Chapter 04: Change of Fate

Zeilyn.

I slowly open my eyes and look around me. No'ng una ay nagtaka pa ako sa lugar pero nang makita ko ang dextrose na nakakabit sa likod ng palad ko ay napabuntong hininga nalang ako.

Lumipas ng mabilis ang ilang minuto nang blangko ang aking isip hanggang sa maalala ko 'yung nangyari sa school. The sudden change of weather, the solar eclipse, and the explosion. Lahat ng ala-alang 'yon ay unti-unting nagsisink-in sa utak ko.

Agad akong napabangon ngunit napapikit ako ng mariin dahil sa biglaang pagkahilo. Napahawak ako sa aking ulo at napansin ang bendang nakalagay rito.

"Are you okay, Zeil-sh*t! Dumudugo ang ulo mo!"

The last thing I remember, I was carried by a stranger and heard him cussing non-stop. That confusing scene is sure will be the headline of the news everywhere.

Muli kong tiningnan ang kwarto. Everything in this room is made of luxurious materials. Even the floor is perfectly covered by a red carpet. The average size of chandelier hanging at the center of the ceiling that gives light. And even if the window is covered with expensive curtain, I'm sure that it's made of pricey glass. I even saw a mini living room with one rectangular and two single sofa with a mini table that's made of thick glass. The color of the room was very attractive. Its has the color of light brown with a touch of gold. This room must be for VIP's only.

Unti-unti akong bumangon at bumaba ng hopital bed tsaka nagtungo sa binatana para hawiin ang kurtina. Agad akong namangha sa aking nakita. Well, I guess I'm on the highest floor. Mga nagtata-asang gusali ang una kong napansin. Pero hindi lang ito ang naging dahilan para gandahan ako sa paligid. The sun shines so beautiful and matches my mood. This view is good for people who wants to refresh their mind.

Napalingon ako sa pinto nang marinig ko ang pagbukas nito. Pumasok ang isang doktor at tiningnan ako ng nanlalaki niyang mata.

"You shouldn't move and stay at the hospital bed. Your body still need more rest." Nag-aalalang saad niya at iginaya ako patungong higaan. He look at me so I made a protest expression to my face. Wala na naman akong nararamdamang sakit sa katawan ko ngayon.

"Gaano ako katagal walang malay?" Tanong ko sa mababang tono. I heard him sigh.

"You've been unconscious for two weeks."

Hindi ako makapaniwala sa naging sagot niya. It's been what? Two weeks? Ganoon na ako katagal walang malay? How about the other students got involved in that accident? Are they okay now? The school?

"In the middle of the operation to your head, we almost lose hope when your alveoli stop producing carbon dioxide from your body for almost one hour. We didn't know what exactly happened but after that, we checked your vital signs and nerves. We're actually very confused to discover that it was cycling so naturally. It was a miracle." He said with so much relief in his voice.

I was stunned but try to absorb what he just said. So I'm dead in that one hour but something miracle happened? That was surprising. Maybe, it's not my time. But, if I we're to choose? I want to disappear in this world which full of judgemental people. There's no use in living anyway. Para saan pa? Para maranasan ulit ang mga bagay na naranasan ko na? Or there will be worst?

"We're really glad that you're fine. But, you still need to rest." The doctor said. Pianingkitan ko siya ng mata nang may maalala.

'Yung lalaki bang nagbuhat sa akin ang dagdala sa akin rito? I didn't have the chance to look at his face because my vision is blurred that time. Sino ba siya?

Pareho kaming napatingin no'ng doctor sa pintuan nang bigla nalang itong bumukas at pumasok ang iba pang limang doctor. Nagtaka ako. What is the meaning of this? Nakita ko pa ang paghinga nila ng maluwag nang makita ako. Ang dami yatang doctor? Sa akin ba sila naka-assign? Am I that important for them to take time on checking me despite to their busy schedule?

"How are you feeling, Miss?" Tanong no'ng nasa gitna. I look at him before answering.

"I'm fine." I said in a low tone and carefully massage my left shoulder. They're uniform suits them well. Mahirap sigurong maging doktor. The family of the patient doesn't have any choice but to trust them if their love one's needs to go under operation. But, first of all. Kailangan may tiwala ang mga doktor sa mga sarili nila. Kasi paano nila magagawang gamutin ang kanilang pasyente if they have that low confidence in their self? But, it also depends on the person naman. May iba kasing lumalaban dahil gusto pa nilang mabuhay and some of them ay oras na para lisanin ang mundong ibabaw.

