EP.4 สัปดาห์ของการเริ่มต้นใหม่

เช้าวันถัดมา แสงแดดอ่อนๆที่ลอดผ่านหน้าต่างห้องเช่าของเวสเปอร์ปลุกเธอให้ตื่น เธอลืมตาช้าๆพลางจ้องมองเพดานห้องเล็กๆที่เธออาศัยอยู่มาหลายปี มันเป็นห้องที่คุ้นเคยและแสนธรรมดา แต่วันนี้กลับรู้สึกต่างออกไป

ภาพเหตุการณ์เมื่อคืนยังคงชัดเจนอยู่ในหัวของเธอ เสียงคำรามของมอนสเตอร์ ความรู้สึกของเวลาที่ชะลอลงเมื่อเธอใช้พลัง และคำพูดของไอริสที่ยังคงก้องอยู่ในใจ

หลังจากลุกขึ้นเตรียมตัว เธอเดินไปที่ร้านสะดวกซื้อที่เธอทำงานตามปกติ แต่ทันทีที่มาถึง เธอก็พบกับบางสิ่งที่ไม่คาดคิด ประตูร้านถูกปิดและป้ายขนาดใหญ่ที่เขียนว่า ปิดปรับปรุง ถูกแขวนอยู่ด้านหน้า

“เวสเปอร์!” เสียงของลุงมาร์ต เจ้าของร้านดังขึ้นจากด้านในร้าน

เวสเปอร์เดินเข้าไปหาเขาด้วยความสงสัย “ลุงคะ เกิดอะไรขึ้น?”

ชายวัยกลางคนในเสื้อเชิ้ตเก่าๆมองเธอด้วยรอยยิ้มอบอุ่น “เมื่อคืนร้านเราพังเละเทะใช่ไหมล่ะ ทางรัฐบาลบอกว่าจะเข้ามาช่วยซ่อมแซมให้ ฉันเลยตัดสินใจว่าจะปิดร้านสักอาทิตย์หนึ่งเพื่อปรับปรุงทุกอย่างให้เรียบร้อย”

“แล้วพวกเราล่ะคะ จะให้ช่วยอะไรไหม” เวสเปอร์ถามอย่างกังวล

“ไม่ต้องหรอก” ลุงมาร์ตตอบพลางโบกมือ “ฉันอยากให้พวกเธอพักผ่อนกันบ้าง ใช้เวลานี้ทำอะไรที่อยากทำเถอะ ไม่ต้องห่วงเรื่องงานเลย ฉันเข้าใจดีว่ามันไม่ใช่ความผิดของพวกเธอ”

คำพูดของเขาทำให้เวสเปอร์โล่งใจ เธอยิ้มบางๆ และกล่าวขอบคุณก่อนจะเดินกลับ

เมื่อกลับถึงห้องเช่า เวสเปอร์นั่งลงบนเตียง เสียงนาฬิกาที่แขวนอยู่บนผนังดังเป็นจังหวะสม่ำเสมอ เธอจ้องมองกระดาษที่ไอริสให้ไว้วางอยู่บนโต๊ะเล็กๆมันยังคงเหมือนเดิม แต่ในใจเธอกลับเปลี่ยนไป

“อาทิตย์หนึ่ง…” เธอพึมพำกับตัวเอง

เวลาที่มีมากมายขนาดนี้ไม่ใช่สิ่งที่เธอคุ้นเคย และมันทำให้เธอรู้สึกทั้งตื่นเต้นและหวาดกลัว แต่เมื่อคิดถึงเหตุการณ์เมื่อคืนตอนที่เธอใช้พลังเพื่อช่วยชีวิตผู้อื่น เธอรู้ว่ามันอาจถึงเวลาที่เธอจะต้องลองอีกครั้ง

เธอหยิบสร้อยคอที่เก็บไว้ขึ้นมา จี้เล็กๆที่เคยเป็นสัญลักษณ์ของความล้มเหลวในอดีต บัดนี้ดูเหมือนจะเป็นประตูสู่การเริ่มต้นใหม่

“ฉันจะใช้เวลานี้เพื่อฝึกฝนตัวเอง” เธอกล่าวกับตัวเอง

เวสเปอร์นั่งลงกลางห้อง หยิบสร้อยคอขึ้นมาและจับมันแน่น เธอหลับตา สูดหายใจลึก

“ระบบ… เปิดสถานะ”

เสียงกลไกเบาๆดังขึ้นในหัวของเธอ และหน้าต่างโปร่งแสงสีฟ้าก็ปรากฏขึ้นตรงหน้า ข้อมูลของเธอเริ่มแสดงขึ้นทีละบรรทัด

