Chapter 02: Monstrous

Zeilyn.

Wala sa sariling naglalakad ako mag-isa sa hallway ng school patungo sa classroom. Hanggang ngayon nabo-bother parin ako sa nangyari kagabi. My eyes couldn't believe what I just saw. Like... how on earth did he do that? Paano niya nagawang magpalabas ng hindi kapani-paniwalang bagay sa kamay niya at nagawang abo 'yung babae? Kahit sino hindi maniniwala kapag pinagsasabi ko 'yon. Or worst, baka mapagkamalan pa akong baliw o takas sa mental.

I need to forget what happened last night. Magic doesn't exist, okay? So calm down, Zeilyn. You're just imagining things.

But still, it keeps lingering on my mind. 'Yung lalaki. Kakausapin ko na sana siya no'ng gabing 'yon matapos niya akong ihatid sa apartment nang bigla nalang siyang nawala sa harapan ko na parang isang bula. At dahil sa nangyaring 'yon, nadagdagan pa ang kutob ko sa mga bagay na hindi totoo.

"Here comes the weirdo," rinig kong sabi ng isang estudyante at nandidiring tiningnan ako. Of course, who wouldn't? I was simply wearing an oversized blazer and a long skirt na lagpas tuhod. Tapos natatakpan pa ng mahaba kong bangs ang ilang parte ng mukha ko at aakalainin mong gumawa ng isang matinding kasalanan dahil laging nakayuko at nahihiyang tumingin sa ibang tao.

Yeah, that's me. I'm always like this. That's why people considered me as weirdo or from the other world. Pero ano bang magagawa nila? Eh, ganito na ko. Dito ako sanay at ayokong baguhin ang sarili ko para lang sa kanila.

Binale-wala ko nalang ang mga mapanghusgang tingin nila at nagpatuloy sa paglalakad habang hawak ang strap ng bag ko. Nang makapasok ako sa classroom ay bigla nalang tumahimik ang lahat mula sa kaninang abot sa labas ang ingay. Lahat sila ay napatigil sa kanilang ginagawa at mariing tumingin sa akin.

I just sigh then walk towards my seat. Sa pinakadulo katabi ng bintana kung saan walang masyadong makakapansin sa akin. Sanay na ako sa ganitong senaryo. Palagi nalang. I don't know what's wrong with me. I always received a treat like that from them.

Nagsi-upuan ang lahat nang dumating na ang guro namin para sa first subject. The class went well as my classmates is trying their best to cooperate with the number and letters that was written on the white board.

Well, I can't question them. Even me is having a hard time in Math. Kahit anong intindi or function pa ang gawin ko sa aking utak, nothing will happen. I feel really dizzy just by watching the numbers. At tsaka, bakit kailangan pa ng letters sa pagso-solve? Magagamit ba namin 'yon 'pag bumili kami sa tindahan? Hindi naman, 'di ba? Buti nalang ang pinanganak akong masipag dahil kung hindi wala akong scholarship ngayon.

Buong klase akong nakatingin sa labas ng bintana. Not knowing what's happening. The scene happened last night flowed into my mind like a machine that keeps circling, non-stop. I feel really troubled. I think, I'm going crazy just by thinking of it.

Ghad! Ba't di ba kasi mawala 'yon sa isip ko?

"Miss Zeilyn Monarch?" Napatayo ako ng wala sa oras at napatingin sa taong tumawag sa akin. It was our English teacher, also our adviser. Our subjects for morning kasi ay Math, next is Filipino, History and English. And every subjects contains one hour. So, ibig sabihin mahigit tatlong oras na akong nakatingin sa labas ng bintana. Oh my! Ganoon ako katagal napre-occupied?

"Y-yes, Ma'am?" Tugon ko. Ramdam ko rin ang malalagkit na titig sa akin ng mga classmates ko. Some of them ay parang naaawa. But, most are smirking. Kinabahan ako bigla. Napansin ba ni ma'am na hindi ako nakikinig sa mga tinuturo niya? Shocks! Pano na ang scholarship ko 'pag makatanggap ako ng kahit konting bad record mula kay Ma'am? I care for my grades more than my shelter. Kaya pag may isang subject akong bagsak, well, bye bye grades na. Sisiguraduhin kong hindi ako bagsak. I don't want to lose my treasured scholarship.

"Do you believe in magic?"

Err? Magic?

