Chapter 10: Punishment

Zeilyn.

I sigh and look down after staring at myself in front of the mirror for a quiet long time. Hanggang ngayon ay naninibago parin ako sa itsura ko. Hindi kasi ako sanay na ganito ang ayos ko.

It's because of Jhea's doing. I don't know what was she's thinking last night but she volunteered to cut my long hair. Kaya kung dati ay hanggang beywang ang buhok ko, ngayon ay hanggang dibdib ko nalang, and my bangs, it is now leveled with my eyebrows, covering my forehead.

Naghugas ako ng kamay at lumabas na ng banyo. Pagkatapos ay sinuot ko na ang aking P.E uniform na pinaresan ko ng puting rubber shoes. Dahil kakatapos ko lang maligo ay tinuyo ko muna ang aking buhok gamit ng blower na nasa drawer tsaka sinuklay.

Mabilis na lumipas ang araw at isang linggo na rin ang lumipas nang i-train ako ni Ailes. True to Markov's words, he's really strict. But I manage to bear with him for the whole week. Mabuti na ring istrikto siya dahil nadidisiplina ako ng maayos.

Lumabas na ako ng aking dorm ng hindi man lang nag-aagahan. Sabi ni Verdect ay dumeretso ako sa training ground at exactly 9:00 A.M, and it's now 8:50. Tsaka ayokong malate kaya hindi na ako kumain. Late na rin kasi akong nagising, at hanggang ngayon ay ramdam ko parin ang pamamanhid ng aking mga binti dahil sa ginawang pag-eensayo. Gusto ko sanang magpahinga pero parang unfair naman sa mga kasama ko. Wala rin kasi silang sapat na pahinga.

Habang naglalakad ako ay napansin kong ilag sa akin ang mga estudyante. Maliban sa tatlong babaeng hinarangan ako sa daan.

Nag-angat ako ng ulo. I saw her glaring at me as if I've committed a sin. Pati 'yung dalawa babae sa likod niya ay masama rin ang tingin sa akin.

"Bakit?" Tanong ko.

The one at the center arched an eyebrow. "You're a newbie but how come you became part of the Best Porshanist? I mean, look at you..." tapos hinagod niya ako ng tingin mula ulo hanggang paa. "...you look weak and powerless. You are not qualified to be one of them."

Bumuntong hininga ako. "Pwede bang mamaya na tayo mag-usap? Malelate na ako sa aking pupuntahan."

She scoffed in disbelief. "How dare you. Pake ko naman kung malelate ka na? You are still not answering me, Ms. Transferee."

I sigh again. Paano ko naman masasagot ang tanong niya? Eh, miski ako hindi alam kung bakit ako kabilang sa Best Porshanist. Bakit ganoon? Ngayon lang ulit pumasok sa isip ko—

"You belong here. Stop thinking too much."

"You're pissing me off. Answer me!" Nauubos na pasensyang saad ulit no'ng babae. "You wouldn't like what we will do if you anger us."

"What's your name?" I asked.

"It's Yuna. Remember my name."

I smack my lips. "Well, Yuna, bacause I belong there. Simple as that." Ani ko at nilampasan siya. Hindi pa ako nakakalayo nang maramdaman ko ang pagkirot ng kaliwang braso ko kasabay ng mga singhap ng mga estudyanteng nanonood.

Nang tingnan ko ay napa-awang ang bibig ko nang may nakitang pulang likido na dumadaloy pababa sa kamay ko. Gulat na tiningnan ko si Yuna na ngayo'y nakangisi.

Before I open my mouth to speak, I felt another pain on my right leg. Mahina akong napasinghap nang makita ang isang matulis na piraso ng salamin na nakabaon do'n.

"Sorry not sorry, Ms. Transferee, but seems like Yuna doesn't like your answer." Nang-aasar na saad ng isang babae na nakatayo sa kaliwa ni Yuna.

"Yeah right. I mean, who like that kind of answer? That's nonsense." Sabat naman no'ng nasa kanan.

Mariin akong napapikit nang makaramdam ako ng hilo dahil sa mga nawalang dugo. Nanghihina akong napaupo sa lapag habang pinipigilan ang sarili na mawalan ng malay.

Godness. Bakit ba napakahina ko? Is that why the are gossiping about me, being part of the Best Porshanist? Now, I feel ashamed more than anyone else. Thinking that I don't deserve being with them.

I can't even defend myself.

Napadaing ako nang may maramdamang makapal na bagay na hinampas sa likod ko.

"See? You can't even fight us back." Tapos muli na naman niya akong hinampas. "You know, you really pissed me off. Ang tagal na namin dito pero hanggang Elite Student lang kami, samantalang ikaw kabilang na kaagad sa Best Porshanist? That's so unfair, you know?" Naramdaman ko ang pamamanhid ng aking buong katawan dahil sa ginawa niya. "And you even got the attention of Blood and Xavier, you bitch!" Galit na saad niya at sinampal ako.

