Chapter 08: Shan Forest

Zeilyn.

Kinabukasan ay maaga ulit akong nagising. Pangalawang araw ko na sa Porsha Academy bilang estudyante. Hanggang sa mga oras na ito ay may part parin sa akin na hindi naniniwalang nandito rin si Enzo, at classmate ko pa! Iba talagang maglaro ang tadhana. Gusto ko tuloy'ng malaman kung ano ang kapangyarihan niya. Malakas kaya siya?

Napabuntong hininga nalang ako at bumangon para maligo. Wala namang unusual na nangyari sa akin kahapon maliban sa pag-aaral.

Well, mabuti naman kung ganoon.

Pagkatapos kong mag-ayos ay lumabas na ako ng dorm ng hindi man lang nag-aagahan. Hindi naman ako nagugutom kaya okay lang. Saktong pagkabukas ko ng pinto ay bumukas rin ang pinto na nasa harapan ko at iniluwa no'n si Jhea na nakangiti.

"Sabay na tayo?" Aya niya. Tumango lang ako kaya nauna na siya.

Kagaya ng inaasahan, isang malalim at puno ng panghuhusgang titig ang natatanggap ko habang naglakakad kaming dalawa ni Jhea patungo sa hallway. Nang lumiko kaming dalawa ay nakahinga ako ng maluwag. Mabuti naman at walang pakalat-kalat na estudyante malapit sa aming room.

Nang nakapasok kami sa classroom ay naroroon na ang mga lakaki at mukhang sakto lang ang dating namin dahil nang makaupo ako ay tsaka dumating si Ma'am Trecia.

Wala sa sariling napatingin ako sa aking kanan. Only to see a chair sat by no one. Wala na naman 'yung lalaki.

Nang sinimulan na ni Ma'am ang pagtuturo ay binuksan ko ang drawer para kumuha ng notebook. Akmang kukunin ko na sana ang kwaderno nang may napansin akong isang rosas na kulay—wait, sky blue? Hindi ko itinuloy ang balak na magsulat at kinuha 'yung bulaklak. Pinikit ko ang mga mata at pilit na hinahalungkat sa aking isip kung saan ko ito nakita.

Then I remember that weird dream of mine.

W-what the? So totoo talagang may ganoong lugar? Na hindi lang sa panaginip ko 'yon nag-e-exist? Hell?

Tsaka ko lang napansin na may kasama pala itong papel na nakatupi.

"Good morning." - Z.B

Napakunot ang noo ko. Sa paraan ng pagkakasulat nasisiguro kong sa lalaki naggaling ito. Whoever he is, I admire his nice penmanship. Pero I felt creepy, tho. Sino ba naman kasi ang maglalagay ng rosas na kulay sky blue at good morning message sa drawer ko?

And who the hell is Z.B? Is it an initial? Pero wala akong kakilalang lalaki na nagsisimula ang pangalan sa letter Z. Sino ba 'to?

Tiningnan ko isa-isa ang aking mga kaklase. Tahimik lamang silang nakikinig sa guro. Wala namang kahina-hinala sa kanila. Binalik ko ulit ang aking tingin sa bulaklak at sulat. Sino kayang nagbigay nito? Don't tell me pangalawang araw ko palang sa klase ay may nanti-trip sa akin?

Napabuntong hininga nalang ako at binalik sa drawer ang bulaklak at sulat. Sa kabila ng mga iniisip ay ginawa ko nalang magfocus sa pakikinig kay Ma'am. Sa gitna ng pakikinig ay bigla nalang akong nakaramdam ng kilabot na sa tingin ko ay naramdaman rin ng mga kasama ko sa loob. I saw them stiff and gaze towards the closed door.

A-anong meron?

Parang isang sirang plakang paulit-ulit na nag-e-echo sa loob ng classroon ang isang nakakakilabot na tunog na nagmumula sa speaker. Nanatili lamang kaming nakaupo at sa tingin ko ay dinaramdam ng mga kasama ko ang paligid dahil sa hindi nila pagkilos. Maya maya pa ay bigla nalang nawala 'yong tunog at napalitan ng matinding katahimikan ang buong paligid.

Napaigtad ako nang bigla nalang bumukas ang pinto at pumasok ang isang lalaking nakasuot ng simpleng jeans at t-shirt.

