Chapter 07: Best Porshanist

Zeilyn.

I woke up and immediately notice the peach-color ceiling. Ilang minuto rin ang lumipas na ganoon lang ang pwesto ko bago binaling ang aking tingin sa side table para tingnan kung anong oras na.

It's still 5:15 am.

I lazily moaned and covered my face with the soft pillow. Sobrang aga pa. Plus, ang bigat pa ng katawan ko at halatang pagod. Dahil siguro ito sa ginawang matinding pagtakbo namin kahapon.

Ginawa kahapon?

Wala sa sariling napabangon ako nang mag-sink in sa akin ang mga nangyari. Napahawak ako sa aking ulo dahil sa biglaang pagkahilo. I took a deep breathe and exhale it heavily. Those things are kept flashing back inside of my head.

Not too long ago, I saw a man releasing a blazing fire ball and throw it to a girl. Exactly in front of me.

Starting that day, I never stop doubting about those creatures that I though it doesn't exist. Hindi ko naman kasi akalaing makakakita ako ng mga hindi kapani-paniwalang bagay.

Matapos kong magmuni-muni ay napagdesisyonan ko nang bumangon. Nangyari na ang dapat mangyari. Wala na akong magagawa. Siguro, 'yon talaga ang itinadhanang mangyari sa akin.

After that, I wear my school uniform and look my reflection in front of the mirror. It fits me well. But the skirt is too short for me. I think, it's five inches above the knee. Nahihiyang hinihila ko pababa ang dulo ng tela. Hindi ako sanay na ganito ka-ikli ang skirt na sinusuot ko.

Napabuntong hininga nalang tuloy ako at bagsak balikat na lumabas ng kwarto para maghanda ng almusal. Pagkatapos kumain ay lumabas na ako sa aking dorm.

Panay ang hinga ko ng malalim habang naglalakad. Natatandaan ko naman ang daan palabas ng girls dormitory. Ramdam ko ang panlalamig ng aking mga kamay habang papasok ako sa main building. Kinakabahan ako. Ano kaya ang magiging takbo ng buhay ko rito? Sana hindi gano'n kalala gaya ng iniisip ko.

I felt so outcast while surrounded by other students. I breathe in heavily to make my nervousness calm down. Nagpatuloy lamang ako sa paglalakad. Not too long, may biglang nakapansin sa akin kaya napayuko ako habang naglalakad.

"Transferee?"

"Bakit kaya suot niya ang uniform ng Best Porshanist? Is she one of them? How come?"

Mas lalo akong napayuko nang marinig ang mga bulungan nila. It felt so awkward and uncomfortable. At kahit hindi tingnan, alam kong nakatingin silang lahat sa akin ng mariin. Naramdaman ko pa ang paghawi ng nga estudyanteng nasa gitna at pumwesto sa gilid para makadaan ako ng matiwasay.

I'm that kind of person who used to be alone, ever since. The person who's more comfortable without anyone. I grew up in that way. Kaya nasanay na ako.

Sa 'di kalaunan ay bumilis ang aking paglalakad nang marinig ang bell. Nakita ko pa ang pagtakbo ng mga estudyante papasok sa kani-kanilang classroom kaya pati ako ay nataranta. Nasaan ba kasi 'yong classroom ko? Kanina pa ako palakad-lakad pero hindi ko makita ang section TC6, or somewhat... Best Porshanist.

"Hey."

I stopped walking when I heard a voice. Lumingon ako sa likuran at nakita ang isang babaeng sobrang lapad ng ngiti. Bumaba ang tingin ko a suot niyang uniform. Pareho kami.

"The transferee?" She asked, I nod. "Ano pa ang ginagawa mo dito?"

Napakamot ako sa aking batok at tumingin sa ibang direksyon. "I'm kinda... lost." Saad ko sa mababang tono. Narinig ko naman siyang tumawa ng mahina.

"Malapit lang dito ang classroom natin. Follow me," she said and started to walk away. Agad akong sumunod sa kan'ya.

She's beautiful, actually. She have a gray wavy hair. A gray eyes that makes her look like a foreigner. And a perfect body figure. Hindi naman siya mukhang adik dahil sa buhok niya. Bagay na bagay nga sa kan'ya, eh.

Bukod sa aming dalawa, wala na akong ibang nakitang estudyante. Tapos napakatahimik pa talaga ng paligid. Late na talaga ako. Ito pa naman ang unang araw ko dito sa school as a student tapos late. Hindi magandang pakinggan para sa isang transferee kagaya ko.

"We're here," sambit niya nang huminto sa paglalakad. Napahinto rin ako at nag-angat ng ulo.

