บทที่ 6 จอมบดินทร์กล่อมลูก

บทที่ 6 จอมบดินทร์กล่อมลูก

เจบีดีกรุ๊ปเป็นบริษัทผลิตเครื่องสำอางจำพวกน้ำหอมที่มีสาขาย่อยกระจายอยู่ทุกภูมิภาค รวมแล้วก็ประมาณแปดสาขา จอมบดินทร์ขยายธุรกิจได้ในระยะเวลาอันรวดเร็วนั้นส่วนหนึ่งก็เพราะเขาพึ่งพาทุนทรัพย์ของบุพการี

แม้จะมีเงินฝากในธนาคารหลายบาทและเขาคิดว่ามันเพียงพอแต่ทั้งพ่อและแม่ก็ยังดื้อรั้นที่จะช่วยเขาจึงเหนื่อยห้ามปราม

แต่สาขาย่อยที่กระจายออกไปเป็นการลงทุนของเขาทั้งสิ้น เหตุผลหลักที่เร่งขยับขยายกิจการก็เพราะต้องการกอบโกยในช่วงขาขึ้น วงการธุรกิจมันมีขึ้นมีลงเสมอและผลลัพธ์มักมาโดยไม่บอกกล่าว เพราะฉะนั้นเขาจึงต้องรีบสร้างฐานตัวเองให้มั่นคงมากที่สุด

แปดสาขาที่ว่าเป็นเพียงโกดังเก็บผลิตภัณฑ์เพื่อกระจายตัวน้ำหอมออกสู่ตลาดได้ง่ายและไวขึ้นก็เท่านั้น

สำนักงานใหญ่และโรงผลิตยังตั้งอยู่ในเมืองหลวง หากนับรวมเวลาปีนี้ก็เป็นปีที่ห้าที่เจบีดีกรุ๊ปก่อตั้งขึ้น ดูเป็นระยะเวลาเพียงสั้น ๆ ที่ทำให้จอมบดินทร์ประสบความสำเร็จ

แต่ในความคิดของเจ้าตัวไม่ได้เป็นแบบนั้น

มันออกจะช้าไปเสียหน่อย ส่วนหนึ่งเพราะเขาริเริ่มมันช้า อีกส่วนคือเขากดดันตัวเองมาตั้งแต่แรกและยิ่งทวีคูณมากขึ้นไปอีกเมื่อมีแก้วตาดวงใจเกิดมา

จากที่คิดเพียงว่าจะสร้างรากฐานให้ตัวเองจนมั่นคงแล้วก็ต้องคิดใหม่ เขามีทั้งลูกและภรรยาที่ต้องดูแลเลี้ยงดู เพราะแบบนั้นแล้วจะทำส่ง ๆ ไปพอให้มันเสร็จสิ้นคงไม่ได้

นั่นเป็นเหตุผลหลักที่ทำให้อัลฟ่ากลิ่นเหล้ารัมกลับบ้านดึกเกือบทุกวัน

วันนี้ก็เช่นกัน

ภีมพัฒน์อุ้มกระเตงลูกน้อยเข้าเอว โยกตัวไปมาพลางส่งยิ้มหวานหยอกล้อลูกชาย ดวงตาคู่สวยฝืนเปิดขึ้นทั้ง ๆ ที่มันจะปิดอยู่รอมร่อ

นาฬิกาบนหัวเตียงบอกเวลาว่าอีกสิบนาทีจะเข้าวันใหม่แต่กลับยังไม่เห็นวี่แววของอัลฟ่าสามีแม้แต่เงา

โอเมก้ากลิ่นดอกคาโมมายล์เหม่อมองประตูอยู่นานนับนาทีก็ไม่มีการเคลื่อนไหวเกิดขึ้น จนได้ยินเสียงร้องอ้อแอ้เรียกหาก็หันกลับมาเล่นกับลูกชายในอ้อมแขนดังเดิม

