสเปอร์ลืมตาขึ้นอย่างรวดเร็ว เธอเห็นหญิงสาวในชุดเกราะสีเงินที่เคยใช้พลังเพลิงเมื่อครู่ยืนอยู่ในเงามืด ไม่ไกลจากเธอ

“คุณ…” เวสเปอร์พูดเบาๆขณะที่เธอพยายามมองหาเหตุผลว่าทำไมหญิงคนนี้ยังอยู่ที่นี่

“ฉันชื่อไอริส” หญิงสาวพูดพร้อมกับก้าวออกมาสู่แสงไฟเล็กน้อย “ฉันอยากคุยกับคุณ”

เวสเปอร์ลังเล แต่สุดท้ายเธอก็พยักหน้า “คุยเกี่ยวกับอะไร?”

ไอริสยิ้มเล็กน้อย ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง “พลังของคุณ ฉันไม่รู้ว่าทำไมคุณถึงทิ้งชีวิตของผู้อเวคทั้งๆที่มีพลังที่หายากมาครอบครอง แต่ฉันเห็นสิ่งที่คุณทำเมื่อก่อนหน้านี้ และฉันคิดว่าคุณมีศักยภาพที่มากกว่าที่คุณคิด”

เวสเปอร์หลบสายตา เธอรู้สึกไม่สบายใจกับคำชมนี้

“ฉันไม่ได้พิเศษอะไรขนาดนั้น” เธอตอบ “ฉันแค่… พยายามช่วยคนอื่นเท่านั้น”

ไอริสหัวเราะเบาๆ “นั่นแหละคือสิ่งที่ทำให้คุณพิเศษ คุณรู้ไหมว่ามีผู้อเวคกี่คนที่ใช้พลังของพวกเขาเพียงเพื่อตัวเอง แต่คุณกลับใช้มันเพื่อช่วยเหลือคนอื่น แม้ว่าคุณจะรู้ว่าคุณอาจจะไม่รอดก็ตาม”

คำพูดของไอริสทำให้เวสเปอร์นิ่งไปชั่วขณะ เธอไม่เคยคิดถึงเรื่องนี้ในมุมนี้มาก่อน

“ฉันแค่อยากให้คุณลองคิดดู” ไอริสพูดต่อ “ถ้าคุณสนใจที่จะพัฒนาพลังของคุณ และค้นหาว่าคุณสามารถทำอะไรได้อีกมากแค่ไหน คุณสามารถติดต่อฉันได้”

เธอยื่นกระดาษแผ่นเล็กๆให้เวสเปอร์ ซึ่งมีที่อยู่และสัญลักษณ์ของกิลล์ที่เธอไม่รู้จักมาก่อน

หลังจากไอริสจากไป เวสเปอร์ยังคงยืนนิ่งอยู่ตรงนั้น เธอมองกระดาษในมือก่อนจะเก็บมันใส่กระเป๋าโดยไม่พูดอะไร

เธอกลับเข้ามาในร้าน เพื่อนร่วมงานของเธอกำลังนั่งพักอยู่ที่มุมหนึ่ง เขาเงยหน้ามองเธอและพูดด้วยรอยยิ้ม “ทุกอย่างจะดีขึ้นนะ ฉันมั่นใจ”

เวสเปอร์ไม่ได้ตอบกลับ เธอเพียงแต่พยักหน้าและนั่งลงข้างๆเขา ขณะที่ในใจของเธอยังคงเต็มไปด้วยความสงสัยและความกลัว

คืนนั้น เวสเปอร์กลับมาที่ห้องเช่าของเธอ เธอวางตัวลงบนเตียงที่มีเพียงผ้าห่มบางๆและหมอนใบเล็ก เธอหยิบกระดาษที่ไอริสให้มาออกมาดูอีกครั้ง

คำถามในใจของเธอเริ่มเด่นชัดขึ้น “ฉันควรทำยังไงต่อไปดีนะ”

