บทที่ 1 เจ้าพ่อน้ำหอม

บทที่ 1 เจ้าพ่อน้ำหอม

JBD perfume group Co.,Ltd. หรือที่ผู้คนเรียกกันติดปากว่าน้ำหอมเจ้าพ่อ ที่เป็นแบบนั้นก็เพราะเจ้าของน้ำหอมแบรนด์ดังแบรนด์นี้ชื่อ เจ้าจอม จอมบดินทร์ กีรติเมธานนท์ อัลฟ่าที่มีฟีโรโมนกลิ่นเหล้ารัมที่ประสบความสำเร็จและได้รับการยอมรับเป็นอันดับต้น ๆ ในอุตสาหกรรมเครื่องสำอางที่เป็นน้ำหอมจึงถูกตั้งฉายาว่าเป็นเจ้าพ่อแห่งวงการนี้

เจบีดีกรุ๊ปเป็นแบรนด์น้ำหอมที่ได้รับความนิยมจากคนทุกเพศทุกวัยมาเกือบห้าปีเต็มตั้งแต่ก่อตั้งบริษัท หนึ่งในเหตุผลที่ทำให้เจ้าจอมสามารถตีตลาดได้ภายในเวลาอันรวดเร็วนี้เป็นเพราะการใช้สารสกัดหลักอย่างน้ำมันหอมระเหยที่เขาได้มาจากดอกไม้สดส่งตรงจากสวน

มันออกดอกเบ่งบานตามฤดูกาลของมัน แน่นอนว่าคุณภาพย่อมดีกว่าการใช้สารเร่งเพื่อให้พวกมันเติบโตผลิดอกเพื่อนำมาทำกำไร

น้ำหอมทุกยี่ห้อมีจุดเด่นที่ตรึงใจผู้บริโภคต่างกัน แต่ถ้าหากพูดถึงน้ำหอมของเจบีดีกรุ๊ป สิ่งแรกที่ผู้คนนึกถึงคือความเป็นธรรมชาติ ไร้สารสกัดที่เป็นอันตราย แต่นั่นไม่ได้หมายความมันไม่มีแอลกอฮอล์เป็นส่วนผสม

น้ำหอมที่ไม่มีแอลกอฮอล์จะเป็นน้ำหอมได้อย่างไรกัน

ในคราแรกที่เขาทุ่มเงินลงไปหลายสิบล้านเพื่อเปิดบริษัทและสร้างโรงงานผลิต เจ้าจอมเป็นคนเสาะหาวัตถุดิบและผู้ร่วมลงทุนเองทั้งหมด ซึ่งผู้ร่วมทุนรายใหญ่ที่อยู่กับเขามาตั้งแต่ต้นจนปัจจุบันไม่ใช่ใครที่ไหนไกล เป็น อเล็กซ์ เพื่อนอัลฟ่าเพียงคนเดียวของเขา

อเล็กซ์เป็นลูกครึ่งไทยอิตาลี พวกเขาเจอกันตอนบินไปเรียนต่อที่ลักเซมเบิร์ก ครอบครัวของอเล็กซ์มีสวนดอกไม้เมืองหนาวส่งออกอยู่แล้ว พอเขาบอกว่าต้องการทำธุรกิจน้ำหอม เจ้าตัวก็รีบเสนอตัวเองเป็นตัวเลือกแรกทันที ซึ่งเจ้าจอมเองก็ไม่ได้ขัดเพื่อนเพราะคิดไว้แต่แรกแล้วว่าจะชวนอเล็กซ์มาร่วมธุรกิจด้วยกัน

แต่เพราะสวนดอกไม้ของอเล็กซ์อยู่ที่อิตาลี การนำเข้าประเทศผ่านกรมศุลกากรของไทยนั้นจึงมีกระบวนการที่ยุ่งยากเสียหน่อย เจ้าจอมจึงต้องหาผู้ร่วมลงทุนอีกรายในไทยเพื่อนำดอกไม้ต่างชนิดมาทดลองสกัดเอาน้ำมันหอมระเหยมาทำน้ำหอมระหว่างรอดอกไม้จากสวนของอเล็กซ์เข้าไทย

จนกระทั่งไปพบกับสวนแห่งหนึ่งโดยบังเอิญในจังหวัดนครสวรรค์ วันนั้นเขาเพียงต้องการไปพักผ่อนหลังจากหมกตัวอยู่ในห้องแล็ปกับพวกนักทดลองอยู่เป็นเดือน ๆ

