บทที่ 2 โอเมก้ากลิ่นคาโมมายล์

บทที่ 2 โอเมก้ากลิ่นคาโมมายล์

ในจังหวัดนครสวรรค์ มีสถานที่หนึ่งที่ผู้คนทั้งในและต่างจังหวัดรวมถึงคนเมืองกรุงต่างแวะเวียนมาเยี่ยมชมความสวยงามที่กำลังออกดอกผลิบานส่งกลิ่นหอมแทบทุกวัน

สวนภักดี มีตัวอักษณเล็ก ๆ ห้อยท้ายคำว่า ‘ภักใจ’ อยู่ด้วย

มันเป็นสวนดอกไม้ที่เจ้าของมันริเริ่มจากความชอบส่วนตัว ชัยวุฒิเป็นอัลฟ่าที่ชอบการปลูกดอกไม้หรือหลากชนิด แรกเริ่มเขาทำเป็นงานอดิเรกเพราะตนมีงานประจำอยู่แล้ว แต่ยิ่งปลูกเยอะมันยิ่งผลิดอกเยอะจนไม่มีที่จะเก็บ ภรรยาเขาจึงเสนอว่าให้นำออกมาขายบ้าง อาจทำจะกำไรได้เพียงเล็ก ๆ น้อย ๆ แต่ก็คงดีกว่าปล่อยให้มันขึ้นจนรกที่ทางไปโดยเปล่าประโยชน์

ชัยวุฒิคิดหนักอยู่หลายคืน ใจจริงเขาอยากเก็บไว้ทุกต้นทุกดอกที่ตนเป็นคนลงมือปลูกเอง เก็บไว้เป็นความภาคภูมิใจอย่างหนึ่งในชีวิต แต่บ้านหลังเล็กของเขาไม่ได้มีที่ว่างมากพอให้พวกมันอยู่ได้ทั้งหมด อย่างตอนนี้ก็ต้องต่อชั้นขึ้นมาเองเพื่อวางเทินกระถางพวกนั้นให้เป็นระเบียบ

แต่ขายออกไปก็คงจะดีไม่น้อย ลูกชายเพียงคนเดียวกำลังจะเข้าเรียนในรั้วมหาวิทยาลัย หากได้เงินส่วนหนึ่งจากตรงนี้มาช่วยจุนเจืออีกทางน่าจะเป็นเรื่องดีไม่น้อย

ลูกชายที่มีกลิ่นฟีโรโมนดอกคาโมมายล์เป็นแก้วตาดวงใจของเขาและภรรยา

จากที่คิดว่าคงทำเป็นอาชีพเสริมนอกจากงานประจำที่เงินเดือนก็ไม่ได้แย่นัก กลับกลายเป็นว่ามันทำเงินให้เขาเกินครึ่งแสนต่อเดือน ซึ่งเงินจำนวนนั้นมันมากกว่ารายได้ประจำเสียอีก

หรือเขาควรลงมือทำมันอย่างจริงจังดี

ทั้งภรรยาและลูกชายโอเมก้าต่างก็สนับสนุนเขาเต็มที่ ชัยวุฒิจึงไม่คิดอะไรมากมายให้ปวดหัว อัลฟ่าวัยสามสิบปีลงมือลงแรงทำสิ่งที่ชอบให้กลายเป็นอาชีพ และมันก็ดำเนินไปได้ด้วยดี อาจจะมีติดขัดบ้างเล็กน้อยแต่เขาก็ไม่เคยคิดถอดใจ ยิ่งหันไปมองด้านหลังแล้วเห็นว่ามีอีกสองชีวิตที่เขาต้องดูแลยิ่งต้องฮึดสู้

ร้านกล้าดอกไม้เล็ก ๆ ที่ทำหน้าบ้านให้กลายเป็นร้านถูกต่อเติมมากขึ้นจนกลายเป็นร้านขนาดใหญ่ แต่เพราะพื้นที่มีจำกัดจึงไม่เพียงพอในการเพาะกล้าทีละหลายร้อยต้น ชัยวุฒิจึงหาที่ทางใหม่