น้องพีชกินนมแล้วหลับไปช่วงก่อนสองทุ่ม วันนี้อากาศด้านนอกเย็นลงกว่าหลายวันก่อนเจ้าตัวน้อยจึงหลับยาวกว่าปกติ เพราะส่วนมากจะเป็นสองชั่วโมงตื่นครั้งหนึ่ง ไม่มีเลยสักวันที่จะได้นอนเต็มอิ่มแต่เขาเต็มใจทำหน้าที่แม่

ไม่รู้ว่าทำมันได้ดีแล้วหรือยัง แต่เขาเต็มที่กับลูกทุกอย่าง

เด็กชายตัวน้อยในอ้อมกอดอ้าปากหัวเราะเอิ้กอ้ากจนตาปิดเมื่อถูกคนเป็นแม่หยอกล้อพุงน้อย ๆ ไม่หยุด นิ้วเล็กป้อมปัดป่ายอากาศ ภีมพัฒน์นึกเอ็นดูลูกชายจึงกดริมฝีปากหอมหวงแก้มนุ่มนิ่มไปทั้งสองข้างอย่างอดใจไม่อยู่

หมั่นเขี้ยวจริงเชียว

หยอกล้อกันอยู่นาน ลูกชายตัวน้อยก็เริ่มแสดงท่าทางบอกความต้องการ มือน้อยภายใต้ถุงมือเด็กพยายามปัดเสื้อผ้าของผู้เป็นแม่ ริมฝีปากเม้มเข้าหากันแล้วอ้าออกเป็นจังหวะ ภีมพัฒน์รู้ได้ทันทีว่าลูกน้อยต้องการอะไร

เล่นจนเหนื่อยแล้วก็หิว

“น้องพีชหิวแล้วหรือลูก กินเก่งจริงเชียว”

โอเมก้าแม่ลูกอ่อนส่ายศีรษะน้อย ๆ อย่างเอ็นดูลูกชาย ก่อนจะเลิกเสื้อยืดที่ใส่อยู่ขึ้นจนเห็นหน้าอกสวย มันชูชันเล็กน้อยเพราะปะทะเข้ากับความเย็นของเครื่องปรับอากาศ

เมื่อได้กลิ่นน้ำนมของแม่ เด็กชายตัวน้อยก็รีบซุกใบหน้าฝังลงไปทันที ริมฝีปากดูดเต้านมจนแก้มพองอวบน่ารักน่าเอ็นดู

ในตอนแรกภีมพัฒน์เป็นกังวลเรื่องนี้มากเพราะตนมีแผ่นอกที่แบนราบต่างจากโอเมก้าทั่วไปที่หน้าอกจะนูนขึ้นมาเล็กน้อยเพื่อกักเก็บน้ำนมในตอนที่เป็นคุณแม่เช่นเขาตอนนี้

โอเมก้าน้อยเกรงว่าจะไม่มีน้ำนมพอให้ลูกดื่มจนถึงวัยที่ต้องหย่านม แต่คงเป็นเพราะฮอร์โมนหรืออะไรบางอย่างในร่างกายที่กระตุ้นให้ผลิตน้ำนมอยู่ตลอดแม้เขาจะมีแผ่นอกแบน ๆ ไว้กักเก็บ บางทีที่รู้สึกปวดหรือคัดเต้าก็ต้องปั๊มใส่ถุงเก็บใส่ตู้เย็นไว้

น้องพีชน่ะกินเก่งที่หนึ่งเลย ถ้าเขาปล่อยให้น้ำนมพวกนั้นไหลทิ้งไปเฉย ๆ คงไม่พอให้ลูกชายตัวน้อยดื่มเป็นแน่

ภีมพัฒน์ขยับกายเอนหลังพิงหัวเตียง เขาเริ่มรู้สึกปวดหลังขึ้นมาหน่อย ๆ แล้ว คงเป็นเพราะต้องอุ้มกระเตงลูกชายไว้ทั้งวันอีกทั้งยังก้ม ๆ เงย ๆ ทำหน้าที่แม่ศรีเรือน