I tried moving my hands to stop her but she slam the hard metalic pipe on my back making me cough.

"That's what you deserve. Ang kapal kasi ng mukha mo!" Yuna shouted.

Mahigpit na yumukom ang kamao ko. Not because of pain, but because there is something in my body wanting to be released.

"Ang tagal na sana naming ginawa 'to pero palaging nakaaligid sa 'yo sina Xavier. Good thing that you're alone now."

Inangat ko ang aking ulo at tiningnan si Yuna sa mata. She had this playful smirk on her face. She looks like she's enjoying watching me bleeding and in pain.

I don't know why but there is something unside my eyes after a secons of staring at her. Para itong makapal na bagay at blur. It is like a thick glass at habang tinutuon ko ang atensyon ko rito ay naramdaman ko ang malamig na tubig na humahagos sa buo kong katawan.

Pumikit ako upang mawala ang bahay na 'yon sa loob ng aking mata at pinilit ang sarili na tumayo.

C'mon, Zeilyn! H'wag mong sayangin ang mga natutunan mo kay Ailes!

Nang makatayo ako ng tuwid sa gitna ng namamanhid kong katawan, sinalag ko ang bakal na ihahampas ulit sana sa akin ni Yuna. Nakita kong natigilan siya at pilit na inaalis sa aking kamay ang bakal na mas lalo ko pang hinigpitan.

I am not like this. Definitely not. I am not the kind of person who fights back.

But people change, and so do feelings and perspective. And I feel like making her bleed and suffer in pain, too.

Pakiramdam ko ay biglang nandilim ang paningin ko, at sa isang iglap ay nakita ko silang lahat na nakahandusay na sa sahig. As in...all of them.

There was like a force explode in my whole body.

Tiningnan ko ang paligid. Halos lahat ay tumilapon at 'yung iba naman ay tumama ang likod sa pinakamalapit na pader.

Then there's Yuna and her friends, unconsciously lying on the ground while bleeding. And if my eyes seeing the truth, they are covered with small thorns and if I said small, it can only be seen if you look at it very, very, very closely.

"Oh, God!" Napasinghap ako nang marealized kung anong nangyari.

"What did I do?" Mahinang tanong ko sa aking sarili. Part of me felt satisfied but I still can't believe that I did this.

Nanghihina akong napaupo sa semento. No, you are not this kind of person, Zeilyn! Pero sa mga nangyayari ngayon, hindi ko na alam kung aning gagawin ko. I never hurt people. I never fight back. I never taught myself to do bad things. But in just a snap, everything changed. My fellow students are now lying on the ground unconsciously meters away from me, and it's because of my doing. Because of what I did.

"Zeilyn..." Nag-angat ako ng ulo at nakita si Blood na hindi ko namalayang nakatayo na pala sa gilid ko. There is unknown emotion in his eyes while looking down at me.

"It's m-my fault.." napayuko ako nang maramdamang may luhang lumabas sa aking mga mata. "I did this... Godness... Why? What did you do, Zeil—" Natigil ako sa pagsasalita nang makitang niluhod niya ang isang tuhod at maingat akong pinangko. Napapikit ako nang maramdaman ang malamig na hangin. And when I open my eyes, I saw the familiar surroundings of my room.

"Change and rest." Said Blood. Hindi na ako nakapagreact nang bigla siyang nawala sa harapan ko na parang isang bula.

Parang wala sa sarili akong nagbihis at nahiga sa kama. My mind is blank while staring at the ceiling. Hindi ko alam kung dahil ba ito sa ginawa ko kanina kaya nakaramdam ako ng pagod, dahil ilang minuto pa lang ang lumipas ay nakatulog ako.

***

Jhea.

I'm busy walking back and forth while biting my nail. Nag-aalala ako sa nangyari kanina. Hindi dahil sa mga estudyanteng nawalan ng malay, kung hindi dahil kay Zeilyn. Paniguradong natakot 'yon. Bakit ba naman kasi nangyari ito eh!

"Calm down, Jhea." Saad ni Xavier na nakaupo sa sa isang mahabang sofa sa sala ng dorm ni Zeilyn.

Nang mabalitaan namin ang nangyari kanina ay agad kaming nagpunta dalawa rito. But instead of using the right way, nagteleport lang kami dahil bawal ang kahit sinong lalaki sa loob ng gusali at para narin mapadali.

Napabuntong hininga ako at tumabi sa kanya ng upo. "About what happened earlier, we're going to have a big problem, yes?"

He nodded. "Yes. Kaya dapat matutunan na ni Zeilyn kung ano ang dapat niyang matutunan. Kasi kapag mangyari ulit ang nangyari kanina..." Napangiwi siya. "Hindi ko na alam. He and she are just the same, Jhea. They couldn't just blow up the whole building, but also the whole school and it will surely be a big disaster."

Bumagsak ang dalawang balikat ko at napasandal sa upuan. "'Yung sinabi sa atin ni Headmistress, sasabihin ba natin sa kan'ya kapag okay na siya?"