Kahit sinong tao ay hindi maniniwala sa bagay na 'yan. 'Yung mga bata, oo. Kadalasan kasi sa kanila ay mahilig sa mga fairy tales. But me? For Pete's sake 'yan rin ang tanong ko sa aking sarili ng mangyari 'yung kakaibang bagay kagabi. I'm old yet I'm still thinking about magics. And one more thing, paano naging involved ang magic-magic na 'yan sa English?

"For me, magic doesn't exist. Only people with fairytale-like mind believed it." Umupo ako agad matapos kong sabihin 'yon. Nanatili parin akong nakatingin kay Ma'am. And to my surprise, bigla nalang naging green ang mga mata niya tapos bumalik ulit sa pagiging black. I silently gasp. Pareho lang ng nakita ko kay Sir Niel. Another weird thing is, ako lang 'yung napapansin.

Ghad! Ano bang nangyayari sa mga tao ngayon?! Kahapon pa 'to! Kahapon pa ako nakakita ng hindi kaaya-ayang bagay. Like, what on earth is happening? This is no good anymore. Namamalikmata ka lang nang nakita mong naging green yung mga mata ni Ma'am Trecia, Zeilyn. So stop putting yourself into a stress. Ikaw rin lang ang mababaliw.

"Do you know why the word magic existed?" Tanong ni Ma'am sa amin, umiling lahat ng kaklase ko maliban sa akin na nanatili parin ang tingin kay Ma'am. "It's for those people who want to escape this cruel reality. Because when you say magic, everything is possible." Mas lalong tumahimik ang lahat matapos 'yong sabihin ni Ma'am.

Kapagkuwan ay bigla siyang ngumiti at pumalakpak. "Okay. Since you've been stress in your past exam, the Principal agreed to allow you go on a trip." Said Ma'am. Isang nakakabinging sigawan ang namamayagpag sa buong classroom. Hindi ko alam kung nakakita ba sila ng multo or what. They are shouting like there's no tomorrow.

"Saan po ba tayo pupunta, Ma'am?" Excited na tanong ng isa kong classmate na babae. Natahimik ang lahat at inaantay ang sagot ni ma'am.

"Sa tagaytay-" Hindi na natapos ni Ma'am ang sasabihin niya nang magwala ang lahat at nagsisigaw sa sobrang excitement. Napatakip ako sa aking tenga at nilagay ang dalawa kong braso sa mesa. So noisy!

"Quiet class! Stop being wild and go back to your seats." Sita ni Ma'am sa kanila. Sinunod nila ang sinabi ni Ma'am at nagsibalik sa kanilang upuan. Halata ko sa mukha nila ang pagpipigil ng sobrang excitement. I wish I could also feel the same way as them. I don't feel excited at all. Hindi ko hilig ang mga trip-trip na yan.

"Lahat kayo pupunta. NO EXCUSE. Inaasikaso na ng mga parents niyo ang kakailanganin niyo do'n. Mr. Enzo Lim will be in charge in your trip." Sabi ni Ma'am at nakangiting tiningnan si Enzo na nasa harap ko naka-upo. Our classroom and SSG President. I can't question them for choosing Enzo to be the student's leader. He's responsible and trustworthy. May itsura siya at mabait pa. Actually, pumapangalawa siya sa'kin when it comes to honors. Madalas niya akong nililigtas sa tuwing binubully ako nila Emerald by threatening them with authority. Pero hindi kami close kasi hindi naman kami nag-uusap. Maliban nalang kung tungkol sa school or projects ang topic namin.

"Friday, 6 AM. Dapat nandito na kayo sa school sa mga oras na 'yan, or else iiwan kayo ng bus. You still have two days to prepare. At dahil nasa mood ako ngayon, edi-dismiss ko kayo ng maaga. Go now and take your early lunch." Matapos 'yong sabihin ni Ma'am ay nag-uunahang lumabas ng mga classmates ko sa room na tila sabik na sabik na kumain ng lunch. Kinuha ko ang aking cellphone sa bulsa ng aking blazer at tiningnan ang oras. Sobrang aga pa para mag-lunch.

Napabuntong hininga nalang ako at tumayo para lumabas ng classroom. Hindi ko feel kumain ng tanghalian. Pakiramdam ko, hindi ko kayang sikmurain ang mga kakaibang bagay na nakita ko kahapon at kanina, baka masuka ko lang ang pagkain. Balak kong pumunta nalang muna ng rooftop para magpahangin. I love staying there. The refreshing air give me the slightest taste of relief.

