Chapter 15: Forbidden Spell

Zeilyn.

Together with Jhea, we scan the library. Binubuklat namin ang bawat libro kapag walang nakalagay na title sa cover page. Sabi niya ay kulay kayumanggi raw ito tsaka may kakapalan. 'Yon daw ang huli niyang tanda sa libro kaya doon din kami magbabase, at okay na sana...pero halos lahat ng libro na naririto ay kayumanggi.

It's been four hours but we're still in the west part of the library. Ni hindi pa nga kami nagkakalahati pero nakakaramdam na ako pamamanhid ng kamay at paa.

Napabuntong hininga nalang ako at napasalampak ng upo sa sahig. Ganoon rin ang ginawa niya at magkaharap na kami ngayon. Pareho kaming nakasandal sa shelve at walang ni isa sa amin ang nagsalita. Naramdaman kong pagod rin siya.

"Nakakapagod." Sambit niya sa mababang boses at tumingin sa akin. "Kumusta ang sugat mo?"

Hinawakan ko ang aking kaliwang balikat. "Okay na. Wala na ang sakit."

Napatango siya. "Mabuti naman kung ganoon. Dahil kapag napuruhan ka talaga nila..." naningkit ang mga nata niya. "...titirisin ko sila ng paunti-unti hanggang sila ay mamatay."

Hindi ko alam kung matatakot ba ako sa sinabi niya o maiiling. Napakaseryoso kasi ng mukha niya pero hindi man lang ako nakaramdam ng takot. Siguro dahil kampante akong hindi niya gagawin sa akin 'yon? Hindi pa ganoon katagal nang kami'y nagkakilala pero komportable na ako sa kan'ya. Maybe because she's my only girl classmate? Oh, well.

"Nagugutom na ako."

Nang banggitin niya 'yon au sakto namang tumunog ang tiyan ko na ikinatawa niya habang ako naman ay napapikit.

"Cafeteria?" Aniya na agad kong sinang-ayunan.

Sabay kaming tumayo at lumabas ng library. Habang naglalakad ay agad na nakaagaw ng pansin ko ang ilang mga estudyanteng nagmamadaling naglalakad, habang 'yung iba naman ay tumatakbo na.

Napakunot ang noo ko. "Anong pinagkakaabalahan nila?" Tanong ko kay Jhea na katulad ko ay tahimik74 ring naglalakad.

"Sila 'yung mga estudyanteng nabibilang sa Special Section. Some of them has the ability to restore what's broken, while some can froze enemies and sent them to dungeon using portal." Then she smack her lips. "Very useful in times like this." Dagdag niya pa.

Bahagyan akong napangiwi habang nakakunot parin ang aking noo. Ngayon ko lang narealize na Elite Section lang ang alam ko, and well, there's Special Section. I wonder kung ilang section ang meron?

Maybe we're divided based on our power and special ability? If so...then there is Sorceress Section, Elemental Section and such?

Wala sa sariling napabaling ako sa glass wall at nakita ang papalubog na araw. Natutuwa nga ako dahil ang ganda ng kulay. May kahel, dilaw at bughaw, tapos nakakadagdag pa sa ganda ang ulap na medyo nagfefade away. At nang mapadpad ang tingin ko sa baba ay natanaw ko ang mga kapwa ko estudyante na may hawak na...teka ano 'yon? Magic Wand? They are probably witches.

Woah! Awesome. Napakagraceful nilang tingnan habang nagcacast ng spells. Tapos nagshashine pa ang dulu ng wand nila. Galing!

Patuloy kong pinagmamasdan ang paligid hanggang sa makarating kami sa cafeteria. At dahil hindi pa naman oras para sa dinner ay wala pa masyadong tao.

"Anong gusto mong kainin, Zeilyn?" Tanong sa akin ni Jhea nang makarating kami sa counter.

Agad naman akong sumagot. "Steak, fries and apple juice." Naalala ko no'ng kumain kami rito kasama si Blood. Sobrang sarap ng steak no'n. Pakiramdam ko ay hindi ako magsasawa.

"Same order naman sa 'kin." Rinig kong sabi ni Jhea bago ako hinila sa aming usual spot.

Nasa kalagitnaan kami ng paghihintay sa aming pagkain nang matanaw ko ang mga kaklase naming lalaki na pumasok, kasama ng mga ito si Verdect.

"Nasaan si Ailes at Markov?" Kunot-noong tanong ni Jhea nang makaupo ang apat.

"Facing hell." Sagot ni Enzo kaya napalingon ako sa kan'ya.