ไม่ใกล้ไม่ไกลมีที่ดินแบ่งขายอยู่ จากที่ลองสำรวจดูบริเวณรอบ ๆ แล้วที่ตรงนี้ราคาต่ำสุด แต่อาจจะต้องถกถางต้นหญ้าข้างรั้วเล็กน้อยซึ่งนั่นไม่ใช่ปัญหา

อัลฟ่าหนุ่มตัดสินใจเข้าไปพูดคุยตกลงราคากับเจ้าของที่ดินทันที เหมือนโชคชะตาจะเข้าข้างเพราะคนที่เขาไปเจรจาด้วยคือเพื่อนเก่าเพื่อนแก่ของพ่อที่ล่วงลับไปเมื่อสิบกว่าปีก่อน จากที่เห็นว่าราคาถูกอยู่แล้วยิ่งได้ถูกกว่าเดิมหลายบาท

เจ้าของที่ดินให้เหตุผลว่าต้องการตอบแทนบางอย่างที่ติดค้างกันอยู่แต่เพราะพ่อของเขาจากไปแล้วจึงขอให้เขาเป็นตัวแทนของพ่อแล้วรับมันไว้ ความจริงแล้วเขาเกือบได้มันมาโดยไม่เสียอะไรสักบาทแต่ก็กระดากใจจะรับไว้จึงขอต่อราคาจนเจ้าของที่ดินสบายใจที่จะขายมัน

ไม่กี่เดือนต่อมาร้านของชัยวุฒิก็ย้ายตำแหน่ง แต่ถึงเปลี่ยนสถานที่จำหน่ายลูกค้าที่เคยมีก็ไม่ได้หายไปเพราะระยะทางไม่ได้ไกลกันมาก อีกทั้งในระแวกนี้มีเพียงชัยวุฒิที่เพาะกล้าไม้ดอกได้สวยงามกว่าเจ้าอื่น ๆ

เมื่อมีที่ทางมากขึ้นก็ทำมากขึ้น ได้กำไรมากขึ้น กิจการก็ขยายออกเรื่อย ๆ จนกระทั่งมันเป็นรูปเป็นร่าง

ชัยวุฒิตัดสินใจลงทุนไปอีกรอบ ซื้อเมล็ดพันธุ์มาเพาะกล้าดอกไม้ขายแบบเดิม แต่ส่วนหนึ่งเขาแบ่งเก็บไว้ เลี้ยงดูจนโตเต็มที่แล้วรวบรวมนำขายทีละมาก ๆ ให้เหล่าพ่อค้าคนกลางที่มารับไปขายต่ออีกทอดหนึ่ง

มันไปได้ดีจนเขายิ้มออกทุกวัน

ชื่อสวน ภักดี มาจากนามสกุลของเขา ภักดีวัชรสกุล ส่วนตัวหนังสือที่ห้อยท้ายว่า ภักใจ นั้น เป็นความคิดของลูกชายโอเมก้า เจ้าตัวบอกว่าสวนแห่งนี้ทำให้ผ่อนคลายเบาสมองหลังจากเรียนหนักมาทั้งวัน เขาจึงใส่มันไปตามความต้องการของลูกชาย ซึ่งมันก็เข้ากันได้ดีทีเดียวล่ะ

แต่เพราะความต้องการของตลาดมีมากกว่าที่เขาทำได้ อัลฟ่าหนุ่มจึงต้องพึ่งพาสารเคมีเพื่อเร่งให้ดอกไม้หลากหลายพันธุ์ในสวนเติบโตให้ทันส่งลูกค้า

จากสวนที่ได้รับคำชมว่าเป็นสวนธรรมชาติโดยแท้จริงก็เปลี่ยนไป

ชัยวุฒิเป็นผู้ดูแลทุกอย่างภายในสวนทุกขั้นตอนตั้งแต่เริ่มแรกจนปัจจุบัน ร่างกายจึงสะสมสารเคมีไว้มาก นานวันเข้าก็ล้มป่วย จากอาการไอเพียงเล็กน้อยก็หนักขึ้นจนเป็นก้อนเลือด นอนรักษาตัวอยู่ในโรงพยาบาลหลายเดือนก็ไม่ดีขึ้นจนสุดท้ายเขาไม่สามารถต่อสู้กับมันได้ไหว

