EP.8 การต่อสู้ครั้งแรก

ยามเย็นที่เงียบสงบพัดผ่านร่างของเวสเปอร์และเอซขณะที่พวกเขาเดินทางกลับห้องพัก แสงสีส้มอ่อนของดวงอาทิตย์ที่กำลังลับขอบฟ้าให้ความรู้สึกอบอุ่น แต่ก็ซ่อนเร้นความลึกลับบางอย่างในเงามืด

“วันนี้ฉันทำได้ดีไหม” เวสเปอร์เอ่ยถาม ขณะที่ขยับแขนที่รู้สึกเมื่อยล้าจากการฝึกหนัก

“ก็ดี…ในแบบของมือใหม่” เอซตอบด้วยน้ำเสียงกึ่งล้อเลียนกึ่งจริงจัง

“ขอบคุณสำหรับคำชมที่เหมือนกำลังเหน็บแนม” เวสเปอร์พูดพร้อมกลอกตา

ทั้งสองเดินผ่านพื้นที่เปิดโล่งที่เป็นทางลัดกลับห้องพัก บรรยากาศดูเงียบสงบจนผิดปกติ ทันใดนั้น ลมแรงกว่าปกติพัดผ่าน ทำให้ต้นไม้รอบๆโยกไหว เสียงแหลมแปลกประหลาดดังขึ้นจากท้องฟ้า

รอยแยกสีดำสนิทปรากฏขึ้นกลางอากาศ ท้องฟ้าที่เคยอบอุ่นกลับกลายเป็นมืดมน เงามืดที่แผ่ออกมาจากรอยแยกนั้นดูเหมือนจะกลืนกินทุกสิ่ง เวสเปอร์หยุดเดิน หัวใจของเธอเต้นรัวด้วยความตื่นตระหนก

“เอซ…นั่นมัน…”

“ดันเจี้ยน” เอซตอบ ดวงตาสีทองของมันจับจ้องไปยังรอยแยกโดยไม่แสดงอารมณ์ใดๆ

จากรอยแยกนั้น มอนสเตอร์ตัวแรกปรากฏออกมา มันมีรูปร่างคล้ายหมาป่า ผิวหนังเป็นเงามืดที่เหมือนกับควัน ดวงตาสีแดงสดของมันจับจ้องไปที่เวสเปอร์

“ครั้งแรกของฉันกับมอนสเตอร์…ดูเหมือนจะไม่ง่ายเลย” เวสเปอร์พูดพลางกำหมัดแน่น

“เธอไม่มีทางเลือก” เอซตอบ “ถ้าเธอไม่จัดการมันตอนนี้ มันจะกลายเป็นภัยที่ใหญ่กว่านี้ และถ้าคิดว่าจะรอให้กิลล์มาถึงล่ะก็เลิกคิดไปได้เลย”

เวสเปอร์สูดลมหายใจลึกก่อนจะเรียกพลังที่เธอฝึกฝนมา “Time Fracture!”

เวลารอบตัวชะลอลง มอนสเตอร์ตัวนั้นดูเหมือนจะเคลื่อนไหวช้าลง เวสเปอร์พุ่งตัวเข้าไปใกล้ ใช้แรงทั้งหมดที่มีเตะเข้าที่ขาของมัน แต่มันกลับไม่ล้มลงง่ายๆ

มอนสเตอร์คำรามลั่นก่อนจะสะบัดขาหน้าของมันเข้าใส่เธอ เวสเปอร์หลบได้อย่างหวุดหวิด แต่แรงลมจากการโจมตีทำให้เธอเสียสมดุลและล้มลง

“เธอจะต้องเร็วและแม่นยำกว่านี้!” เอซตะโกน

มอนสเตอร์อีกตัวปรากฏตัวจากรอยแยก เวสเปอร์ที่ยังไม่ทันตั้งตัวถูกมันพุ่งเข้าจู่โจมจากด้านหลัง เธอหันกลับมาแต่ไม่ทันหลบ เล็บของมันเฉียดไปที่แขนซ้ายของเธอ ทิ้งรอยแผลตื้นๆแต่เจ็บแสบ

“โอ๊ย!” เวสเปอร์ร้องออกมา

“เธอช้าเกินไป!” เอซตะโกนพลางใช้พลังแรงโน้มถ่วงผลักมอนสเตอร์ตัวนั้นออกไปชั่วคราว

เวสเปอร์พยายามลุกขึ้น แต่ร่างกายของเธอเริ่มรู้สึกหนักจากความเหนื่อยล้า มอนสเตอร์สามตัวล้อมรอบเธอ เหมือนกับว่าพวกมันรอเวลาที่จะโจมตีพร้อมกัน