[ข้อมูลผู้อเวค]

ชื่อ: เวสเปอร์ มอนต์ทีร่า

แรงค์: F

ค่าประสบการณ์ (EXP) : 0/500

พลังชีวิต (HP) : 120/120

พลังเวท (MP) : 300/300

พลังโจมตี (ATK) : 15

พลังป้องกัน (DEF) : 10

ความเร็ว (SPD) : 12

[สกิลที่มี]

1. Time Fracture: ชะลอเวลารอบตัวเป็นเวลา 5 วินาที ลดความเร็วศัตรูลง 30% (MP 50)

2. Chrono Step: เคลื่อนที่ย้อนกลับไปในตำแหน่งเดิม 2 วินาทีก่อนหน้า (MP 80)

3. Temporal Pause: หยุดการเคลื่อนไหวของเป้าหมายเป็นเวลา 1 วินาที (MP 100)

เธอมองหน้าต่างนั้นนิ่งๆดวงตาของเธอจับจ้องไปที่ค่าพลังที่ต่ำจนแทบไม่เปลี่ยนแปลงไปจากครั้งสุดท้ายที่เธอเห็นเมื่อหลายปีก่อน

“แรงค์ F… ฉันก็ยังคงอยู่ที่จุดเดิม” เธอพึมพำ แต่ในน้ำเสียงนั้นไม่มีความสิ้นหวังเหมือนแต่ก่อน มันเต็มไปด้วยความมุ่งมั่น

หลังจากเตรียมตัว เธอเลือกเดินทางไปยังพื้นที่รกร้างใกล้ชานเมือง ที่นี่เป็นบริเวณที่เงียบสงบและปราศจากผู้คน เหมาะสำหรับการฝึกฝน

เวสเปอร์หยุดยืนกลางลานกว้างที่เต็มไปด้วยเศษซากของสิ่งก่อสร้างและวัชพืช เธอมองไปยังพื้นที่รอบตัวก่อนจะสูดลมหายใจลึก

“เริ่มต้นจากสกิลที่ง่ายที่สุดก่อน…” เธอพูดกับตัวเอง

เธอหลับตาและพยายามนึกถึงวิธีใช้สกิลที่เธอเคยทำเมื่อก่อน เธอพยายามเรียกสมาธิ แต่ร่างกายของเธอไม่ได้ตอบสนองเหมือนที่เธอหวัง

“Time Fracture” เธอเอ่ยคำเรียกสกิล

ไม่มีอะไรเกิดขึ้นในครั้งแรก เธอขมวดคิ้วแน่นและพยายามอีกครั้ง คราวนี้ เธอรู้สึกถึงพลังบางอย่างที่ไหลผ่านตัวเธอ เวลารอบตัวเริ่มช้าลง

ลมที่เคยพัดแรงกลายเป็นเสียงอื้ออึงเบาๆใบไม้ที่ปลิวอยู่กลางอากาศหยุดนิ่งเหมือนภาพถ่าย

เธอลองขยับตัวไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว แต่เพียงสองก้าว เธอก็รู้สึกเหมือนพลังทั้งหมดในตัวเธอถูกดูดออกไป เธอทรุดตัวลงบนพื้น หอบหายใจหนัก

“ฉันกดดันมันมากเกินไป…” เธอพึมพำเมื่อนึกถึงเมื่อวานที่ได้ลองใช้มันได้อย่างลื่นไหล

การฝึกครั้งแรกของเธอไม่ได้ราบรื่นอย่างที่หวัง เวสเปอร์พบว่าการใช้สกิล Time Fracture ในระยะเวลาที่นานขึ้นกว่าปกติทำให้ร่างกายของเธอเหนื่อยล้ามากกว่าที่เธอคาดคิด

“ฉันกดดันตัวเองมากเกินไปสินะ เอาล่ะ ต้องผ่อนคลายและใจเย็นๆเข้าไว้” เธอบอกตัวเอง ขณะนั่งพักบนก้อนหินใกล้ๆ

แม้จะเหนื่อยล้า แต่เธอก็รู้สึกว่าการใช้พลังในวันนี้ช่วยให้เธอเริ่มคุ้นเคยกับมันอีกครั้ง

“พรุ่งนี้ฉันจะต้องทำได้ดีกว่านี้…”

.

.