อัลฟ่าสามีเคยเสนอว่าให้จ้างแม่บ้านมาทำความสะอาด เขามีหน้าที่แค่เลี้ยงดูลูกก็พอ แต่ภีมพัฒน์ไม่ค่อยชอบใจเท่าไหร่ถ้าในพื้นที่ส่วนตัวของเขากับสามีจะมีกลิ่นของคนอื่นปะปนอยู่ด้วยจึงปฎิเสธไปเสียหนักแน่น

แค่คิดก็หงุดหงิดในใจ

ลูกชายตัวน้อยยังดูดเต้าเขาไม่ปล่อย ดูท่าแล้วคงไม่รู้สึกอิ่มง่าย ๆ โอเมก้าน้อยจึงถือโอกาสนี้พักสายตาสักหน่อย ทำงานเลี้ยงลูกมาทั้งวันจึงเริ่มรู้สึกล้าตามตัวบ้างแล้ว

ดวงตาคู่สวยปิดลง อ้อมแขนกระชับอุ้มลูกน้อยเข้าอกไว้แน่น ประคองไว้อย่างดีไม่ให้ตก หมอนอิงใบใหญ่ถูกนำมารองไว้ใต้ร่างน้อยของลูกชาย

ภีมพัฒน์แค่ต้องการพักเพียงครู่เดียวเท่านั้น

ร่างหนาของอัลฟ่าสาวเท้าเข้าใกล้เตียงนอนระหว่างเขาและภรรยา เห็นภีมพัฒน์อุ้มลูกนอนอยู่ในอกแต่ตัวเองกลับหลับพริ้มจนคอตกก็ได้แต่ยิ้มขำ

น้องพีชเองก็ไม่ผละออกจากเต้านมของคนเป็นแม่แม้ตนจะหลับไปแล้วเช่นกัน

แม่ลูกนี่เหมือนกันจริง ๆ

จอมบดินทร์วางเสื้อสูทพาดบนเก้าอี้ใกล้ ๆ รั้งเนกไทลงและปลดกระดุมเสื้อคลายความอึดอัดก่อนจะทรุดกายนั่งข้างภรรยาโอเมก้า

กลิ่นหอมของดอกคาโมมายล์ลอยอบอวลอยู่ในห้องทำให้เขาผ่อนคลายมากทีเดียว อดไม่ได้ที่จะฝังจมูกลงบนพวงแก้มใส กดย้ำไปเสียหลายรอบอีกฝ่ายก็ยังนิ่งเฉย

คงเหนื่อยไม่ใช่น้อย

เจ้าจอมอ้าแขนออกรับเอาลูกน้อยมาอุ้มไว้เอง ฝ่ามือหนาตบก้นดังปุ ๆ เจ้าตัวน้อยจะได้ไม่ตื่นมาร้องงอแงรบกวนคนเป็นแม่เพราะถูกจับเปลี่ยนท่าทาง

เขาพาน้องพีชมานอนลงบนเปลประจำตัวดี ๆ จัดการห่มผ้าและวางหมอนข้างกั้นรอบทิศทางอีกที ไม่ลืมก้มลงหอมหน้าผากน้อย ๆ พลางกระซิบบอกฝันดีแผ่วเบา

อัลฟ่ากลิ่นเหล้ารัมหันกลับไปมองภรรยาตัวน้อยที่กำลังอยู่ในนิทราบนเตียง เขาเดินเข่าไปนั่งข้าง ๆ คนตัวเล็กแล้วทำแบบเดียวกับที่ทำกับลูกชาย

ท่อนแขนหนาช้อนร่างบอบบางของภีมพัฒน์มาไว้ในอ้อมแขน กระถดกายถอยหลังเล็กน้อยแล้ววางโอเมก้าลงนอนบนเตียงดี ๆ ฝ่ามือหนาเกลี่ยปอยผมน้อย ๆ