“ฉันไม่ไหวแล้ว…” เวสเปอร์พึมพำด้วยน้ำเสียงสั่นๆ

ทันใดนั้น เสียงคำรามของมอนสเตอร์ดังขึ้นพร้อมกับที่พวกมันพุ่งเข้าหาเธอในเวลาเดียวกัน เวสเปอร์หลับตาเตรียมรับชะตากรรม แต่แทนที่จะรู้สึกถึงแรงกระแทก เธอได้ยินเสียงระเบิดเบาๆและสัมผัสได้ถึงแรงลมรุนแรง

เมื่อเธอลืมตาขึ้น เธอเห็นชายร่างสูงคนหนึ่งยืนอยู่ตรงหน้า เขาสูงโปร่ง ผมสีเงินยาวสลวยสะท้อนแสงอาทิตย์ยามเย็น ดวงตาสีทองของเขาเจิดจ้าราวกับแสงดาว เสื้อคลุมสีดำพริ้วไหวตามสายลม และรอยยิ้มกึ่งกวนกึ่งอ่อนโยนปรากฏบนใบหน้าที่ดูหล่อเหลา

“เธอเกือบไปแล้วนะเวสเปอร์” ชายคนนั้นพูดด้วยน้ำเสียงที่เธอคุ้นเคย

“เอซ…นี่นายเหรอ?” เวสเปอร์ถามด้วยความตกตะลึง

“แน่นอน” เขาตอบพลางสะบัดมือเบาๆแรงโน้มถ่วงรุนแรงทำให้มอนสเตอร์สามตัวลอยขึ้นกลางอากาศและตกลงมา

“นั่งพักเถอะเวสเปอร์” เอซพูดโดยไม่หันกลับมามอง เงาของเขาบดบังมอนสเตอร์ที่กำลังขยับเข้ามาใกล้

“แต่ว่า...”

“ฟังฉัน” เอซพูดเสียงต่ำ แต่ชัดเจน “ตอนนี้เธอทำอะไรไม่ได้ อย่าฝืน”

เวสเปอร์กัดฟันแน่น แม้จะไม่อยากยอมรับ แต่เธอรู้ว่าตอนนี้เธอไม่มีแรงพอที่จะช่วยอะไรได้ เธอจึงพยายามถอยไปนั่งพิงต้นไม้ใกล้ๆปล่อยให้เอซรับมือกับมอนสเตอร์ตรงหน้า

มอนสเตอร์ตัวแรกพุ่งเข้าใส่เอซอย่างรวดเร็ว กรงเล็บยาวของมันสะท้อนแสงจันทร์จนดูน่ากลัว แต่เอซกลับยืนนิ่ง เขาเพียงยกมือขึ้นเล็กน้อย พลังแรงโน้มถ่วงที่มองไม่เห็นพุ่งออกมาจากฝ่ามือ

ทันใดนั้น มอนสเตอร์ตัวนั้นก็ถูกกดลงกับพื้น เสียงคำรามของมันแหลมสูงขณะที่ร่างของมันบิดเบี้ยวจากแรงที่กดทับ

“หนึ่งตัว” เอซพูดพลางสะบัดมือเบาๆก่อนที่มอนสเตอร์ตัวนั้นจะแตกสลายกลายเป็นเถ้าถ่าน

มอนสเตอร์อีกสองตัวไม่รอช้า พวกมันพุ่งเข้ามาพร้อมกัน เอซหมุนตัวหลบได้อย่างง่ายดาย การเคลื่อนไหวของเขาเต็มไปด้วยความสง่างาม แต่ก็แฝงด้วยความรุนแรง

เอซยกมือขึ้นอีกครั้ง พลังแรงโน้มถ่วงพุ่งออกไปกดมอนสเตอร์ตัวหนึ่งลอยขึ้นกลางอากาศ เขาบีบมือแน่น เสียงกระดูกของมันดังลั่นก่อนที่ร่างของมันจะระเบิด

ตัวสุดท้ายพยายามโจมตีจากด้านหลัง เอซหมุนตัวกลับมา ดวงตาสีทองของเขาประกายวูบวาบ เขายกเท้าขึ้นและกระแทกพื้น แรงสั่นสะเทือนที่เกิดขึ้นทำให้มอนสเตอร์เสียหลักและล้มลง

“ไม่รู้จักเรียนรู้เลยสินะ” เอซพูดเบาๆก่อนจะปล่อยแรงโน้มถ่วงที่กดทับจนร่างของมันแหลกสลาย

ในขณะที่เอซกำลังจะหันกลับไปหาเวสเปอร์ รอยแยกสีดำเริ่มขยายตัวอีกครั้ง ร่างของมอนสเตอร์ขนาดใหญ่โผล่ออกมา ผิวหนังของมันเป็นเงาดำที่ดูเหมือนจะเคลื่อนไหวได้เอง ดวงตาสีแดงฉายแสงราวกับเปลวเพลิง