ภายในสวนมีดอกไม้ชนิดหนึ่งที่เขาไม่รู้จักและไม่เคยพบเจอที่ไหนมาก่อน สีส้มอมแดงของมันสะดุดตาเขามากทีเดียว กลีบใบเรียวเล็กกางออกเพื่อชูเกสรตรงกลางให้เด่นขึ้น กลิ่นหอมอ่อน ๆ ที่พัดโชยมาตามลมทำเขาอยากจะเด็ดมันไปเข้าห้องแล็ปให้หมดสวนเสียตั้งแต่ตอนนั้น แต่ดันเจอเจ้าของสวนเสียก่อนจึงต้องพับเก็บความโลภมากของตัวเองลงไป

เขาทำเป็นเดินชมสวนดอกไม้ตามปกติ แวะเวียนกลับมาหลายครั้งหลายคราภายในหนึ่งเดือนจนพูดคุยกับเจ้าของสวนและคนงานในนั้นได้อย่างเป็นกันเอง

สุนีย์คือเจ้าของสวน เป็นโอเมก้าแม่หม้ายแต่กลับคุยถูกคอกับอัลฟ่าที่เดินทางมาจากเมืองหลวงคนนี้ หลายครั้งที่สวมเสื้อสูทเต็มยศมาเดินตากแดดตากลมอยู่ที่นี่ แต่บางครั้งก็สวมเพียงเสื้อเชิ้ตธรรมดา ๆ แต่เธอก็พอจะเดาได้ว่าอีกฝ่ายไม่ได้มาที่สวนของเขาเพื่อพักผ่อนเพียงอย่างเดียว

จอมบดินทร์บอกเธอว่ากำลังหาผู้ร่วมลงทุนในธุรกิจน้ำหอมของตน เลยอยากได้สวนดอกไม้สักสวนในไทยมาเป็นหุ้นส่วนอีกรายนอกจากเพื่อนที่อิตาลี คำพูดนั้นเพียงพอให้เธอคาดเดาความต้องการของอีกฝ่ายได้

อัลฟ่ากลิ่นเหล้ารัมขับรถไปกลับระหว่างเมืองหลวงและสวนดอกไม้แห่งนี้มานานร่วมปี แต่ไม่เคยเอ่ยปากจริงจังว่าต้องการให้สุนีย์มาเป็นผู้ร่วมลงทุนอีกราย อย่างมากก็แค่พูดอ้อม ๆ ให้อีกฝ่ายพออมยิ้มขบขันเพื่อสร้างบรรยากาศความเป็นกันเอง

คนเป็นประธานบริษัท คำพูดคำจาแน่นอนว่าต้องคิดมาแล้วอย่างถี่ถ้วนว่ามันจะส่งผลดีมากกว่าผลเสีย

ในความจริงแล้วดอกไม้ในสวนนั้นหมดความสนใจจากเจ้าจอมไปหลายเดือนแล้ว เพราะมีสิ่งหนึ่งที่เขาให้ความสนใจมากกว่าเมื่อมาพักผ่อนอยู่ที่สวนแห่งนี้

สุนีย์มีลูกชายโอเมก้าที่กำลังจะจบจากมหาวิทยาลัยปีสุดท้าย

ใบหน้าจิ้มลิ้ม ตานิดจมูกหน่อย น้ำเสียงหวานฟังรื่นหู อีกทั้งยังร่าเริงชอบวิ่งในสวนของผู้เป็นแม่จนล้มขมำแต่กลับยกยิ้มชอบใจแม้ตัวจะเปื้อนดินหรือมีบาดแผลเพราะก้อนหินก็ตาม

สิ่งนั้นแหละที่ดึงความสนใจของเจ้าจอมไปจากดอกไม้

โอเมก้าตัวน้อยทำให้หัวใจของอัลฟ่าหนุ่มที่อายุเข้าใกล้เลขสามในอีกไม่ถึงปีกระชุ่มกระชวยหลังจากมันไร้ชีวิตชีวามาตั้งแต่เข้าเริ่มก่อตั้งบริษัท

“คุณจอมมาอีกแล้ว ไม่เบื่อหรือไงครับ” โอเมก้าตัวน้อยเอียงคอถามคนร่างหนาข้างกายเสียงใสในขณะที่กำลังพาอีกฝ่ายเดินชมแปลงดอกไม้แปลงใหม่ของแม่