Nakakatakot siguro ang maging doktor. Kung ako ang magiging ganyan? An early apology to my patients. Baka ako pa ang makapatay sa kanila.

"You can go home on the next day. But, before that, kailangan ka muna naming i-x-ray para malaman kung may fractures ka pa ba. We need to assure that you're fully fine." Sabi nung doktor na nasa tabi ko.

"What hospital is this?" I asked out of confusion.

"You're in Lim Hospital. Our boss ordered us to take care of you." Sagot no'ng doktor na nasa kaliwang dako at yumuko.

"Boss? Who's that boss?" I asked, again.

"Mr. Khenzo Lim. The owner of this hospital."

Namilog ang mga mata ko matapos 'yung sabihin nung doktor. Khenzo? As far as I know, siya ang ama ni Enzo. And why would he do that? For what purpose?

Walang ni-isang letra ang lumabas sa bibig ko dahil sa gulat. Does he need something to me? It's really confusing.

For Pete's sake, he is the head director of this hospital and also the owner. He's one of the best doctor not just in Philippines but in other country, too.

Nanatiling nakatingin sa akin ang mga doktor kaya marahan nalang akong tumango nang mabalik ako sa ulirat. I don't want to lose my sanity just to find answers to end all of my confusions. There's no use of finding answers anyway. Maybe, he's just doing his job. And that is to take care of his patients.

***

"How are they?" I asked Nurse Kim. Referring to the students who were badly injured.

"It's been two weeks since that incident happened. They are currently resting in the hospital, just like you. Masyado na kasing hectic ang clinic and their parents wants them to rest in a comfortable place. Okay naman na sila ngayon after a several tests." She answered.

Nakahinga ako ng maluwag dahil sa sinabi niya. I felt so relief after hearing that they are slowly recovering from that incident. I just hope that it will never happen again.

"Are you really fine? Does your head still hurts?" Nag-aalalang tanong niya. Umiling nalang ako bilang sagot. Actually, it hurts a bit pero hindi naman ganoon kalala. And I don't want her to worry at me.

"Do you want to go outside?" Aya niya na sinang-ayunan ko. Nabuburyo narin kasi ako dito sa loob ng kwarto.

Tinulungan niya akong makababa sa hospital bed at siya mismo ang nag-suot sa akin ng tsinelas. Napangiti nalang ako habang pinagmamasdan siya. Sobrang caring niya talaga. Ang sarap sigurong magkaroon ng ate na kagaya niya.

"May magandang garden sila dito. Gusto mong pumunta doon?" She asked. I nodded as an answer. Magandang ideya 'yon.

Kinuha niya ang welchair at pina-upo ako do'n. Inayos na rin ang dextrose na naka-kabit sa akin bago kami lumabas ng kwarto.

Tahimik lamang si Nurse Kim habang ako ay sabik na sabik nang makalanghap ng sariwang hangin. Pakiramdam ko kasi ay masyado na akong napollute do'n sa loob ng kwarto.

Nang makarating kami sa garden ay agad akong napangiti. I felt so contented and fresh. Mas lalo akong sumaya nang makita ang mga naggagandahang bulaklak sa paligid. May mga pasyente ring paglalakad habang pinagmamasdan ang garden. Hindi nila maitago ang ngiti sa kanilang labi. This place is just too beautiful, entertaining and...magical?

"This is my first time to see a shinning flowers." Namamangha na saad ko.

"Yeah, you know what? This garden is once the headline of the news. If Mr. Khenzo agreed about what the government said, this would probably visited by tourisms. Gusto niya kasi na dapat para sa mga pasyente lamang ang garden na ito kasi alam naman natin kung gaano ka-boring ang mag-stay dito sa hospital kaya siguro nilagyan niya ng ganito." Mahabang lintyana niya. Mabait sigurong tao si Mr. Khenzo. I wonder kung magkamukha ba sila ni Enzo.

"Gusto mo ng drinks? Bibili ako." Sabi ni Nurse Kim.

"Sige po." Nakangiti kong tugon sa kanya.

Ngumiti rin siya pabalik sa akin bago umalis. Binalik ko ulit ang tingin ko sa garden at may biglang naalala.

Hindi ko alam kung totoo ba 'yon o hindi. But, I saw myself standing alone in a dead garden. I even switched in different places 2 times. It's really weird to think about it. But, it looks so true. I even saw a man crying while holding a beautiful flower, and... I also saw my lifeless body.

Naramdaman ko ang pagtayo ng aking balahibo sa braso at batok. Napansin ko rin na nanlalamig ako kaya napayakap ako sa aking sarili. Nagpalinga-linga pa ako sa paligid upang tingnan kung nakabili na ba si Nurse Kim ng maiinom ngunit wala parin. I felt chills. Really chills.