"Something bad happened." Sa sinabi niyang iyon ay napatayo sa kinauupuan sina Gino, Enzo, Xavier at Jhea.

"Let's go." Saad ni Ma'am Trecia at naunang lumabas ng silid kasama no'ng lalaki. Kahit naguguluhan sa mga pangyayari ay lumabas rin ako at nakisabay sa pagtakbo.

Habang tumatakbo ay napansin ko ang kaguluhan na nangyayari sa paligid. Ang mga kapwa ko estudyante ay tila hindi mapakali at 'yung iba naman ay nakitakbo rin. Huminto lamang kami nila Jhea nang makarating kami sa harap ng main building. Hindi na namin kailangan pang makipagsiksikan sa mga estudyanteng nauna pa sa aming dumating dahil kusa nila kaming binigyan ng daan para makadaan at makarating sa unahan.

Napasinghap ako at napatakip bibig nang bumungad sa akin ang mahigit sampung bangkay na naliligo sa sarili nilang dugo. I don't know what I am supposed to react at the moment, and I can't even think right! Hindi ko kayang masikmura na makita ang mga kapwa ko estudyanteng nakahandusay at malabo nang mabuhay.

Nabaling ang tingin ko sa taong bigla nalang humawak sa braso ko. Napatingin ako sa pula niyang mga mata. "You shouldn't be seeing this." Saad niya at hinila ako papalapit sa kan'ya, patalikod sa mga nakahandusay. He wrap his arms around me. I was stunned for the moment because of his action.

"Gosh! This is too much!" Stress na saad ni Jhea at napatampal sa kan'yang noo. "I can't believe it!" Dagdag pa niya. Kasabay no'n ang samut-saring bulungan ng mga estudyanteng nakapalibot rin sa bangkay.

"They are one of the Elite Students." Sabi ni Gino at napabuga ng hangin.

Nagtaka ako nang bigla nalang inalis ni Xavier ang kanyang braso na nakayakap sa akin at mahinang napamura. "Fuck him." He murmured then look at me. "Sorry for hugging you."

"I-it's okay." Mahinang sambit ko.

Nawala ang atensyon ko kay Xavier at hindi sinasadyang napatingin sa itaas na bahagi ng main building. Jhea mentioned yesterday how cursed the rooftop of the main building was. Sabi niya na may batas daw na itinalagang bawal pumunta ang kahit sino roon.

I wonder what's in there. Kung bakit pinagbabawalan ang lahat na pumunta roon. To think that only the main building has a rooftop.

Napakunot ang noo ko nang may naaninag akong bulto ng tao. I don't know what's wrong with my eyes but the height of the building seem to be nothing for me. I can clearly see a man standing at the edge with all of his glory, fearlessly. Hindi ba siya natatakot? Wala akong nakikitang railing, for pete's sake! Nakafaded jeans lamang ito at nakasuot ng jacket na may hoodie at mula ilong hanggang baba niya ay natatakpan ng itim na mask.

Surprisingly, he look down and our eyes met.

I can feel my heart beats faster at the sight. Those eyes are familiar! Very familiar! Alam ko sa sarili kong nakita ko na 'yon!

I shook my head and close my eyes. Pilit kong inaalala kung saan ko siya nakita. Ngunit natigil iyon nang may naramdaman akong humawak sa aking palapulsuhan.

I gave him a questioning look. "Bakit Enzo?" Mataman niya akong tiningnan kapagkuwan ay bumuntong hininga.

"I just recieved an order. Let's go?" Hindi na ako nakapalag pa nang hinila niya ako papasok sa main building. Pero bago pa man kami tuluyang makapasok ay nakita kong nagkagulo ang mga estudyante.

Enzo continue to drag me until we arrived into our classroom. Pinaupo niya ako sa aking upuan na agad ko namang sinunod habang siya ay hinalungkat ang drawer sa mesa na pagmamay-ari no'ng lalaking nakaupo sa kanan ko. As far as I know, his name is Blood. Blood Hamilton. Jhea mentioned it.

My forehead knot when he handed me a red small box.

"Anong gagawin ko rito?"

"Keep it, and don't worry, I already got the permission of the owner."