ชัยวุฒิจากไปในวัยสามสิบสามปีเพราะติดเชื้อในกระแสเลือด

ลูกค้าที่เคยมีเริ่มหายไปเพราะได้กล้าที่ไม่สวยงามเท่าเดิม สวนที่เคยทำรายได้ให้ครอบครัวถึงหกหลักต่อเดือนก็ลดน้อยลง คนงานทยอยลาออกเพราะเห็นท่าไม่ดี เหลือสองแม่ลูกโอเมก้าที่ช่วยกันประคับประคองตนให้อยู่รอด

สุนีย์จมอยู่กับความทุกข์ได้ไม่นานก็ต้องลุกขึ้นต่อสู้อีกครั้ง อย่างน้อยก็เพื่ออนาคตของลูกชาย เธอสานต่ออุดมการณ์ของสามี ทำสวนดอกไม้ปลอดสารเคมีขึ้นมาอีกครั้ง อาจจะเพราะมีฐานลูกค้าเก่าของสามีอยู่ก่อนแล้วเธอจึงเติบโตได้ไว

เธอยังเปิดให้นักท่องเที่ยวเข้ามาชมสวนโดยเสียค่าใช้จ่ายเล็กน้อยตามสมควร กลายเป็นรายได้อีกทางเมื่อความสวยงามของสวนแห่งนี้ถูกบอกต่อกันไปปากต่อปาก

ลูกชายเธอก็เป็นลูกแรงอีกคนหนึ่งที่ช่วยพยุงกันจนรอด

ภีมพัฒน์ ภักดีวัชรสกุล

โอเมก้าวัยยี่สิบเอ็ดปี ภีมเป็นเด็กเรียนดีและขยัน เลิกเรียนก็ตรงไปร้านหนังสือเพราะตนเป็นพนักงานพาร์ทไทม์ต่อ หรือวันใดที่ไม่มีตารางเรียนก็จะรีบตื่นแต่เช้ามาช่วยงานคนเป็นแม่และคนงานในสวนตลอด

สวนภักดียังคงเป็นที่พักใจให้ภีมได้เสมอ

ทุกอย่างดำเนินไปอย่างปกติ ซื้อขายกล้าไม้ดอกและดอกไม้โตเต็มที่ให้พ่อค้าแม่ค้าคนกลางอยู่ทุกวัน จนกระทั่งวันหนึ่งที่มีนักท่องเที่ยวจากเมืองกรุงขาประจำเอ่ยปากกับแม่เขาว่าต้องการผูกสัญญาการค้าอะไรบางอย่างที่ภีมไม่ค่อยเข้าใจนัก

เขารู้แค่ว่าอีกฝ่ายต้องการนำดอกไม้ในสวนแห่งนี้ไปแปรรูปผ่านกระบวนการต่าง ๆ ในห้องแล็ปจนกลายเป็นน้ำหอม ที่เลือกสวนภักดีเพราะได้ยินมาว่าเป็นสวนปลอดสาร ดอกไม้ทุกดอกเติบโตตามกลไกธรรมชาติไม่มีสารเคมี อีกทั้งยังได้ลองมาสัมผัสเองจึงได้รู้ว่าเป็นจริงดังคำกล่าวของผู้คน

แต่การทำธุรกิจต้องมีสัญญาเป็นเครื่องยืนยัน

อัลฟ่าหนุ่มคนนั้นน่ะเจ้าเล่ห์

หลังจากเซ็นสัญญาซื้อขายกันเมื่อสามเดือนก่อน ผู้บริหารเจบีดีกรุ๊ปก็ยื่นข้อเสนออีกประการที่ทำให้แม่เขาหนักใจอยู่ไม่น้อยจนต้องมานั่งกอดเข่าปรึกษากัน

“คุณจอมเขาอยากให้ลูกหมั้นกับเขาเพื่อผูกสัญญาซื้อขายกับสวนของเรา ถ้าลูกไม่ยินยอมลูกบอกแม่ได้นะคะ เงินไม่ได้สำคัญไปมากกว่าลูกชายของแม่” สุนีย์กล่าวกับโอเมก้าตัวน้อยด้วยท่าทีหนักใจแต่กลับได้รับรอยยิ้มบางส่งมาให้จากลูกชาย