เธอรู้ดีว่าการเดินกลับเข้าไปในโลกของผู้อเวคอาจจะนำมาซึ่งอันตรายและความเจ็บปวด แต่ในขณะเดียวกัน เธอก็ไม่อาจปฏิเสธได้ว่า สิ่งที่เกิดขึ้นในคืนนี้ทำให้เธอเริ่มเชื่อว่าพลังของเธออาจมีค่าในแบบที่เธอไม่เคยเห็น

เวสเปอร์นอนอยู่บนเตียงแคบๆในห้องเช่าของเธอ แสงไฟจากถนนด้านนอกลอดผ่านหน้าต่างเข้ามาเป็นลำแสงบางๆ เธอนอนไม่หลับ ความคิดเกี่ยวกับเหตุการณ์ที่เพิ่งเกิดขึ้นยังคงวนเวียนอยู่ในหัว

กระดาษที่ไอริสให้ไว้วางอยู่บนโต๊ะเล็กข้างเตียง เธอมองมันอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะถอนหายใจยาว

เธอเคยปิดกั้นตัวเองจากทุกอย่างที่เกี่ยวข้องกับ ระบบและพลังอเวค แต่คำพูดของไอริสทำให้เธอเริ่มตั้งคำถามกับตัวเองอีกครั้ง

สุดท้ายเธอลุกขึ้นนั่ง หยิบสร้อยคอเล็กๆที่ซ่อนอยู่ในลิ้นชักออกมา จี้บนสร้อยนั้นดูธรรมดา แต่แท้จริงแล้วมันเป็นกุญแจสำคัญที่เชื่อมโยงเธอกับระบบ

เธอกำสร้อยนั้นไว้แน่น สูดหายใจลึกก่อนเอ่ยคำที่ไม่ได้พูดออกมานานหลายปี

“ระบบ… เปิดสถานะ”

เสียงกลไกเบาๆดังขึ้นในหัวของเธอ และในทันทีนั้น หน้าต่างโปร่งแสงสีฟ้าปรากฏขึ้นกลางอากาศ ข้อมูลต่าง ๆ เริ่มแสดงขึ้นทีละบรรทัด

[ข้อมูลผู้อเวค]

ชื่อ: เวสเปอร์ มอนต์ทีร่า

แรงค์: F

พลังหลัก: การควบคุมเวลา (Chronokinesis)

ค่าประสบการณ์ (EXP) : 100/500

พลังชีวิต (HP) : 120/120

พลังเวท (MP) : 300/300

พลังโจมตี (ATK) : 15

พลังป้องกัน (DEF) : 10

ความเร็ว (SPD) : 12

[สกิลที่มี]

1. Time Flicker: ชะลอเวลารอบตัวเป็นเวลา 3 วินาที (MP 50)

2. Temporal Pause: หยุดการเคลื่อนไหวของเป้าหมายเป็นเวลา 1 วินาที (MP 100)

3. Chrono Step: เคลื่อนที่ย้อนกลับไปในตำแหน่งเดิม 2 วินาทีก่อนหน้า (MP 80)

เวสเปอร์จ้องมองค่าประสบการณ์ของเธอ 100/500 ตัวเลขนั้นปรากฏขึ้นชัดเจน เธอไม่เคยเห็นหน้าต่างนี้มานานหลายปี และเธอจำได้ว่าในครั้งสุดท้าย ค่าประสบการณ์ของเธออยู่ที่ศูนย์

“100? …” เธอพึมพำเบาๆความทรงจำเกี่ยวกับเหตุการณ์ในวันนี้ผุดขึ้นมาในหัว

ตอนที่เธอช่วยพาเด็กหญิงและชายหนุ่มออกจากร้าน ตอนที่เธอใช้พลังปกป้องพวกเขา ตอนที่เธอเผชิญหน้ากับมอนสเตอร์โดยไม่คิดถึงความปลอดภัยของตัวเอง ทั้งหมดนี้… คือสิ่งที่ระบบนับเป็นค่าประสบการณ์งั้นหรอ?