Kahit takang taka at tumango nalang ako at ipinasok sa aking bag ang box. "Siya nga pala, sino 'yung lalaki na nasa rooftop kanina?" Nakita kong natigilan siya sa naging tanong ko. Mas lalo tuloy akong nacurious, "at bakit nagkakagulo ang mga estudyante?"

He gawked. "Nakita mo siya?" Gulat na tanong niya.

I nodded. "Yes. Pero hindi ko nakita ang buong mukha niya. Natatakpan kasi ng mask at hoodie." Pagpapaliwanag ko. Until now I can still feel the way ow he looks at me. What's with that man? Why can he make my heart go crazy just by looking into his eyes?

There must be something.

Napabuntong hininga siya. "That man is the very important person in our world."

"Important? What is he? Anak ba siya ng may-ari ng school?"

"Nah. Mas importante pa do'n. Anyway, I didn't know that you talked a lot." Napayuko ako sa sinabi niya. Why did I not stop my mouth from asking?

"Don't think too much, Zeilyn. Hwag kang mag-alala, mahal ka no'n."

"Ha?" Tanong ko nang hindi marinig ng malinaw ang sinabi niya. Humina kasi sa bandang huli ang boses niya.

"Wala." Naiiling na tugon niya. "Pwede bang dito ka lang? May gagawin pa kasi ako, eh. H'wag kang lalabas." Sabi niya at agad na lumabas ng classroom.

Nang ako nalang mag-isa ay napatitig ako sa kawalan. Unti-unti, parang isang pelikulang nagpi-play sa utak ko ang mga malabong imahe.

Unknown scenery flashed into my mind. Then I saw a boy facing a girl with flowers in his hands. There was a wide smile plastered in the girl's lips as she accept the flowers, habang 'yung batang lalaki naman ay nakatingin sa kanya na puno ng pagmamahal at saya.

Mariin akong napapikit nang biglang sumakit ang ulo ko. The pain was like breaking my head into two. Kasabay no'n ang pagkawala ng mga imahe sa utak ko.

The sound of the door opened didn't bother me, sa iniisip na si Enzo lamang iyon ay hindi na ako nag-abala pang mag-angat ng ulo. Nanatili akong nakayuko habang hawak ang aking ulo. Nararamdaman kong humupa na ang sakit pero may kakaunting kirot parin.

Sa gitna ng katahimikan, may naramdaman akong gumalaw sa gilid ko. Akmang uub-ob ako sa mesa nang may narinig akong isang baritonong boses.

"Are you okay?"

Nag-angat ako ng ulo at sinalubong ang malalim niyang tingin. Staring back to those tantalizing blue eyes make my knees weak in an instant. Hindi ko alam ngunit sa tuwing nakikita ko ang mga mata niya ay nahuhumaling ako.

Especially now, the distance of our face makes me feel uncomfortable. Ever in my life, I've never been this close to one person. Towards a man. Nararamdaman ko rin ang mabilis na pagtibok ng aking puso. Here is it again. Bakit ba palagi nalang akong nagkakaganito?

Napabalik ako sa reyalidad at napakurap kurap nang marinig ko siyang mahinang tumikhim.

"I-I'm okay." I silently cuss myself for stammering.

"Really? You don't seem okay to me." Napatitig ako sa kan'ya ng ilang segundo bago umiwas.

"Okay lang talaga ako. Nasaan na pala 'yong iba?" Tukoy ko sa mga kaklase namin.

"They're here." Pagkatapos niyang sabihin 'yon ay saktong bumukas ang pinto at pumasok 'yung mga hinahanap ko. There's Jhea with a stress look, Enzo and Gino's frowns and Xavier cold face. Halos sabay sabay silang umupo at bumuntong hininga.

"We already clean up the place and bring the dead bodies to Light Cementery." Pagsasalita ni Enzo.

"How about the one who killed them?" Agarang tanong ko. My curiosity is eating me again!

Nabaling ang atensyon sa akin ni Xavier. "Hindi sila naabutan. They're too fast and those bastards possessed the ability of teleportation and speed."

Mahigpit akong napahawak sa armrest ng upuan at napatitig sa kawalan. Those dead bodies are one of the most strongest students here in school and they deserve to have justice. What happened to them is just so cruel.

Ano nang mangyayari ngayon? Siguradong hindi na magpapakita ang gumawa no'n. Paano sila mahuhuli?

"Don't worry. Our teachers are looking for them."