จอมบดินทร์บอกเธอว่าไม่ได้ต้องการผูกมัดลูกชายกับตนไว้ด้วยกัน เพียงแต่มันเป็นธรรมเนียมทางธุรกิจอย่างหนึ่งที่ทั้งสองฝ่ายต้องหมั้นหมายหรือแต่งงานกันเพื่อผูกรวมกิจการเข้าด้วยกัน แต่ถ้าหากเธอและลูกชายไม่ยินยอมมันก็ไม่ได้ส่งผลอะไรกับสัญญาฉบับนั้น

แต่จากที่เธอสังเกตเห็นมาตลอดปีนี้ เธอคิดว่าไม่ได้มีเพียงเจ้าจอมที่ชอบพอภีมพัฒน์

แต่ลูกชายของเธอก็ดูท่าว่าจะถูกใจอีกฝ่ายอยู่ไม่น้อยทีเดียว เธอจึงต้องถามเอาคำตอบจากเจ้าตัวเสียก่อน

“ภีมทำให้แม่ได้ครับ อีกอย่าง...คนงานเรามีหลายชีวิต ถ้าภีมหมั้นกับเขาบางที...เราอาจจะเพิ่มเงินเดือนให้พนักงานเราได้นะครับแม่”

“คิดเผื่อตัวเองสิลูก ไม่ต้องคิดเผื่อคนอื่นเลย คนงานพวกนั้นแม่ดูแลเอง”

“ภีมคิดดีแล้วครับ”

สุนีย์ทอดถอนลมหายใจเฮือกใหญ่ ลูกชายเธอเป็นคนชอบช่วยเหลือคนอื่น งานหนักงานเบาไม่เคยเกี่ยงแต่กลับมีนิสัยดื้อเงียบแถมยังรั้นเก่งจนบางทีเธอก็อ่อนใจ อย่างเรื่องนี้ดูท่าแล้วหากเธอเอ่ยขัดก็คงจะดื้อเพ่งกลับมาอีก

“ชอบเขาหรือ คุณจอมบดินทร์น่ะ” โอเมก้าแม่หม้ายเอ่ยถามลูกชายตามตรง ดวงตาทอดมองคนที่ยังเป็นโอเมก้าตัวน้อยในสายตาเธอ ฝ่ามือเหี่ยวย่นก็จับมือบางมากอบกุมไว้พลางบีบแน่น

ไม่ใช่ว่าเธอไม่รู้...แค่อยากถามให้แน่ใจอีกครั้ง

อัลฟ่ากลิ่นเหล้ารัมคนนั้นก็หล่อเหลาเอาการไม่ใช่น้อย เกรงว่าจะมีสาวน้อยสาวใหญ่มาติดพันแต่จากที่เห็นตลอดเวลาหลายเดือนจนเกือบปีที่แวะเวียนมาก็ไม่เห็นว่าจะพาใครติดสอยห้อยตามมาด้วย

เธอคงคิดมากไปเอง

เธอเห็นสายตาของเจ้าจอม อีกฝ่ายแสดงออกอย่างไม่ปิดบังว่าถูกอกถูกใจลูกชายโอเมก้าของเธอ ถึงขั้นเอ่ยขอจะไปรับไปส่งให้ถึงที่ร้านหนังสือโดยอ้างเหตุผลว่าภีมพัฒน์จะได้ไม่ลำบากนั่งรถหลายต่อและเบียดเสียดผู้คน

ลูกเธอไม่ได้ปฏิเสธ

เจ้าโอเมก้าน้อยบอกว่าดีเสียอีกจะได้ไม่ต้องสูญเงินวันละหลายสิบบาทเพื่อนั่งรถเมล์กับรถสองแถวเข้าในตัวเมือง แล้วยังเป็นคนคุ้นหน้าคุ้นตากันและเธอก็รู้จักดีจึงไว้ใจที่จะติดรถอีกฝ่ายไปด้วย

“เขาก็...เป็นสุภาพบุรุษดีนะครับ” โอเมก้าน้อยตอบอ้อมแอ้มไม่ตรงคำถามหรือสุนีย์ถามไม่ตรงคำตอบของลูกชายเองก็ไม่แน่ใจนัก