Nang makarating ako sa rooftop ay agad akong dumeretso sa railings at sinandal ang likod ko habang nakapamulsa. I love how the air flies my hair.

"What are you doing here?"

Nagtaka ako nang may narinig akong boses. Nagpalinga-linga ako sa paligid hanggang napadpad ito sa isang tao na nakatayo sa may bandang kanan ko. Si Enzo. I saw how he confusingly looking at me. Eh, siya? Anong ginagawa niya dito?

"Should I be the one asking you that?" Nangunot ang noo niya sa tanong ko.

"I was sitting on that corner then I saw you." Sabi niya at tinuro ang nag-iisang bench dito sa rooftop do'n sa pinakasulok. So, nauna pa siya sa akin dito?

"Madalas ka ba dito?" Tanong niya. Nahihiyang tumango ako at yumuko para iwasan ang malalim na pagtitig niya sa akin. Narinig ko naman ang mahina niyang pagtawa kaya nagtatakang napatingin ako sa kanya. May nakakatawa ba?

"You're always like that," nakangiting saad niya. "Do you know that it's kinda disrespectful not to look on someone who's talking?"

Duon ako natigilan. His voice becomes cold and serious. Bigla akong kinabahan lalo na no'ng makita ko ang napakaseryoso niyang mukha. His emotionless eyes are looking at me, intently. Nanghihina ang buong sistema ko at nanginginig ang mga tuhod ko kaya mahigpit akong napakapit sa railings. Too much pressure that wanted me to run far from here. Far from this guy.

Unti-unti siyang lumapit sa akin kaya mas lalo akong kinabahan at natakot sa hindi maipaliwanag na dahilan. "Don't be scared, okay? I won't hurt you." Sabi niya. Ano daw? Don't be scared? Baliw ba siya? Sino sa tingin niya ang hindi matatakot kapag kaharap ang isang tao na biglang nag-iba ang presensya?

"And I will never be. Wala akong karapatang saktan ka, kundi patay ako sa kan'ya." Dagdag niya pa na mas lalo kong ipinagtataka.

Huh? Pinagsasabi niya?

"What do you mean?" I asked out of confusion and curiosity at the time. He look at me, wearing his genuine smile. I stunned. And now, he's smiling. What's with this guy? Bipolar?

"You'll know it soon." Huling saad niya bago nilisan ang lugar. Nanatili ako sa pwesto ko. I can't function what he's saying. I was scared but confuse at the same time. Anong ibig niyang sabihin? I'll know it soon? Ang alin?

Napa-iling nalang ako at isinantabi ang mga tanong ko sa utak. Gulong gulo na ako. Feeling ko, sasabog na ang utak ko anytime dahil sa mga tanong na walang sagot.

I sigh then rested my arms on the railings. I faced the wide space of the field from here. May mga ilang estudyante akong nakikitang gumagala, and some of them are busy chit chatting with their friends. How I wish that I could have at least one person to talk to. To laugh and to be with during break time.

Nagtaka ako nang mapansin na unti-unting dumilim ang paligid. Tiningnan ko kung anong oras na pero tanghali pa naman.

The clock just hit at 12 o'clock.

Napatingin ulit ako dun sa baba at do'n ko nakita ang mga estudyanteng nagmamadaling pumasok sa building. Tsaka ko lang napansin ang makulimlim na langit.

Wait. As far as I know, the weather today is 74~87°F. Is there a sudden change of weather?

"Goodness gracious!" Sigaw ko sa gulat nang bigla nalang kumulog ng malakas. Ang akala ko may kumuha sa'kin ng picture kasi may parang ilaw na nag-reflect sa akin bago kumulog. Seryoso? Uulan talaga?

Tumakbo ako patungong pinto at pumasok sa loob ng building. Habang nagmamadaling bumaba ng hagdan ay may narinig akong nagsalita sa speaker.

"All classes are suspended because of the sudden change of weather." Paulit-ulit na saad sa speaker. Nakita ko ang pagtataka sa mukha ng mga estudyanteng nakakasalamuha ko. Huminto ako sa pagtakbo at tiningnan kung ano nang nangyari sa labas sa pamamagitan ng glass window.