ตีสองแล้ว เขาควรจะรีบไปจัดการตัวเองแล้วมานอนกอดภรรยา ตอนเช้ายังต้องเข้าประชุมอีกยาวเพราะฝ่ายการตลาดนำเสนอโปรเจคใหม่ ซึ่งเขาคิดว่ามันมีความเป็นไปได้แต่หากมองภาพรวมแล้วยังมีจุดบกพร่อง

เขาจะเร่งอุดมัน จะได้ไม่ต้องกลับบ้านดึกดื่นแบบนี้

เขารู้ว่าภรรยาตัวน้อยนั่งรอเขากลับบ้านจนหลับคอพับไปแบบนั้น

จอมบดินทร์ดันกายลุกขึ้น แต่ไม่ทันไรก็ถูกรั้งร่างให้ล้มลงบนเตียง เพราะไม่ได้ตั้งตัวเขาจึงทิ้งกายลงไปทั้งร่าง ดีที่เกร็งศีรษะไว้ได้ไม่อย่างนั้นคงเจ็บระบม

อัลฟ่าหันมองคนข้างกายที่น่าจะเป็นสาเหตุให้คนตัวโตร่างหนาแบบเขาล้มไปทั้งร่างได้ ก็เห็นแต่ร่างของโอเมก้าน้อยที่นอนหลับตาพริ้ม มองดูแล้วก็ไม่มีทีท่าว่าจะตื่นขึ้นมา

แต่ข้อมือบางกลับกำเสื้อเชิ้ตของเขาไว้แน่น

ละเมออย่างนั้นหรือ

เจ้าจอมหัวเราะหึในลำคอ นึกเอ็นดูภรรยาเหลือเกิน

วันนี้เขาออกจากบ้านตั้งแต่น้องพีชยังไม่ตื่น มื้อเช้าก็ไม่ได้ทานร่วมกับภีมพัฒน์อย่างเช่นทุกวัน อีกทั้งยังกลับดึกกว่าปกติ

สัญชาตญาณของโอเมก้ามักติดกลิ่นของสามีเป็นเรื่องปกติ

ยิ่งตอนนี้ฮอร์โมนของเจ้าคาโมมายล์น้อยยังไม่คงที่ดีนัก เมื่อได้กลิ่นฟีโรโมนของเขาคุณแม่ลูกอ่อนจึงไม่อยากให้มันจางไปจากตัวแม้ตัวเองจะไม่รู้สึกตัวก็ตาม

"ถ้าเธอติดกลิ่นพี่เพราะความรู้สึกของเธอจริง ๆ มันคงจะดีกว่านี้"

อัลฟ่ากลิ่นเหล้ารัมคว้าผ้าขนหนูเดินเข้าห้องน้ำ ก่อนลุกออกไปก็ไม่ลืมถอดเสื้อเชิ้ตทิ้งไว้ข้างกายร่างบางให้โอเมก้าน้อยรู้สึกปลอดภัยในยามหลับแม้จะยังอยู่ในห้องนอนก็ตาม

จอมบดินทร์ชำระร่างกายตามปกติแล้วลงไปแช่ตัวในอ่างอาบน้ำ ให้ความอุ่นของสายน้ำช่วยทำให้เขาผ่อนคลาย เส้นผมสีควันบุหรี่เปียกลู่ลงยิ่งขับให้ใบหน้าคมดูดุดันมากกว่าเก่า

ในหัวคิดวนกับการประชุมที่ใกล้จะถึงนี้ว่าเขาต้องพูดเรื่องอะไรบ้าง

ยิ่งคิดก็ยิ่งขมวดคิ้ว เมื่อได้อยู่ตามลำพังแล้วใช้ความคิดในพื้นที่ของตัวเองก็มองเห็นข้อบกพร่องมากกว่าเดิม จากที่มีเพียงห้าจุดก็เพิ่มมาเป็นสิบ เขาจำมันใส่สมองไว้มีเรื่องไหนบ้าง

