Chapter 09: Facing Fears

Zeilyn.

Walang ingay kong sinara ang pinto ng inuukupa kong kwarto sa Hospital at naglakad palabas ng gusali. Mahigit tatlong araw rin akong pinatili ng doktor sa kadahilanang kailangan kong magpahinga. Hindi ko nga alam kung bakit kailangan ko pang magtagal ng ganoon. Dati naman ay isang check-up lang ay pwede na akong maka-uwi.

Maybe it was part of the Hospital's service. Treating a patient very well. Iba kumapara sa normal na mundo kung saan ako nanggaling.

Minsan rin ay bumibisita sa akin ang aking mga kaklase kaya hindi ako masyadong na-bored. Maliban kay Blood. I didn't see him again.

Nang makalabas ako ng tuluyan ay agad akong nagtungo sa Main Building upang hanapin si Jhea o kung sino man sa mga kaklase ko. Panigurado kasing nagsasanay na sila ngayon gaya no'ng sinabi ni Sir Niel na dapat naming gawin. Mabuti narin lang at walang masyadong pasikot-sikot na daan sa lugar kaya agad akong nakarating sa aking destinasyon. There's only two way meters away from the Hospital and I don't need to ask for location. The sign board says it all.

Akmang papasok na ako sa nasabing gusali nang makasalubong ko si Xavier kasama ang isang lalaking hindi ko kilala. Huminto ako sa paglalakad at akmang tatawagin siya nang makita niya ako at tinapik ang balikat no'ng lalaki at may sinabi tsaka sabay silang lumapit sa akin.

"Kamusta?" Agad na tanong niya nang makahinto sa aking harapan.

Ngumiti ako. "Okay lang naman ako, Xavier. Nagtetraining na ba kayo?"

Tumango siya. "Noong isang araw pa. Susunduin ka sana namin para sabay na tayong puntahan 'yung iba." Tumingin siya sa kasama tsaka sa 'kin. "Ito nga pala si Markov. Makakasama natin siya sa pagsasanay."

Ngumiti ako kay Markov at nakipagkamay. "Zeilyn Monarch." Pagpapakilala ko sa kanya.

Tinanggap niya ang nakalahad kong kamay at ngumiti rin. "I'm actually glad that you're here. Matagal na rin naming hinihintay ang pagbabalik mo."

Nawala ang ngiti ko at napalitan ng pagkakunot-noo. "Anong nais mong ipahiwatig? Pasensya na pero nagkamali ka yata. Ngayon lang ako nakarating dito, eh."

Nakita ko ang pagsiko sa kan'ya ni Xavier. "She doesn't know anything yet." Rinig kong bulong nito.

"Oh." Napalabi si Markov at gulat na tumingin sa akin. "Sorry about my words, Zeilyn. I can't help my mouth sometimes."

Mas lalong kumunot ang aking noo. I'm sure that behind those words, there is a story untold. They are probably hiding something from me, are they?

I shook my head to erase that thought. Bakit naman sila magsisinungaling sa akin, 'di ba? To think that we just met.

Are we... really?

"Zeilyn?" It was Xavier. "Let's go? Nasa hall silang lahat."

Tumango nalang ako at sinundan silang dalawa ni Markov. Kahit sa paglalakad ay hindi parin mawala sa isip ko ang narinig kanina.

"Matagal na rin naming hinihintay ang pagbabalik mo."

Mahigpit akong napahawak sa laylayan ng suot kong damit. Paanong matagal na nilang hinihintay ang aking pagbabalik? I'm sure as hell na ngayon lang ako nakapunta rito.

Maybe it has something to do with my past?

Speaking of which, eversince I came to this extraordinary world, some blur images are suddenly invading my mind. Hindi naman sa ito ang unang beses na nangyari sa akin ito. But as time goes by, napapansin kong mas nagiging desperate ang mga ala-alang 'yon. Pero ang parating lumalabas ay hindi naman maayos. Like some scenes when I was young, minsan mga boses at itsura ng paligid. 'Yon lang.

Minsan nga ay iniisip kong makaka-alala pa ba ako. Ni hindi ko nga alam kung saan ako nanggaling bago ako napadpad sa bahay ampunan matapos ang nangyaring aksidente sa 'kin, o kung may pamilya ba akong nag-aalala no'ng ako'y nawala. Well, I guess there are none. Wala naman kasi akong nabalitaan na naghahanap sa akin.

But when the time that I'm losing hope, I ended up in this place. Where everything seems familiar. From surroundings to people.

"We're here." Sabi ni Xavier nang makarating kami sa Hall. Binuksan niya ang double door tsaka pumasok.

Sumunod kaming dalawa ni Markov sa kanya at agad na nakita ang iba. They are currently having a combat by pair.

