Chapter 13: Attacked

Zeilyn.

I've stayed at my position and continue to stare at him. Unable to speak nor move a muscle. Naramdaman ko ring lumalamig ang ihip ng hangin, if the surrounding earlier was silent, this time is worse. All I hear is the sound of the air and the beat of my heart.

Truth to be told, I felt scared when I saw his eyes switched into different colors. Nakaramdam kasi ako ng ibang aura mula sa kan'ya. Nakakatakot at mapanganib.

Now that I'm getting really curious about him, I want to know him more. Every details and stories behind.

"Do you want something?"

Napaigtad ako ng konti sa biglaan niyang pagsasalita, pero agad ring huminga ng malalim. I composed myself and spoke. "S-sabi ni Ma'am Trecia ikaw d-daw ang gumawa ng Charm Protector ko. P-pwede ko bang m-makuha?"

Instead of answering it, he just stared at me with his emotionless eyes.

"Blood?" Tawag ko ulit sa pangalan niya.

"You already had it. I ordered Enzo to give it to you."

I stilled. Shouldn't he suppose to say 'I asked Enzo a favor to give it to you'? instead of, 'I ordered Enzo to give it to you'? Because he made it sound like a Duke order his people to do his bidding.

"The necklace." Dagdag niya na ikinagulat ko ng konti. Medyo matagal na rin pala sa akin 'yon at muntik ko ng makalimutan ng tuluyan. "Why aren't you still wearing it?"

"I forgot." Mahinang bulong ko. "Susuotin ko nalang pag nagsimula na ang mission."

"You can wear it now. You don't need to wait for the mission to start."

Ilang segundo akong mapatitig sa kanya bago tumikhim ng sadya. "O-okay. Later then."

Namayani ang katahimikan sa pagitan naming dalawa nang nagsalita siya. "Something's bothering you. Ask away."

Napaayos ako ng tayo at naramdaman ang pagbilis ng tibok ng puso ko. Is he really going to answer my questions?

"Ikaw 'yung lalaking nakamaskara na nakita ko rito, tama ba? And about my Charm Protector, bakit ikaw ang gumawa no'ng sa akin imbes na si Headmistress?"

"Because I intended to do that in the first place. If it isn't me, who else have the power to personalize it for you?"

I arched an eyebrow in confusion. "What do you mean?"

"Different mages may have the same ability, but the level of their skills can be not. For your case, if the Headmistress forced herself to create a Charm Protector for you, it will cause her a big trouble."

I blinked several times before settling my eyes to him again. "How can you say so? Hindi ko paring maintindihan lalo na't hindi ko parin alam kung ano ang aking kapangyarihan. Mas lalong nagiging magulo sa akin ang lahat. I mean, am I really that different?"

"You are." By the way of saying it, he didn't even hesitate to answer. "You are way too...different."

Hindi ako makasagot at nagbaba nalang ng tingin. Ano ba talaga ang kapangyarihan ko. And why does it have to be this way? I think asking him would bring me another confusion.

Sighs. Hindi ko pa nga nahahanap ang sagot sa isang katanungan ay may panibagong alalahanin na naman. Ano? Sure na talaga 'to?

"Different mages may have the same ability, but the level of their skills can be not."

I know that already. Because if we are all the same, then there's no such thing as ranking existed.

Muli akong tumingin kay Blood. He still didn't answer my first question. Pero kung ano man ang dahilan niya kaya hindi niya 'yon sinagot, ay dapat iyong manatiling lihim....and I understand. Even if he gave me the chance to ask him a question, I think it's just all about my business, walang kinalaman sa kan'ya o sa pagkatao niya.

"You still have something to ask?"

Nope. I won't ask it. Maybe I'll wait for him to tell me himself, 'yung hindi ko siya tinatanong at kusa nalang niyang sasabihin na hindi labag sa kalooban niya.

That's right, Zeilyn. You shouldn't interfere. Everyone wants privacy.

"Salamat pala sa lunch."

He pressed his lips. "Still mad at me?" Tanong niya habang nakatitig ng mariin sa akin.

"For what?"

"You know.. I... I mean, about what I said."