แต่ทุกอย่างก็กระเจิงหายไปเมื่อหูแว่วได้ยินเสียงร้องจ้าของลูกชาย

อัลฟ่าร่างหนาผุดกายลุกขึ้นยืน คว้าเอาผ้าขนหนูมาซับหยดน้ำตามตัวลวก ๆ แล้วรีบสาวเท้าเข้าห้องนอน

น้องพีชร้องเสียงดังขนาดนั้นเกรงว่าจะทำให้ภีมพัฒน์ตื่นแล้วอีกฝ่ายจะนอนไม่พอ

ท่อนขายาวรีบจ้ำอ้าวไปที่เปลของลูกน้อย จอมบดินทร์อุ้มกระเตงน้องพีชเข้าเอวแล้วพาเดินออกมาทางห้องครัว

อัลฟ่าร่างหนาเปิดตู้เย็นเอาน้ำนมที่คุณแม่โอเมก้าปั๊มเก็บไว้ออกมา รองน้ำที่เป็นอุณหภูมิห้องใส่กะละมังแล้วแช่ถุงนมไว้ ระหว่างรอให้น้ำนมคลายความเย็นก็อุ้มลูกน้อยโยกไปมา หยอกล้อให้เจ้าตัวน้อยหยุดร้องโยเย

"น้องพีชไม่ร้องนะลูก จุ๊ ๆ นะครับ" น้ำเสียงทุ้มของอัลฟ่าเอ่ยกับลูกชายในอ้อมแขน ไม่รู้หรอกว่าเจ้าตัวน้อยจะรับรู้และทำตามไหมแต่ก็ยังดีกว่าปล่อยให้ร้องจ้าอยู่แบบนี้

"ให้คุณแม่นอนพักนะครับ น้องพีชไม่เสียงดังรบกวนคุณแม่นะลูก มาเล่นกับคุณพ่อแทนนะครับ"

จอมบดินทร์บอกลูกชายไปแบบนั้น ความจริงแล้วตัวเขาเองก็ล้าจากงานจนสามารถล้มตัวลงนอนแล้วหลับได้ภายในหนึ่งนาที แต่เพราะเขารู้ว่าการเลี้ยงลูกน้อยอยู่บ้านมันเหนื่อยและดูดพลังขนาดไหนจึงไม่คิดไปปลุกภรรยามาตอนนี้

เขาเป็นประธานบริษัท แม้จะมีประชุมด่วนแต่ถ้าเขาไม่ต้องการไปร่วมแล้วนอนกกกอดโอเมก้าน้อยกับลูกอยู่ในเพนท์เฮาส์ใครจะขัดได้

แต่ภีมพัฒน์เป็นคุณแม่ลูกอ่อน ไม่สามารถกำหนดเวลาพักเองได้ ตอนนี้เจ้าคาโมมายล์น้อยกำลังพักผ่อนเขาจึงอยากมอบเวลาช่วงนี้ให้อีกฝ่ายได้มากที่สุด

ฝ่ามือหนาแตะถุงสูญญากาศ เมื่อรู้สึกว่าอุณหภูมิได้ที่ดีแล้วจึงยกมันออกจากกะละมังมาวางพักไว้ ร่างหนาของอัลฟ่าหันกลับหลัง มองหาเก้าอี้ประจำตัวของลูกแล้ววางเจ้าตัวน้อยลงนั่งบนนั้น

"น้องพีชรอคุณพ่อแปปนึงนะครับ พ่อจะเอานมให้หม่ำ ๆ นะ" เจ้าจอมหันกลับมาจัดการมื้อดึกของลูกน้อย ขวดนมที่ล้างคว่ำไว้แล้วถูกนำมาใช้ เขาเทน้ำนมลงขวดช้า ๆ ระวังไม่ให้มันหกแม้แต่หยดเดียวเพื่อที่เจ้าตัวน้อยจะได้ดื่มจนอิ่มแล้วหลับได้สบายตัว