วันที่2ของการฝึก เวสเปอร์กลับมายังลานกว้างเดิม เธอตัดสินใจตั้งเป้าหมายเล็กๆให้ตัวเอง

เธอวางก้อนหินขนาดเล็กไว้บนพื้น และพยายามใช้สกิล Time Fracture เพื่อชะลอการเคลื่อนที่ของมันขณะที่เธอเตะมันออกไป

ครั้งแรกเธอพลาด ก้อนหินกลิ้งไปไกลกว่าที่เธอตั้งใจ เธอถอนหายใจยาวก่อนจะลองใหม่

ครั้งที่สอง เวลารอบตัวช้าลงตามที่เธอต้องการ แต่เมื่อเธอพยายามก้าวไปหยิบก้อนหิน เธอก็เสียการทรงตัว

“โธ่เอ้ย!” เธอร้องเบาๆด้วยความหงุดหงิด

แต่แทนที่จะยอมแพ้ เธอลุกขึ้นมาลองครั้งแล้วครั้งเล่าอย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย

หลังจากความพยายามหลายครั้ง เธอเริ่มสามารถควบคุมเวลารอบตัวได้ดีขึ้นเล็กน้อย เธอสามารถเคลื่อนที่ในช่วงที่เวลาไหลช้าลงได้แม่นยำขึ้น

แม้จะเป็นเพียงความก้าวหน้าเล็กๆแต่เวสเปอร์กลับรู้สึกพึงพอใจ

“มันไม่ง่ายเลย… แต่ฉันจะไม่หยุดแค่นี้หรอกนะ”

เธอยิ้มบางๆขณะมองก้อนหินที่อยู่ในมือ

เมื่อพระอาทิตย์ตกดิน เวสเปอร์เดินกลับห้องเช่าของเธอ แม้จะเหนื่อยล้าแต่ในใจเธอกลับเต็มไปด้วยความหวัง

เธอรู้ว่าการฝึกฝนพลังที่เธอทิ้งไว้นานหลายปีจะไม่ใช่เรื่องง่าย แต่เธอก็พร้อมที่จะเผชิญหน้ากับทุกความยากลำบาก

หลังจากฝึกฝนตลอดทั้งวัน เวสเปอร์กลับมายังห้องเช่าของเธอในช่วงค่ำ ความเหนื่อยล้าจากการพยายามควบคุมพลังและความไม่สำเร็จซ้ำๆทำให้เธอแทบไม่มีแรง เธอโยนตัวลงบนเตียงเล็กๆของเธอ ดวงตาจ้องมองเพดานห้องที่เต็มไปด้วยรอยแตกร้าว

“แบบนี้จะเรียกว่าก้าวหน้าได้ไหมนะ…” เธอพึมพำเบาๆอย่างอ่อนแรง

ทันใดนั้น เสียงที่แปลกประหลาดดังขึ้นในหัวของเธอ

“ผู้อเวคเข้าสู่ช่วงสถานะฝึกฝนระดับต้น ระบบจะมอบผู้ช่วยสำหรับการฝึกฝนและพัฒนาพลัง”

เวสเปอร์ลุกขึ้นนั่งทันที “อะไรนะ? ระบบมอบผู้ช่วย?”

หน้าต่างโปร่งแสงปรากฏขึ้นตรงหน้าเธอ พร้อมข้อความใหม่ที่ทำให้เธอต้องขมวดคิ้ว

“กำลังเชื่อมต่อผู้ช่วย… สำเร็จ! ยินดีต้อนรับ ‘เอซ’ ผู้ช่วยของคุณ”

เสียงกระแทกเบาๆดังขึ้นที่ข้างหน้าต่างของห้องพัก เวสเปอร์หันไปมองและพบกับภาพที่น่าประหลาดใจ แมวลายขาวเทาตัวหนึ่งกำลังนั่งอยู่บนขอบหน้าต่าง มันมีดวงตากลมโตที่ดูเหมือนจะส่องประกายด้วยความเจ้าเล่ห์ ในปากของมันคาบโซ่ที่ดูเหมือนจะเป็นจี้นาฬิกา

“นี่คือผู้ช่วยที่ระบบส่งมาให้เหรอ” เวสเปอร์เอ่ยถามอย่างไม่เชื่อสายตา

แมวตัวนั้นกระโดดเข้ามาในห้อง มันคายจี้นาฬิกาลงบนโต๊ะก่อนจะนั่งลงอย่างสง่าผ่าเผย และเอียงหัวมองเวสเปอร์ด้วยท่าทีที่ดูจะ… ดูถูก

“ใช่ ฉันคือเอซผู้ช่วยของเธอ” แมวตัวนั้นพูดออกมาด้วยเสียงทุ้มต่ำที่มีน้ำเสียงประชดประชัน

เวสเปอร์เบิกตากว้าง “พูดได้!?”