Maliban kay Markov at sa mga kaklase ko, may nakita pa akong dalawang lalaki. They are busy attacking each other. Hindi ko magawang sabihin na hindi sila pamilyar sa akin. Pakiramdam ko kasi ay hindi ito ang una naming pagkikita.

"Zeilyn!" Rinig kong sigaw ni Jhea at tumakbo papalapit sa akin tsaka niyakap ako ng mahigpit.

I was stunned but I manage to hug her back. Tsaka ko lang napansin na nasa amin na pala ang atensyon nilang lahat.

She let go of me and smile. "Kamusta ka na?" Tanong niya.

"Okay naman." Medyo naiilang na sagot ko. Nasa akin parin kasi ang tingin nila.

Nakangiting iginaya ako ni Jhea sa isang upuan at pinaupo tsaka niya tinawag 'yung dalawang lalaki at pinakilala. "Zeilyn, siya nga pala si Verdect," tukoy niya sa lalaking may kulay lilang buhok, "tsaka ito naman si Ailes." Sabay turo sa lalaking may malaking pilat sa kanang pisngi. Pero hindi mo agad mapapansin kapag nasa malayo.

Looks like that scar runs too deep. That must have hurt.

Napansin yata ni Ailes na nakatingin ako sa pilat niya kaya ngumiti siya ng konti. "Does my scar bothers you, Zeilyn?" Tanong niya. Agad akong umiling.

Natigilan ako nang maalalang tinawag niya ako gamit ng aking pangalan. "How did you know my name?" Hindi pa naman kasi ako nagpapakilaka.

Ngumiti siya ng makahulugan. "We know you for a long time." Saad niya.

Muli akong natigilan. Napatitig ako sa kan'ya at akmang magsasalita nang sumingit si Enzo sa eksena.

"Stop it, Ailes. You're confusing her." Gagad nito at hinila ang dalawa pabalik sa paglalaban.

Nanatiling nasa iba ang aking isip nang magsalita si Jhea. "Mamaya ka na sumali sa pagsasanay, Zeilyn. Kakalabas mo pa lang ng Hospital, eh. Just rest muna and watch, okay?"

Tipid ko nalang siyang tinanguan. Ngumiti ulit siya at hinawakan ang aking kamay bago lumapit kay Xavier. Napabuntong hininga nalang ako at sumandal. Tatlong araw na akong nagpapahinga at para sa akin ay sapat na 'yon. Hays. Akala ko pa naman ay makakapagsanay na ako.

Nakapanglumbaba parin ako nang mabaling ang aking tingin sa sulok ng hall kung saan nakaupo si Blood sa sahig. He's leaning to the wall behind with his legs crossed and hands on the pocket of his red jacket. Nakapikit lamang siya.

Natutulog yata.

Gusto ko sana siyang kausapin at pasalamatan sa pagdala sa akin sa Hospital pero pinangunahan ako ng takot at kaba. Napakalamig kasi ng aura na nakapalibot sa kanya at nakakatakot dahilan para umatras ako sa aking binabalak.

I gulped when he open his eyes and it settled to me. Bumilis ang tibok ng puso ko at parang yelo na nanigas.

His eyes still remain the usual. Emotionless.

Mukhang ayaw niyang malaman ng iba kung ano ang tunay niyang nararamdaman.

Bigla kong naalala 'yong nangyari sa Hospital. Kung gaano siya nag-alala.

Does that mean something?

Marahas akong yumuko at umiling. The person who less care would never care. Tapos kung titingnan mo siya ay parang wala siyang pakialam sa kanyang paligid.

Baka nagkataon lang siguro 'yon.

Muli akong bumuntong hininga at tumayo tsaka naglakad papalapit sa bintana.

Naka-awang ang bibig ko habang nakatingin sa ibaba. Sobrang daming estudyante na kanya-kanyang nag-eensayo. Halos mapuno nila ang buong field sa sobrang dami.

"Nasa training ground ang iba. Tapos 'yung mga sorceress at spell casters ay nasa library, nag-aaral ng mga bagong technique."

Tumingin ako sa aking likod at nakita si Verdect na nakatingin rin sa ibaba. Inalis ko ang tingin sa kanya at binalik sa mga estudyante. "Wala bang nag-aasist sa kanila?" Tanong ko kapagkuwan.

"Nope. Pero mino-monitor sila ng mga guro sa pamamagitan ng holograms."

Tumango ako. "Ganoon ba talaga kadami ang mga estudyante rito?"

"Yep." Sagot niya.

Bumalik ang tingin ko sa kanya nang may naalala. "Siya nga pala, noong araw na natagpuang patay 'yung isa sa pinakamalakas na estudyante rito, nandoon ka rin ba sa lugar kung saan 'yon nangyari?"

He pressed his lips before nodding. "Why did you ask?"

"Uhm, nakita mo ba 'yung lalaki na nasa rooftop ng main builing habang nakatayo sa dead-end?"