"Ah, 'yon?" Agad na sagot ko. "It's nothing. I'm not mad at you, I'm just disappointed at myself, maybe? My attitude is the one I should blame for being like that. Because even if how much I try, I can't be as strong as what I wanted to be. I'm weak and nothing can change that."

His stare got deeper. "You are not weak." Giit niya.

Pagak akong tumawa. "Don't try to console me, Blood. Because I know I am. That's why I'm worried about our upcoming mission. Protecting the whole city will be hard for me even though I'm not the only one doing it."

Bumuka ulit ang bibig niya upang sana ay magsalita nang natigilan siya. He became alerted in an instant and I was about to ask why when he disappeared. Namalayan ko nalang siya sa tabi ko at mahigpit akong niyakap kasabay ng isang napakalakas na pagsabog. Napapikit ako nang maramdaman na parang titilapon kami dahil sa sobrang lakas ng impact.

Hindi ko alam kung ilang segundo na ang lumipas pero patuloy parin ang mga pagsabog.

"Are you okay?"

Dahan dahan kong minulat ang aking mga mata at agad na nakita ang pag-alala sa mukha ni Blood.

This always happen. He always ask that question.

"W-what happened?" Imbes ay tanong ko. Nang alisin niya ang kan'yang mga braso na nakapalibot ay agad kong pinalibot ang ang aking paningin sa buong lugar.

Hindi ko alam kung paano nagsimula ang mga pagsabog pero natakot ako kaagad nang makita ang ilang crack sa simentong inaapakan namin. Ganoon kalakas ang impact.

Nang mag-angat ako ng tingin kay Blood ay nakita ko ang walang emosyon niyang mukha habang nakatingin sa ibaba.

Nang sundan ko ang tingin niya ay napa-awang ang labi ko nang makita ang mga nagkakagulong estudyante. Nakita ko rin ang makapal na usok na posibleng pinanggalingan ng pagsabog.

"Blood—" He cut me off.

"Stay here. Don't go anywhere unless Ailes and Markov will come to fetch you." Aniya at walang pasabing biglang nawala.

Napabuntong hininga ako at wala sa sariling napaupo sa simento at nakatitig sa kawalan.

Ano na naman ba ang nangyari?

Ilang minuto akong nanatiling nakaupo at tulala. Blanko lang ang isip ko.

My mind is not functioning right and I seem to be happy about it. Have nothing to think about.

Yumuko ako. I want to be strong, but I don't know what should I do to become a person I wanted to be.

Napitlag ako nang maramdaman na parang may tumama sa kanang braso ko. Nang tingnan ko ay umawang ang labi ko nang makita ang isang pana na nakabaon doon. Nang tumingin ako pabalik sa ibaba ay doon ko nakita ang mahigit nasa benteng tao na nakasuot ng berdeng kapa at may kan'ya-kan'yang hawak na pana. They are standing outside the academy and they are aiming at me!

Nanlaki ang mga mata ko at mabilis pa sa alas-kwatrong tumayo at tumakbo papasok sa nag-iisang pinto. Nang tuluyan kong masara ang pinto ay agad kong hinawakan ang pana at diretso iyong tinanggal at binitawan. Napapikit ako at napadaing sa sakit. Hinihingal kong hinawakan ang aking kanang braso kung saan naramdaman ko ang patuloy na pag-agos ng isang mainit na likido.

But I felt something different. Parang hindi isang ordinaryong sugat ang natamo ko. I don't know why but it felt hot. Different kind of hot.

Napasandal ako sa nakasaradong pinto at huminga ng malalim bago naisipang bumaba ng hagdan. Hindi ko inantala ang kadiliman ng paligid, basta patuloy lang ako sa ginagawa hanggang sa maramdaman ko ang matigas na bagay sa aking harapan.

Para akong nakalabas sa isang nakakasakal na lugar nang makalabas ako sa pinto. Nang maramdaman ko ang aliwalas ng araw na nagmumula sa labas ng glass window ay hinigpitan ko ang pagkakahawak sa aking sugat upang pigilan ang pagdurugo kahit papaano.