Sa harapan namin ay isang kulay pilak na pinto. Kumikinang ito at parang inaakit kang pumasok. Tumingala ako ng konti at do'n ko nakita ang pangalan ng section namin na nakaukit sa gintong karatula na nakadikit sa ibabaw ng pinto.

Lumingon muna siya sa akin at ngumiti bago pinihit ang doorknob at naunang pumasok sa loob. Huminga ako ng malalim bago naisipang pumasok.

"Come here, transferee." Saad ng isang babae na sa tingin ko ay guro namin sa unang subject. Nakayuko akong lumapit sa kanya kaya hindi ko kita ang mukha niya.

"Introduce yourself to your new classmates." Saad ng guro ulit. Huminga muna ako ng malalim bago nag-angat ng tingin. Nagtaka ako sa aking nakita. Ang konti lang namin dito sa loob.

We're just 6 students here in total.

Maliban do'n sa babaeng kasama ko kanina na nakangiting pinagmamasdan ako, may apat na lalaki pa kaming kasama. Nakayuko 'yung isa habang 'yung dalawa ay nakangiting nakatingin sa akin. Hindi sinasadyang nabaling ang tingin ko sa isa pang lalaki na makaupo katabi ng glass window. Napakalalim ng titig niya sa akin. I saw something in his deep blue eyes.

Longing.

Nag-iwas ako ng tingin nang napansin ko ang pamilyar niyang mga mata. Para kasing nakita ko na 'yon kung saan, pero hindi ko lang maalala kung kailan.

Napatingin ako sa guro namin na siyang ikinalaki ng mga mata ko sa gulat. "Maam Trecia?" Mahinang utal ko. Mas lalong lumapad ang ngiti ni Ma'am nang banggitin ko ang kan'yang pangalan.

Binalik ko ulit ang tingin ko sa aking mga kaklase at tumikhim. "H-hi. I'm Zeilyn Monarch. Please take a good care of me."

"You can take your seat." Ma'am Trecia said. Sinunod ko ang sinabi niya at umupo sa bakanteng upuan. Napapagitnaan ako ng dalawang lalaki at isang metro ang layo sa akin no'ng babaeng kasama ko kanina na nasa harapan. Maayos rin ang pagkakadesign ng classroom. May nakasabit na malaking chandelier sa gitna at natatabunan ng red carpet ang sahig.

Parang nasa opisina lang kami. Every one of us have our own table with drawer and a leather chair. No wonder they called as 'Best Porshanist'. Kakaibang treatment ang binibigay sa kanila and they seem to be strong.

Hanggang ngayon ay nagtataka parin ako kung nabibilang ba talaga ako dito. Lalo na no'ng narinig ko ang mga bulungan ng mga estudyante kanina. Para kasing napaka-imposibleng mapabilang ako sa section na 'to.

"You belong here. Stop thinking too much."

Pansamantalang tumigil ang paghinga ko nang may narinig akong boses sa loob ng akin ulo. S-sinong nagsalita? Konsensya ko ba 'yon? Pero panlalaki ang boses, eh.

Marahan akong umiling at nakinig nalang kay Ma'am Trecia na kasalukuyang nagtuturo. Guni-guni ko lang siguro 'yon.

"Fast and active mental calculation can help you to identify easy to difficult cases. You'll able to arrange the damage puzzles and connect the cut evidences to make them a nice and knowledgeable storyline." She lectured. Nanatili akong nakinig hanggang sa mapadpad ang tingin ko sa lalaking nasa aking kanan. Nakasandal siya habang nakacrossed-arms at nakapikit. Tulog yata. Kahit medyo malayo siya sa akin, hindi ko maipagkakailang may itsura siya. Kung tutuusin, siya ang matuturing kong pinakagwapo sa section na 'to.

Sa harap naman niya ay 'yung lalaking nakayuko. Napakunot ang noo ko nang mapansin pamilyar din siya. Bakit ba halos lahat ng bagay dito ay pamilyar sa akin? I just came here.

Maliban do'n, kanina ko pa naramdaman ang kakaibang enerhiya mula no'ng pumasok ako sa silid na 'to. Ibang-iba ang aura kumpara no'ng una akong nakarating sa paaralang ito. Parang may gustong lumabas sa katawan ko. Subalit, kung susubukan ko itong palabasin ay wala namang nangyayari.

'Di bale na nga lang, nag i-imagine lang siguro ako. Parang imposible kasing mangyari 'yon, eh. Paano naman ako magkakaroon ng kapangyarihan, 'di ba?

"Zeilyn?" Someone approached. Inangat ko ang aking ulo at agad na nakita ang nag-iisa kong kaklase na babae. She was standing in front of me with a smile on her face.

