Chapter 11: Charm Releasing

Zeilyn.

I heaved a deep sigh as I enter the cafeteria. It's just 5:55 in the morning kaya wala pang ibang estudyante maliban sa akin.

I sat on a empty chair beside the glass window and rested both of my arms in the table. I don't know what happened but my wound yesterday is now healed. Nakapagtatakang sobrang bilis nitong maghilum, even scars is nowhere to be seen. Parang walang nangyari.

But then I remember that I'm in a different world. A world where everything is possible.

Tumingin ako sa labas ng bintana at tiningnan ang unti-unting sumisilip na araw. Hindi mawala sa isip ko ang mga nangyari kahapon, at habang naaalala ko 'yon ay nakakaramdam ako ng takot. Para sa sarili ko at sa mga taong nakapaligid sa akin. Aside from that, I wanted to be prepared. Hindi ko alam kung mangyayari pa ba 'yon o hindi.

Pero sana hindi na.

But I still feel scared. Paano kung—

"Still thinking about yesterday?"

Nag-angat ako ng ulo at nakita siyang nakatayo sa harapan habang may hawak na dalawang cup ng kape.

"Blood." Tawag ko sa pangalan niya. Umupo siya sa upuang kaharap ko at nilapag sa harapan ko ang isa sa hawak niya. "You're early." Mahinang saad ko.

"Hmm-hmm."

Nanatili ang tingin ko sa kanya hanggang sa mapansin ko ang kakaiba sa mata niya.

He had this dark circles under his eyes like he never sleep. Well, does he?

"Nakatulog ka ba ng maayos?" Tanong ko kapagkuwan.

Umiling siya at tiningnan ako ng mariin. "I never had a good night sleep."

"Why?" Agad na sambit ko.

He sigh and look outside the window. "Well, everything got messed up since that day happened."

Nagbaba ako ng tingin. It must be hard for him to cope up after 'that day' — that he's talking about happened. Well, everyone have a history. Kaya kung ano man ang problema niya ngayon, paniguradong malalampasan niya rin 'yon.

We may have different experiences, we may all have different wishes and dreams, but in the end, we all just wanted to be happy.

I smack my lips and sigh. Sumandal ako sa upuan at tiningnan ang aking mga kamay.

Pakiramdam ko ay may dapat akong gawin, hindi ko lang alam kung ano. Last night, I dreamed about some blurry images, pero hindi katulad ng dati na puro hunch lang. Halos buong pangyayari na.

I also dream about different places, na hindi ko alam pero napakapamilyar. Like a garden, castle, falls, forest and witnessing a war. Naguguluhan ako na ewan. Gusto ko nang makaalala para hindi na ako mahirapan. Gusto ko ng luminaw ang lahat, pero mukhang hindi ganoon kadaling matupad ang gusto ko.

But a girl can hope, yes?

Binalik ko ang tingin kay Blood at nakitang nakatingin rin pala siya sa akin.

"Bakit?" Tanong ko sa naiilang na boses. Iba kasi ang uri ng pagkakatingin niya. Nanunuyo iyon at may bakas ng...pagkamiss?

Wait...what?

"She haven't change." Saad ng isang boses sa ulo ko.

Palihim akong napalunok at uminom ng kape. Hindi na ako nagulat nang marinig 'yon. Though, medyo naguguluhan parin ako.

"By the way, salamat pala kahapon." Sabi ko. He just nodded and drank his coffee. Ilang segundo rin kaming natahimik dalawa bago ko naisipang magsalita.

"Uhm...tungkol pala sa nangyari kahapon...kamusta na pala sila?" Tukoy ko sa mga estudyanteng nadamay. "May dapat ba akong gawin?" Dagdag ko pa.

Nawala ang emosyon sa mukha niya. "They we're punished."

Natigilan ako. "What?"

Sumagot siya na parang walang pakialam sa pangyayari. "They go against the rules."

"What rule?" Tanong ko.

"Hurting a schoolmate." Simpleng sagot niya habang nakatingin sa akin ng mariin.

Napakurap ako. "Eh, ako? Hindi ba ako mapaparusahan? I hurted them, too. Mas malala ang ginawa ko sa kanila."

Kumunot ang noo niya. "You do realized the pain they give you, yes?"

I nod. "But still, hindi naman lahat ng nandoon ay may kasalanan. Natakot lang silang pumagitna dahil baka saktan sila ni Yuna at ng mga kaibigan niya."

His face remained emotionless. "If you're one of the crowds who witnessed someone being bullied, are you just gonna stand there and do nothing?"

Umiling ako. "Tutulungan ko siya. No one deserved to be treated like that." Though, ilang beses na akong nabully noon.

"Exactly my point."

"But, Blood, every person have different perception about life. At that point, some of them may think that it's not best to involve themselves in that kind of trouble and some are wanted to help but they can't because they're scared."