Jhea frowned. "Why? Did they do something wrong?"

Nakita ko ang pasimpleng sulyap ni Verdect sa 'kin bago sumagot. "He's mad."

Dalawang kataga lamang iyon pero naramdaman kong natigilan si Jhea.

"H-how are they?" May bahid na kaba at pag-aalalang tanong niya.

"They look horrible." Si Xavier naman ang sumagot.

Pabalik-balik ang tingin ko sa kanilang lima. I was curious but then I remember the scared look on Ailes and Markov's face back in the hospital.

I don't have any idea what's going on. At hindi ko alam kung sino ang tinutukoy nilang 'He'—wait.

"Where's Blood?"

Limang pares ng mata ang dumapo sa akin matapos kong tanungin 'yon.

"Have you seen him?" Dagdag ko pa, pero walang nagsalita sa kanila at nanatili lamang na nakatitig sa akin. They're not even blinking. What the?

I am still clueless up until now, but suddenly I feel something different. I feel pressure without any reason.

May kinalaman ba si Blood sa nakita kong takot at pangamba sa mukha ni Ailes at Markov kanina? Kung ganoon...

"Where is he?"

Si Jhea ang unang nakabawi at mahinang napaigtad. "W-who?"

Bumaling ako sa kan'ya. "Blood."

"I don't k-know."

When I look at them, I frowned. "Why are you guys quiet? I'm just asking."

Pareho silang napakurap at napaayos ng upo. I tried looking at their eyes but they are all looking into something else.

"Is there something wrong?" I asked again. Bakit ba sila gan'yan?

Hinawakan ni Jhea ang kamay ko. "Are you okay?"

My forehead knot. "Of course I am. May problema ba?"

Jhea sighed in relief. Mariin niyang pinikit ang kan'yang mata tsaka huminga ng malalim bago binalik ang tingin sa 'kin. "Do you know how scary you looked like earlier when you asked where's Blood?"

My mouth parted open. "I am?" Nag-iwas ako ng tingin at yumuko. "I'm sorry. I didn't know." Sambit ko sa mababang boses.

"It's okay." Agad na sabi ni Gino. "Hindi mo naman siguro sinasadya."

Enzo let out a loud breathe. "Damn. I thought I just saw him. That was scary as fudge."

Sabay sabay silang bumuntong hininga at sinang-ayunan ang sinabi ni Enzo. Akmang magtatanong na ako nang dumating 'yung mga inorder namin.

Ipinagsawalang bahala ko nalang ang mga katanungan sa isip ko at nagsimulang kumain.

Pero hinihiling ko na sana masagot na ang mga iyon balang araw.

***

Kinabuksan ay late na akong nagising kaya habang naglalakad ako ay nadatnan ko ang mga estudyante na nagtetraining. Akala ko nga suspended ito dahil sa ginawang pag-atake ng mga kalaban. Pero hindi, dahil hahang naglalakad ako at pinagmamasdan ang paligid, parang walang bakas ng pagsugod ang naganap.

Every thing went back to normal like nothing happened and it really amazed me. Ang bilis nagrecover ng lahat.

Nang nakarating sa training room at mula sa labas, naririnig ko ang mga samu't-saring ingay na nagmumula sa loob.

Late na nga ako. Sighs.

Pinihit ko ang doorknob tsaka pumasok sa loob. Then I saw them.

Xavier releases fire from his hands while doing some stunts. Jhea did control the air around her and formed it into a giant tornado. While Gino attacked the real-like dummies by needles. May mga maliliit at mahahaba. Then there's Enzo, may nakapalibot na iba't-ibang klase ng dahon sa kan'ya habang siya'y nakapikit.

By looking at them, I was dumbfounded.

"Wow." Bulong ko at naglakad sa lugar na medyo malayo sa kanila.

Time for you to shine, Zeilyn.

Huminga ako ng malalim tsaka pumikit at nagconcentrate. Inalis ko lahat ng mga inaalaka ko at pinakiramdaman ang sarili kong enerhiya. Nang naramdaman kong dumaloy ito patungo sa kamay ko ay binuka ko ang aking palad.

Then there this white ball coming out from it. Umuusok pa ito na lihim kong ikinangiti. There you are.

Pinakawalan ko ito at paulit-ulit na ginawa. I practiced myself to release a small one up to the big one. At habang ginagawa ko 'yon ay may biglang lumitaw sa limang dummy sa harapan ko. Parang may sariling isip ang mga kamay ko at tinapat sa mga ito.

Before they could reach me, I already attacked them using my power.