"Yes."

"Pero ang tanong....papayag ba si Blood?"

Agad na umiling si Xavier. "You know him. Kapag tungkol na kay Zeilyn, kailangan munang dumaan sa kan'ya. But we have to take her with us."

Muli akong napabuntong hininga at agad na tumawid ng tayo nang makita si Blood na lumabas galing sa kwarto ni Zeilyn.

"How is she?" Agad na tanong ko. Huminto siya sa paglalakad isang metro mula sa amin at nilagay ang kan'yang kamay sa bulsa ng kanyang pantalon.

He then look at us without any emotion.

Nothing unusual.

"She's resting." He answered.

"She must be shocked because of what happened." Mahinang bulong ko.

Xavier sigh. "Blood—"

"Not now, McGarry." Putol ni Blood sa sasabihin ni Xavier. "Gather all the students involved in the field."

"But they are still healing." Agad na sambit ko.

He look at me coldly. "I don't fucking care. Give them the lesson they deserved; especially those three." Malamig na sambit niya at naglaho.

Nagkatinginan nalang kaming dalawa ni Xavier at napabuntong hininga.

***

As what have told, all students—including the one's who are not involved— gathered in the field. The teachers is also present. Habang kami ay nakatayo sa entablado kasama ng mga guro. Maliban kay Blood na wala rito.

"Too much regret will happen after this." Saad ni Enzo ma ikinatango ko. He's right. They shouldn't did what they've done. Hurting a co-mage won't do any good. Mapaparusahan ka lang.

Bumuga ako ng hangin habang nakatingin sa mga estudyante. They we're separate into two. The invole and the innocent. Ang mga estudyanteng nasali sa gulo kanina ay napapalibutan ng mga hindi involve.

"The Headmistress is here." Bulong ni Gino.

Natahimik ang buong paligid na kanina'y napuno ng samu't-saring bulungan. Lahat ng mata ay nakatuon kay Headmistress habang hinihintay ang kanyang sasabihin.

She take a deep breath. "I will not take this long." Panimula nito at tiningnan ang mga estudyante isa-isa. "You all know and already aware that hurting someone who goes at the same school as you is forbidden. Pumasok kayo rito sa Porsha Academy at nanumpang susunod kayo sa mga batas. Rules and Regulations is one of the most important thing. Pero meron pa rin sa inyo ang lumabag. Because of that, you will face the consequences."

"So what? What will happen to us?" Sabad ng isang babae habang nakakunot ang noo. If my memory serves me right, her name is Yuna.

She's actually beautiful, pero hindi kasing ganda ni Zeilyn. I never like this girl. I don't know why though. Maybe because she do everything in her hands to be feared by other mages? But hell. Hindi ko alam kung bakit siya kinatatakutan, eh, hindi naman siya nakakatakot.

"All of the involve will be punished. Lalo na sa 'yo at sa mga kaibigan mo. Since you are the one who started the fight, mas mabigat ang parusang ipapataw sa inyo."

Yumukom ang kanyang kamao. "Why? She's just a weak person! Bakit kailangan pa naming mapunta sa ganito? She doesn't deserve to be in this place in the first place!" She shrieked.

Tiningnan ko siya ng masama at akmang susugod na nang hawakan ng mahigpit ni Xavier ang braso ko. How dare her?! Sino ba siya sa akala niya para pagsalitaan ng ganoon ang kaibigan ko?!

The Headmistress look at her flatly. "As what I've said earlier, bawal manakit ng kapwa mo estudyante. Plus the fact that she's one of the Best Porshanist." She sigh. "To those who are involved, you are one one week suspended. You can't go out to your dorms and your door will be locked. And to Yuna, Aly and Rhianna, I will seal your power for a month. Everyone, I hope this will serve as your lesson. Dismiss." Huling saad nito at nilisan ang lugar.

Tumaas ang isang kilay ko. That's it?

Verdect tsked. "I pity those three."

"Yeah." Markov agreed. "Having your power sealed is worst than being beat up by someone many times."

"Why?" Tanong ko sa kanila.

"Because we are not ordinary human, Jhea. Our power is like the fuel to our body that'll make us energized in our daily life." Sagot ni Verdect sa akin.

Our power is like the fuel to our body.

I never experienced my power being sealed so I don't know the feeling. Pero sa pagkakataong ito, sapat na ang takot sa mukha nila Yuna para ikompirma ang mga katanungan sa isip ko.

"Kapag sinealed ang kapangyarihan ng isang mage, unti-unti itong manghihina. I know that feeling very well dahil naranasan ko na 'yan. Parang hinihigop ang lakas mo ng paunti-unti." Said Markov.

"Yeah. Mas gugustuhin mong mamatay nalang kesa sa maranasan 'yon." Dagdag ni Enzo.

Nanatili ang tingin ko kay Yuna na parang pinagsuklaban ng langit at lupa. I even saw her tears falling down to her cheeks.

That....that is their punishment.

***

itsmaidemblack