Sumeryoso ang itsura niya. "You saw him?"

I nod.

"I was with him that time, with Ailes and Markov." Tumuwid ako ng tayo at inantay ang iba pa niyang sasabihin. "I didn't know how you manage to saw him when he's on invisibility mode that time. Miski nga kaming tatlo ay hindi siya nakita o maramdaman ang presensya niya." Tapos bumuntong hininga siya. "He's getting deadlier as time goes by and the enemies are also getting desperate to get what they want."

Napakunot ang noo ko. "Didn't you said that you can't see him nor feel his presence? How can you say that you're with him?"

"Simple, Zeilyn. Kapag may pangyayaring ganoon, doon siya namamalagi sa rooftop. And we accepted a signal that he's there, so yeah." Aniya at nagkabit-balikat.

"Ang ibig mo bang sabihin ay hindi 'yon ang unang beses na may pinaslang na estudyante rito?" Tanong ko.

"Sadly, yes." Bumagsak ang aking mga balikat sa kanyang sinabi.

"H-how so?"

"The attacking always happen when you're less expecting it. Matagal-tagal narin kasi simula no'ng umatake ang kabilang panig. Because of that, the Headmistress decided to do a strict training on each student. Balita ko ay nagsisimula nang umatake ang mga kalaban."

"B-bakit naman? Ano naman ang kailangan nila?" Tanong ko sa mababang boses.

"Hindi ano.... kundi sino."

"What?" Gulat na tanong ko. "Sino ba ang pakay nila?"

Ngumiti lamang siya. "Kaya mag-iingat ka palagi. May mababaliw kapag may mangyaring masama sa 'yo." Aniya't naglakad papalayo.

"Please stay safe, my love. Don't make me worry."

Mabilis akong tumalikod at mariing pinikit ang aking mga mata nang may narinig na naman akong boses. It sounds the same to the voice who suddenly blurt out on my mind before I lost my consciousness.

Goodness. Is this the sign that I'm slowly getting my memories back?

Well, I hope so.

***

Pagkatapos nilang mag-ensayo ay nagkayayaan na kumain sa cafeteria. Pagkapasok ay agad na tumuon sa amin ang atensyon ng mga estudyanteng naroroon habang ang mga kasama ko ay patuloy parin sa paglalakad hanggang makarating sa isang pabilog na mesa na matatagpuan sa gitnang bahagi ng cafeteria.

They doesn't even look intimate by the stared and attention, unlike me. Parang sanay na sila.

"Argh! Ang sakit ng mga muscles ko." Reklamo ni Jhea nang kami'y naka-upo.

"Hindi ka kasi nage-excercise." Sabat sa kan'ya ni Xavier. Masamang tingin ang pinukol sa kanya ni Jhea na ikinabit-balikat niya lang.

"Pagkatapos natin dito ay magpatuloy tayo sa pagsasanay. Pero mamaya karate at hapkido naman ang gagawin natin." Saad ni Verdect na nakaupo sa tabi ko sa kanan habang si Blood naman sa kaliwa. Ngayon ko lang napansin na katabi ko pala siya.

Narinig kong bumuga ng malakas na hangin si Jhea. Senyales na nadidismaya siya. "Pwede bang ipagpaliban muna 'yan?" Nakapanglumbabang saad niya.

Umiling si Verdect. "Nope. Kailangan niyong magsanay."

Nakita ko ang pagbagsak ng kanyang mga balikat at napasimangot kapagkuwan ay biglang ngumiti na tila may naalala. "Ganoon ba?" Nakangiting sambit niya. "Pinapunta pala ako ni Ma'am Jasmi sa library para mag-aral ng mga bagong spell."

"So?" Tanong ni Gino.

Tumaas ang isang kilay ni Jhea. "Anong so? Ang ibig sabihin no'n ay kayo lang ang magte-training."

Umingos si Xavier. "If I know, matutulog ka lang do'n."

Nawala ang ngiti sa labi ni Jhea. "Huwag kang epal, Xavier. Kan'ya-kan'yang diskarte lamang 'yan."

Habang patuloy sila sa pag-uusap ay napalunok ako nang maamoy ang mabangong aroma ng pagkain. Akmang magtatanong ako ang may mga babaeng lumapit sa kinaroroonan namin at naglagay ng iba't-ibang klase ng putahe sa aming mesa. Those are side dishes and sweets.

Napanganga ako habang nakatanga lalo na no'ng may naglapag ng plato sa aking harapan na naglalaman ng Bolognese Pasta.

Tumawa ng mahina si Markov. "I really like having you around, Blood. Co'z I always have a special treatment."

"I have to because she's here. She deserves this kind of treatment." Rinig kong sabi ni Blood.

"So hindi namin deserve ang treatment na sinasabi mo, ganoon?" Walang emosyong saad ni Enzo.