Wala sa sariling napabaling ako kay Gino. Siya lang kasi ang nakita kong gumagamit ng dummy kanina.

And my jinx was right. He was smiling at me. At dahil may kalayuan ang distansya namin sa isa't-isa ay nagthumbs up lamang siya sa akin. Then he mouthed 'good job'.

I smiled back at him and went back to what I was doing. I did it again multiple times. Para masanay na ako at ang katawan ko.

Few hours later, my breathing is uneven. I reach my knees and rested both of my hands on it to support my exhausted body.

Bumuga ako ng hangin at umupo sa vermuda grass. I'm so tired. Pakiramdam ko nga ay nanghihina na ako samantalang 'yung iba ay patuloy parin sa pag-eensayo.

Hindi ba sila napapagod?

Ilang minuto pa akong nakaupo nang bumukas ang pinto sa training room at sumilip mula roon si Verdect. Napahinto ang mga kasama ko sa ginagawa at napabaling sa kan'ya.

Sinenyasan niya kaming lumapit kaya pinilit ko ang aking sarili na tumayo at maglakad. Nang makalabad kaming lima ay humarap siya sa amin.

"Follow me." Ani Verdect at naunang naglakad. Pareho kaming nagkatinginan lima bago sumunod sa kan'ya.

"Saan tayo pupunta?" Hindi mapigilang tanong ni Jhea.

"We're gonna visit Markov and Ailes." Sagot nito.

Matapos niyang sabihin 'yon ay wala na ulit pang nagsalita sa amin hanggang sa makarating kami sa hospital. Kahit nagtataka ay nanatili paring tikom ang aking bibig.

After we arrived at the 10th floor, we walk into different directions until we stopped in a closed door. Binuksan iyon ni Verdect at muli kaming sumunod sa kan'ya. At nang mapadpad ang tingin io sa dalawang kalalakihan na nakahiga sa magkabilang hospital bed ay napaawang ang labi ko.

"Oh my!"

"What the?"

Para kaming naestatwa sa kinatatayuan habang hindi makapaniwalang nakatitig sa dalawa.

What the? What happened to them?

"Fuck you, Verdect! Bakit mo sila pinapunta rito?!" Galit na sigaw ni Markov kahit nahihirapan na sa kan'yang kondisyon. While Ailes just grunted.

May nakalagay na benda sa ulo ni Markov tapos ang dami rin niyang galos sa mukha at katawan. Pero ang malala ay ang kan'yang kanang binti at braso. It looks swollen at para siyang tao na nakaligtas sa isang sunog dahil may nakikita rin akong sunog na balat sa may tiyan niya. Punit na ang damit niya kaya malinaw kong nakikita.

Habang si Ailes naman ay mukhang may bali rin at basa ang buong katawan. Unlike Markov who have a lot of bruises and burns, I saw thorns in his left leg kahit nakapantalon siya.

"Can you heal them?" Rinig kong tanong ni Verdect kay Enzo. I just saw him nod and walk where the two was lying.

Nanatili akong nakatitig sa dalawa. Hindi ko alam pero may namumuong emosyon sa loob ng sistema ko. Bigla ko nalang itong naramdaman nang makita ko ang kondisyon ng dalawa.

I wasn't supposed to feel angry, but I can't help it. Nakaramdam ako ng galit sa taong gumawa ng bagay na 'to sa kanila. And the weird thing is...I have an idea who did it.

Wala sa sariling napaatras ako at lumabas ng silid.

"Zeilyn! Saan ka pupunta?!" Rinig kong sigaw ni Jhea. Imbes na lumingon ay tumakbo ako palabas ng hospital.

After running, I found myself standing after the door in the rooftop. And I don't know if I was just lucky or not, but I saw him standing at the edge, facing his back on me.

Huminga ako ng malalim bago naglakad papalapit sa kan'ya. Nang isang metro nalang ang layo namin sa isa't-isa ay lumingon muna siya bago tuluyang humarap sa akin.

"Ikaw ba ang gumawa no'n?" I asked.

Nakatingin lamang siya sa akin habang nakalagay sa bulsa ng kan'yang pantalon ang magkabila niyang kamay. And as usual, I didn't see any emotion in his eyes.

"May kinalaman ka kung bakit sila nagkaganoon, tama ba ako?" Nang hindi parin siya sumagot ay napabuntong hininga nalang ako. "Hindi ko alam kung tama ba ang hinala ko pero—"

"You were hurt."