Medyo nakahinga ako ng maluwag sa sinabi ni Gino. Sana talaga ay mahuli na sila.

Napatingin ako sa pinto nang bumukas 'yon at pumasok si--- bahagyang nanlaki ang mga mata ko nang makita si Sir Niel. T-teka! Anong ginagawa niya rito?!

Nakangiti si Sir na pumwesto sa gitna at mas lalo pa 'yong lumapad nang mapadpad ang tingin niya sa akin.

I gulped. Una si Ma'am Trecia, sunod si Enzo, tapos ngayon naman ay si Sir Niel. Huwag nilang sabihin na may iba pa?

Nakakunot ang noo kong tumungo. Most of my life in mortal world, I've been living with some non-ordinary human creatures. Medyo naiintindihan ko na rin ang mga mangyayari ngayon. Kaya hindi na ako magtataka kung 'yong iba kong kaklase at guro ay hindi rin mga ordinaryong tao. Gosh. Bakit hindi ko alam? Masyado ba akong manhid para mapansin?

"Not a pleasant day to everyone. I know you're stressed because of what happened earlier, and I want to ask your cooperation to this one. Kakatanggap lang namin ng mensahe mula sa mga guro na pinadala upang hanapin at hulihin 'yong mga pumaslang sa isa sa pinakamalakas na estudyante ng akademya. And sadly, they said that they can no longer track them. Posibleng nakabalik na sila sa kanilang mundo. Ang Monstrous Dimension." Huminga muna si Sir ng malalim at tiningnan kami isa-isa.

"I'm sure that what happened today will happen someday. Kaya ang tanging magagawa natin ngayon ay mag-ingat at iwasan munang gumawa ng ating ikapapahamak. The citezens outside the school we're going through individual scanning and the corners of Academy are heavily guarded. Para hindi na ulit mangyari ang nangyari. Tho, hindi natin maiiwasan minsan pero gagawin namin ang lahat. The Headmistress is currently giving the announcement to other students as well."

I heard Jhea sigh and spoke. "What do you want us to do, Sir? May kailangan ba kaming gawin?"

"Yes, Ms. Haltea. The Headmistress said that you need to undergo a strict training before heading out for a mission. Unti-unting lumalakas ang pwersa ng mga kalaban dahil sa nakuha nilang kapangyarihan, kailangang mas maging malakas kayo sa kanila. It's not that you're not strong enough. Pero dapat magtraining parin kayong anim. Especially you, Ms. Monarch. You need to cope up in everything you missed."

Napayuko ako at nagsimula na namang tanungin ang sarili ko kung may kapangyarihan ba talaga ako. Kung ano 'yon o kung paano ko 'yon maipapalabas.

Hindi pa nga kami nagsisimula sa training ay umaatras na ako. Pakiramdam ko kasi ay hindi ko magagawa. I did not know anything. Wala akong ideya kung ano ba ang dapat kong gawin. And as what I've used to be, always being honest to myself. So by telling it now, I know that I won't be able to make it.

"Don't worry. We're here... I'm here. I know you can do it."

Wala sa sariling napatingin ako sa kanan at tiningnan ang katabi kong diretso lamang ang tingin. His face remain emotionless and stoic. Tila walang pinagbago kahit umalis na si Sir Niel.

Kahit hindi ko alam kung sino ang kumakausap sa akin gamit ang isip, may ideya na ako kung sino. Napakapamilyar ng baritonong boses na 'yon. But, how can he read my mind?

Nag-iwas nalang ako ng tingin at tumayo upang lumabas ng classroom. Nakapanglumbaba parin sila at mukhang malalim ang iniisip dahil hindi man lang nila namalayan na lumabas ako.

Without proper direction, I walked. Naglakad lamang ako hanggang sa napadpad ako sa likod ng gusali kung saan matatagpuan ang mga dormitoryo. Nagpalinga-linga ako sa paligid at mula sa aking kinatatayuan, ay nakita akong isang palapag na parang basement at dalawang bantay sa labas. Sobrang liit nito sa aking paningin dahil siguro sa distansya pero malinaw ko paring makita.

Sa kabilang dako naman may nakita akong kagubatan. Parang may sariling isip ang mga paa ko't naglakad patungo roon. Nang makarating, may nakita akong karatula kung saan pinagbabawal ang mga tao na pumasok.