Hindi ko alam kung ano ang nagtulak sa akin para bumaling sa kaliwang bahagi ng lugar. May nakita akong bata na kung tutuusin ay hanggang beywang ko lang.

Nakatingin siya sa akin ng mariin. She's looking at me intently with her intense blue eyes. Feeling ko matutunaw ako sa titig niya. I even look behind me to make sure that she's really looking at me. And I didn't saw anyone behind.

Bumilis bigla ang tibok ng puso ko dahil sa kakaibang nararamdaman. It's as if, that kid can manipulate me anytime. And to think that it was just a kid. Para akong timang dito na natatakot sa isa lamang bata.

Naka-suot siya ng isang hospital gown kagaya ng suot ko tapos nakaka-agaw pansin rin ang kanyang dilaw na buhok. Is she a foreigner?

"Zeilyn?" I stumble for a bit because of the voice that's calling me. Lumingon ako sa likuran ko at nakita si Nurse Kim na may dalang dalawang maiinom.

"I brought your favorite café laté." Nakangiting nilahad niya sa akin ang kape. Napangiti nalang rin tuloy ako. She knows how much I love coffee. Nakapag-pakalma kasi ito sa akin.

"You saw that kid?" Tanong niya tapos dinuro yung bata na nakatingin pa rin sa akin hanggang ngayon.

"Y-yeah..." Medyo kinakabahang tugon ko.

"She had been admitted in this hospital for 3 years. Sabi nila ay may nakikita raw siyang mga bagay na hindi nag-e-exist. Dumaan na rin siya sa iba't-ibang psychiatrist at lahat sila ay sinabing wala naman siyang sakit. Even the neurosurgeon said na wala naman siyang diperensya sa utak." Natahimik ako sa sinabi niya. So, that kid has been through a lot of strugglings, huh? Ang hirap siguro no'n lalo na't bata pa siya at may mga bagay pa siyang dapat malaman at matutunan.

Ilang oras rin kaming nanatili ni Nurse Kim sa garden. Nag-uusap ng mga bagay-bagay. Actually, I didn't felt bored at all. Nalaman kong may marami pala kaming similarities sa buhay. She even mentioned her dead sister. I felt sad as I saw pain in her eyes. Minsan tuloy napapaisip ako na sana naging magkapatid kami ni Nurse Kim. Kahit hindi naman talaga at kahit alam kong imposibleng mangyari iyon. Sana may magawa ako para maibsan ang matinding pangungulila at lungkot niya dala ng pagkawala ng kanyang kapatid. Alam ko kasi ang pakiramdam ng malungkot at nag-iisa.

"Balik na tayo sa kwarto? Baka dumating na do'n ang doktor at kailangan mo na ring uminom ng gamot." Ani niya na sinang-ayunan ko.

***

"We're running out of time! Hurry up!" Saad ng isang boses sa gitna ng magulong lugar. The place is filled with white and black smoke. And a total disaster. Ni hindi ko maaninag ng maayos ang daang tinatahak namin ng kasama ko.

"Fire! Fire!"

"We just tracked them! They're on the forest!"

"Around 1007 meters. Several Monstrous are on their way here!"

"They are attacking the main building!"

Napahinto ako sa pagtakbo at napahawak sa aking ulo dahil sa sari-saring sigaw na naririnig ko. I'm feeling too much pressure. Hindi ko na maiintindihan ang mga nangyayari sa aking paligid.

"Zeilyn?! C'mon! They are now after us!" Napitlag ako nang hatakin ako ng isang lalaki at nagsimulang tumakbo papalayo sa lugar na 'yon.

Halos madapa na ako sa bilis ng pagtakbo namin at madalas rin akong nakakaramdam ng hilo. But, he manage to slowdown everytime he saw me closing my eyes. Napansin niya yata.

"Are you okay?" He asked with worries in his voice. Huminto kami sa pagtakbo at humarap siya sa akin tapos hinawakan ang magkabilang balikat ko. "Sabihin mo... may masakit ba sa'yo?" Tanong niya ulit.

Umiling ako, "I'm fine," then I gave him a reassuring smile. Ngayon ay siya naman ang pumikit at huminga ng malalim.

"This place is already surrounded by smoke. We need to escape as soon as possible." Saad niya tapos luminga-linga sa paligid. Hinawakan niya ang palapulsuhan ko at akmang tatakbo ulit nang may humarang sa aming mga lalaking nakasuot ng itim na kapa at may green na mata.