เธอรู้สึกทั้งตกใจและสับสน แต่ในขณะเดียวกัน มันก็นำมาซึ่งความหวังเล็กๆ

เธอเลื่อนสายตาไปยังส่วนของสกิลที่แสดงอยู่ในหน้าต่างสถานะ สกิลที่เธอเคยคิดว่าไม่มีประโยชน์ ตอนนี้กลับดูเหมือนจะมีความเป็นไปได้ที่เธอไม่เคยเห็น

“Time Flicker…” เธอพูดชื่อสกิลแรกออกมาเบาๆ

เธอจำได้ว่าเคยลองใช้มันหลายครั้งในอดีต แต่ทุกครั้งมันไม่ได้ผลอย่างที่เธอหวัง เพราะช่วงเวลาที่ชะลอลงนั้นสั้นเกินไปสำหรับการจะทำอะไรสักอย่าง

เธอจ้องไปที่ปุ่มเล็กๆที่อยู่ใต้สกิล ซึ่งเขียนว่าพัฒนาสกิลใต้ปุ่มนั้นมีข้อความระบุเงื่อนไขชัดเจน

ต้องการ 100 ค่าประสบการณ์เพื่อพัฒนาสกิล

เธอหลับตาลงชั่วขณะ ในใจของเธอยังคงมีเสียงสองเสียงโต้เถียงกัน หนึ่งเสียงบอกให้เธอหยุด อย่ากลับไปสู่วังวนของโลกที่เธอเคยล้มเหลว ขณะที่อีกเสียงหนึ่งบอกให้เธอลองอีกครั้ง

ในที่สุด เธอสูดหายใจลึกและเอื้อมมือไปแตะปุ่มพัฒนาสกิลนั้น

ทันใดนั้น แสงสีทองจ้าปรากฏขึ้นจากหน้าต่างสถานะ เธอรู้สึกถึงพลังบางอย่างที่ไหลผ่านร่างกายของเธอ มันไม่ได้ทำให้เธอเจ็บปวด แต่มันเหมือนกับการปลดล็อกบางสิ่งที่ถูกซ่อนอยู่

ข้อความใหม่ปรากฏขึ้นบนหน้าต่างสถานะ 

“Time Flicker ได้รับการพัฒนาเป็น Time Fracture: ชะลอเวลารอบตัวเป็นเวลา 5 วินาที และลดความเร็วศัตรูลง 30%”

เวสเปอร์จ้องมองข้อความนั้นด้วยความรู้สึกที่หลากหลาย เธอไม่เคยคิดว่าตัวเองจะมาถึงจุดนี้อีกครั้ง เธอลุกขึ้นยืนและเดินไปยังพื้นที่ว่างในห้องและลองใช้สกิลที่พัฒนาแล้ว

“Time Fracture” เธอพูดเบาๆ

ทันใดนั้น เวลารอบตัวเธอเริ่มช้าลงอีกครั้ง แต่คราวนี้มันยาวนานกว่าที่เธอคาดคิด นาฬิกาที่แขวนอยู่บนผนังดูเหมือนจะหยุดนิ่ง เธอเดินไปหยิบแก้วน้ำจากโต๊ะและวางมันกลับลงไปในตำแหน่งเดิมก่อนที่ทุกอย่างจะกลับสู่ความเร็วปกติ

เธอรู้สึกเหนื่อยน้อยลงกว่าที่คิด และสิ่งนี้ทำให้เธอเริ่มมองเห็นศักยภาพของพลังที่เธอเคยปฏิเสธ

“บางที… ฉันอาจไม่ได้ไร้ค่าอย่างที่คิด” เธอพูดกับตัวเองเบาๆ

ในคืนนั้น เวสเปอร์นั่งอยู่ข้างหน้าต่าง มองออกไปยังท้องฟ้าที่มืดมิด เธอรู้ว่าสิ่งที่เธอทำในวันนี้คือก้าวแรกในการกลับเข้าสู่โลกที่เธอเคยหนีออกมา

เธอไม่รู้ว่าทางข้างหน้าจะนำพาเธอไปที่ใด แต่ในใจของเธอเริ่มมีความมุ่งมั่นที่เธอไม่เคยรู้สึกมาก่อน

“ฉันจะลองอีกครั้ง” เธอกล่าวเบาๆราวกับสัญญากับตัวเอง “ฉันจะพัฒนาตัวเองและไปให้ไกลกว่านี้”