"Yes?" I asked.

"Cafeteria tayo?" She suggested. Pansamantalang tumaas ang dalawang kilay ko sa pagtataka. Tapos na ba lahat ng klase?

"Wala 'yong professor natin sa next subject kaya mahaba ang vacant time natin." She explained. Tumango nalang ako at tumayo. Tsaka ko lang napansin na kami nalang palang dalawa dito.

"Where are the others?" Tanong ko.

"I dunno. Ma'am Trecia ended the class few minutes ago. You didn't notice because you're kinda... pre-occupied. Are you thinking of something?"

Imbes the sumagot ay nanatili akong nakatingin sa kan'ya. Narinig ko naman siyang tumawa ng mahina at walang pasabing kinaladkad ako palabas ng classroom.

Huminto siya sa paglalakad nang nasa kalagitnaan kami ng hallway. Nakita kong tiningnan niya ng masama ang mga estudyanteng malalim ang titig sa amin, lalo na sa akin.

"If you keep on looking like that---" hindi niya natapos ang kanyang sasabihin ng mabilis pa sa alas-kwatrong nilisan ng mga estudyante ang lugar.

Narinig ko ang pagbuntong hininga niya at nilingon ako. "Don't mind them, okay?" Aniya at hinila ulit ako hanggang makarating kami sa cafeteria.

Dumeretso kami sa counter at agad na umorder. Medyo mataas 'yung pila pero biglang nagsipagtabi ang mga estudyante nang makita kami, lalo na sa suot naming uniporme. Labis ang pagtataka ko pero parang wala lang dito sa babaeng kasama ko. Dire-diretso lang siya sa paglakakad na parang pag-aari niya ang daan habang hila parin ako.

"Same food, same drink, same table but make my order double." Sabi niya sa babaeng nagbabantay sa counter. Tumango lang ito at muli na naman niya akong hinila at pinaupo sa isang table kung saan nakaupo ang tatlo kong kaklaseng lalaki.

"Nasaan si Blood?" Tanong ng babaeng kasama ko sa kanila. Who's Blood? Tumingin sa akin 'yung babae at sinagot ang katanungan na nasa isip ko. "'Yung lalaking nasa kanan mo na nakaupo katabi ng bintana, his name is Blood." Napatango ako sa sinabi niya habang 'yung dalawang lalaki ay nagkabit balikat lang at nagpatuloy sa pagkain.

Blood as in...dugo? Unique.

Maya maya pa ay dumating na 'yong pagkain na inorder namin sa counter.

Strawberries, carbonara and a gwava juice?

"Okay, before we start eating, I just wanted to introduce ourselves first kaya kayong dalawa, tumigil muna kayo sa pagkain." Sabi niya sabay sita sa dalawa na akmang susubo.

"Hi. We've met again. I'm Xavier McGarry."

Sabi ko na nga ba. Kaya pala pamilyar siya. Siya 'yung lalaking nagpalabas ng bolang apoy no'ng papauwi na sana ako galing sa coffee shop. Grabeh, hindi man lang pumasok sa isip ko na magkikita kami rito.

"Ako naman si Gino Howard. Nice to meet you." Nakangiting saad naman no'ng isa.

"And I'm Jhea Haltea. Nice to meet you." Masayang pakilala no'ng babaeng kasama ko.

Nice names. Bagay na bagay sa kanila.

Nabaling namang ang tingin ko sa lalaking nasa harapan ko na kanina pa walang imik. Sa classroom ay nakayuko siya, ngayon naman ay naka-ub-ob sa mesa. He must be sleepy.

Nagkabit balikat nalang ako at akmang susubo nang biglang nag-angat ng ulo ang lalaki at nag-inat inat.

Nanlaki ang mga mata ko nang makita ang buong mukha niya

"Enzo?!" Gulat na sigaw ko sa kan'yang pangalan.

"Kamusta, Zeilyn?" Nakangiting bati niya na hindi man lang nagulat. Nandito rin siya. Ibig bang sabihin ay hindi rin siya isang ordinaryong tao? How come? Am I too dumb to notice? Classmate ko siya doon sa former school ko, pati na naman dito?

Hindi naman sa hindi ko siya gustong maging kaklase, pero parang sinadya kasi ng tadhana ang mga pangyayaring ito.

"Hindi ka ba nakatulog kagabi?" Nakakunot noong tanong ni Gino sa kan'ya.

Humikab muna ai Enzo bago sumagot, "nakatulog naman pero idlip lang. He never let me rest, darn it." Reklamo niya.