Same to what happened to me in my former school, hindi ko akalaing mangyayari ulit sa akin dito ang nangyari sa akin noon.

"I know. But it's their choice."

Nag-angat ako ng tingin sa kanya. "And their choice lead them that way, right?"

He nodded.

Napabuntong hininga ako at uminom nalang ng kape. When do I have the life I wanted to experience? Alam ko namang normal lang na magkaroon ng problema at pagsubok, but...could those problems and concerns let me at least breathe?

Blood spoke. "Have you eaten?"

I shook my head. "Okay na sa akin itong kape. Ikaw?"

Umiling siya. "I haven't. But I'll eat if you join me."

"What?" Napatanga ako.

"I want to eat with you. Do you mind?"

Parang wala sa sariling umiling ako.

"What do you want to eat?"

Uhm..."can I have burger with a lot of cheese?"

He nodded. "On it." Aniya't tumayo tsaka naglakad papuntang counter. Habang ako naman ay pinalibot ang tingin sa buong cafeteria. Wala paring ibang estudyante maliban sa aming dalawa ni Blood.

Inabala ko nalang ang sarili ko na tumingin sa labas ng bintana hanggang sa dumating si Blood dala ang aming pagkain.

"Salamat." Saad ko at agad na kumain. I'm not worried if I eat a lot of calories, hindi naman ako tumataba, eh. I always have this middle schooler body. Small and slim.

Wala kaming imik dalawa hanggang sa matapos kami kumain at napagdesisyonang pumunta na sa training hall.

Nakasunod lang ako sa kanya hanggang sa nakarating kami. Pagkapasok namin ay tumambad sa amin ang tahimik at madilim na lugar. Pero sa 'di kalaunan ay biglang bumukas lahat ng ilaw. My mouth opened as I stare at the very wide space in front of me. Napakalawak na pwedeng ikompara sa isang soccer field.

Lumingon ako kay Blood na nakatingin rin pala sa akin. "Anong gagawin natin ngayon? And why the others aren't here yet?"

He put both of his hand inside of his jean's pocket before answering. "They're not coming."

"What? Why?"

"They're resting." Sabi niya ay nilibot ang tingin sa buong paligid bago binalik ang tingin sa akin. "For now, you need to learn all the basics about charm releasing."

"Ikaw magtuturo sa akin?"

Tumango siya na ikinahinga ko ng maluwag. I don't know why I'm starting to feel comfortable when I'm with him. Mabuti naman kung ganoon. Hindi na ako mahihirapan pang pakisamahan siya lalo na't siya ang magtuturo sa akin ng mga paraan kung paano palabasin ang aking kapangyarihan.

"Ano ang mga 'yon?" Tanong ko kapagkuwan.

"When you feel like something is wanting to be released from your body, that's your cue. You already feel it, yes?"

Tumango ako. "Pangalawang beses na, actually. Pero bigla bigla ko lang siyang mararamdaman."

"Adrenaline is the one of the  thing that makes it happened. While the emotion is the reason why a mage releases it's power. Just like what happened to you. But compare to others, your case is different."

"What makes me different then? Dahil ba kabilang ako a Best Porshanist?"

He stare at me for a while before answering. "Before you came here, you're already part of us. Best Porshanist is composed of mages who possessed a very unimaginable ability. Our section is also assigned to difficult missions."

Napaisip ako sa sinabi niya. Ano kayang kapangyarihan ng iba? Ang alam ko apoy ang kay Xavier. Eh, kay Jhea kaya?

What about... "Eh, ikaw? Ano nga pala ang kapangyarihan mo?"

"Water." Sagot niya habang nakatitig parin sa akin.

Woah. "I like yours." Ano kaya ang sa akin? Puti 'yon eh, hindi ko lang matukoy kung ano.

"How so?"

"Because water can beat a lot of elements. Imagine, kaya mong kontrolin ang tubig? Awesome! Sana ako rin." Sabi ko habang nanginginig ang mata dahil sa amusement.

Nginitian ko siya at tumalikod para sana pumunta sa gitna ng training room nang matigilan ako.

"I really like your power. Pwede mo bang i-share sa akin?"

"No, my love. We can't share powers. Don't you like yours?"

"Hindi naman sa ganoon, pero ang ganda kasi ng sa'yo." Nakasimangot na saad ng isang babae.

The little boy smile and play with the girl's long straight gray hair. Pareho ang dalawa na nakaupo sa gitna ng training room, kaharap ang isa't-isa.

"Your power is beautiful and awesome than mine, just learn how to control it."

"Kuya said that it's so strong. But I don't even know what it is!"

"Don't rush things, okay? I believe that you'll be able to control it."

"You think so?" Asked girl with hope in her voice.

"Of course. Because I trust you." He responded then smile sincerely making the girl smile cheerfully.

