Chapter 01

Chapter 01

Luigi POV

Pagdating ko sa naturang bar ay agad bumungad sa akin ang tunog ng malalakas na tugtog ay bumalot sa buong bar, kasabay ng tawanan ng mga tao at tunog ng mga basong nagkakabanggaan at nagkasiyahan sa gitna na parang walang pakialam na sumasabay sa tugtog. Isang gabi ng kasiyahan ang inihanda ng aking matalik na kaibigan, si Marco, na tila ba nagmimistulang hari ng gabi habang pinapalibutan ng mga babae.

"Luigi, ayos ka lang ba? Mukhang masyado kang seryoso diyan," tanong ni Marco habang iniabot ang isang baso ng whiskey. "Relax ka naman, pre. Minsan lang tayo magkaganto."

Ngumisi ako, pilit na pinapasan ang ngiting matagal nang nagtatago. "Siyempre, nag-eenjoy ako. Alam mo namang hindi mawawala ang fun kapag kasama kita."

Ngunit sa totoo lang, ang dami kong iniisip. Ang negosyo, ang mga taong nais akong pabagsakin, at ang walang katapusang pakikibaka upang manatili sa itaas. Napakabigat ng mundo ng tagumpay, pero hindi ko iyon ipapakita.

Habang iniinom ko ang whiskey, nakuha ng atensyon ko ang isang babae sa kabilang dulo ng bar. Magulo ang buhok, namumula ang mga mata, at mukhang nakainom na nang sobra. Pero may kakaiba sa kanya—hindi siya tulad ng ibang babaeng narito na nagbabalat-kayo para mapansin. Siya... totoo.

Lumingon siya sa direksyon ko, at doon ko narinig ang kanyang sinisigaw. "Walang kwenta ang mga lalaki!" sabay inom ng tequila na parang tubig lang. Tumatawa ang ibang tao, pero hindi ko maalis ang tingin ko sa kanya.

"Parang interesado ka, ah," biro ni Marco habang sinusundan ang tingin ko. "Siya? Mukhang malaking gulo, Luigi."

Ngumiti ako nang bahagya. "Ewan ko, Marco. Pero may gusto akong malaman sa kanya."

Hindi ko alam kung bakit, pero para bang may puwersang nagtutulak sa akin papalapit sa kanya. Siguro nga'y magulo siya, pero sa tingin ko, ang kaguluhang iyon ang magdadala ng bago sa buhay kong tila perpekto pero walang saysay.

Habang papalapit ako, narinig ko pa ang kanyang pabulong na sumpa, "Hindi ko na hahayaang lokohin ako ng sinumang lalaki."

"Kung ganun, baka kailangan mo ng isang lalaki na magpapatunay na hindi lahat ng lalaki ay pare-pareho," sambit ko nang nalapit ko na siya.

Lumingon siya sa akin, naningkit ang mga mata at nilingon ako mula ulo hanggang paa. "At ikaw ang lalaking iyon?" tanong niya, puno ng pag-uuyam.

Ngumisi ako. "Malay mo."

Ang tingin niya sa akin ay parang isang hamon, parang sinasabing ‘subukan mo’—at honestly, hindi ko alam kung anong pumasok sa isip ko nang makita ko siyang ganoon, sugatang-sugata, pero may tapang. Isang bagay na bihirang makita sa mga babaeng nakakakilala ko.

"Hindi ko kailangan ng lalaking magpapakita ng malasakit," sagot niya, mahina ngunit may matalim na tono, sabay balik ng baso sa labi. "Lahat sila pare-pareho, walang kwenta."

Nakatingin pa rin ako sa kanya, hindi na tinatanggal ang tingin ko mula sa mata niya. Hindi ko alam kung dahil ba sa epekto ng alak o dahil sa mga salitang binitiwan niya, pero may kakaibang nararamdaman akong gumagapang mula sa dibdib ko.

"Baka nga hindi ko kayang baguhin ang pananaw mo," sagot ko, ngunit may kabuntot na paniniwala na ako ang makakapagpakita ng kakaibang kabutihan sa kanya. "Pero baka kailangan mo lang ng tamang tao sa tamang oras. Minsan kasi, sa paghahanap ng kasagutan, nakakalimutan nating tanggapin na may mga tao pa ring handang magsimula muli, kahit na natutunan nilang magtago sa mga sugat nila."

"Sino ka ba para pagsabihan mo ako ng ganyan? Naranasan mo na bang masaktan at nanliit sa iyong sarili? Naranasan mo na bang magmahal? Naranasan mo na bang ipagpalit sa isang—," tumulo muli ang luha nito saka uminum muli ng alak. "Sa isang bakla? Anong kulang sa akin? Huh?!" dagdag nitong sabi.

Nagtaas balikat na lamang ako, hindi pa rin nakatingin sa akin ng diretso, pero may bahid ng interes sa mata niya. "Sugatang tao, huh?" Halos magbuntung-hininga siya. "Puno ng galit, puno ng sakit. Pero ang tanong, kayang mong tanggapin ang sakit ko?"

Matagal bago ako sumagot dahil hindi ko alam ang aking sasabihin. Sinuri ko ito, wala akong makita kung ano ang kulang niya. Para sa isang babaeng maganda at sexy ay wala na maipintas dito, maliban sa kanyang ugali na hindi ko alam.

"Isa lamang akong taong nais dumamay sayo," wika ko. "Sa totoo lang ay hindi ko alam na ganito ang dinanas mo," sagot ko, sabay abot sa kanya ng isang bagong baso ng tequila. "Pero ang tulad ng nobyo mo ay masasabi ko lang, siya ang may kulang hindi ikaw. Kung pinagpalit ka man sa bakla baka siya ang may problema. Bakit hindi nating pag-usapan ang mga hihinakit mo, sabihin mo at subukan kong pakinggan," wika ko.

"Tsk!" tanging sagot niya saka tumingin siya sa baso, pagkatapos ay dahan-dahang inabot ito. May mga mata pa ring puno ng pag-aalinlangan, ngunit parang may maliit na sigla sa kanyang mata. Hindi ko alam kung ito ang simula ng isang laro, o kung ito na nga ang simula ng isang bagay na mas malalim, pero sigurado ako—hindi ko siya bibiguin.

"Try me!" hamon ko dito.

"Hindi mo na kailangang subukan kung hindi mo naman kayang tapusin," sagot niya, ngunit sa isang tono na parang may halong pagpapatawa. Ngunit may kabuntot pa ring malalim na sakit.

"I’ll take that risk," sagot ko, isang ngiti ang sumulput sa mga labi ko.

Sa mga sandaling iyon, ang lahat ng ingay sa bar ay tila nawala. Ako at siya, magkalayo ngunit magkalapit, at tila may unti-unting koneksyon na nagsisimula sa mga salitang hindi pa nasasabi, at mga lihim na hindi pa nadidinig.

Nagpatawa siya ng mahina, isang tunog na puno ng sakit at pangungutya. Bawat salita na lumabas sa kanyang bibig ay may kasamang bigat na tila ba may pinapasan siyang matinding pasanin. Hindi ko alam kung bakit, pero sa kabila ng lahat ng iyon, may kakaibang damdamin akong nagsisimulang umusbong. Kung ang ibang babae ay nakafocus lang sa hitsura ko at sa lahat ng materyal na bagay na maaari kong ibigay, siya, iba. Masakit, ngunit puno ng tapang.