ดอกเปลวสุริยัน จุดเด่นอยู่ที่สีดอกที่เป็นสีส้มอมแดง มองมาจากที่ไกล ๆ ก็รู้ว่าเจ้าดอกไม้ดอกนี้มีชื่อเรียกว่าอะไร

“มีเธออยู่ พี่จะเบื่อได้ยังไง” เจ้าจอมตอบกลับเสียงเรียบ ใบหน้าคมเชิดมองไปด้านหน้าพลางเอามือไพล่หลังอย่างผู้ดีถือตัว แต่หางตายังแอบเหล่มองโอเมก้าข้างกายจึงได้เห็นว่าอีกฝ่ายก้มหน้างุดเพื่อซ่อนพวงแก้มสีลูกตำลึงสุดเอาไว้

เด็กน้อยมันน่ารักน่าเอ็นดูอย่างนี้เองสินะ

เป็นเวลาหนึ่งปีเศษที่เจ้าจอมใช้สวนแห่งนี้เป็นบ้านหลังที่สองรองจากห้องทำงานในบริษัทของตน และเขาคิดว่ามันมากพอที่จะเอ่ยขออะไรสักอย่างสองอย่างกับสุนีย์ที่เป็นเจ้าของสวนดอกไม้และแม่ของโอเมก้าน้อย

สิ่งแรกคือขอให้โอเมก้าแม่หม้ายคนนี้มาเป็นผู้ค้ารายใหญ่ให้เขาเพื่อนำส่งดอกไม้กลิ่นหอมพวกนี้มาสกัดเป็นน้ำหอมตามกระบวนการผลิต ในคราแรกสุนีย์แบ่งรับแบ่งสู้เพราะเม็ดเงินที่อัลฟ่ากลิ่นเหล้ารัมเสนอไปนั้นก็มากทีเดียว แต่เพราะตนส่งดอกไม้ให้แม่ค้าคนกลางในตลาดไปขายต่ออีกทอดหนึ่งมานานหลายปีตั้งแต่สามีเธอยังอยู่ จึงคิดไม่ตกกลัวว่าจะมีปัญหาตามมาภายหลัง

จอมบดินทร์รู้ดีว่าอีกฝ่ายค่อนข้างหนักใจจึงยื่นข้อเสนอไปใหม่ว่าเมื่อถึงกำหนดที่ต้องส่งดอกไม้พวกนี้ก็ให้ส่งให้เขาเพียงครึ่งหนึ่งของจำนวนดอกไม้ทั้งหมดเพื่อจะได้ไม่เกิดปัญหากับผู้ค้ารายย่อยในตลาด เจบีดีกรุ๊ปจะได้ไม่ถูกมองว่าเอารัดเอาเปรียบคนตัวเล็กกว่าด้วย

สุนีย์ยินยอมกับข้อเสนอนี้ แต่กลับต้องคิดหนักกับอีกหนึ่งข้อเสนอของประธานบริษัทแบรนด์น้ำหอมชื่อดังที่ยื่นให้ในภายหลัง หลังจากเซ็นสัญญาค้าขายกันไปแล้วเมื่อสองเดือนก่อน

โอเมก้าตัวน้อย ลูกชายของเธอต้องตาต้องใจเจ้าจอมตั้งแต่ตอนไหนก็ไม่รู้ อีกฝ่ายจึงเสนอให้มีการหมั้นหมายเพื่อผูกรวมธุรกิจโดยไม่ได้เอ่ยบังคับแต่อย่างใดว่าต้องตอบตกลงเพียงเท่านั้น

สุนีย์ไม่รู้อะไรมากเพราะเธอค้าขายแค่กับคนตัวเล็ก ๆ เธอคิดว่าคงเป็นเรื่องปกติที่นักธุรกิจขนาดใหญ่ทำกันเพราะข่าวที่ออกอยู่ทุกวันก็มักจะนำเสนอว่าทำไปเพื่อธุรกิจทั้งนั้น

แต่ก็ไม่ใช่ว่าเธอจะตัดสินใจได้เองโดยไม่ถามบุคคลที่ถูกพาดพิงถึง ลูกชายโอเมก้าของเธอโตพอที่จะตัดสินใจเองได้แล้ว แม้ว่าเธอจะมีศักดิ์เป็นแม่แต่เธอก็จะไม่บังคับหรือชี้ทางเพราะกลัวว่าจะทำให้ลูกอึดอัดหรือลำบากใจจึงขอเวลาจากเจ้าจอมโดยไม่กำหนดว่าจะนานแค่ไหน