"You can't go anywhere." Malamig na saad nung nasa gitna. "You need to come with us." He added. Referring to me.

"As if you can," matigas na saad no'ng lalaki na hawak parin ang palapulsuhan ko.

Napitlag ako nang may biglang sumabog sa pagitan namin ng lalaki na kasama ko. Nabitawan niya ang kanyang kamay na nakahawak sa akin. At dahil sa lakas ng impact, namalayan ko nalang ang sarili ko na bumagsak sa lupa.

Napahawak ako sa kanang braso ko dahil sa matinding pangingirot nito. Tsaka ko naalala na kaka-recover palang nito mula sa mga sugat na natamo ko no'ng isang araw.

Bigla nalang bumilis ang tibok ng puso ko nang may makitang isang itim na bolang umuusok ang papalapit sa direksyon ko. A dark fire ball.

Pero bago pa ito tuluyang makalapit sa akin ay bigla nalang umangat ang lupa na nasa paanan ko at nagform into sa square na sapat na para matakpan ako. Kaya imbes na sa akin tumama 'yung bolang apoy ay do'n nalang sa lupa na humarang.

Hinihingal akong tumayo at tiningnan ang buong paligid. Akala ko ay wala na ulit pang lalapit sa akin, ngunit nagkamali ako ng hinala. The moment I look behind me, I saw hundreds of daggers coming into my direction.

"Zeilyn!"

Napabalikwas ako ng bangon at hinahabol ang aking paghinga. Naramdaman ko rin ang mga butil ng pawis sa aking noo. Napahawak ako sa aking dibdib at pilit na pinapakalma ang aking sarili.

Napatingin ako kay Nurse Kim na kasalukuyang natutulog sa sofa. Nagpresinta kasi siyang dumito nalang muna dahil walang magbabantay sa akin dito.

Tumingala ako at pumikit. Panay ang hinga ko ng malalim.

Hindi sinasadyang nabaling ang tingin ko sa bintana. Hindi nakatakip ang kurtina kaya kitang-kita ko ang kadiliman sa labas. Wala rin akong nakita na kahit isang bituin sa langit. Napatingin ako sa orasan na nandito sa kwarto at napagtantong alas dose pa lamang ng hating gabi.

So, that was only a dream. A nightmare.

Wala sa sariling bumaba ako sa hospital bed at tinanggal ang dextrose na naka-kabit sa likod ng aking palad. I felt an urge feeling to go out, I don't know why.

Gugustuhin ko mang manatili dito at matulog nalang ay hindi ko magawa. Parang may sariling buhay ang katawan ko at nagkusa itong gumalaw. Namalayan ko nalang ang sarili kong naglalakad sa isang tahimik at walang katao-taong hallway.

Patuloy lamang ako sa paglalakad hanggang makarating ako sa garden. Labis na pagtataka ang makikita sa aking mukha nang makita 'yung batang malalim ang titig sa akin no'ng nagpunta kami ni Nurse Kim dito.

Nakatitig lamang siya sa mini fountain ng medyo nakatingala. Lumapit ako sa kanya at hinawakan ang isa niyang balikat kaya napatingin siya sa akin.

"Anong ginagawa mo dito sa labas ng ganitong oras?" Tanong ko at nagbend para magkapantay kami.

"I'm not sleepy." Ani niya.

"Why don't you drink milk?" I asked, again.

"Milk is not my style." Sagot niya. Feeling ko, hindi bata itong kinakausap ko kundi matanda. Her attitude doesn't suit her age, or gan'yan na talaga ang mga bata sa panahon ngayon?

Tumayo ako ng tuwid at pumunta sa likod niya tsaka hinawakan ang kanyang magkabilang balikat. Maya maya pa ay bigla nalang akong nakaramdam ng kilabot nang humampas sa akin ang isang napakalamig na hangin.

Alam kong normal lang 'yon dahil hating gabi na, pero hindi parin maalis sa akin ang kaba. Feeling ko kasi hindi lang kaming dalawa ng bata ng tao dito.

Creepy.

Humarap sa akin 'yung bata at binigyan ako ng isang ngiti. Ngiti na mas lalong nagpakakilabot sa akin.

Nakita kong binaling niya ang kanyang tingin sa aking likuran, "There's someone behind you, Unnie," saad niya na ikinadahilan ng pagtayo ng balahibo ko sa batok at braso.

Dahan-dahan akong lumingon sa likod. Nanginginig ang mga kamay at tuhod ko. Feeling ko ay mahihimatay na ako anytime dahil sa sobrang kaba.