Kulog, kidlat at sinamahan pa ng malakas na pagbuhos ng ulan. Para silang nagsasanib pwersa. Sobrang dilim na rin ng kalangitan. Everything seem so odd. May biglaan bang bagyo?

Mas lalo akong nagtaka nang bigla nalang huminto ang kulog, kidlat at ulan. Pero nandoon parin ang kadiliman sa buong paligid. Unti-unting nagkahiwalay ang makulimlim na ulap at lumabas duon ang isang araw. The sun shines brightly in the whole place.

"What the heck is happening?" Hindi makapaniwalang saad ng isang estudyante. Ngayon ko lang napansin na marami na pala kaming nagkumpulan dito para tumingin sa langit.

Lahat napasinghap, pati ako. Bigla nalang kasing nag-iba 'yung atmosphere and in just a snap, the large and thick cloud parted and a black moon appeared.

T-teka! Ano 'yon? S-solar eclipse?! The heck? What the deepest hell is happening?! Bakit may solar eclipse ngayon?

Hindi makapaniwalang napatakip ako sa bibig ko dahil sa natuklasan ko. Weird and strange. Nakakatakot.

"Everyone! Stay away from that window!" Rinig kong sigaw ng kung sino. Mabilis pa sa alas-kwatro kaming nagsipagtakbuhan papalayo sa bintana. And before I knew it, isang malakas na pagsabog ang nangyari.

Tinakpan ko ang aking tenga at pumikit. Ngunit, dahil sa sobrang lakas ng impact ay tumilapon kaming lahat. Naramdaman ko nalang ang isang malamig na tile sa kanang bewang ko. Napa-iyak ako sa sakit. Tsaka ko lang napansin na tumama pala ang tagiliran ko sa hagdan.

"Are you okay, Zeil-sh*t! Dumudugo ang ulo mo!"

Mabilis na hinawakan ko ang aking ulo. Naramdaman kong basa ito kaya tumingin ako sa aking kamay. Bigla nalang akong nafreak-out nang makitang may bahid ito ng dugo. T-tumama ba ang ulo ko kung saan? B-bakit hindi ko matandaan?

Naramdaman ko nalang na may nagbuhat sa akin at nilayo ako sa lugar na 'yon. I wanted to thank the person who carried me but seems like my voice were gone. Parang may bumabara sa lalamunan ko para pigilan akong magsalita. Unti-unti na ring nagdidilim ang paningin ko.

Paulit-ulit kong naririnig ang malulutong na mura ng taong nagbuhat sa akin. Pamilyar sa akin ang boses niya pero hindi kayang makipag-cooperate ng utak ko sa'kin sa puntong ito kaya hindi ko matandaan kung kanino o kailan ko narinig yung boses.

Gusto ko siyang makita at pasalamatan. Somehow, I feel that it's nice to have someone who worries about you. Kahit papaano ay napangiti parin ako kahit sobrang sakit na ng katawan ko.

"T-thank...you..." Mahinang saad ko bago mawalan ng malay.

***

Third Person.

Worried. Exhausted and tired. Everyone in clinic is on panic. All nurses and doctors is in a hurry. Pati ang mga guro ay tumulong narin para gamutin ang mga sugatang estudyante. It was a sudden explosion and unexpected scene. Halos lahat ng estudyante ay napuruhan. Some of them only got a simple injury, but most of them are in a critical condition. Sa lakas ng impact kanina, hindi na nagawang iligtas ng mga estudyante ang sarili nila.

"We're out of dextrose and anesthesia!" Sigaw ng isang nurse mula sa loob ng storage room at nanginginig ang mga kamay na binubuksan ang bawat locker kung saan pinaglalagay ang mga kakailanganin ng mga taong sugatan.

Holy shit. Napamura si Nurse Kim nang mapansin na hindi na kasya sa loob ng clinic ang mga sugatan. Sa tagal ng pagtatrabaho niya dito ay ngayon lamang siya naka-encounter ng ganitong pangyayari. Ang buong akala nilang simpleng kulog at ulan ay may iba pa palang mangyayari na hindi nila inaasahan. At higit sa lahat, imposibleng magkaroon ng solar eclipse sa panahon ngayon lalo na't walang sinabi na kahit ano ang NASA. It was extremely strange and confusing.