อัลฟ่ากลิ่นเหล้ารัมไม่ติดใจอะไร เขาไม่ได้คิดว่าสุนีย์จะตอบตกลงตั้งแต่แรกอยู่แล้วเพราะอีกฝ่ายก็ดูไม่ใช่คนเห็นแก่เงิน แต่ก็คาดหวังอยู่ลึก ๆ ว่าทั้งโอเมก้าตัวน้อยและผู้เป็นแม่จะตอบตกลงข้อเสนอของเขา

คาดหวังอยู่มากทีเดียว

“คุณจอม...อยากให้ภีมหมั้นด้วยหรือครับ” โอเมก้าตัวน้อยเอ่ยถามมาแบบนั้น ทั้งน้ำเสียง แววตามองต่ำและท่าทางเดี๋ยวกำเดี๋ยวแบมือที่แสดงออกมาบ่งบอกว่าเจ้าตัวคงกังวลกับสิ่งที่ถามออกมาไม่มากก็น้อย

“พี่แล้วแต่เธอ...ภีม ถ้าเธอไม่ต้องการก็ไม่ต้องตอบตกลงพี่ พี่ไม่ได้จะบังคับเธอ” จอมบดินทร์บอกคนอายุน้อยกว่าไปแบบนั้น เห็นว่าอีกฝ่ายทำเพียงพยักหน้ารับรู้แล้วละความสนใจไปจากเขาก็ไม่ได้เอ่ยอะไรต่ออีก

เป็นเวลากว่าสามเดือนที่สองแม่ลูกโอเมก้าไม่ได้ให้คำตอบแก่เขา แต่เจ้าจอมก็ไม่ได้เซ้าซี้หรือเร่งเร้าอะไร ไม่ถามถึงเรื่องนี้ด้วยซ้ำว่าทั้งคู่ได้พูดคุยกันแล้วหรือไม่

เขายังคงขับรถไปกลับเป็นระยะทางสองร้อยกิโลเมตรเกือบทุกวัน ยอมรับว่ามันก็เหนื่อยและทำให้ร่างกายล้าอยู่มากแต่ความต้องการส่วนลึกมันมีมากกว่า มันกู่ร้องอยู่ทุกวินาทีว่าอยากเจอหน้าเจ้าโอเมก้าตัวน้อย

แค่ได้เจอก็หายเหนื่อยเป็นปลิดทิ้ง

สุนีย์เองก็ยังต้อนรับเจ้าจอมเป็นอย่างดีเวลาอีกฝ่ายมาเยี่ยมที่สวน หากจะเป็นพูดให้ถูกคงต้องบอกว่ามาหาลูกชายเธอมากกว่า

ทุกครั้งที่มาถึง เมื่อจอดรถแล้วแวะทักทายเธอกับลูกน้องเสร็จสรรพ เพียงไม่กี่นาทีอัลฟ่ากลิ่นเหล้ารัมก็นั่งไม่ติดเก้าอี้ เอ่ยถามคนงานทุกคนที่เดินผ่านว่าเห็นเจ้าโอเมก้าตัวน้อยหรือไม่ เมื่อได้รับคำตอบว่าลูกชายเธอยังไม่กลับจากไปทำงานพาร์ทไทม์ก็นั่งทำหน้าบอกบุญไม่รับอยู่แบบนั้น

เหอะ...เป็นเอามากนะพ่อคุณ

"การเป็นเจ้าของบริษัทมันว่างได้ขนาดนี้หรือคุณบดินทร์" โอเมก้าแม่หม้ายถามร่างหนาที่เป็นอัลฟ่าในขณะที่ตนหย่อนกายลงนั่งที่ว่างใกล้ ๆ

ถามไปอย่างนั้นเอง เพราะความจริงแล้วเธอรู้คำตอบดีว่ามันยุ่งยากหัวหมุนขนาดไหน แต่เจ้าจอมก็ยังทำเป็นว่ามันไม่มีอะไรให้ห่วงมากมายจึงมานั่งจุมปุกรอลูกชายเธอกลับบ้านอยู่บนแคร่ไม้ไผ่หน้าปากทางเข้าสวนแบบนี้