And the time I saw no one behind, I immediately freak out. Lumingon ulit ako sa likod para tingnan 'yung bata ngunit laking gulat ko nalang nang wala na ito. I look around me and see no one.

Tsaka ko naalala yung sinabi ni Nurse Kim. "She had been admitted in this hospital for 3 years. Sabi nila ay may nakikita raw siyang mga bagay na hindi nag-e-exist. Dumaan na rin siya sa iba't-ibang psychiatrist at lahat sila ay sinabing wala naman siyang sakit. Even the neurosurgeon said na wala naman siyang diperensya sa utak."

Nanginginig akong napa-atras. Hindi ko alam kung namamalikmata lang ba ako or what pero nakita ko 'yung bata na lumulutang sa hangin ilang metro ang layo mula sa'kin.

Nakatingin ito sa akin gamit ang malungkot niyang mukha. "I...I don't want to do this. I-I'm sorry.... Ate Zeilyn...." Nagulat ako nang marinig ang pagtawag niya sa pangalan ko.

How did she know it?!

Pumikit siya ng mariin at parang pinipigilan ang kanyang sarili na magwala. Maya maya pa ay dumiliat siya ngunit iba na. Kung dati ay asul ang kanyang mata, ngayon ay berde na.

"I'll kill you!" She said in a hoarse voice. Nangilabot ako. Ibang-iba na siya. Ibang-iba na 'yung bata mula kanina. Para siyang nasapian ng demonyo.

Napasinghap ako nang may isang kutsilyo ang lumitaw sa dalawang kamay niya at buong pwersa na tinapon sa akin ang mga iyon. Nanlaki ang mga mata ko at hindi agad nakakilos.

Ang buong akala ko ay tatama sa akin 'yung kutsilyo. Pero imbes na sa akin ito tumungo, bigla nalang nag-iba ang direksyon nito.

Bigla nalang bumagsak yung bata at nawalan ng malay. Lalapit na sana ako sa kanya nang may lumabas sa katawan niya na isang itim na usok hanggang sa naging bulto ito ng tao. Nakasuot siya ng itim na kapa at may berdeng mata.

Siya. Katulad niya yung mga tao sa panaginip ko. H-how come?!

Nakatayo siya maplapit sa paanan ng bata at nakaharap sa akin. Hindi mawala-wala ang kabang nararamdaman ko.

"I'll kill you," nakakakilabot na saad niya.

Unti-unti siyang lumapit sa akin habang may hawak na espada. Sa sobrang kaba ko ay hindi magawang gumalaw ng mga paa ko para tumakbo papalayo. At ayoko ring iwang ang bata dito. Pigil rin ang hininga ko.

Huminto siya ng isang metro mula sa akin at tinapat sa leeg ko ang dulo ng espada na hawak niya. Ngayon ko lang naramdaman ang pakiramdam ng nasa bingit ng kamatayan. Nakakatakot pala.

Napapikit ako ng maramdaman ang pagdiin ng espada sa aking leeg. "Hindi ka na dapat nabuhay pa," saad niya.

"B-bakit?" Tanging salita na lumabas sa bibig ko. Ano ba ang naging atraso ko sa kan'ya at gusto niya akong patayin? May kasalanan ba ako sa kan'ya?

Akmang isasaksak na niya sa akin ang espada nang bigla nalang itong tumilapon papunta sa ibang direksyon. Napatingin ako sa bata at nagulat nalang ako nang makita siyang nakatingin ng masama sa lalaki.

Inis na nagmartsa patungo sa bata ang lalaki ngunit bago pa man siya makarating sa bata ay tinulak ko siya ng malakas at hinila ang bata papasok sa hospital

Nang lumiko kami sa isang kanto at napa-atras ako sa gulat nang bigla nalang sumulpot sa harapan namin 'yung lalaki.

P-pano siya nakarating diyan?!

Walang pag-alin langan niyang tinapon ang espada sa direksyon namin kaya agad kong itinago ang bata sa likuran ko at hinanda ang aking sarili.

Papalapit nang papalapit 'yung espada sa pero imbes na ako ang matamaan ay 'yung bata ang napuruhan. Bigla nalang siyang tamakbo papunta sa harapan ko at sinangga 'yung atakeng para sana sa akin.

Parang biglang gumuho ang mundo ko nang makita nakasaksak sa kanyang espada at ang paglabas ng dugo sa kanyang bibig.

Ako dapat 'yong masasaksak. Ako dapat ang nasa kalagayan ng bata ngayon. Why does it need to have a change of fate? Bakit 'yung bata pa at hindi ako?

With that, I felt a hand touches my arm that made me lost my consciousness.

***

itsmaidemblack