Habang tumatakbo sa hallway ay naririnig ko ang mga samut-saring ingay na hindi ko alam kung saan nanggagaling.

It took me a while to get out of the building, at nang makalabas ay halos mafreak-out ako nang masaksihan kung ano na ang mga nangyayari. Halos karamihang estudyante ay tumatakbo sa kung saan at 'yung iba naman ay sugatan pero patuloy parin sa pagkilos. What I still can't believe is that, some of them releases something in their own hands and throw it to where I feel the pressure.

What the hell? Am I now in the middle of the war?

Mabilis akong umilag nang may naglalagablab na apoy na hugis bilog ang papunta sa kinatatayuan ko. What the hell was that?!

"Zeilyn!"

Agad akong lumingon sa pinanggalingan ng boses at nakita si Markov na tumatakbo papalapit sa akin. When he got close, he immediately grip on my wrist and dragged me to the east side of the academy.

"Nasaan si Ailes?!" Malakas na tanong ko dahil sa lakas na uri ng pagsabog.

"Kasama si Xavier!" Sigaw niya pabalik.

Patuloy lamang kami sa pagtakbo nang paulanan kamo ng mga bolang apoy na may kasamang kidlat na nanggagalimg sa kalangitan.

"Duck!" Sigaw ni Markov na agad kong sinunod. Ilang pagsabog pa ang narinig ko na parang malapit lang sa amin kaya mas lalo akong yumuko at tinakpan ang aking tenga gamit ng aking mga kamay.

"Let's go." Habol ang hiningang saad ni Markov at muli akong hinawakan sa aking palapulsuhan. Hindi katulad kanina ay patuloy lamang kami sa pagtakbo kahit pa paulanan kami ng kung ano-anong atake. Markov would just shove them away by the motion of his hands, which I think by controlling the gravity because I didn't sense any signs of air in our surrounding. Pinipigilan niya sa paglapit ang mga atake para sa amin, but the heat and smoke cause by the explosion is still there.

Halos madapa ako sa bilis ng aming takbo. Nakaramdam rin ako ng madalas na pagkahilo siguro dahil sa usok at sa aking sugat. But he manage to slow down everytime he saw me closing my eyes. Mukhang napansin niya yata.

Pagkalipas ng ilang minuto ay naramdaman kong natigilan siya kaya napatigil rin ako. Then I heard him cussed continuously. "Shit! He will kill me for this!"

Nang tiningnan ko siya ay nakita kong nakatingin siya sa braso kong dumudugo.

"Does it still hurt?" He asked, concernly. Hinawakan niya ang kaliwang balikat ko. "Please tell me it doesn't hurt so much."

"It's bearable." I said then gave him my reassuring smile. Ngayon ay siya naman ang pumikit at huminga ng malalim.

"That's good." Aniya't muling dumilat. "But seem like you lose a lot of blood that's why you often feel like you're about to lose your conciousness."

"I'll recover."

He sighed and look around. "The place is already surrounded by smoke, we need to escape as soon as possible." Saad niya.

Mahina akong tumango at sabay kaming tumakbo pero mahina kumpara kanina.

We we're about to turn right when we're surrounded by people wearing green cloak. Naramdaman ko ang paghigpit ng hawak ni Markov sa palapulsuhan ko.

"You can't go anywhere." Saad ng lalaki sa aming harapan. "You need to come with us." He added, referring to me.

"No. You can't. I will not let you take her away." Matigas na saad ni Markov.

Naramdaman ko ang panlalamig ng aking kamay. Why is this happening?

Napitlag ako nang may sumabog sa pagitan namin ni Markov. Dahil doon ay nabitawan niya ang kamay na nakahawak sa akin at dahil sa sobrang lakas ng impact ay pareho kaming tumilapon. Naramdaman ko nalang ang sarili ko na bumagsak sa lupa.

Napadaing ako nang ang kanan kong braso ang unang tumama sa lupa. Dahil sa pangingirot ay hindi agad ako nakagalaw. Nang tumingin ako sa gawi ni Markov ay nanlumo ako nang makita siyang nilalabanan ang mga kalaban mag-isa.

Where are the others?