“ดูเหมือนจะมีอะไรพิเศษมาให้เราเล่นอีกแล้ว” เอซกล่าวพลางยิ้มเล็กๆ

“นั่นมัน…บอสเหรอ” เวสเปอร์ถามด้วยน้ำเสียงตื่นตระหนก

“ใช่” เอซตอบ “และมันใหญ่กว่าที่ฉันคาดไว้”

บอสคำรามเสียงดังจนพื้นดินสะเทือน มันพุ่งเข้ามาหาเอซด้วยความเร็วที่ไม่น่าเชื่อ

เอซยกมือขึ้นเพื่อหยุดการโจมตีของบอส แต่แรงจากกรงเล็บของมันกลับทะลวงผ่านเกราะแรงโน้มถ่วงของเขา เขาถอยหลังเล็กน้อยก่อนจะตั้งหลัก

“แรงดีนี่” เขาพูดพลางยิ้มมุมปาก

บอสไม่ปล่อยให้เขาได้พัก มันพุ่งเข้ามาอีกครั้ง เอซหลบด้วยความรวดเร็ว ก่อนจะใช้พลังแรงโน้มถ่วงสร้างพื้นที่ไร้น้ำหนักขึ้นรอบตัวบอส

“ลองแบบนี้ดูสิ” เขากล่าวก่อนจะเพิ่มแรงกดในพื้นที่นั้น

บอสคำรามลั่น ร่างของมันบิดเบี้ยวจากแรงที่กดทับ แต่กลับต้านทานได้อย่างน่าประหลาด เอซขมวดคิ้ว

“เวสเปอร์!” เขาตะโกน “ฉันต้องการให้เธอช่วย”

เวสเปอร์ที่ยังนั่งพักอยู่พยายามลุกขึ้น แม้ร่างกายจะเหนื่อยล้า แต่เธอก็พยายามรวบรวมพลังที่เหลืออยู่

“ฉันต้องทำอะไร” เธอถาม

“ใช้ Time Fracture!” เอซตอบ “ทำให้การเคลื่อนไหวของมันช้าลง ฉันจะจัดการที่เหลือเอง”

เธอพยักหน้า สูดลมหายใจลึก และเรียกพลังของเธอออกมา

“Time Fracture!”

เวลารอบตัวชะลอลง บอสที่เคลื่อนไหวอย่างรวดเร็วก่อนหน้านี้เริ่มช้าลงอย่างเห็นได้ชัด

เอซฉวยโอกาสนี้พุ่งเข้าหามัน เขาใช้พลังแรงโน้มถ่วงเพิ่มน้ำหนักของหมัดตัวเอง ก่อนจะโจมตีเข้าที่หัวใจของบอส

เสียงระเบิดดังขึ้นพร้อมกับที่ร่างของบอสแตกสลายกลายเป็นเถ้าถ่าน

เวสเปอร์ทรุดตัวลงกับพื้น หายใจหอบหนัก ส่วนเอซกลับยืนอยู่อย่างสง่างาม แม้จะดูเหนื่อยเล็กน้อย แต่ใบหน้าของเขากลับเปี่ยมไปด้วยความพึงพอใจ

“เธอทำได้ดี” เขากล่าวขณะเดินเข้ามาหา “แต่เธอต้องพัฒนาอีกเยอะ”

“ขอบคุณที่ช่วย” เวสเปอร์ตอบ “แต่ครั้งหน้า…นายอย่าปล่อยให้ฉันเกือบตายอีกได้ไหม”

เอซหัวเราะเบาๆ “ไม่มีใครเรียนรู้จากการอยู่ในที่ปลอดภัย”

หลังจากที่บอสแตกสลายกลายเป็นเถ้าถ่าน ร่างของมันทิ้งบางสิ่งไว้บนพื้น ท่ามกลางเศษซากที่ยังหลงเหลือ แสงสว่างสีฟ้าจางๆเปล่งออกมาจากวัตถุทรงกลมเล็กๆที่ลอยค้างอยู่กลางอากาศ

เอซเดินไปหยุดยืนตรงนั้น เขาเอื้อมมือหยิบวัตถุชิ้นนั้นขึ้นมา ก่อนจะหันกลับไปหาเวสเปอร์ที่ยังคงนั่งพักอยู่ไม่ไกลกันนัก