งานหมั้นถูกจัดขึ้นในเวลาต่อมา จอมบดินทร์บอกว่าจัดเพียงเล็ก ๆ และเชิญมาเฉพาะคนรู้จักเท่านั้น แต่สองแม่ลูกโอเมก้ากลับรู้สึกว่ามันออกจะเกินคำว่าเล็ก ๆ ไปมากโข นับดูจากสายตาแล้วคงเกินร้อยคนเห็นจะได้

ในตอนเช้าเป็นพิธีหมั้นตามประเพณีไทยแน่นอนว่าต้องมีฤกษ์พิธี ปกติแล้วภีมพัฒน์เป็นคนตื่นเช้าแต่วันนี้มันไม่ปกติ เขาต้องฝืนลุกตั้งแต่ตีสองครึ่งเพื่อมานั่งแต่งหน้าแต่งตัวทั้งที่ตาจะปิดหัวจะเอนขนาดไหนก็ตาม

ฤกษ์พิธีตั้งเก้าโมงเช้า แล้วทำไมเขาถึงต้องตื่นตั้งแต่ไก่เพิ่งเข้านอนแบบนี้ด้วย สภาพดูไม่ได้เลย

ภีมพัฒน์สวมท่อนบนเป็นชุดสูทสีครีมนุ่งคู่กับโจงกระเบนสีเข้าคู่กัน ทรงผมถูกเซ็ตปัดออกข้างเล็กน้อยเพื่อเปิดให้เห็นใบหน้าสวยของโอเมก้า พวงแก้มใสและริมฝีปากถูกแต่งเติมสีอย่างที่ไม่เคยทำ ทั้งช่างแต่งหน้าทั้งสไตล์ลิสต่างบอกเป็นเสียงเดียวกันว่าเขาสวยเด่นมากในวันนี้

จากที่ส่องกระจกดูเมื่อครู่ก็...สวยจริง ๆ นั่นแหละ

ใกล้เวลาฤกษ์พิธีภีมพัฒน์ก็ถูกเรียกให้ไปเตรียมตัว ไม่นานนักว่าที่เจ้าบ่าวอย่างจอมบดินทร์ก็มารับว่าที่เจ้าสาวของตนไปเข้าพิธี อีกฝ่ายสวมชุดแบบเดียวกับเขาทั้งท่อนบนและท่อนล่าง แต่ทำไมกันนะ...อัลฟ่าตรงหน้าถึงได้ดูดีขนาดนี้ ต่างจากเขาที่ตาจะปิดอยู่รอมร่อ

ตลกชะมัด

ขั้นตอนที่หนึ่ง สอง สามเป็นอย่างไรภีมพัฒน์ไม่รู้ เพราะแค่ตอนนี้ลำพังจะฝืนดวงตาไม่ให้ปิดลงก็ยากมากแล้ว รับรู้อีกทีก็ตอนถูกมือหนาสัมผัสเข้าที่อวัยวะเดียวกัน ไอความอุ่นร้อนที่กระทบร่างกายทำเขาสะดุ้งเล็กน้อยจนชักมือหนี แต่เมื่อตั้งสติได้ว่าอยู่ในงานที่มีแขกเหรื่อมากมายก็ยื่นมือกลับให้เจ้าจอมดังเดิม

อัลฟ่าหนุ่มทำเพียงยกยิ้มมุมปากแล้วก้มลงมองมือบางที่ตนกอบกุมไว้ ท่าทีคล้ายยิ้มขำทำโอเมก้าน้อยฉงน

เขาทำอะไรขายหน้าออกไปหรือ

สัมผัสเย็นเฉียบจากเครื่องเงินเรียกสติให้ภีมพัฒน์อีกครั้ง แหวนที่ถูกรายล้อมด้วยเพชรเม็ดงามขนาดน้อยใหญ่ถูกสวมเข้าที่นิ้วนางข้างซ้ายก่อนมันจะถูกยกขึ้นสูงแล้วความนุ่มหยุ่นจากริมฝีปากหนาก็ประกบลงมาพร้อมเจ้าของมันที่ช้อนสายตาขึ้นมองเขาอย่างต้องการจะสื่ออะไรบางอย่างที่ภีมพัฒนน์คาดเดาไม่ได้

“พี่จองเธอแล้ว”

#โอเมก้าของเจ้าพ่อน้ำหอม

อะไรนะพ่อขออีกที

TW : chomchan_writer