"ผมทำให้มันว่างมันก็ว่าง" อัลฟ่ากลิ่นเหล้ารัมตอบกลับคนที่อายุมากกว่าตนเกือบยี่สิบปีด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย ใบหน้าคมยังมองตรงไปยังทางเข้าสวนไม่สบกับผู้ที่ตนกำลังพูดด้วย แต่เมื่อรู้ตัวว่ากำลังวางมาดท่านประธานหนุ่มกับคนที่ไม่ได้อยู่ใต้ตนก็ปรับเปลี่ยนเสียใหม่

อัลฟ่าหนุ่มส่งยิ้มบางแก้เก้อไปทีแล้วหันกลับมามองทางคอนกรีตตรงหน้าอีกครั้ง

ค่ำมืดแล้วทำไมยังไม่กลับอีก

จอมบดินทร์ขมวดคิ้วมุ่นพลางก้มมองนาฬิกาบนข้อมือไปด้วย ก้ม ๆ เงย ๆ อยู่แบบนั้นจนสุนีย์ได้แค่ส่ายศีรษะแล้วถอนลมหายใจอย่างอ่อนใจ

ตอนนี้เพิ่งจะห้าโมงเย็น ลูกชายเธอคงกำลังวิ่งมารอรถสาธารณะเพื่อโดยสารกลับบ้าน กว่าจะถึงก็คงอีกเกือบหนึ่งชั่วโมงเห็นจะได้

"งั้นฉันไปทำกับข้าวก่อน กว่าจะเสร็จเจ้าภีมมันคงมาถึงพอดี"

"นานขนาดนั้นเลยหรือ"

"คุณเคยเห็นมันกลับมาเวลานี้หรือเปล่าล่ะ"

จอมบดินทร์เงียบ

ก็...ถูก

เจ้าโอเมก้าน้อยกลับมืดค่ำเช่นนี้เสมอ ด้วยระยะทางและการจราจรในตัวเมืองที่ค่อนข้างติดขัดเล็กน้อยในช่วงเวลานี้

หรือเขาควรจะเสนอตัวไปรับไปส่งภีมดี

อย่างน้อย ๆ เขาก็มีรถส่วนตัวแล้วยังชินกับเส้นทางชนบทแถวนี้ เจ้าโอเมก้าน้อยจะได้ไม่ต้องไปยืนเบียดเสียดกับผู้คนมากหน้าหลายตาที่ไม่รู้ภูมิหลังว่ามีนิสัยใจคออย่างไรและกำลังคิดอะไรอยู่ตอนเห็นใบหน้าหวานจิ้มลิ้มนั่น

แค่คิดหัวคิ้วก็ชนกันวุ่นแล้ว

อัลฟ่ากลิ่นเหล้ารัมนั่งไม่ติด คิดย้ำซ้ำไปซ้ำมาว่าตนมีสิทธิ์ในตัวของโอเมก้ามากน้อยเพียงใด หากว่ากันตามตรงตอนนี้เขามีสถานะเป็นคนแปลกหน้าคนหนึ่งสำหรับเจ้าตัว ถ้าประเจิดประเจ้อไปจำกัดสิทธิ์ของภีมขนาดนั้นจะถูกมองว่าเป็นตาแก่หวังเคลมเด็กหรือเปล่า

แต่เท่าที่รู้จักกันมาร่วมปีภีมไม่ใช่คนคิดเล็กคิดน้อยแบบนั้น

หรือเขาควรลองดูสักตั้ง

เจ้าจอมไม่รีรอ รีบจ้ำอ้าวไปบอกความต้องการของตนกับสุนีย์ทันที เขาจะทำมันโดยไม่บอกอีกฝ่ายก็ย่อมได้ แต่เพราะเขาให้ความเคารพเธอที่อายุมากกว่าและเป็นแม่ของภีมจึงต้องบอกกล่าวตามมารยาท

เอาจริง ๆ เขาบึ่งรถออกไปตอนนี้เลยก็ได้นะ

“จะทำอะไรก็ทำเถอะคุณ แต่ถามเจ้าตัวเขาก่อนก็แล้วกัน”

แม่ยายไฟเขียวแล้วจะต้องรออะไรอีก

#โอเมก้าของเจ้าพ่อน้ำหอม

แกไปเป็นลูกเขยเขาตอนไหนหรอ

ถึงได้เรียกเขาว่าแม่ยายอะ

มั่นหน้ามั่นโหนกจุงงงง

คอมเม้นพูดคุยกันได้น้าาา

TW : chomchan_writer