Hindi ko iyon pinansin at nilampasan lang. Limang apak ko palang sa mga patay na dahon ay may naramdaman na akong kakaiba.

Pinalibot ko ang aking tingin sa lugar. Madilim at panay ang tunog ng kaluskos sa paligid pero hindi man lang ako nakaramdam ng takot.

Muli akong humakbang hanggang sa makarating ako sa gitnang bahagi ng kagubatan. Patay ang mga puno at dahon. Umalingaw-ngaw sa buong paligid ang hindi magandang simoy ng hangin.

Naningkit ang kga mata ko nang may naaninag ako sa isang puno. Nilapitan ko ito at sinuri. Isa itong mga letra na mukhang inukit gamit ang isang matulis na bagay. Hindi klaro ang sulat dahil siguro sa kalumaan ng puno. Tumuon ang mga mata ko sa hugis pusong nakaukit bago ang mga letra.

Gamit ang aking kamay, dahan dahan ko itong hinawakan kasabay ng pagtulo ng isang butil ng luha mula sa aking mata. Agad ko itong pinahid at nagtatakang napatingin sa kawalan.

What's with that tear?

Bumalik ang tingin ko sa puno at pilit na inaaninag ang nakasulat.

♥ HeaVen

HeaVen? Who's HeaVen? Ito ba ang may-ari ng gubat na ito?

Napapikit ako ng mariin at napahawak sa aking ulo nang makaramdam ng matinding sakit nito. Pero hindi katulad no'ng kanina, mas matindi pa itong sakit na nararamdaman ko ngayon.

"God, please..." mahina kong dasal at napahikbi nang hindi ko na kaya ang sakit kasabay ng mga boses na naririnig ko sa aking isip. Boses babae at lalaki.

"Together?"

"Forever."

"We'll be fine after this, right?"

"Yes, my love."

"I'll protect you even if it cost my life, I promise you that."

"No, we'll protect each other."

Nanghihina akong napa-upo sa lupa habang patuloy parin sa paghikbi. Pero bago pa man ako tuluyang mawalan ng malay, naramdaman ko na ang mga braso na pumalibot sa likod ng aking tuhod at likod ko tsaka maingat na kinarga.

***

Nagising ako at agad na tumambad sa akin ang puting kapaligiran. Napabuntong hininga ako at unti-unting bumangon. Ngunit bago pa man ako tuluyang makaupo ay bumukas ang pinto at pumasok ang hindi ko inaasahang bisita.

Nakita ko ang pagkapanatag niya nang makita ako. "You're awake. Are you okay now?" Nag-aalalang tanong niya.

"Blood..." mahinang tawag ko sa kanyang pangalan.

"I immediately ran to you when I saw you suffering from a severe pain in head. Are you really okay? I saw your nose bleed earlier."

Napalabi ako. So siya ang nagdala sa akin rito? "Pasensya na pala sa abala."

Narinig ko siyang bumuntong hininga. "Just..." huminga siya ng malalim tsaka ako tiningnan. "Don't do it again."

Napayuko ako. "Pasensya na talaga. Hayaan mong sa susunod ay pipigilan ko ng maiigi ang sarili kong huwag labagin ang bawal---"

"No. Not that."

Nag-angat ako ng ulo at nagtatakang tiningnan siya. "Bakit? A-ano bang ibig mong sabihin?"

"Avoid things that can harm you, Zeilyn. I'm worried. I'm clueless on what to do next if I saw you in that state again." He said, sounding hopeless. Nang tiningnan ko ng maigi ang mga mata niya, doon ko nakita ang matinding takot at pag-aalala. Why is he scared? Pakiramdam ko ay may pumipira-piraso sa puso ko. May parte sa aking nasasaktang makita siyang ganyan. 'Yung tipong hindi alam ang gagawin.

"I'm sorry..." hingi ko ulit ng paumanhin. Mahina lamang iyon pero sapat na upang marinig niya.

He sigh. "You can go back to Shan Forest anytime. It's not forbidden to you. No one will disturb you there." Pagkatapos niyang sabihin 'yon ay walang ingay siyang lumabas ng silid at iniwan akong mag-isa.

Shan Forest is the name of that place? Goodness. Why does it sound so familiar?

***

itsmaidemblack