"So nuisance." Frustrated na bulong niya nang mapansin kung gaano na kagulo ang clinic. Nilibot niya ang kanyang paningin sa buong lugar. Umaasang makikita ang taong hinahanap niya. And to her disappointment, ni anino o presensya man lang ng taong 'yon ay hindi niya maramdaman.

She put her hand on her waist while the other one is on her forehead. The feeling of exhausted, tired, worried and frustrate is blending on her face. Too many emotions rushing through her blood vessels to nerves from hypothalamus. And Also her brain doesn't function properly as she walked towards the information desk.

"Do we have a patient named Zeilyn Monarch?" She asked. Chineck no'ng assigned nurse ang listahan ng mga pasyente bago binalik ang tingin sa kanya. Isang iling lamang ang natanggap ni Nurse Kim mula sa isa pang nurse. She turned her back with emptiness. Napabuga siya ng hangin.

"Nasaan kaya siya?"

***

Cold breeze, suffocating aura, and a deadly silence. The man has to calm itself by looking at the guy who was busy walking back and forth non-stop. The atmosphere is heavy and intimidating

"Huminahon kayo, mahal na Hari. Paniguradong may magbabantay na sa kan'ya ngayon." Said man. The guy look at him with full of hope in his eyes.

"Will she be alright?" He asked with worried in his voice. The man sigh then smile, hoping that somehow it can ease what the guy feel.

"She will be alright. Let's trust him."

The man respond. Pero hindi nito magawang pakalmahin ang Hari. Umupo siya sa kanyang trono at wala sa sariling nag-isip ng kung anu-ano. Nag-aalala siya para sa kalagayan at kaligtasan niya. He wanted to see her and confirm if she's alright and peacefully living her own life. He wanted to hug her and take her with him. The feeling of longing aroused him just by thinking of her. He wanted to make sure that she's alright, but he can't do anything. He can't easily leave his priorities.

The young man heaved a frustrated sigh and close his eyes. All he wish is her safety. But he think destiny won't let her. Death will keep coming to her that made him more worried and uncomfortable. Kailangan niya ng plano para matigil na lahat ng 'to. He need a plan. Kailangan niyang madala siya sa mundo kung saan ito nararapat sa lalong madaling panahon para hindi na lumala pa ang sitwasyon.

The man shock as he saw how the expression of the guy hardened. Alam na alam niya ang expresyon na 'yan. His family was serving the royal family for generations. Alam na alam na niya ang ugali ng Hari at kung pano ito mag-isip.

"We can't do that, your majesty-" Hindi niya natapos ang kan'yang sasabihin nang magsalita ang hari.

"I will do everything. Anything, just to bring her here." He said in a cold deep voice. Bakas sa mukha nito ang determinasyon na makuha siya.

"Mahaba ang proseso-"

"I know, Neon. I know. But, I have no choice. She need to know the truth." Saad ng Hari. Saglit na natahimik si Neon at napa-isip. Maaaring tama ang hari. Mas magiging mapanganib ang buhay niya kapag manatili pa siya do'n ng matagal. Her safety is not secured anymore.

A lady wearing an elegant white cloak suddenly appeared in front of them. The King look at her with an emotionless face and cold eyes. Lumuhod 'yung babae at yumuko. Sign of respect. She's Marial, the messenger.

"She's in a deep pain because of the explosion. But he already took her to the nearest hospital." Mas lalong nangamba ang Hari nang marinig ang salitang 'Explosion.' It was a sudden scene. Kahit sila ay hindi na-alerto sa bagay na 'yon.

"Fuck those Monstrous. They did the art of destruction." Galit na saad ng Hari sa kan'yang isipan. Hindi nila akalain ang agarang pagkilos ng Monstrous. At kahit walang ebidensya ay alam na alam ng Hari kung sino ang nga katauhan sa likod ng gulong 'to.

Monstrous was the one and only counterpart of Porshianist. An extreme anger never vanished between the two throng. Dark is always against to light, everybody knows that. They have the tragic past that lead them into a bloody future.

The King heaved a heavy sigh again and try to calm himself. Her safety is his priority. She need to know everything before it's too late.

***

The door of the hospital room flew open. The sky was gloomy and the atmosphere was lonely. He sat at the chair that was already placed beside the hospital bed. He watched her sleeping peacefully.

A warm smile formed in his lips as he continuously watching her.

"No wonder why he loves you so much. Be brave, Zeilyn."

***

itsmaidemblack