Bumilis ang tibok ng puso ko nang makitang may papalapit sa akin na isang itim na hugis bilog tapos umuusok. A dark fire ball.

Shit!

"Use your emotion. Like what happened last time, your own power will be released from your body because of the force and eagerness."

Mabilis akong pumikit at nagconcentrate. Please, work. I want to help Markov.

Halos mapasigaw ako sa sobrang frustration nang walang nangyari. When I opened my eyes again, the first thing I see was Markov standing in front on me with his back facing. Hindi pa lumipas ang ilang segundo ay muli na naman siyang sumugod at inatake ang mga kalaban.

Muli akong magconcentrate pero ilang segundo palang ang lumipas ay mas papalapit na naman sa akin na mga atake. Pero bago pa ito tuluyang makalapit sa akin ay bigla nalang umangat ang lupa sa paanan ko at nagform into a large square na sapat na para matakpan ako. Kaya imbes na sa akin tumama 'yung atake ay doon nalang sa lupa na humarang.

Napabuga ako ng hangin at pinilit ang sarili ko na tumayo tsaka mahigpit na hinawakan ang kanan kong braso. Nang tumingin ako sa gawi ni Markov ay nakita kong kasama na niya sina Verdect at Ailes sa pakikipaglaban.

Nang mapatingin si Ailes sa gawi ko ay mabilis niyang pinaslang ang kan'yang kalaban at tumakbo papalapit sa akin. Nang nasa harapan ko na siya ay ilang segundo niyang tingnan ang sugat ko tsaka maingat itong hinawakan.

"This will help to stop the bleeding but not the burn caused by the arrow."

B-burn?

"It may not seem like it but the arrow is part of the Class B weapon where the edge had the invisible fire that can burn you in an instant. But thankfully you didn't."

"H-how?" Gulat na tanong ko.

"It's possible for you to got burnt but seems like he surround your whole body with invisible barrier. Kaya maliit lang ang natamo mo."

Who? Blood?

"Get her out of here, now!" Rinig kong sigaw ni Verdect na abala parin sa pakikipaglaban.

"Go! We'll clear the way!" Saad naman ni Markov.

Nakita kong tumango lamang si Ailes at hinawakan ako sa palapulsuhan.

"Can you still manage?" Tanong niya.

I slowly nod. "Yes."

"Good." He answered and we ran together. Markov fights the enemies in our front and Verdect in our back.

Habang tumatakbo ay naramdaman kong namamanhid na ang mga binti ko pero pinilit ko parin ang sarili na tumakbo. Mabuti nalang rin at may ginawang paraan si Ailes para hindi ko masyadong maramdaman ang kirot sa aking kanang braso at para mapahinto ang pagdurugo. If not then I will be suffering from pain and it can only be hindrance for us to escape.

Nang mabaling ang tingin ko sa kanan ay napa-awang ang labi ko nang makitang halos wasak-wasak na ang paligid. The fight continuous but unlike earlier, it's getting more chaos.

"Damn it!" Mura ni Ailes tsaka tinulungan sila Markov sa pakikipaglaban.

Napapikit ako dahil sa frustration. If I try to feel the presence of my power now, it will just a waste of enerygy. I can't concentrate and I hate it!

"Zeilyn!" Nagmulat ako dahil sa pagsigaw ni Markov. The moment I adjusted my eyes from the surrounding, I stilled with wide eyes when plenty of sharp metals are coming into my way. But before it could, all of them vanished, together with the enemies.

All. Walang natira.

Nang bumalik ang tingin ko sa tatlo ay nakita ko ang paghinga nila ng maluwag.

Right at the moment, someone unexpectedly landed meters away from me.

Hindi ko alam kung ano ang ire-react ko nang makita ko ang buong mukha niya.

"I can't let you have her, bastards. Not on my watch." Malamig na saad ni Blood habang walang emosyon ang mukha.

Nang tumingin siya sa gawin ko ay natigilan ako. Not because of his stare, but because I remember something.

My memory is vague, but I can still clearly remember that I dreamt something like this.

Pero bakit ganoon? Its not exactly like it. What does it mean?

***

itsmaidemblack