โอเมก้าแม่ลูกอ่อนเดินวนไปทั่วห้องนอนอย่างว้าวุ่นใจ ใบหน้าสวยเหยเก มิหนำซ้ำดวงตายังแดงกล่ำและมีน้ำสีใสเอ่อคลอคล้ายว่ามันจะร่วงหล่นได้ทุกเมื่อ

น้องพีชหายไปไหน

สัญชาตญาณของคนเป็นแม่ทำเขาหวาดกลัว

ภีมพัฒน์จำได้ดีว่าตนกำลังอุ้มลูกชายเข้าอกเพื่อให้ดื่มนมนอนแล้วตัวเองก็พักสายตา แต่คงเป็นเพราะเหนื่อยล้าสะสม ทั้งงานบ้านทั้งเลี้ยงลูกคนเดียวจึงเผลอหลับไป

ตื่นมาอีกทีก็ไม่เจอลูกอยู่ในอ้อมกอดแล้ว

เดินวนหาทั่วห้องก็ไม่เจอ

"น้องพีช...อยู่ไหนลูก" โอเมก้าน้อยเรียกหาลูกเสียงสั่นเครือ ทั้งดวงตาทั้งจมูกแดงเรื่ออย่างน่าสงสาร ก้มส่องใต้เตียงหรือซอกแคบตรงไหนก็ไม่เจอ

กลัวเหลือเกิน

คุณแม่ลูกอ่อนอยู่ไม่สุข วิ่งวนอีกสามสี่รอบก็คิดจะออกไปหาด้านนอกห้องนอน ถึงแม้ตนจะจำได้แม่นยำว่าปิดประตูสนิทแล้วก็ตาม แต่ตอนนี้เขาไม่รู้ขะไปตามหาลูกจากที่ไหนแล้ว

ภีมพัฒน์ยันกายลุกขึ้นยืนหลังจากนั่งแหมะอยู่บนพื้น กำลังจะก้าวออกไปด้านนอกก็เป็นจังหวะเดียวกับที่ประตูถูกเปิดออก

ร่างหนาของอัลฟ่าแทรกกายเข้ามา ในอ้อมแขนมีเด็กชายตัวน้อยกำลังถือขวดนมดูดจ๊วบจ๊าบอย่างสบายใจ ต่างจากคนเป็นแม่ที่แทบจะปล่อยโฮลั่นเมื่อเห็นว่าลูกยังปลอดภัย

"น้องพีช..." โอเมก้ารีบรุดไปรับเจ้าตัวน้อยมาอุ้มไว้ในอ้อมกอด ไม่สนใจสายตาสงสัยระคนแปลกใจของสามีอัลฟ่าสักนิด

"เมื่อกี้ลูกร้อง พี่กลัวลูกรบกวนเธอเลยพาไปกินนมด้านนอก" อัลฟ่ากลิ่นเหล้ารัมเอ่ยตามหลังภรรยาแต่คล้ายว่าอีกฝ่ายจะไม่ได้ให้ความสนใจเขาเลย

ภีมพัฒน์พาลูกน้อยมานอนบนเตียงดี ๆ ตบตูดกล่อมนอนอย่างที่เคยทำ ริมฝีปากบางเม้มแน่นกลั้นอาการสะอื้น ความกลัวมลายหายไปจนสิ้นเหลือเพียงความขุ่นเคืองสามีที่แอบหอบลูกหนีเขาไป

"ปลุกภีมก็ได้นี่ครับ"

"พี่อยากให้เธอพัก..."

"ภีมโกรธคุณจอม คุณแย่งลูกภีมไป"

"อ้าว..."

#โอเมก้าของเจ้าพ่อน้ำหอม

55555555555555555555

ช่วยท่านประธานด้วยค่ะ

โดนเมียโกรธเพราะหอบลูกหนีไปกินนม

TW : chomchan_writer