"Are you okay?"

My mind came back to reverie when I heard Blood's voice. Para akong nagising mula sa isang panaginip at mahinang napaigtad.

Bumaling ang tingin ko kay Blood na nakatingin sa akin na puno ng pag-aalala habang nakahawak ang dalawa niyang kamay sa magkabila kong braso.

"What happened?" Tanong niya ulit.

Napayuko ako at napahawak sa aking ulo. "Nothing serious. May bigla lang lumitaw sa isip ko na isang memorya." Tapos ngumiti ako sa kanya. "H'wag kang mag-alala, it's not a big deal. Sanay na ako." Saad ko at akmang magpatuloy sa aking pupuntahan nang magsalita siya.

"Those memories... had it been occupying into your mind eversince you came here?"

Huminto ako sa paglalakad pero nanatiling nakatalikod sa kan'ya. "Bago ako napunta sa lugar na ito, napapanaginipan ko na ang mga memoryang hindi pamilyar sa akin, pero minsan lang. Mga dalawang beses sa isang buwan." I sighed. "I don't know what's this place. Even if I just saw a place that looks familiar, my head will hurt like it's gonna crack, then blurry images will invade my mind."

Humarap ako sa kan'ya at ngumiti ng malungkot. "I want to know my past so badly that I'm getting desperate, Blood. Gusto ko ng maka-alala. Gusto kong malaman kung may pamilya ba akong nag-alala no'ng na-aksidente ako, kung ano ang klase ng buhay na meron ako noon o kung saan ako nakatira."

"Zeilyn..."

"Waking up from a coma without remembering anything from my past is worst than being bullied everyday. I don't like my head feeling empty. Ayoko ng sumakit ulit 'yung ulo ko na parang iyon na ang dahilan ng pagkamatay ko. I want to know it all, Blood, but I don't know what to start."

"Mi amor..."

"Maybe I should visit those place which I found—wait, did you just call me 'my love' in Spanish?"

I was looking innocently at him, waiting for confirmation, but his face become emotionless in an instant.

"Blood..." Tawag ko ulit sa kan'ya. Ilang segundo kaming nagkatinginan nang mag-iwas siya. Napabuntong hininga nalang ako. "I just misheard it, I guess." Tanging saad ko at tuluyang nagpunta sa gitna ng training room.

Nang makarating ay humarap ako kay Blood na sumunod pala sa akin.

Is it just me or what? I didn't feel him following me. I didn't hear any footsteps either.

"Pagkatapos ng basic, ano na ang susunod?"

"It's time for you to release your power."

"How?"

"Use your emotion. Like what happened last time, your own power will be released from your body because of the force and eagerness."

Eagerness to do the things I wanted to happen?

"But before all, you must know how to control your emotions. If you cannot, then your power will be uncontrolled as well. Now, try to feel your ability. Close your eyes and concentrate."

Tumango ako tsaka huminga ng malalim bago pumikit. I thought of some force that will be released from my body just like what Blood said. But seconds turn to a minute, and a minute turn into minutes, nothing happened. Nanatili ako sa ganoong posisyon na walang nangyari.

Idinilat ko ang aking mga mata tsaka pinaypayan ang aking sarili. Kahit malamig ang buong paligid ay naramdaman ko parin ang sarili kong pawis.

Muli akong pumikit at nagfocus. Pero kahit anong pilit ko ay pareho parin ang resulta.

Why can't I?

Bakit parang napakahirap naman yata para sa aking gawin 'yon?

Pinagpatuloy ko ang aking ginagawa hanggang sa marinig ko ang boses ni Blood.

"Stop."

Nagtatanong ang mga mata kong tumingin sa kanya.

"You're lack of emotion."

Nakapanglumbaba ako. "Paano ko ba naman kasi 'yon gagawin? And what emotion you're talking about? Kailangan ko pa bang magalit o masaktan para—"

"You deserved to be bullied."

I froze. "What?"

"What do you think is the reason they bully you? It's because you keep on assuming that maybe, everything will change. They will stop and you can finally live your life the way you wanted. That's why you just let them insult and judge you."

"No. You're wrong—"

"By the look on your face, seems like you're being defensive. Why? Because the only thing you can do is to assume—"

"Stop it, Blood! I'm not assuming—"

"Then why does your eyes sparkled with hope?"

Ilang segundo kaming nagkatitigan bago ako nagsalita. "Why are you saying that? Masama bang hangarin ko na sana hindi ko na ulit maranasan ang masaktan? Masama bang maghangad ng kapayapaan?"

He sighed but his face is still emotionless. "I just don't want you to assume."

Mabilis akong tumalikod sa kan'ya nang maramdaman kong naiiyak ako. Here we go again! Why am I like this? So weak and fragile. Just one negativity and I'm broke.

But...how can I live in this world without getting stronger?

***

itsmaidemblack