"Hindi ka pa ba nasanay? That guy had the rights in giving orders to everyone, even us. Kaya dapat lang na sundin mo ang lahat ng ini-utos niya." Sabat sa kan'ya ni Gino at nagpatuloy sa pagkain.

Sumandal si Enzo at pumikit tsaka bumuntong hininga. "I know, at wala akong karapatang magreklamo." Sabi niya. Sino bang tinutukoy nila ni Gino?

"Zeilyn? Why aren't you eating?" Tanong ni Jhea nang napansin na hindi ko parin nagagalaw ang pagkain ko.

I gave her an awkward look before answering, "uhm, I don't like gwava juice." Pag-aamin ko. Mas prefer ko pa ang orange juice kesa sa gwava. Hindi ko kasi gusto ang amoy at lasa.

"R-really?" Utal na saad ni Jhea. Muling nabaling ang tingin ko sa kan'ya. I don't know if I'm just imagining or what but I saw pain in her eyes.

"Kung ganoon, ano ang gusto mong inumin?" Tanong ni Gino.

"Orange juice." Saad ko. Akmang tatayo na siya nang magsalita si Xavier.

"Ako na ang kukuha." Saad niya at mabilis na naglakad papuntang counter.

"Kung ayaw mo, edi ako nalang ang iinom." Saad ni Jhea at walang pasabi na ininom 'yong gwava juice. Hindi makapaniwalang tiningnan ko siya.

"Ang sarap kaya!" Aniya at nagpatuloy sa pagkain.

Hindi nagtagal ay dumating na si Xavier na may dalang orange juice at nakangiting nilapag 'yon sa harapan ko. Pinasalamatan ko siya at nagsimula na ring kumain.

***

Mabilis na lumipas ang oras. Parang sa isang iglap lang ay hapon na. Dinismiss kami ng professor namin sa last subject at umalis na ng classroom.

Hindi ko nakitang pumasok 'yung lalaking katabi ko. I wonder kung anong pinagkaka-abalahan niya. Ni hindi man lang kasi siya hinanap ng mga guro namin.

Nagkabit balikat nalang ako at lumabas ng room dala ang aking bag. Mabilis akong naglakad palabas ng building. Hindi kasi ako komportable sa tingin ng mga estudyanteng nadadaanan ko. Para bang hinugusgahan nila ako?

Habang naglalakad pabalik sa aking dorm, may nadaanan akong isang abandonadong gusali na nasa tatlong tatlong palapag ang taas.

Out of curiosity, namalayan ko nalang ang sariling naglakad papasok sa building habang mahigpit na nakahawak sa handle ng sling bag ko.

Nang tuluyan akong makapasok, naramdaman ko ang lamig ng buong paligid. Wala akong masyadong makita dahil sa dilim pero may naaaninag pa rin naman ako kahit papaano.

"What are you doing here?" A baritone voice spoke.

Agad akong napalingon sa aking likuran kung saan nanggagaling 'yung boses.

Sa hindi malamang dahilan, biglang bumilis ang tibok ng puso ko. Sa kadiliman ng paligid, kita ko parin ang buong itsura niya. His blue tantalizing eyes are looking at me. Pero nang dahil sa ilang ay ako na ang umiwas.

Please, heart! Stop beating fast!

Naramdaman ko ang unti-unti niyang paglapit sa akin. Maliban sa ilang na nararamdaman ko ay natatakot rin ako sa bigat ng presensyang dala ng lalaking 'to.

What's happening to me?

Nang tuluyan siyang makalapit ay napayuko ako.

"Did I scare you?" He asked in a low voice.

Mabilis akong umiling at umatras. "Uhm, uwi na ako." Saad ko at mabilis na naglakad. Ngunit bago pa ako makalampas sa kanya ay hinawakan niya ang braso ko.

The touch send electricity to my whole body. Mas bumilis pa ang tibok ng puso ko at naramdaman ko rin ang paglalim ng hininga ko.

This man. He had this affect to me that I can't describe. Hindi ko maintindihan ngunit sa pagkakataong ito, nakaramdam ako ng kakaiba.

The feeling. The feeling is familiar to me. Parang nangyari na ito dati pero hindi ko alam kung kailan.

Nag-angat ako ng tingin at sinalubong ang mga mata niyang malalim ang titig sa akin.

"B-bakit?" Nauutal na tanong ko.

He blinked twice before letting go of my arm. Then he spoke, "nothing."

Napakurap ako sa inaakto niya at parang wala sa sariling lumabas ng gusali at bumalik na sa aking dorm.

Nang makapasok ako ay agad akong tumungo sa aking kwarto ang humiga sa kama. "What just happened?"

***

itsmaidemblack