"But still." Mabilis kong tugon sa sinabi niya. "Hindi nila 'yon kasalanan. What happened to them was unacceptable, Blood."

"I have no regrets—"

"So, ikaw nga ang gumawa?" Putol ko sa kan'ya. Natahimik siya pero nanatili parin ang tingin sa akin. "Blood, hindi naman nila iyon sinasadya. I was injured because of my stupidity. Ako ang dapat sisihin, hindi sila. Have you seen their condition right now? It looks so bad and horrible and hurtful. They we're badly injured because of the sudden attack and you still punished them?"

"Stop mentioning them in front of me." Malamig na sambit niya.

This time ay ako naman ang napatitig sa kan'ya. There's a hint of emotion in his eyes. Hindi ko matukoy kung ano 'yon kasi naghahalo-halo at nakikita ko rin ang pasimpleng pagtagis ng kan'yang bagang.

Am I too much? I think I angered him.

"What I'm trying to say is that—"

"Stop it, Zeilyn." May diing sambit niya na nakapagpatigil sa akin. I don't know what shall I do any more. Pero dapat gawin ko ang dahilan kung bakit ako pumunta rito—wait. Wala akong naalalang dahilan kung bakit ako narito. Basta nalang akong tumakbo.

Sighs.

Sinalubong ko ang mariin niyang titig sa akin. If he doesn't want to talk about it then fine. So be it

"Coming here is a mistake." Sambit ko sa mababang boses at akmang tatalikod na para umalis nang may naalala ako.

"Nahuli na ba ang taong may dahilan kung bakit may biglaang pag-atake ang naganap?"

Bahagyang kumunot ang noo niya. "How did you know about it?"

"Verdect told me that it could be an inside job. So I assumed."

Pagkatapos kong sabihin 'yon ay pareho kaming natahimik dalawa at tila pinakiramdaman ang isa't-isa. Nagbaba ako ng tingin. What now?

"How are you?"

Mabilis akong nag-angat ng ulo at tiningnan siya. He's still looking at me intently and I silently choked. Medyo naiilang na ako. Sobrang lalim kasi ng tingin niya na tila parang matutunaw ako any time. "I... I'm okay..." I said in a low voice. "Ikaw?"

"Just fine." Aniya habang nakatingin pa rin sa akin.

Napatango ako. "That's good." Then I pressed my lips together. "Alis na ako." Sabi ko at tumalikod.

Nakailang hakbang palang ako nang may humawak sa kanang braso ko. And before I knew it, I was pulled and I felt a warm thing in my back.

Then his arms slowly wrapped around my waist.

"B-blood." Mahinang bulong ko sa kan'yang pangalan. Parang nangangarera ang puso ko sa sobrang bilis ng tibok.

"I was worried." Puno na ng pag-aalala ang boses niya. "I don't want any thing bad happens to you. I'm sorry."

Napakagat labi ako. "Don't be sorry to me, Blood. Kay Markov at Ailes ka dapat humingi ng tawad."

Nang hindi siya sumagot ay sinubukan kong humarap sa kan'ya pero mas hinigpitan niya ang pagkakayakap sa akin.

"Blood—"

"I told you to stop mentioning them." May diing sambit niya.

Napabuntong hininga nalang tuloy ako. Ang tigas rin pala ng ulo ng isang 'to.

"There's no soft head, Zeilyn."

Hinampas ko ang braso niya na nakayakap sa akin kaya napabitaw siya. Humarap ako sa kan'ya at akmang magsasalita nang may bigla akong marealize.

My eyes widen in suprise. "How did you know that I was thinking of that?"

He smack his lips. "You frowned so I assumed that you're thinking that way."

Napakunot ang noo ko. I did frowned? Really?

"You should go back to your dorm now. I know you're tired."

Nang sinabi niya 'yon ay parang otomatikong bumalik lahat ng pagod ko noong nasa training room ako.

I wonder what they are doing? Bigla ko nalang kasi silang iniwan doon.

Bigla kong naramdaman ang malamig at malakas na hanging dumampi sa buo kong katawan. And in just a snap, I am now standing outside the girl's dormitory. Nang tingnan ko si Blood ay nakatingin rin siya sa akin kaya napayuko ako at walang imik na pumasok sa loob ng gusali.

While walking, my mind was suddenly off to something else. And oddly, I remember the Forbidden Spells that Jhea and I was talking about.

Hindi ko alam kung bakit bigla nalang 'yong pumasok sa isip ko. Pero nababagabag ako.

Ano ba talaga ang meron do'n? At nasaan na 'yon ngayon?

***

itsmaidemblack