เอซถอนหายใจ “แน่นอน ฉันไม่ได้เป็นแค่แมวธรรมดาๆฉันคือผู้ช่วยที่ระบบเลือกมาเพื่อช่วยเธอฝึกฝน ถ้าไม่มีฉัน เธอคงไม่ไปรอดแน่”

เอซเป็นแมวตัวผู้ที่มีลายขาวเทาสวยงาม ขนของมันดูเรียบลื่นและสะอาดสะอ้าน ดวงตาของมันเป็นสีเหลืองทองที่ดูเหมือนจะมองทะลุถึงความคิดของใครก็ตามที่สบตา

แม้ภายนอกจะดูน่ารักและน่าเอ็นดู แต่นิสัยของมันกลับตรงกันข้าม เอซเป็นแมวที่ฉลาด เจ้าเล่ห์ และช่างประชดประชัน มันมีนิสัยกวนๆและไม่อายที่จะพูดจาเสียดสีใครก็ตามที่มันมองว่าไม่คุ้มค่ากับการเสียเวลาของมัน

แต่ในขณะเดียวกัน เอซกลับมีความมุ่งมั่นอย่างแรงกล้าที่จะทำให้เวสเปอร์แข็งแกร่ง มันมองเห็นศักยภาพที่เธอไม่เคยมองเห็นในตัวเอง และตั้งใจที่จะอยู่เคียงข้างเธอในทุกการฝึกฝน

“แล้วเธอเป็นใครกันล่ะ ถึงจะมาสอนฉัน?” เวสเปอร์ถามพลางจ้องแมวตัวนั้นด้วยความสงสัย

เอซหาวเบาๆก่อนตอบ “ฉันคือคนที่เธอไม่มีทางจะทำอะไรได้ถ้าไม่มีฉัน เข้าใจไหม แต่ถ้าให้พูดให้ดูดีขึ้น ฉันคือผู้ช่วยที่มีหน้าที่ทำให้เธอเก่งขึ้นในแบบที่เธอไม่เคยคิดว่าจะทำได้”

เวสเปอร์ขมวดคิ้ว “แต่ฉันไม่ได้ต้องการผู้ช่วยที่ปากจัดแบบนี้หรอกนะ”

“อ้อ? แล้วเธอคิดว่าจะทำทั้งหมดนี่คนเดียวได้งั้นเหรอ?” เอซพูดพลางก้าวไปนั่งบนโต๊ะ มันมองเธอด้วยสายตาเย้ยหยัน “แค่ดูจากวันนี้ที่เธอแทบจะล้มลงทุกครั้งที่ใช้พลัง ฉันก็ไม่เห็นว่าเธอจะไปได้ไกล”

คำพูดนั้นทำให้เวสเปอร์รู้สึกเหมือนถูกกระตุ้น เธอกำมือแน่น “ถ้าฉันจะล้ม ฉันก็จะลุกขึ้นใหม่!”

เอซยิ้มเล็กน้อย “ดี แบบนี้สิ ฉันถึงจะยอมเสียเวลามาอยู่กับเธอ”

เอซกระโดดลงมาจากโต๊ะ มันเดินไปรอบๆห้องเหมือนสำรวจพื้นที่ ก่อนจะหยุดตรงหน้าของเวสเปอร์

“ก่อนที่เราจะเริ่มการฝึก ฉันมีบางอย่างที่ต้องชี้แจง” มันพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง “ฉันไม่ได้มาที่นี่เพื่อปลอบใจหรือทำให้เธอรู้สึกดี ฉันมาที่นี่เพื่อผลักดันให้เธอกลายเป็นคนที่แข็งแกร่งที่สุด และนั่นหมายความว่าเธอจะต้องเจอกับอะไรที่ยากกว่าที่เคยเจอมา”

เวสเปอร์พยักหน้า แม้จะรู้สึกกดดันแต่ในใจของเธอก็เต็มไปด้วยความมุ่งมั่น

“ดี เรามาเริ่มกันพรุ่งนี้เช้า ฉันหวังว่าเธอจะไม่ทำให้ฉันผิดหวัง” เอซกล่าวพลางเดินกลับไปนอนขดตัวบนเก้าอี้ใกล้ๆ

ในคืนนั้น เวสเปอร์จ้องมองเอซที่นอนหลับอยู่ เธอยังไม่คุ้นชินกับความคิดที่ว่าผู้ช่วยของเธอจะเป็นแมวที่พูดได้และมีนิสัยกวนประสาทแบบนี้

แต่ในใจของเธอ เธอรู้ว่าการมาถึงของเอซอาจเป็นจุดเริ่มต้นของบางสิ่งที่ยิ่งใหญ่