Hindi ko binigyang pansin ang pag-uusap nila at tinuon ang aking atensyon sa pagkaing nasa harapan ni Blood.

Steak. Hmm. Bakit parang mas natatakam ako sa steak kesa sa pasta?

Bago pa man ako makagawa ng kasalanan ay iniwas ko na ang tingin ko rito at uminom ng tubig. I really feel like eating steak at the moment so I need to prevent myself.

Nang mailapag ko ang wala nang tubig na baso ay umawang ang bibig ko nang kunin ni Blood ang aking plato tsaka pinalit 'yong kanya at nilagyan ulit ng tubig ang baso ko.

"Eat up." Saad niya at sinimulang kainin 'yung pasta na para sana sa akin. I Iook at the plate in front of me and saw the steak that was now sliced into pieces.

Hindi ko alam pero pakiramdam ko ay may nagliliparang paru-paro sa loob ng aking tiyan. Napangiti nalang ako at kumain.

Katulad no'ng sinabi ni Verdect ay bumalik ulit kami doon sa hall para ipagpatuloy ang pag-eensayo matapos naming kumain. Kailangan daw matapos ito ngayon para bukas ay iba naman ang aming gagawin. Well, maliban daw sa akin na kailangan pang matutunan ang iba't-ibang klase ng physical combat bago makapagproceed sa susunod na aaralin.

"Zeilyn." Lumingon ako kay Verdect nang tawagin niya ako. "Si Markov muna ang magtuturo sa 'yo."

Tumango lamang ako at tinungo si Markov na mukhang naghihintay sa 'kin.

"Let's start." Nakangiting sambit niya. "Basic moves lamang ang ituturo ko sa 'yo para sanayin ang mga muscles mo."

Ngumiti rin ako at muling tumango tsaka ginaya siyang nasa defense position. "May alam ka ba sa pambubugbog?" Tanong niya na agad kong ikina-iling. "Kahit suntok? Sipa?" Gulat na tanong niya. Umiling ulit ako.

"Hindi naman kasi ako basagulera." Saad ko.

Natawa siya ng mahina. "Hindi naman kasi 'yon ang ibig kong sabihin."

Binaba ko ang aking mga kamay. "Ngayon palang ay humihingi na ako ng pasensya. Mukhang nahihirapan ka kasing turuan ako." Sabi ko habang nakatingin sa sahig.

"Okay lang 'yon. May tiwala akong matututo ka rin. Pero sa ngayon, focus ka muna sa physical combat, okay?"

"Sige." Sambit ko.

Muli siyang ngumiti at sinimulan akong turuan. Bawat suntok at sipa ay nilalagay niya sa tamang anggulo ang mga kamay at binti ko.

Hindi ko nga alam kung tama ba ang ginagawa ko. But Markov doubt what I've said earlier. He doesn't believe now that I did not have any experience about fighting. He said that I did it like an expert.

Mahigit isang oras rin ang lumipas bago namin napagdesisyonang magpahinga muna.

"Hindi ba natin kasama si Zeilyn bukas?" Rinig kong tanong ni Gino.

Tumingin muna sa akin si Verdect bago sumagot. "Hindi. Kailangan niya pang magsanay sa physical combat. Bukas ay si Ailes naman ang magtuturo sa 'yo hanggang sa matapos ang linggo."

Tumango ako at uminom ng tubig mula sa bottled water. Isang linggo pa pala ang kailangan ko bago magawa ang susunod na hakbang ng pag-eensayo. Siguro naman ay sapat na 'yon para marami akong matututunan.

Dumukwang si Markov papalapit sa aking tenga. "Just bear with him. He's strict when it comes to this kind of things. Lalo na kapag nakikipaglaban."

Bigla akong kinabahan. I don't know how strict he can be but I'll try my best to learn quickly.

"Markov..." tawag ko sa kan'ya. Agad siyang lumingon sa akin habang nakataas ang dalawang kilay. "Ano pala ang klase ng pag-eensayo ang ginagawa sa pangalawang hakbang?"

Ilang segundo muna siyang napatitig sa akin bago sumagot. "Uhm.. it's about Charm Releasing. Iba naman ang magtuturo sa 'yo no'n."

"Charm Releasing?" Ulit na tanong ko. Oh God. Meron ba ako no'n? "Paano naman kung wala ako no'n? Hindi ko nga alam kung anong klaseng kapangyarihan ang meron ako."

He smiled. "Alam kong natatakot ka para sa bagay na 'yan. Pero sigurado akong meron kang kapangyarihan. Hindi ka naman makakapasok rito kung wala, eh."

Napabuntong hininga ako. "Normal lang naman siguro na matakot ako. I mean, I lived in ordinary world for so many years, until recently..."

He tapped my shoulder. "You can do it. It's time for you to face your fears."

***

itsmaidemblack