“นี่ไง ของรางวัลสำหรับเธอ” เอซกล่าวพร้อมเดินเข้ามาใกล้

เอซส่งมอบวัตถุทรงกลมสีฟ้าใสให้กับเวสเปอร์ วัตถุนั้นมีลักษณะคล้ายคริสตัลขนาดเท่าฝ่ามือ ผิวของมันเรียบเนียนและเรืองแสงเบาๆราวกับมีพลังงานบางอย่างซ่อนอยู่ข้างใน

“นี่คืออะไร” เวสเปอร์ถามพลางรับมันมาด้วยความสงสัย

“Crystal of Timeflow” เอซตอบ น้ำเสียงของเขาแฝงไปด้วยความภูมิใจ “มันเป็นไอเทมที่ช่วยเสริมพลังของผู้ใช้เวลาหรือพลังที่เกี่ยวข้องกับมิติ เธอเป็นคนที่เหมาะสมที่สุดที่จะใช้มัน”

รายละเอียดของไอเทม

ชื่อไอเทม: Crystal of Timeflow

ประเภท: ไอเทมเสริมพลัง

การใช้งาน: เมื่อผู้ใช้ถือคริสตัลนี้ มันจะช่วยเพิ่มความสามารถในการควบคุมเวลาของพวกเขา ทั้งในด้านความแม่นยำและระยะเวลาที่พลังสามารถทำงานได้

คุณสมบัติพิเศษ:

1. Time Efficiency Boost: ลดการใช้ MP ของสกิลที่เกี่ยวข้องกับเวลา 20%

2. Enhanced Precision: เพิ่มความแม่นยำในการควบคุม Time Fracture ทำให้สามารถกำหนดขอบเขตและระยะเวลาได้ดีขึ้น

3. Time Recovery: ช่วยฟื้นฟู MP เล็กน้อยทุกครั้งที่ใช้พลังควบคุมเวลา

เงื่อนไขการใช้งาน:

• ไอเทมนี้ต้องการการเชื่อมโยงกับพลังของผู้ใช้อย่างสมบูรณ์

• ประสิทธิภาพจะเพิ่มขึ้นตามระดับความชำนาญของผู้ใช้

เวสเปอร์จ้องมองคริสตัลในมือ เธอรู้สึกถึงความอบอุ่นที่แผ่ออกมาจากมัน มันดูเหมือนจะตอบสนองต่อพลังในตัวเธอ

“ลองดูสิ” เอซกล่าวพร้อมยิ้มเล็กๆ

เวสเปอร์สูดลมหายใจลึก ก่อนจะปล่อยพลังบางส่วนเข้าสู่คริสตัล แสงสีฟ้าจากวัตถุนั้นเรืองแสงเจิดจ้า ชั่วขณะหนึ่ง เธอรู้สึกได้ถึงการเชื่อมโยงระหว่างตัวเองกับมัน

“มัน…ทำให้ฉันรู้สึกมั่นคงขึ้น” เวสเปอร์พูดด้วยความประหลาดใจ

“ใช่ เพราะมันปรับจูนพลังของเธอให้สมดุล” เอซอธิบาย “ลองใช้ Time Fracture ดูสิ”

เวสเปอร์พยักหน้าและเรียกพลังออกมาอีกครั้ง

“Time Fracture”

เวลารอบตัวเธอชะลอลงเหมือนเคย แต่คราวนี้เธอรู้สึกได้ถึงความแตกต่าง การเคลื่อนไหวของเธอแม่นยำขึ้น และพลังที่ใช้ก็น้อยลง

“นี่มันเหลือเชื่อมาก!” เวสเปอร์พูดพร้อมรอยยิ้มกว้าง

“มันจะช่วยให้เธอฝึกฝนได้ง่ายขึ้น แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าเธอจะไม่ต้องพัฒนา” เอซกล่าวเตือน “ไอเทมเป็นเพียงเครื่องมือ มันขึ้นอยู่กับเธอว่าจะใช้มันได้ดีแค่ไหน”

หลังจากทดลองใช้งานคริสตัล เวสเปอร์รู้สึกถึงความหวังใหม่ที่เกิดขึ้นในใจ แม้การต่อสู้ครั้งนี้จะเป็นบททดสอบที่ยากลำบาก แต่รางวัลที่ได้มานั้นก็คุ้มค่า

“ขอบคุณนะ เอซ” เวสเปอร์พูดพร้อมมองคริสตัลในมือ

“ไม่ต้องขอบคุณฉัน ขอบคุณตัวเธอเองที่ยังยืนอยู่ตรงนี้ได้” เอซตอบ ก่อนจะหันไปมองท้องฟ้าที่เริ่มกลับสู่ความสงบ

“เอาล่ะ เราควรจะหาทางกลับห้องพักก่อนที่กิลล์จะมาแล้วเรื่องมันจะยุ่งยากกว่าเดิม”